เราเป็นคนที่มีความจำเป็นเลิศ มันทำให้เราสอบได้คะแนนดีตลอด กลายเป็นคนเก่งของห้อง ไม่เคยสอบตก เกรดไม่เคยต่ำกว่า 3.78
แต่มันเป็นปัญหาสำหรับเรา
เราจำได้ทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องดีหรือร้าย เรามักจำเหตุการณ์แย่ๆที่แม่กับยายทำกับเราและชอบพูดถึงมันเรื่อยๆ พอมีโอกาสก็จะพูด พอเครียดก็จะพูด พอยายทำอะไรให้เรารู้สึกแย่ แม่บอกแค่ให้เราอดทนเพราะเค้าเป็นยายเรา เราพยายามไม่เถียง พยายามเงียบ มันดันเป็นผลร้ายกับเรา เราปวดหัว เราเครียด เราสะดุ้งตื่นกลางดึกบ่อยๆ เราจะทำไงดี ตอนนี้พิมไปก็เริ่มปวดหัวแล้ว เราทีเหตุผลนะที่เราพูดบ่อยๆ เราต้องการให้เค้ารู้ตัวว่าที่เราเป็นแบบนี้ก็เพราะการเลี้ยงดูแบบโง่ๆของเค้า เราต้องเป็นแบบนี้เพราะการที่เค้าไม่ใส่ใจความรู้สึกของเรา เราต้องการให้เค้าเลิกทำและจำไปจนวันตายว่าอย่าเลี้ยงเด็กที่ไหนแบบที่เราโดน มันโคตรจะอึดอัด โคตรทรมาณ พ่อเราเค้าแคร์ความรู้สึกเรา เค้าไม่เคยทำให้เรารู้สึกแย่ แต่เพราะพ่อเกรงใจแม่กับยายพ่อเลยพูดอะไรมากไม่ได้ เค้ายังให้เราเป็นหมอ แต่ก็จะพูดทำนองว่า "แม่ก็ไม่ได้บังคับนะ แต่หมอ... บลาๆๆ" ความจริงเราอยากเป็นนักแสดง เราเป็นคนกล้าแสดงออกมากๆ เค้าบอกว่าไร้สาระ เป็นก็ไม่จีรัง ไม่รู้จะร่วงตอนไหน เราก็เลยสาบานกับตัวเองว่าชาตินี้จะเป็นหมอให้ได้ เหตุผลรองก็คือเราชอบอะไรที่ท้าทายอยู่แล้ว เราอยากช่วยให้คนที่ใกล้จะตายกลับมาหายใจต่อได้ เราอยากได้ยินคำขอบคุณและสีหน้ายิ้มแย้มจากคนไข้และญาติคนไข้ที่มาขอบคุณ เหตุผลหลักคือ เราจะเอาเกียรติบัตรแพทย์หญิงไปปาใส่หน้าทุกคน เราจะเป็นเพื่อจะได้รู้ถึงข้อดีและเสียของแพทย์จริงๆไปเล่าให้ลูกหลานฟัง จะได้ไม่ต้องมานั่งฟังคำพูดของคนที่ก็ไม่ได้เป็นแต่พูดเหมือนรู้ดี จะบอกลูกบอกหลานทุกวันถึงความเหนื่อยยากต่างๆ ความกดดัน หรือความสุขที่ได้รับจากอาชีพนี้ ให้เค้าตัดสินใจเอง
สรุปที่เล่ามานะคะส่วนนึงอยากระบาย อีกส่วนคือต้องการคำแนะนำให้เราหายจากเรื่องนี้ค่ะ
ปล.เราเคยไปหาหมอแล้วหมอบอกว่าเราเครียดสะสม ก็เคยกินยาต้านเศร้า ก็โอเคหายไปช่วงนึง แต่ ณ วันนี้อาการปวดหัวด้านข้างเริ่มกลับมา อยากให้คนแนะนำเราหน่อยค่ะ จะได้รีบหาย ไม่อยากให้เป็นหนักเหมือนตอนนั้น ขอบคุณล่วงหน้านะคะ ขอแท็คโรคซึมเศร้านะคะ อาจมีวิธีรักษาคล้ายๆกัน
ปล.2 เราชอบทำให้เด็ก หรือสัตว์เลี้ยงร้องไห้ เรารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เห็นพวกมันร้องไห้ เราชอบตี ชอบด่า ชอบผลัก ชอบทำให้พวกนี้เจ็บตัว อันนี้เกี่ยวมั้ยคะ ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ข้อเสียของคนความจำดี
