เรากับแฟนอายุห่างกัน 5 ปี เรา 28 แฟน 23 เรา 2 คนคบกันมา 3 ปีแล้วค่ะ แต่เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันค่อยๆแย่ลง
เรื่องราวเริ่มต้นที่ แฟนมาเรียนที่ กทม อยู่หอแถวมหาลัย ราคาอยู่ที่ 5,000 บาท อยู่ๆไปไม่โอเค แม่แฟนเลยขอว่าให้มาอยู่ที่บ้านเราได้ไหม
เราจึงมาขอแม่เรา แม่เราก็ให้ โดยแฟนช่วยค่าใช้จ่ายเดือนละ 2,000 บาท ประกอบด้วย น้ำไฟ อาหารเช้า เย็น ตอนแรกแม่เราจะขอ 2500-3000 แต่เรากลับเบรกแม่ว่าเค้ายังเรียนอยู่ เค้าไม่มีตังหรอก เดี๋ยวหนุเพิ่มส่วนต่างให้แม่เอง จากนั้นเราก็ให้แม่เพื่มอีก 1000 บาท
คบกันแรกๆอะไรๆมันก็ดี ชวนไปกินไหน ไปคาเฟ่ไหนก็ไปหมด หลังๆมา เริ่มอ้างว่าเดี่ยวขอทำงานก่อนแล้วจะพาไปกินนุ่นนี่ ตามใจเรา
พอทำงานจริงก็ไม่ทำตามสัญญา พ่อแม่เค้าให้เก็บเงินเดือนทั้งหมดเข้าบัญชี และพ่อจะโอนเงอนมาให้ใช้ทุกเดือน
แรกๆตอนเรายังไม่ออกรถ เราอยากกินนู่นนี่ บางอย่างโปร 1 แถว 1 เราก็แบ่งอีก 1 อันให้แฟนกินโดยไม่คิดตัง ไม่มีการหาร
ตกเย็นซื้อลูกชิ้นทอดให้กินแทบทุกวัน รองท้อง กลัวเค้าจะหิว ตอนนั้นเรามีเงินเปย์ ก็ไม่ได้คิดอะไร
พอเราเริ่มผ่อนรถ ตอนแรกเค้าบอกว่า เค้าจะช่วยผ่อน แต่สุดท้าย ก็แค่คำพูดที่พูดให้เราสบายใจ
หลังๆมาพอเค้าทำงาน ก็ต่างคนต่างมีชีวิตละ เราที่เป็นผู้ให้อยู่เรื่อยๆ เริ่มคิดละ ว่าเค้าไม่คิดจะนึกถึงเราบ้างหรอวะ
เวลาเห็นของกินที่เราชอบเนี่ยเคยนึกถึงเราบ้างมั๊ย จนวันนึงอึดอัดใจ พูดไป เค้าก็ซื้อขนมมาให้เราบ้าง
แต่เหมือนพอเค้าซื้อให้เรา เค้าก็รุ้สึกว่าตัวเค้าต้องได้กลับบ้าง สังเกตว่าทุกครั้ง พอซื้อขนมให้เรา เค้าจะต้องบอกว่า อยากกินลุกชิ้นร้านนั้น (ที่เมื่อก่อนเราชอบซื้อให้กิน) ทุกที ไม่รู้เราคิดมากไปไหม แล้วเวลาไปเที่ยวต่างจังหวัดอะ ก็ไม่ได้ไปบ่อยนะ แค่ใกล้ๆ หัวหิน พัทยา ปีละครั้งก็ว่าได้ เราก็อยากกินร้านอาหารสวยๆน่ารักๆกับแฟนอะเนอะ สุดท้ายเค้าก็แวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง แล้วปล่อยเรานั่งกินอาหารในร้านอาหารคนเดียว เราก็บอกเค้าว่า กินสิ สั่งมาเผื่อ เค้าก็ไม่กิน ฟีลเราก็วูบละ ไม่สนุกละ
วันพิเศษ ไม่มีของขวัญ ไม่มีเซอร์ไพรส์ วาเลนไทน์ วันเกิด ปีใหม่ ก็แค่วันๆนึง สังคมก็ไม่เข้า อยู่กับเพื่อนเราก็นั่งก้มหน้า
ผิดกับเรา ที่เวลาอยู่กับเพื่อนเค้า เราจะยิ้มและพูดคุยเพื่อลดช่องว่างความอืดอัดระหว่างคนที่ไม่รู้จักกัน
เรา ชอบเข้าสังคม ยอมดึงเงินเก็บมาใช้ เพื่อให้พ่อแม่ได้กินของอร่อยที่ชอบ นึกถึงคนอื่นเสมอ ชอบท่องเที่ยว
เค้า ไม่เข้าสังคม ไม่ชวนเที่ยว ชอบซื้อของใกล้หมดอายุที่ลดราคา ไม่ค่อยนึกถึงคนอื่น (ไอข้อนึกถึงคนอื่นเนี่ย หลังๆเราบอกให้ปรับ เค้าถึงค่อยๆปรับ)
