เราอายุ 19 ปีนะคะยังเด็กอยุ่เลยแต่โรคเยอะมากตอนเด็กๆประมาณม.1-ม.3 เคยนอนโรงพยาบาล3 ครั้งหนักๆเลยครั้งแรกเป็นไข้หวัดใหญ่2009 ต้องเจาะเลือดพ่นยาเลยจำได้ว่าตอนลุกไปเข้าห้องน้ำกลับมาก็วูบลงไปนอนกับพื้นด้วยคิดว่าคงมีแค่ครั้งเดียว
ครั้งที่สองชักค่ะนอนไข้ขึ้นสูงแล้วอยู่ๆก็ชักตอนตีสามพ่อกับแม่ตกใจมากก็หามส่งโรงพยาบาลเลยตัวซีดเหลืองขาวทั้งตัวเลยสรุปมาหมอบอกว่าเลือดน้อยนะเลยชักต้องเจาะเข็มยาไว้ที่หลังมือ(เขาเรียกว่าอะไรไม่รู้แหะขออภัยค่ะ)
ครั้งที่สามเหมือนจะเป็นไข้ทับระดูค่ะอันนี้ก็หนักอยู่จำไม่ค่อยได้แล้วแต่จำได้ว่าไปนอนโรงพยาบาลที่ราชบุรีไกลจากบ้านมากๆจำได้ว่าแม่นั่งเฝ้าเราอยู่ข้างๆแล้วอยู่ห้องผู้ป่วยรวมเราก็ร้องไห้บอกว่าหนูอยากกลับบ้านแล้วเมื่อไหร่จะได้กลับอยากกินเอ็มเคแล้วตอนนั้นโหยหาของกินมากเลยอยากกินทุกอย่างเพราะกินอาหารรสจัดไม่ได้เลย
จนขึ้นม.ปลายมานึกว่าจะไม่เป็นอะไรค่ะประเดิมด้วยลมพิษต่อมาเริ่มปวดหัวไมเกรนภูมิแพ้เหงื่อตัวเองบ้างแพ้อากาศไข้ขึ้นแต่หลักๆของเราเลยคือไอไอตลอดเลยค่ะทุกปีม.4-ม.6 ภายในหนึ่งปีต้องมีเดือนนึงที่ไอไอมีเสมหะบ้างไอแห้งบ้างแล้วก็จะตามด้วยหวัด
ล่าสุดอาหารเป็นพิษค่ะเพราะไม่เลือกกินกินตามใจปากเกินไปท้องเสียไข้ขึ้นจนรู้สึกว่าทำไมเราโรคเยอะจังตอนป่วยทุกรอบเราก็บ่นกับแม่ตลอดว่าทำไมหนูไม่เห็นเหมือนคนอื่นเลยทำไมไม่แข็งแรงบ้างทั้งๆที่ตัวเองก็ชอบออกกำลังกาย(ปกติเราวิ่งนะคะชอบไปวิ่งกับพ่อ)วิ่ง3โลบ้าง 5โลบ้าง
แต่อาจจะภูมิคุ้มกันไม่เท่ากับคนอื่นเวลาเครียดๆหน่อยอาการก็จะเริ่มมาเริ่มหนักเลยคิดว่าคนที่เขาสุขภาพดีนี่ดีจังเลยเหมือนพอเราจะสุขภาพดีไม่ป่วยมันก็จะมีอะไรให้เราเป็นจนได้555 บางครั้งเราก็ท้อไปเลยค่ะเหมือนทำกรรมอะไรไว้สงสารพ่อแม่เหมือนกันต้องมาคอยดูแลเราตลอดเลยอยากสุขภาพดีเหมือนคนอื่นบ้างค่ะคนที่สุขภาพดีคุณโชคดีมากเลยนะคะรู้มั้ย;-; อยากให้ทุกคนดูแลเอาใจใส่มันเยอะๆนะคะถ้ามันพังแล้วมันกู้กลับมายากมากๆเลย
ใครเคยป่วยบ่อยๆแล้วตอนนี้สุขภาพแข็งแรงทั้งร่างกายและสุขภาพจิตอยากจะแชร์ประสบการณ์ให้เด็กน้อยตาดำๆมั้ยคะอยากมีแรงจูงใจจังค่ะท้อแท้มากๆแงขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ
คนที่ป่วยบ่อยๆเคยรู้สึกท้อบ้างมั้ยคะ แล้วอะไรทำให้ผ่านจุดนั้นมาได้
ครั้งที่สองชักค่ะนอนไข้ขึ้นสูงแล้วอยู่ๆก็ชักตอนตีสามพ่อกับแม่ตกใจมากก็หามส่งโรงพยาบาลเลยตัวซีดเหลืองขาวทั้งตัวเลยสรุปมาหมอบอกว่าเลือดน้อยนะเลยชักต้องเจาะเข็มยาไว้ที่หลังมือ(เขาเรียกว่าอะไรไม่รู้แหะขออภัยค่ะ)
ครั้งที่สามเหมือนจะเป็นไข้ทับระดูค่ะอันนี้ก็หนักอยู่จำไม่ค่อยได้แล้วแต่จำได้ว่าไปนอนโรงพยาบาลที่ราชบุรีไกลจากบ้านมากๆจำได้ว่าแม่นั่งเฝ้าเราอยู่ข้างๆแล้วอยู่ห้องผู้ป่วยรวมเราก็ร้องไห้บอกว่าหนูอยากกลับบ้านแล้วเมื่อไหร่จะได้กลับอยากกินเอ็มเคแล้วตอนนั้นโหยหาของกินมากเลยอยากกินทุกอย่างเพราะกินอาหารรสจัดไม่ได้เลย
จนขึ้นม.ปลายมานึกว่าจะไม่เป็นอะไรค่ะประเดิมด้วยลมพิษต่อมาเริ่มปวดหัวไมเกรนภูมิแพ้เหงื่อตัวเองบ้างแพ้อากาศไข้ขึ้นแต่หลักๆของเราเลยคือไอไอตลอดเลยค่ะทุกปีม.4-ม.6 ภายในหนึ่งปีต้องมีเดือนนึงที่ไอไอมีเสมหะบ้างไอแห้งบ้างแล้วก็จะตามด้วยหวัด
ล่าสุดอาหารเป็นพิษค่ะเพราะไม่เลือกกินกินตามใจปากเกินไปท้องเสียไข้ขึ้นจนรู้สึกว่าทำไมเราโรคเยอะจังตอนป่วยทุกรอบเราก็บ่นกับแม่ตลอดว่าทำไมหนูไม่เห็นเหมือนคนอื่นเลยทำไมไม่แข็งแรงบ้างทั้งๆที่ตัวเองก็ชอบออกกำลังกาย(ปกติเราวิ่งนะคะชอบไปวิ่งกับพ่อ)วิ่ง3โลบ้าง 5โลบ้าง
แต่อาจจะภูมิคุ้มกันไม่เท่ากับคนอื่นเวลาเครียดๆหน่อยอาการก็จะเริ่มมาเริ่มหนักเลยคิดว่าคนที่เขาสุขภาพดีนี่ดีจังเลยเหมือนพอเราจะสุขภาพดีไม่ป่วยมันก็จะมีอะไรให้เราเป็นจนได้555 บางครั้งเราก็ท้อไปเลยค่ะเหมือนทำกรรมอะไรไว้สงสารพ่อแม่เหมือนกันต้องมาคอยดูแลเราตลอดเลยอยากสุขภาพดีเหมือนคนอื่นบ้างค่ะคนที่สุขภาพดีคุณโชคดีมากเลยนะคะรู้มั้ย;-; อยากให้ทุกคนดูแลเอาใจใส่มันเยอะๆนะคะถ้ามันพังแล้วมันกู้กลับมายากมากๆเลย
ใครเคยป่วยบ่อยๆแล้วตอนนี้สุขภาพแข็งแรงทั้งร่างกายและสุขภาพจิตอยากจะแชร์ประสบการณ์ให้เด็กน้อยตาดำๆมั้ยคะอยากมีแรงจูงใจจังค่ะท้อแท้มากๆแงขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