สวัสดีค่ะคือเราอายุ14ปัจจุบันม.3นะคะคือช่วงนี้รู้สึกดิ่งมากเครียดกับทุกๆเรื่องแล้วเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วค่ะ ตั้งแต่ปิดเทอมขึ้นม.2ตอนนั้นเราไปอยู่กับพ่อแม่อยู่ต่างจังหวัดตอนนั้นเราพึ่งรู้ว่าพ่อไม่รักแม่เลยพ่อด่าแม่แล้วพ่อเราเป็นโรคซึมเศร้านะคะแล้วตอนนั้นความคิดในฝันที่เห็นตอนเด็กพ่อแม่รักกันไม่เคยทะเลาะกันพังทลายลงเลยคือร้องไห้ทุกคืนตลอด1เดือนแอบร้องไห้ไม่ให้ใครรู้ ต่อมาม.3เราคิดมากกับทุกๆเรื่องเลยตอนป.6จำได้ว่าตอนนั้นร้องไห้หนักมากร้องทุกวันจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไรแต่ตอนนั้นทรมาณมากแต่ไม่เคยคิดสั้นค่ะ  ตอนนั้นไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าเลยค่ะคิดว่าคงเครียดเป็นปกติของวัยรุ่นมั้งแต่ปัจจุบันม.3วันนั้นเราเรียนคณิตศาสตร์อยู่ๆก็มีความคิดว่าเย็นนี้ผูกคอต-ยดีไหมรึกินยาดีหรือจะโดดน-คือนั่งเหม่ออยู่คนเดียวไม่มีใครอยู่หลังห้องณจุดนั้นคือรู้แล้วว่าตัวเองเป็นหนักเวลาเครียดก็ระบายในโน๊ตแล้วพยายามคิดบวกยิ้มกับทุกเรื่องหาหนังสนุกๆดูพยาดึงตัวเองสุดแต่ก็หนักเรื่อยๆแบบรู้สึกวังเวงรู้สึกตัวคนเดียวง่วงตลอดเวลาเลยยนอนน้อย ก่อนหน้านั้นก็เครียดค่ะแต่เป็นความคิดแว๊บเดียวแต่ตอนนี้จริงจังตอนนี้เพื่อนเราเข้ารพ.หลายคนค่ะทั้งหลายสาตุเพื่อนที่เคยกินยาพาราเกินขนาดมีประมาณ3-4คนมั้งคะมันยิ่งรู้สึกอยากทำ. ไปร.ร.ก็โดนครูว่าว่าแต่ห้องเราค่ะกฎก็อะไรก็ไม่รู้แข่งก็ไม่ได้เรื่องรู้สึกหมดไฟกับทุกสิ่งง่วงตลอดเวลาร้องไห้ทุกวันยิ่งหลังๆก็หลีกตัวออกจากเพื่อนเบื่อไปทุกอย่าง รู้สึกตัวเองไม่มีค่าเลยตายกับอยู่มีค่าเท่ากันดีไม่ดีเราที่อยู่อาจเป็นภาระก็ได้รู้สึกด้อยค่ารู้สึกว่าตัวเองไม่สวยเลยเพราะเราชินกับการที่ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนทักว่าหน้าตาดีสวยมากแต่เรากลับเห็นแต่จุดบกพร่องของตัวเองไม่มีตรงไหนสวยขนาดสิ่งที่ชอบยังทำมันไม่ได้เลยคือเราเครียดไปหมดแต่เก็บไว้คนเดียวนี่ครั้งแรกเลยที่บอกให้คนอื่นรู้ มันย้ำคิดไปมาไม่จบไม่สิ้นกับเรื่องเดิมๆ ใครมีวิธีให้หายจากาภาวะนี้แนะนำหน่อยนะคะกลัวว่าสักวันตัวเองจะไม่ไหว😔