ประหยัดแบบสุดขั้ว
ทุกวันนี้เรากลายเป็นคนใช้เงินอย่างมีเหตุผลเพราะเค้า แต่ในขณะเดียวกัน เราเริ่มรู้สึกว่าเราโดนเค้าเอาเปรียบอะ
ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านหมด ยาสระผมหมด ยาสีฟันหมด ก็เป็นเราที่ซื้อ อะไรๆก็เรา ค่านู่นนี่ ทุกบาททุกสตางค์ ถ้าเรายืมเค้า ต้องหัก ต้องอะไรให้ครบ
บางทีเรารู้สึกว่า ถ้าเราไปอยู่บ้านคนอื่น เราจะเสนอตัวช่วยเหลือเค้ามากกว่าที่แฟนเรากำลังทำอยุ่แบบนี้อ่ะ
แต่แม่บอกว่า คนดีๆแบบนี้หายากนะ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ติดเที่ยวกลางคืน ไม่เจ้าชู้ อย่าทะเลาะกัน คุยกันดีๆ แต่หลังๆมา แม่แอบมากระซิบว่า แฟนเรานี่ขี้งกนะ แม่ฝากแฟนซื้อปลั๊กมั้ง อันละ 20 แม่บอกว่า ถ้าเป็นแม่ แม่จะไม่มาเก็บตังหรอก เราอยู่บ้านเค้า ช่วยอะไรกันได้ก็ควรช่วยหน่อย อีกอย่าง แค่ 20 บาท มันก็เล็กน้อยมาก แต่แฟนเราก็คิดตัง
มันอาจจะยาวนะ แต่หลายเหตุการณ์ที่เกิดมันทำให้เรารู้สึกเหนื่อยอะ เหมือนโดนเอาเปรียกจริงๆ
ทุกวันนี้เราอยากกินไรก็หาซื้อกินเองเมือนคนโสดที่ไม่มีใครคอยนึกถึงนะล่ะ
อาจจะยาวนะ แต่อยากให้เพื่อนๆช่วยแนะนำว่าเราควรไปต่อไหม เรารู้สึกเหนื่อยอะ
กับอีแค่เงิน 10-20 ก็เป็นประเด็นให้ทะเลาะกันได้ ตอนนี้เรามืดแปดด้านมากๆ จะเลิกก็สงสารเค้า จะไปต่อก็สงสารตัวเอง
Life style ของเรากับแฟนต่างกันมาก จะไปกันรอดไหมคะ
เรื่องราวเริ่มต้นที่ แฟนมาเรียนที่ กทม อยู่หอแถวมหาลัย ราคาอยู่ที่ 5,000 บาท อยู่ๆไปไม่โอเค แม่แฟนเลยขอว่าให้มาอยู่ที่บ้านเราได้ไหม
เราจึงมาขอแม่เรา แม่เราก็ให้ โดยแฟนช่วยค่าใช้จ่ายเดือนละ 2,000 บาท ประกอบด้วย น้ำไฟ อาหารเช้า เย็น ตอนแรกแม่เราจะขอ 2500-3000 แต่เรากลับเบรกแม่ว่าเค้ายังเรียนอยู่ เค้าไม่มีตังหรอก เดี๋ยวหนุเพิ่มส่วนต่างให้แม่เอง จากนั้นเราก็ให้แม่เพื่มอีก 1000 บาท
คบกันแรกๆอะไรๆมันก็ดี ชวนไปกินไหน ไปคาเฟ่ไหนก็ไปหมด หลังๆมา เริ่มอ้างว่าเดี่ยวขอทำงานก่อนแล้วจะพาไปกินนุ่นนี่ ตามใจเรา
พอทำงานจริงก็ไม่ทำตามสัญญา พ่อแม่เค้าให้เก็บเงินเดือนทั้งหมดเข้าบัญชี และพ่อจะโอนเงอนมาให้ใช้ทุกเดือน
แรกๆตอนเรายังไม่ออกรถ เราอยากกินนู่นนี่ บางอย่างโปร 1 แถว 1 เราก็แบ่งอีก 1 อันให้แฟนกินโดยไม่คิดตัง ไม่มีการหาร
ตกเย็นซื้อลูกชิ้นทอดให้กินแทบทุกวัน รองท้อง กลัวเค้าจะหิว ตอนนั้นเรามีเงินเปย์ ก็ไม่ได้คิดอะไร
พอเราเริ่มผ่อนรถ ตอนแรกเค้าบอกว่า เค้าจะช่วยผ่อน แต่สุดท้าย ก็แค่คำพูดที่พูดให้เราสบายใจ
หลังๆมาพอเค้าทำงาน ก็ต่างคนต่างมีชีวิตละ เราที่เป็นผู้ให้อยู่เรื่อยๆ เริ่มคิดละ ว่าเค้าไม่คิดจะนึกถึงเราบ้างหรอวะ
