ผมพึ่งหายจากการเจ็บป่วย ซึ่งช่วงเวลาดังกล่าวทำให้ต้องพึ่งหาธรรมะ ก็เลยฝึกนั่งสมาธิ ขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ก่อนผมเริ่มฝึกสมาธิ  แค่ภาวนาอยากให้ชีวิตเห็นถึงการไม่ประมาทในชีวิต
อยากมีจิตที่บริสุทธิ์ อยากมีสุขภาพที่ดี อยากให้ชีวิตปราศจากโรคภัย ผมลองเสิชในกุเกิ้ลบ้างก็ว่า กรรมที่เราละเว้นจากการปฏิบัติทำให้เราต้อง
ป่วย เพื่อเตือนให้เราระลึกถึงการทำความดี สะสมบุญ   ซึ่งทำให้ผมได้เริ่มฝึกสมาธิ และเข้าหาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์มากขึ้น
รู้จักบริจาคทาน แผ่เมตตาบุญกุศล
            คราวนี้มาถึงการเริ่มฝึกสมาธิ ซึ่งผมได้นั่งจริงจังครั้งแรกกำหนดลมหายใจ ยังพอได้ยินเสียงรอบข้างอยู่บ้าง
พอจิตเริ่มสงบ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ ได้เห็นต้นไม้ลองพิจารณาใกล้เข้าไป รู้สึกสงบเย็นอย่างบอกไม่ถูก มีความปลื้มปีติมาก อยากอยู่ในความสงบตรงนี้
แต่ใจนึงกลัวก็เลยออกจากสมาธิไป  ลองเสิชหาข้อมูลบ้างว่าไม่ควรยึดติดยินดี ผมก็จำไว้สำหรับฝึกครั้งหน้า
          พอการฝึกครั้งที่สอง  ผมนั่งประมาณชั่วโมงได้รู้สึกสงบนิ่ง บอกไม่ถูก มีความรู้สึกว่าถ้าเรานั่งไปนานๆก็คงดีไม่น้อย มีความสุขสงบบอกไม่ถูก อยากนั่งต่อไปนานๆ ระลึกกำหนดลมหายใจตลอด ระหว่างทำสมาธิก็พอมีอุปสรรค กลัวเกิดนิมิต จิตฟุ้งซ่าน พยามดึงกลับมา ได้ยินเสียงรอบข้างก็พยามดึงกลับมาจดจ่อ  ลมหายใจ  ผมเคยได้ยินว่าถ้าสมาธิที่สงบจริงๆจะไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง  แต่ผมได้ยินตลอดจะหายไปก็ต่อเมื่อ จิตเพ่งไปยังอะไรบางอย่าง
ทีนี้ก็เกิดนิมิตเห็นพระพิฆเนศ ผมขอบอกว่าก่อนนั่งสมาธิ หรือจากประสบการณ์ไม่เคยนึกถึงท่านมาก่อนแม้แต่นิดเดียว  รู้สึกแปลกประหลาดใจมาก
ผมรู้สึกกลัวแต่ยินดี แต่จากการนั่งสมาธิครั้งแรกทำให้เรารู้ว่าต้องกลับมากำหนดสติต่อ ผมเลยกลับมาจับลมหายใจต่อ 
และสักพักจึงออกจากสมาธิและแผ่เมตตา
           ผมขอคำแนะนำท่านที่ฝึก ผมควรฝึกต่อไปอย่างไร ผมไม่อยากเห็นนิมิตหรือจิตฟุ้งซ่าน ความตั้งใจผมแค่อยากเตือนตนเอง จิตใจสงบ
แต่ก็มีความปีติยินดีในความสงบนี้มากๆ แต่ไม่อยากพบนิมิตแปลกๆ ก่อนหน้านี้กลัวและไม่อยากเห็นอะไร จึงปฏิเสธการปฏิบัติสมาธิ 
           ผมสงสัยว่านิมิตที่เกิดจากความฟุ้งซ่านของผมเอง และควรจะยินดีไหม พอยินดีแล้วออกจากยินดีนั้น หรือไม่ต้องสนใจเลยครับ