ตั้งแต่ยังจำความได้ ฉันเป็นเด็กร่าเริงดี พ่อแม่แต่งงานกันแต่ไม่ได้จดทะเบียนสมรส พอเลิกกัน
ฉันเลยได้อยู่กับย่า2คน พ่อแม่ต่างแยกกันไปทำงานที่กรุงเทพ พ่อฉันเป็นเชฟให้ร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง แม่ฉันรับจ้างทั่วไป ตอนที่ฉันอายุ6ปี ตอนปิดเทอมลุงและป้าฉันพาฉันไปเที่ยวทะเล สนุกมากเลย ฉันเป็นไข้หลังจากเล่นนํ้าและช็อกหมดสติพวกท่านพาฉันไปโรงบาลพอหายก็ส่งให้พ่อดูแลต่อ จากนั้นเปิดเทอมฉันไปเรียนตามปกติ อยู่มาวันหนึ่ง ในวันหยุดเพื่อนๆนัดกันไปเล่น
ฉันจึงไปชวนรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งที่บ้าน แต่พี่เขาไม่อยู่เห็นแต่อาคนหนึ่ง ฉันถามเขาไปคำตอบที่ได้คือเดี๋ยวเขาก็มา จากนั้นเขาชวนเราว่า กินขนมมั้ย เราก็ตอบไปว่ากิน เขาก็เดินมาหาเรา อุ้มเราไปที่ห้องเล็กๆ เราก็งงว่าขนมอยู่ไหน ไหนบอกว่าจะให้ขนม ได้แต่สงสัยแต่ไม่ได้พูดออกไป เขาวางเราลงที่นอน แล้วนอนควํ่าเรา เราก็สงสัยแต่ส่วนหนึ่งคิดว่าไม่ดีแน่เราจึงดิ้นออกมาแล้ววิ่งกลับบ้าน
ไม่กล้าเล่าให้ย่ารู้ เพราะเราพูดเรื่องอะไรไป ย่าก็ไปโวยวาย ให้คนอื่นรู้ไปทั่ว เรื่องนี้เก็บเงียบมาตลอด ต่อมาฉันมีเพื่อนเป็นลูกของญาติห่างๆ ฉันนึกสนุกพาเพื่อนไปงัดหน้าต่างคนข้างบ้านได้เงินมา35บาทแบ่งกับน้องคนละครึ่ง อีก5บาทซื้อแบ่งกันกิน พอเจ้าของบ้านเขาจับได้จึงมาบอกย่าเรา
ย่าเราก็ให้เราไปขอโทษเจ้าของเงินเขาซะ ตีเราตัวลายเลย ฉันขึ้นประถมเรียนเก่งมาก ทุกคนชื่นชม
แข่งขันทางวิชาการที่ได้รับมอบหมายฉันแทบจะชนะทุกครั้ง แม่ฉันมาเยี่ยมเท่าที่จะมาได้ การเงินแม่ไม่ค่อยดีนักแต่ฉันดีใจมากเลยล่ะ พ่อฉันก็มานะแต่ไม่ดีใจเท่าไหร่ ปิดเทอมตอนจบป.3ฉันได้ไปเที่ยวอีกครั้ง ครั้งนี้มีญาติฝั่งป้าสะไภ้มาด้วยคราวนี้พ่อฉันไปด้วย การไปเที่ยวครั้งนี้ไม่ดีเท่าไหร่ พ่อสนใจแต่เด็กๆหลานฝั่งป้าสะไภ้ มีครั้งหนึ่งที่เราไปถามขอความเห็นนิดหน่อย พ่อก็แค่มองฉันแล้วเมินฉันไปเลย ต่อจากนั้นฉันแค่ปล่อยผ่านจนกลับถึงบ้าน ขึ้นป.4 ฉันจากเด็กดีขยันทำงานบ้านเก็เริ่มเรียนไม่ค่อยดีเลย ขี้เกียจไปวันๆ เหมือนฉันถูกยอบ่อยๆฉันกลายเป็นเด็กหลงตัวเอง เที่ยวโกงเด็กป.อื่น โกงคาบเรียนคอมเหมือนครูประจำชั้นของฉันจะรู้ แต่เขาสนับสนุนฉัน ฉันก็คิดว่างคงไม่เป็นอะไร ขึ้นป.5 ฉันได้เป็นกรรมการนักเรียน เขียนคำถามเพื่อถามนักเรียนที่เข้าแถวตามปกติ