แต่มันเป็นปัญหาสำหรับเรา
เราจำได้ทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องดีหรือร้าย เรามักจำเหตุการณ์แย่ๆที่แม่กับยายทำกับเราและชอบพูดถึงมันเรื่อยๆ พอมีโอกาสก็จะพูด พอเครียดก็จะพูด พอยายทำอะไรให้เรารู้สึกแย่ แม่บอกแค่ให้เราอดทนเพราะเค้าเป็นยายเรา เราพยายามไม่เถียง พยายามเงียบ มันดันเป็นผลร้ายกับเรา เราปวดหัว เราเครียด เราสะดุ้งตื่นกลางดึกบ่อยๆ เราจะทำไงดี ตอนนี้พิมไปก็เริ่มปวดหัวแล้ว เราทีเหตุผลนะที่เราพูดบ่อยๆ เราต้องการให้เค้ารู้ตัวว่าที่เราเป็นแบบนี้ก็เพราะการเลี้ยงดูแบบโง่ๆของเค้า เราต้องเป็นแบบนี้เพราะการที่เค้าไม่ใส่ใจความรู้สึกของเรา เราต้องการให้เค้าเลิกทำและจำไปจนวันตายว่าอย่าเลี้ยงเด็กที่ไหนแบบที่เราโดน มันโคตรจะอึดอัด โคตรทรมาณ พ่อเราเค้าแคร์ความรู้สึกเรา เค้าไม่เคยทำให้เรารู้สึกแย่ แต่เพราะพ่อเกรงใจแม่กับยายพ่อเลยพูดอะไรมากไม่ได้ เค้ายังให้เราเป็นหมอ แต่ก็จะพูดทำนองว่า "แม่ก็ไม่ได้บังคับนะ แต่หมอ... บลาๆๆ" ความจริงเราอยากเป็นนักแสดง เราเป็นคนกล้าแสดงออกมากๆ เค้าบอกว่าไร้สาระ เป็นก็ไม่จีรัง ไม่รู้จะร่วงตอนไหน เราก็เลยสาบานกับตัวเองว่าชาตินี้จะเป็นหมอให้ได้ เหตุผลรองก็คือเราชอบอะไรที่ท้าทายอยู่แล้ว เราอยากช่วยให้คนที่ใกล้จะตายกลับมาหายใจต่อได้ เราอยากได้ยินคำขอบคุณและสีหน้ายิ้มแย้มจากคนไข้และญาติคนไข้ที่มาขอบคุณ เหตุผลหลักคือ เราจะเอาเกียรติบัตรแพทย์หญิงไปปาใส่หน้าทุกคน เราจะเป็นเพื่อจะได้รู้ถึงข้อดีและเสียของแพทย์จริงๆไปเล่าให้ลูกหลานฟัง จะได้ไม่ต้องมานั่งฟังคำพูดของคนที่ก็ไม่ได้เป็นแต่พูดเหมือนรู้ดี จะบอกลูกบอกหลานทุกวันถึงความเหนื่อยยากต่างๆ ความกดดัน หรือความสุขที่ได้รับจากอาชีพนี้ ให้เค้าตัดสินใจเอง
สรุปที่เล่ามานะคะส่วนนึงอยากระบาย อีกส่วนคือต้องการคำแนะนำให้เราหายจากเรื่องนี้ค่ะ
ปล.เราเคยไปหาหมอแล้วหมอบอกว่าเราเครียดสะสม ก็เคยกินยาต้านเศร้า ก็โอเคหายไปช่วงนึง แต่ ณ วันนี้อาการปวดหัวด้านข้างเริ่มกลับมา อยากให้คนแนะนำเราหน่อยค่ะ จะได้รีบหาย ไม่อยากให้เป็นหนักเหมือนตอนนั้น ขอบคุณล่วงหน้านะคะ ขอแท็คโรคซึมเศร้านะคะ อาจมีวิธีรักษาคล้ายๆกัน
ปล.2 เราชอบทำให้เด็ก หรือสัตว์เลี้ยงร้องไห้ เรารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เห็นพวกมันร้องไห้ เราชอบตี ชอบด่า ชอบผลัก ชอบทำให้พวกนี้เจ็บตัว อันนี้เกี่ยวมั้ยคะ ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