เวลาเห็นของกินที่เราชอบเนี่ยเคยนึกถึงเราบ้างมั๊ย จนวันนึงอึดอัดใจ พูดไป เค้าก็ซื้อขนมมาให้เราบ้าง
แต่เหมือนพอเค้าซื้อให้เรา เค้าก็รุ้สึกว่าตัวเค้าต้องได้กลับบ้าง สังเกตว่าทุกครั้ง พอซื้อขนมให้เรา เค้าจะต้องบอกว่า อยากกินลุกชิ้นร้านนั้น (ที่เมื่อก่อนเราชอบซื้อให้กิน) ทุกที ไม่รู้เราคิดมากไปไหม แล้วเวลาไปเที่ยวต่างจังหวัดอะ ก็ไม่ได้ไปบ่อยนะ แค่ใกล้ๆ หัวหิน พัทยา ปีละครั้งก็ว่าได้ เราก็อยากกินร้านอาหารสวยๆน่ารักๆกับแฟนอะเนอะ สุดท้ายเค้าก็แวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง แล้วปล่อยเรานั่งกินอาหารในร้านอาหารคนเดียว เราก็บอกเค้าว่า กินสิ สั่งมาเผื่อ เค้าก็ไม่กิน ฟีลเราก็วูบละ ไม่สนุกละ
วันพิเศษ ไม่มีของขวัญ ไม่มีเซอร์ไพรส์ วาเลนไทน์ วันเกิด ปีใหม่ ก็แค่วันๆนึง สังคมก็ไม่เข้า อยู่กับเพื่อนเราก็นั่งก้มหน้า
ผิดกับเรา ที่เวลาอยู่กับเพื่อนเค้า เราจะยิ้มและพูดคุยเพื่อลดช่องว่างความอืดอัดระหว่างคนที่ไม่รู้จักกัน
เรา ชอบเข้าสังคม ยอมดึงเงินเก็บมาใช้ เพื่อให้พ่อแม่ได้กินของอร่อยที่ชอบ นึกถึงคนอื่นเสมอ ชอบท่องเที่ยว
เค้า ไม่เข้าสังคม ไม่ชวนเที่ยว ชอบซื้อของใกล้หมดอายุที่ลดราคา ไม่ค่อยนึกถึงคนอื่น (ไอข้อนึกถึงคนอื่นเนี่ย หลังๆเราบอกให้ปรับ เค้าถึงค่อยๆปรับ)
ประหยัดแบบสุดขั้ว
ทุกวันนี้เรากลายเป็นคนใช้เงินอย่างมีเหตุผลเพราะเค้า แต่ในขณะเดียวกัน เราเริ่มรู้สึกว่าเราโดนเค้าเอาเปรียบอะ
ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านหมด ยาสระผมหมด ยาสีฟันหมด ก็เป็นเราที่ซื้อ อะไรๆก็เรา ค่านู่นนี่ ทุกบาททุกสตางค์ ถ้าเรายืมเค้า ต้องหัก ต้องอะไรให้ครบ
บางทีเรารู้สึกว่า ถ้าเราไปอยู่บ้านคนอื่น เราจะเสนอตัวช่วยเหลือเค้ามากกว่าที่แฟนเรากำลังทำอยุ่แบบนี้อ่ะ
แต่แม่บอกว่า คนดีๆแบบนี้หายากนะ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ติดเที่ยวกลางคืน ไม่เจ้าชู้ อย่าทะเลาะกัน คุยกันดีๆ แต่หลังๆมา แม่แอบมากระซิบว่า แฟนเรานี่ขี้งกนะ แม่ฝากแฟนซื้อปลั๊กมั้ง อันละ 20 แม่บอกว่า ถ้าเป็นแม่ แม่จะไม่มาเก็บตังหรอก เราอยู่บ้านเค้า ช่วยอะไรกันได้ก็ควรช่วยหน่อย อีกอย่าง แค่ 20 บาท มันก็เล็กน้อยมาก แต่แฟนเราก็คิดตัง
มันอาจจะยาวนะ แต่หลายเหตุการณ์ที่เกิดมันทำให้เรารู้สึกเหนื่อยอะ เหมือนโดนเอาเปรียกจริงๆ
ทุกวันนี้เราอยากกินไรก็หาซื้อกินเองเมือนคนโสดที่ไม่มีใครคอยนึกถึงนะล่ะ
อาจจะยาวนะ แต่อยากให้เพื่อนๆช่วยแนะนำว่าเราควรไปต่อไหม เรารู้สึกเหนื่อยอะ
กับอีแค่เงิน 10-20 ก็เป็นประเด็นให้ทะเลาะกันได้ ตอนนี้เรามืดแปดด้านมากๆ จะเลิกก็สงสารเค้า จะไปต่อก็สงสารตัวเอง