วันหนึ่งฉันทำหนังสือรวบรวมลายเซ็นหาย ฉันจึงคิดว่าเขียนลายเซ็นครูไปเลย ครูก็เคยตรวจไปแล้วนะ วันต่อมาฉันเอาไปให้ครูเซ็นคำถามใหม่ พอครูเห็นก็บอกว่าฉันเป็นคนขี้โกง เขาเดินเอาสมุดของฉันไปไล่ถามครูแต่ละคนว่าได้เซ็นมั้ย ทุกคนบอกว่าไม่ ฉันจึงโดนประจานหน้าแถว
มันทำให้ฉันกลัวมากวันคืนผ่านไป ย่าของฉันล้มและเป็นโรคเข่าเสื่อมตั้งแต่ตอนนั้น ฉันเรียนจบอย่างไม่มีความสุข แต่เกรดก็พอใช้ได้อยู่ ขึ้นม.1ฉันไม่เปิดเผยตัวตนของตนเองให้เพื่อนรู้ กลัวเพื่อนไม่ยอมรับ เริ่มมีแฟน ไปมีอะไรกับแฟน และแน่นอน ฉันไม่บอกให้ย่ารู้ คบกันได้ปีเดียวก็เลิกกันไป เกรดฉันก็พอประคองได้มาตลอดระหว่างนี้พ่อ,แม่,ลุงและป้าก็มาหาตลอด ประกอบกับฉันที่ขี้เกียจไปวันๆปล่อยให้ย่าที่เป็นโรคเข่าเสื่อมต้องคอยด่าตลอด รู้สึกผิดจริงๆจบม.3ก็มีความสุขดีนะ
ช่วงปิดเทอมมัธยมต้นฉันไม่ได้ไปไหนเลย เพราะไปไหนไม่ได้ ย่าเจ็บขาตอนกลางคืนร้อนโอดครวญตลอดแต่เราก็ไม่ใยดีปล่อยผ่านไป บางวันก็สำนึกไปนวดให้ย่าบรรเทาอาการปวด
ขึ้นม.4 ฉันนึกไว้ว่ามัธยมปลายมันต้องไปได้สวย
แน่ๆเราตั้งใจเรียนแต่ไม่เข้าใจบางวิชาวันหนึงวิชาคณิตครูให้ทำแบบฝึกหัดสอบท้ายบทให้ทุกคนเลื่อนโต๊ะห่างจากกัน ฉันเลื่อนช้าจู่ๆครูเดินมาข้างหน้าแล้วพูดเสียงดังว่า หน้าตาไม่ดีนิสัยยังจะเลวเหมือนหน้าตา จบประโยค เพื่อนทั้งห้องต่างซุบซิบแล้วมองฉัน ฉันก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผ่านไปถึงช่วงเยี่ยมบ้าน ครูประจำชั้นของฉันไปเยี่ยมที่บ้าน พอเห็นสภาพบ้านที่รกเละเทะของฉัน ก็วิจารปนสอบถามย่าของฉัน ครูวิจารฉันเหมือนรู้ชีวิตฉันดี ฉันร้องไห้ขณะที่เพื่อนคิวต่อไปอยู่ในบ้านครูก็วิจารไม่หยุด วันต่อมาฉันไม่อยากไปโรงเรียน แต่ก็ต้องไปครูที่เคยคุยกับฉันดีๆก็มาถามว่าติดเกมส์จริงหลอ เราก็บอกว่าใช่ หลังจากนั้นทุกคนเปลี่ยนไป มีแค่คนเดียวที่ไปเปลี่ยนไปคือครูสอนยุวบรรณารักษ์ที่ห้องสมุด ครูถามแล้วเตือนนิดหน่อยจากนั้นครูก็ใจดีเหมือนเดิม เหตุการณ์นี้ทำให้เรารักครูเหมือนแม่ เพราะแม่ของเราเหมือนครูคนนี้ เหมือนแม่เข้าใจเรา ช่วงนี้จะเก็บตัวกว่าปกติ อยากตาย อยากฆ่าครูคนที่วิจารเรา อยากฆ่าทุกคน เคยเอามีดมาจะปาดคอแต่กลัวเจ็บ กินยากันยุงแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น อยากโดนนํ้าตายแต่ว่ายนํ้าเป็นจนถึงตอนนี้อยู่ม.5เทอมแรก ลุงออกรถใหม่ ให้บันชีมาอยู่ในแอพบนมือถือเรา เราขโมยโอนตังมาในบัญชีเรา แล้วโอนเข้าแอพเทรดเหมือนติดการพนันเลย ยิ่งเทรดยิ่งเสีย แถมเอาเงินมาเติมการ์ตูนออนไล เติมอินเตอร์เน็ตอีกรวมทั้งสิ้น6,666บาทลุงก็รู้เรื่องเพราะเช็คเงินที่เราส่งบิลให้ดู ลุงบอกว่าจะบอกพ่อเพราะว่าเรื่องนี้ไม่โอเคเลย ฉันเป็นขโมยอีกแล้ว พ่อฉันรู้ เลยด่าฉันใหญ่เลย ว่าอะไรก็ไม่เคยขาด นอนก็แอเย็นสบาย งานก็ไม่ได้ทำ แค่นี้ยังไม่พออีกหลอ ทำไมเนรคุณขนาดนี้ ถ้าจะเป็นแบบนี้ไปอยู่กับแม่เลย กูไม่เคยมีลูกเลวๆอย่าง ไม่ต้องเรียกกูพ่อฉันก็ไมเถียงอะไร เพราะทำแบบนี้มันจบปัญหาเร็วที่สุด แปลกนะที่พ่อด่าเราว่าเลว เราไม่รู้สึกอะไรเลยแต่เวลาพ่อด่าแม่เราโกรธทุกครั้ง ทุกครั้งที่คุยกับพ่อเราจะไม่อยากคุย พ่อจะชอบถามว่ามีแฟนยัง เราก็ตอบว่าไม่ทุกครั้ง เพราะถ้ายอมรับเรากลัว กลัวคนที่ตัวเองคิดว่าแปลกหน้าจะทำร้าย คำถามว่ามีแฟนยังนี้มันทำให้เราคิดถึงตอนอยา6ขวบทุกครั้งพอบอกว่าไม่ให้ถามก็ยอกย้อนเรา ทุกครั้งที่คุยกับพ่อเสร็จ เราจะร้องไห้เสมอ กลับกันถ้าคุยกับแม่จะมีความสุขทุกครั้ง ถึงจะไม่ค่อยเจอกัน แต่มันดีกว่าเจอพ่อเป็นล้านเท่า หลังจากที่คุยกับพ่อเสร็จเราก็เก็บของเตรียมออกจากบ้าน ทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้านจัดทุกอย่างให้ดี เตรียมออก แต่ย่าไม่ให้ไป บอกว่าไปแล้วจะอยู่กับใคร อยู่กับย่าสบายๆไม่ชอบหลอ ไม่ใช่ไม่พอใจก็หนี เราบอกไปว่าก็รู้ว่าตัวเองผิดไง
จากนั้นก็พูดอะไรต่อไม่ได้นํ้าตาไหล ในใจตอนเก็บของก็รู้อยู่แล้ว ต่อให้เร่ร่อนก็ตามในเมื่อเราทำผิดขนาดนี้ คงไมมีใครเอาเราแล้วหละ แต่พูดอธิบายให้ย่าฟังไม่หมด เหตุการณ์นี้ก็ทำให้รู้ว่าควรแครใคร อุตส่าจะออกจากบ้านแล้ว ตอนนั้นคิดว่าเรื่องเรียนช่างหัวมัน ทิ้งทุกอย่าง แต่ทิ้งย่าไม่ลงจริงๆตอนนี้พ่อก็โทรมาด่าตลอดบอกปีใหม่เตรียมตัวไว้ เราก็เตรียมไว้อยู่แล้ว555+ ตอนนี้เหมือนตัวเองเป็นบ้าเลย
ขอบคุณที่อ่านค่ะ ถึงจะไม่ได้คำแนะนำ แต่ขอแค่ระบายว่าเคยเจอ เคยทำอะไรมาบ้างเท่านั้น หวังว่าจะมีคนเข้าใจ
ขอบคุณค่ะ
เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้วทำยังไงดีคะ?
