1.    ไม่สั่งสอนเรื่องการปกครอง แต่กลับ บำเรอเล่าเสี้ยน ให้เสพสุข ความสำราญ จนหล่อหลอมเป็นนิสัย ไม่ใส่ใจการเมือง การทหาร หาแต่ความสำราญ  พิจารณาเรื่องงานบ้านเมือง ไม่ต้องผ่านเล่าเสี้ยน  ขงเบ้งคือ ผู้อนุมัติ ผู้มีอำนาจแท้จริง

2.    ก่อสงครามวุยก๊ก ตลอดเพื่อรักษาอำนาจทหารของตน ก่อสงครามที่มีแต่เสีย ไม่เคย
ได้อะไรเป็นชิ้นอัน และ ทั้งๆวุยก๊กและง่อก๊กนั้น
มิเคยยกมารุกราน แต่อย่างใด

3.    อ้างนามปากกาพระเจ้าเล่าเสี้ยน เพื่อขยายอำนาจ เหมือน โจโฉที่อ้างพระเจ้าเหี้ยนเต้

4.    กำจัดเหล่าทหารหรือขุนนางที่ไม่ขัดคำสั่งตน และมีท่าทีจะควบในอาณัติ ไม่ได้เช่นอุยเอี๋ยน
ลดอำนาจบทบาทขุนพลหรือขุนนางเก่า ๆ ที่รับใช้ สมัย พระเจ้าเล่าปี่  

5.    พระเจ้าเล่าเสี้ยนนั้น แท้จริงพระองค์ทรงเป็นฮ่องเต้ที่ ไม่เอาอ่าว สนใจแต่เสพสุข หรือ อันที่จริง พระเจ้าเล่าเสี้ยน ทรงทราบแก่ พระองค์เอง.
ว่าทรงไม่มีอำนาจใด ในการปกครอง อำนาจของพระองค์นั้นตกอยู่มือของขงเบ้ง และทั้งหมด ขุนนางทั้งหลาย ล้วนเป็นของ ขงเบ้งทั้ง สิ้น
พระองค์กระทำการสิ่งใด ขงเบ้งทราบหมด

6.   แต่การที่ พระเจ้าเล่าเสี้ยน ทรงเสพสุขสำราญนั้น พระองค์ไม่ยุ่งถึงอำนาจใดๆ ของพระองค์ทำให้พระองค์ ทรงอยู่รอดครองราชย์
ได้ยาวนานที่สุด ในสมัย สามก๊ก

7.  การยอมแพ้ของพระองค์ต่อ จิ้นก๊ก นั้น อย่างง่ายดาย อาจเป็นเพราะ เล่าเสี้ยน ไม่เคยแม้แต่จะรู้จักสงคราม ชีวิตเล่าเสี้ยน ถูกขงเบ้งลิขิต หล่อหลอมให้รู้จักเเต่สุขสบาย เสวยสุข มีอำนาจเพียงในภาพลักษณ และในนาม พระองค์จึงทรงยอมแพ้ อย่างงายดาย หรือ เพราะความชินชาเบื่อหน่ายจากการเป็นหุ่นเชิดของผู้อื่น   พอ สิ้นขงเบ้ง ก็มี เกียงอุย ขึ้นมาแทน และคงมีอีกเรื่อยๆ การเปิดประตูเมือง คุกเข่า ยอมแพ้ ก็แค่เปลี่ยนคนควบคุม ยังเสวยสุขได้เหมือนเดิม และทำให้ราษฎร ต้องเดือดร้อน นั้น  

        เล่าเสี้ยนยอมแพ้คงจะดีที่สุดแล้ว