เป็นกระทู้ระบายเฉยๆค่ะ คือ เรามีคนในบ้านเป็นโรคซึมเศร้า หาหมอและหายแล้ว หายมาน่าจะ2ปี ตอนหมอบอกหายทั้งบ้านก็ดีใจเขาจะได้ออกไปใช้ชีวิตข้างนอกบ้าง หางานทำสักที (เขาอายุ30+ ไม่เคยทำงาน เรียนจบก็ทำธุรกิจตัวเองเฉย ๆ แล้วก็ไปเกณฑ์ทหารกลับมาเป็นซึมเศร้า) แต่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่มีงานทำ ไม่รู้ด้วยว่าเขาหาไหม หมกตัวอยู่ห้องทั้งวัน แล้วเหมือนจะกลับมาเป็นอีกรอบ แม่เคยถามว่าไปพบอีกไหม เขาก็บอกไม่เปลืองเงิน ที่บ้านเครียดมาก แม่เราเครียด เราก็เครียด คือเขาก็มีมาช่วยงานบ้านตามที่สั่งค่ะ แต่เขาอายุ30+แล้วยังไม่มีรายได้ ไม่หางานทำมันทำให้บ้านเราเครียด
ตั้งแต่เป็นซึมเศร้าจนหายจนถึงตอนนี้เขาเป็นคนไม่พูด เก็บตัว พูดไรไม่ค่อยตอบ ไม่รู้วันๆเขาทำอะไรเพราะพูดไม่ตอบอ่ะ จนคนในบ้านรำคาญมากกกกกกกก คือเราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราพูด เขารับรู้ไหม พอเราพูดย้ำเขาก็รำคาญบอกย้ำทำไม(คือเก้ทไหมคะ เรามอบหมายหน้าที่บางอย่างไป บางครั้งเขาไม่ทำตามเพราะเขาบอกไม่ได้ยิน หรือลืมบ้าง เราเลยต้องการการตอบรับค่ะ จะได้รู้ว่าเขารับทราบไหม แต่เขาก็ไม่เคยตอบ คือใครเจอคนประเภทนี้จะรู้ว่ามันน่ารำคาญแค่ไหน) แม่เราก็กลายเป็นไมเกรน เข้ารพ.แล้วหมอแนพนำให้ไปพบจิตแพทย์อีกคนแล้วด้วย แบบทุกคนเคยเจออะไรแบบนี้ไหม มันจะดีขึ้นไหมคะ 🥹
เราเบื่อเขามาก เราเข้าใจความรู้สึกเขา เราจินตนาการได้นะว่าเขาโดนอะไรมาตอนนั้น เราเป็นน้องเขาเราเข้าใจ แต่ตอนนี้มันเอือมระอา ทุกคนเหี่ยวเฉา เขาโทษแม่ว่าที่ชีวิตเขาเป็นแบบนี้เพราะแม่(ในมุมนี้มีคนบอกว่ายังดีที่เขาโทษคนอื่นเพราะถ้าโทษตัวเอง คนพวกนี้อาจจะฆตต.ได้) แต่คือเขาโทษแต่คนอื่น ไม่เคยโทษตัวเอง ไม่ลุกคลหรือทำอะไร ตอนนี้เขาเห็นแก่ตัวมากจนเราเป็นน้องเราไม่ไหวจริง ๆ
คือเขาได้เรียนและทำในสิ่งที่ชอบมาโดยตลอดชีวิต ยกเว้นไปเป็นทหาร(คือทีแรกจะให้แม่ใต้โต๊ะตามที่ผบ.ตอนนั้นแนะนำ เขาจะจัดการให้ แต่มาลองคิดถ้าโดนจับได้ = เข้าคุก มันไม่คุ้มอ่ะ เลยให้เป็นไป6เดือนไม่ต้องจับ ออกมาเป็นซึมเศร้า เพราะสังคมในนั้นมันโหดตามข่าวเลยค่ะ เราก็เข้าใจเขา) แต่มันแบบ เราไม่ไหวแล้วเราเหนืาอย อยากเห็นครอบครัวมีความสุข อยากให้เขามีเงินเข้ากับตัวเองคือถึงเขาจะมัธยัสถ์ ช่วยงานที่บ้าน แต่30+ยังเกาะพ่อแม่กินแบบนี้คนเป็นน้องมันเครียด พ่อแม่ตายไปกูต้องเลี้ยงอีกไหมวะ😭
ตัดมาที่เรา พอเห็นพี่เป็นแบบนั้นเราเลยเลือกเรียนคณะที่หาเงินง่ายๆ แต่หารู้ไหม4ปีนั้นเป็นปีที่ทรมานมาก(ยังดีที่ได้เจอเพื่อนดีๆ) แถมตอนนั้นยุคโควิดอีกเรียนอย่างโดดเดี่ยวที่บ้าน เราเกลียดมากที่เรียนไอ้คณะนี้ จบมาเราทำงานตามสายสรุปก็คือเกลียดมากทำ3เดือนก็ออก(ออกเพราะหัวหน้างานด้วยเขาน่ากลัว ออกครีปปี้🥹) เราคุยกับพ่อแม่ ขอทำงานที่ชอบอยู่บ้าน เขาก็โอเคแต่หวังว่าอนาคตจะเป็นพนักงานประจำ เราก็เออมันแหงอยู่แล้วอนาคตยังไงเราก็จะกลับไปเป็นฟันเฟืองระบบทุนนิยมอยู่แล้ว ตอนนี้เราทำได้3เดือนได้ เราโอเคนะ เงินก็พอๆกับทำงานประจำ แต่ไม่ได้ดีเพลสเท่าตอนทำงานประจำ แต่เราก็รู้สึกได้ถึงความคาดหวังของพ่อแม่ที่อยากให้เรามั่นคง‘สักที‘ ตอนนี้เราอายุ23 เราอยากตุยเย่เหมือนกัน คือถึงเขาจะเข้าใจให้เราทำในสิ่งที่ชอบ แต่เก้ทไหมคะว่ามันยังมีรังศีแห่งความคาดหวังให้เรามั่นคงอยู่ เราอยากเป็นวัยรุ่นทั่วไปที่ลองผิดลองถูกทำในสิ่งที่ชอบ แต่เรารู้สึกว่าเราทำไม่ได้ เรามันเลว และเขาผิดหวังที่เราเลือกทำในสิ่งที่ชอบ
ชีวิตมันจะดีขึ้นไหมคะ🥹
ป.ล. ครอบครัวไม่มีภาระหนี้สินใดๆ มีเพียงแค่พ่อแม่ที่แก่ลงทุกวัน60-70ปีค่ะ เขาเลยดูเครียดกับชีวิตลูกมาก จนเราก็เครียด5555
มาขอระบายค่ะ มีคนในบ้านเป็นโรคซึมเศร้า
ตั้งแต่เป็นซึมเศร้าจนหายจนถึงตอนนี้เขาเป็นคนไม่พูด เก็บตัว พูดไรไม่ค่อยตอบ ไม่รู้วันๆเขาทำอะไรเพราะพูดไม่ตอบอ่ะ จนคนในบ้านรำคาญมากกกกกกกก คือเราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราพูด เขารับรู้ไหม พอเราพูดย้ำเขาก็รำคาญบอกย้ำทำไม(คือเก้ทไหมคะ เรามอบหมายหน้าที่บางอย่างไป บางครั้งเขาไม่ทำตามเพราะเขาบอกไม่ได้ยิน หรือลืมบ้าง เราเลยต้องการการตอบรับค่ะ จะได้รู้ว่าเขารับทราบไหม แต่เขาก็ไม่เคยตอบ คือใครเจอคนประเภทนี้จะรู้ว่ามันน่ารำคาญแค่ไหน) แม่เราก็กลายเป็นไมเกรน เข้ารพ.แล้วหมอแนพนำให้ไปพบจิตแพทย์อีกคนแล้วด้วย แบบทุกคนเคยเจออะไรแบบนี้ไหม มันจะดีขึ้นไหมคะ 🥹
เราเบื่อเขามาก เราเข้าใจความรู้สึกเขา เราจินตนาการได้นะว่าเขาโดนอะไรมาตอนนั้น เราเป็นน้องเขาเราเข้าใจ แต่ตอนนี้มันเอือมระอา ทุกคนเหี่ยวเฉา เขาโทษแม่ว่าที่ชีวิตเขาเป็นแบบนี้เพราะแม่(ในมุมนี้มีคนบอกว่ายังดีที่เขาโทษคนอื่นเพราะถ้าโทษตัวเอง คนพวกนี้อาจจะฆตต.ได้) แต่คือเขาโทษแต่คนอื่น ไม่เคยโทษตัวเอง ไม่ลุกคลหรือทำอะไร ตอนนี้เขาเห็นแก่ตัวมากจนเราเป็นน้องเราไม่ไหวจริง ๆ
คือเขาได้เรียนและทำในสิ่งที่ชอบมาโดยตลอดชีวิต ยกเว้นไปเป็นทหาร(คือทีแรกจะให้แม่ใต้โต๊ะตามที่ผบ.ตอนนั้นแนะนำ เขาจะจัดการให้ แต่มาลองคิดถ้าโดนจับได้ = เข้าคุก มันไม่คุ้มอ่ะ เลยให้เป็นไป6เดือนไม่ต้องจับ ออกมาเป็นซึมเศร้า เพราะสังคมในนั้นมันโหดตามข่าวเลยค่ะ เราก็เข้าใจเขา) แต่มันแบบ เราไม่ไหวแล้วเราเหนืาอย อยากเห็นครอบครัวมีความสุข อยากให้เขามีเงินเข้ากับตัวเองคือถึงเขาจะมัธยัสถ์ ช่วยงานที่บ้าน แต่30+ยังเกาะพ่อแม่กินแบบนี้คนเป็นน้องมันเครียด พ่อแม่ตายไปกูต้องเลี้ยงอีกไหมวะ😭
ตัดมาที่เรา พอเห็นพี่เป็นแบบนั้นเราเลยเลือกเรียนคณะที่หาเงินง่ายๆ แต่หารู้ไหม4ปีนั้นเป็นปีที่ทรมานมาก(ยังดีที่ได้เจอเพื่อนดีๆ) แถมตอนนั้นยุคโควิดอีกเรียนอย่างโดดเดี่ยวที่บ้าน เราเกลียดมากที่เรียนไอ้คณะนี้ จบมาเราทำงานตามสายสรุปก็คือเกลียดมากทำ3เดือนก็ออก(ออกเพราะหัวหน้างานด้วยเขาน่ากลัว ออกครีปปี้🥹) เราคุยกับพ่อแม่ ขอทำงานที่ชอบอยู่บ้าน เขาก็โอเคแต่หวังว่าอนาคตจะเป็นพนักงานประจำ เราก็เออมันแหงอยู่แล้วอนาคตยังไงเราก็จะกลับไปเป็นฟันเฟืองระบบทุนนิยมอยู่แล้ว ตอนนี้เราทำได้3เดือนได้ เราโอเคนะ เงินก็พอๆกับทำงานประจำ แต่ไม่ได้ดีเพลสเท่าตอนทำงานประจำ แต่เราก็รู้สึกได้ถึงความคาดหวังของพ่อแม่ที่อยากให้เรามั่นคง‘สักที‘ ตอนนี้เราอายุ23 เราอยากตุยเย่เหมือนกัน คือถึงเขาจะเข้าใจให้เราทำในสิ่งที่ชอบ แต่เก้ทไหมคะว่ามันยังมีรังศีแห่งความคาดหวังให้เรามั่นคงอยู่ เราอยากเป็นวัยรุ่นทั่วไปที่ลองผิดลองถูกทำในสิ่งที่ชอบ แต่เรารู้สึกว่าเราทำไม่ได้ เรามันเลว และเขาผิดหวังที่เราเลือกทำในสิ่งที่ชอบ
ชีวิตมันจะดีขึ้นไหมคะ🥹
ป.ล. ครอบครัวไม่มีภาระหนี้สินใดๆ มีเพียงแค่พ่อแม่ที่แก่ลงทุกวัน60-70ปีค่ะ เขาเลยดูเครียดกับชีวิตลูกมาก จนเราก็เครียด5555