ฉันเลยได้อยู่กับย่า2คน พ่อแม่ต่างแยกกันไปทำงานที่กรุงเทพ พ่อฉันเป็นเชฟให้ร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง แม่ฉันรับจ้างทั่วไป ตอนที่ฉันอายุ6ปี ตอนปิดเทอมลุงและป้าฉันพาฉันไปเที่ยวทะเล สนุกมากเลย ฉันเป็นไข้หลังจากเล่นนํ้าและช็อกหมดสติพวกท่านพาฉันไปโรงบาลพอหายก็ส่งให้พ่อดูแลต่อ จากนั้นเปิดเทอมฉันไปเรียนตามปกติ อยู่มาวันหนึ่ง ในวันหยุดเพื่อนๆนัดกันไปเล่น
ฉันจึงไปชวนรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งที่บ้าน แต่พี่เขาไม่อยู่เห็นแต่อาคนหนึ่ง ฉันถามเขาไปคำตอบที่ได้คือเดี๋ยวเขาก็มา จากนั้นเขาชวนเราว่า กินขนมมั้ย เราก็ตอบไปว่ากิน เขาก็เดินมาหาเรา อุ้มเราไปที่ห้องเล็กๆ เราก็งงว่าขนมอยู่ไหน ไหนบอกว่าจะให้ขนม ได้แต่สงสัยแต่ไม่ได้พูดออกไป เขาวางเราลงที่นอน แล้วนอนควํ่าเรา เราก็สงสัยแต่ส่วนหนึ่งคิดว่าไม่ดีแน่เราจึงดิ้นออกมาแล้ววิ่งกลับบ้าน
ไม่กล้าเล่าให้ย่ารู้ เพราะเราพูดเรื่องอะไรไป ย่าก็ไปโวยวาย ให้คนอื่นรู้ไปทั่ว เรื่องนี้เก็บเงียบมาตลอด ต่อมาฉันมีเพื่อนเป็นลูกของญาติห่างๆ ฉันนึกสนุกพาเพื่อนไปงัดหน้าต่างคนข้างบ้านได้เงินมา35บาทแบ่งกับน้องคนละครึ่ง อีก5บาทซื้อแบ่งกันกิน พอเจ้าของบ้านเขาจับได้จึงมาบอกย่าเรา
ย่าเราก็ให้เราไปขอโทษเจ้าของเงินเขาซะ ตีเราตัวลายเลย ฉันขึ้นประถมเรียนเก่งมาก ทุกคนชื่นชม
แข่งขันทางวิชาการที่ได้รับมอบหมายฉันแทบจะชนะทุกครั้ง แม่ฉันมาเยี่ยมเท่าที่จะมาได้ การเงินแม่ไม่ค่อยดีนักแต่ฉันดีใจมากเลยล่ะ พ่อฉันก็มานะแต่ไม่ดีใจเท่าไหร่ ปิดเทอมตอนจบป.3ฉันได้ไปเที่ยวอีกครั้ง ครั้งนี้มีญาติฝั่งป้าสะไภ้มาด้วยคราวนี้พ่อฉันไปด้วย การไปเที่ยวครั้งนี้ไม่ดีเท่าไหร่ พ่อสนใจแต่เด็กๆหลานฝั่งป้าสะไภ้ มีครั้งหนึ่งที่เราไปถามขอความเห็นนิดหน่อย พ่อก็แค่มองฉันแล้วเมินฉันไปเลย ต่อจากนั้นฉันแค่ปล่อยผ่านจนกลับถึงบ้าน ขึ้นป.4 ฉันจากเด็กดีขยันทำงานบ้านเก็เริ่มเรียนไม่ค่อยดีเลย ขี้เกียจไปวันๆ เหมือนฉันถูกยอบ่อยๆฉันกลายเป็นเด็กหลงตัวเอง เที่ยวโกงเด็กป.อื่น โกงคาบเรียนคอมเหมือนครูประจำชั้นของฉันจะรู้ แต่เขาสนับสนุนฉัน ฉันก็คิดว่างคงไม่เป็นอะไร ขึ้นป.5 ฉันได้เป็นกรรมการนักเรียน เขียนคำถามเพื่อถามนักเรียนที่เข้าแถวตามปกติ
วันหนึ่งฉันทำหนังสือรวบรวมลายเซ็นหาย ฉันจึงคิดว่าเขียนลายเซ็นครูไปเลย ครูก็เคยตรวจไปแล้วนะ วันต่อมาฉันเอาไปให้ครูเซ็นคำถามใหม่ พอครูเห็นก็บอกว่าฉันเป็นคนขี้โกง เขาเดินเอาสมุดของฉันไปไล่ถามครูแต่ละคนว่าได้เซ็นมั้ย ทุกคนบอกว่าไม่ ฉันจึงโดนประจานหน้าแถว
มันทำให้ฉันกลัวมากวันคืนผ่านไป ย่าของฉันล้มและเป็นโรคเข่าเสื่อมตั้งแต่ตอนนั้น ฉันเรียนจบอย่างไม่มีความสุข แต่เกรดก็พอใช้ได้อยู่ ขึ้นม.1ฉันไม่เปิดเผยตัวตนของตนเองให้เพื่อนรู้ กลัวเพื่อนไม่ยอมรับ เริ่มมีแฟน ไปมีอะไรกับแฟน และแน่นอน ฉันไม่บอกให้ย่ารู้ คบกันได้ปีเดียวก็เลิกกันไป เกรดฉันก็พอประคองได้มาตลอดระหว่างนี้พ่อ,แม่,ลุงและป้าก็มาหาตลอด ประกอบกับฉันที่ขี้เกียจไปวันๆปล่อยให้ย่าที่เป็นโรคเข่าเสื่อมต้องคอยด่าตลอด รู้สึกผิดจริงๆจบม.3ก็มีความสุขดีนะ
ช่วงปิดเทอมมัธยมต้นฉันไม่ได้ไปไหนเลย เพราะไปไหนไม่ได้ ย่าเจ็บขาตอนกลางคืนร้อนโอดครวญตลอดแต่เราก็ไม่ใยดีปล่อยผ่านไป บางวันก็สำนึกไปนวดให้ย่าบรรเทาอาการปวด
ขึ้นม.4 ฉันนึกไว้ว่ามัธยมปลายมันต้องไปได้สวย
แน่ๆเราตั้งใจเรียนแต่ไม่เข้าใจบางวิชาวันหนึงวิชาคณิตครูให้ทำแบบฝึกหัดสอบท้ายบทให้ทุกคนเลื่อนโต๊ะห่างจากกัน ฉันเลื่อนช้าจู่ๆครูเดินมาข้างหน้าแล้วพูดเสียงดังว่า หน้าตาไม่ดีนิสัยยังจะเลวเหมือนหน้าตา จบประโยค เพื่อนทั้งห้องต่างซุบซิบแล้วมองฉัน ฉันก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผ่านไปถึงช่วงเยี่ยมบ้าน ครูประจำชั้นของฉันไปเยี่ยมที่บ้าน พอเห็นสภาพบ้านที่รกเละเทะของฉัน ก็วิจารปนสอบถามย่าของฉัน ครูวิจารฉันเหมือนรู้ชีวิตฉันดี ฉันร้องไห้ขณะที่เพื่อนคิวต่อไปอยู่ในบ้านครูก็วิจารไม่หยุด วันต่อมาฉันไม่อยากไปโรงเรียน แต่ก็ต้องไปครูที่เคยคุยกับฉันดีๆก็มาถามว่าติดเกมส์จริงหลอ เราก็บอกว่าใช่ หลังจากนั้นทุกคนเปลี่ยนไป มีแค่คนเดียวที่ไปเปลี่ยนไปคือครูสอนยุวบรรณารักษ์ที่ห้องสมุด ครูถามแล้วเตือนนิดหน่อยจากนั้นครูก็ใจดีเหมือนเดิม เหตุการณ์นี้ทำให้เรารักครูเหมือนแม่ เพราะแม่ของเราเหมือนครูคนนี้ เหมือนแม่เข้าใจเรา ช่วงนี้จะเก็บตัวกว่าปกติ อยากตาย อยากฆ่าครูคนที่วิจารเรา อยากฆ่าทุกคน เคยเอามีดมาจะปาดคอแต่กลัวเจ็บ กินยากันยุงแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น อยากโดนนํ้าตายแต่ว่ายนํ้าเป็นจนถึงตอนนี้อยู่ม.5เทอมแรก ลุงออกรถใหม่ ให้บันชีมาอยู่ในแอพบนมือถือเรา เราขโมยโอนตังมาในบัญชีเรา แล้วโอนเข้าแอพเทรดเหมือนติดการพนันเลย ยิ่งเทรดยิ่งเสีย แถมเอาเงินมาเติมการ์ตูนออนไล เติมอินเตอร์เน็ตอีกรวมทั้งสิ้น6,666บาทลุงก็รู้เรื่องเพราะเช็คเงินที่เราส่งบิลให้ดู ลุงบอกว่าจะบอกพ่อเพราะว่าเรื่องนี้ไม่โอเคเลย ฉันเป็นขโมยอีกแล้ว พ่อฉันรู้ เลยด่าฉันใหญ่เลย ว่าอะไรก็ไม่เคยขาด นอนก็แอเย็นสบาย งานก็ไม่ได้ทำ แค่นี้ยังไม่พออีกหลอ ทำไมเนรคุณขนาดนี้ ถ้าจะเป็นแบบนี้ไปอยู่กับแม่เลย กูไม่เคยมีลูกเลวๆอย่าง ไม่ต้องเรียกกูพ่อฉันก็ไมเถียงอะไร เพราะทำแบบนี้มันจบปัญหาเร็วที่สุด แปลกนะที่พ่อด่าเราว่าเลว เราไม่รู้สึกอะไรเลยแต่เวลาพ่อด่าแม่เราโกรธทุกครั้ง ทุกครั้งที่คุยกับพ่อเราจะไม่อยากคุย พ่อจะชอบถามว่ามีแฟนยัง เราก็ตอบว่าไม่ทุกครั้ง เพราะถ้ายอมรับเรากลัว กลัวคนที่ตัวเองคิดว่าแปลกหน้าจะทำร้าย คำถามว่ามีแฟนยังนี้มันทำให้เราคิดถึงตอนอยา6ขวบทุกครั้งพอบอกว่าไม่ให้ถามก็ยอกย้อนเรา ทุกครั้งที่คุยกับพ่อเสร็จ เราจะร้องไห้เสมอ กลับกันถ้าคุยกับแม่จะมีความสุขทุกครั้ง ถึงจะไม่ค่อยเจอกัน แต่มันดีกว่าเจอพ่อเป็นล้านเท่า หลังจากที่คุยกับพ่อเสร็จเราก็เก็บของเตรียมออกจากบ้าน ทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้านจัดทุกอย่างให้ดี เตรียมออก แต่ย่าไม่ให้ไป บอกว่าไปแล้วจะอยู่กับใคร อยู่กับย่าสบายๆไม่ชอบหลอ ไม่ใช่ไม่พอใจก็หนี เราบอกไปว่าก็รู้ว่าตัวเองผิดไง
จากนั้นก็พูดอะไรต่อไม่ได้นํ้าตาไหล ในใจตอนเก็บของก็รู้อยู่แล้ว ต่อให้เร่ร่อนก็ตามในเมื่อเราทำผิดขนาดนี้ คงไมมีใครเอาเราแล้วหละ แต่พูดอธิบายให้ย่าฟังไม่หมด เหตุการณ์นี้ก็ทำให้รู้ว่าควรแครใคร อุตส่าจะออกจากบ้านแล้ว ตอนนั้นคิดว่าเรื่องเรียนช่างหัวมัน ทิ้งทุกอย่าง แต่ทิ้งย่าไม่ลงจริงๆตอนนี้พ่อก็โทรมาด่าตลอดบอกปีใหม่เตรียมตัวไว้ เราก็เตรียมไว้อยู่แล้ว555+ ตอนนี้เหมือนตัวเองเป็นบ้าเลย
ขอบคุณที่อ่านค่ะ ถึงจะไม่ได้คำแนะนำ แต่ขอแค่ระบายว่าเคยเจอ เคยทำอะไรมาบ้างเท่านั้น หวังว่าจะมีคนเข้าใจ
ขอบคุณค่ะ