ผิดหวังจากงานเครียดคิดอยากฆ่าตัวตาย

ผมเป็นเด็กต่างจังหวัด ครอบครัวลำบากมาตั้งแต่เด็ก ผมอดทนจนเรียนจบ ก็มาหางานทำ พ่อก็แก่แล้ว ที่บ้านมีหนี้สิน ซึ่งเกิดจากพี่สาวสร้างไว้ให้พ่อ ทั้งหลอกให้พ่อกู้เงินกองทุนหมู่บ้านให้ หลอกให้พ่อเอาที่ดินเข้า ธกส. รถมอไซด์ ก็เอาเข้าไฟแนนซ์ แล้วไม่จ่าย ผมต้องช่วยพ่อจ่าย เบ็ดเสร็จครอบครัวผมเป็นหนี้เยอะอยู่เหมือนกัน ส่วนพี่สาวหนีหายออกจากบ้านไปอยู่ที่ไหนไม่รู้ ตัวผมเองทำงานก็แค่พอใช้ ไม่มีเงินเก็บเลย กลับบ้านช่วงเทศกาลก็ให้พ่อบ้างเล็กๆน้อยๆ จนมาเมื่อช่วงเดือน มีนาคม 2562 กระทรวงแรงงานประกาศรับสมัคร คนไปทำงานประเทศอิสราเอล ผมก็สมัคร ในใจคิดว่าอยากไปทำ เพื่อจะได้มีเงินใช้หนี้ให้พ่อ พ่อจะได้สบาย ไม่ต้องทำงานหนัก พ่อผมทำงานก่อสร้าง แก่มากแล้วไม่อยากให้แกทำงานหนัก  ผ่านไปหลายเดือน ทางกระทรวงแรงงานก็โทรมาเรียกผมให้ไป สัมภาษณ์งาน ตรวจสุขภาพ 14-16 สิงหา วันที่ผมรอก็มาถึง  ผมตื่นตั้งแต่ตี 4 อาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปรอ (เวลานัด7.30น.) วันแรกก็มีการตรวจโรค อบรมต่างๆ  จนมาวันสุดท้าย วันรับผลตรวจ ว่าจะผ่านหรือไม่ผ่านเพื่อไปทำงาน ผมไปแต่เช้าด้วยความหวังเต็มที่  พอรับผลตรวจ โรคทุกโรค ผมผ่านหมดเลย เอดส์ ไวรัสตับอักเสบ A B C โรค ซิฟิริต ผ่านหมด แต่ผมไม่ผ่าน"ตาบอดสี" ซึ่งนั่นหมายความว่า ผมไปทำงานไม่ได้ ณ ตอนนั้น ผมมือชาตัวชา หมดแรง ความหวังทั้งหมดมันหายไปหมดเลย มันมีความรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังแทบจะร้องให้ตรงนั้นแต่กลั้นใจไว้ กลับเอาผลตรวจมาส่งที่กระทรวงแรงงาน แล้วก็เลยถามเขาอีกว่า ประเทศไหนบ้างที่รับคนตาบอดสีเข้าทำงาน เขาตอบว่า ส่วนใหญ่ไม่รับ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหมดหวังลงไปอีก เท่ากับว่าผมหมดโอกาสทำงานในต่างประเทศไปเลย ผมนั่งรถกลับที่พัก พอถึงห้องพัก โทรไปบอกพ่อ ทันทีที่ได้ยินเสียงพ่อรับสาย ผมถึงกับร้องให้ออกมาเลย พ่อก็ถามว่าเป็นอะไร ผมพูดไม่ออกแน่นหน้าอก พยายามพูดออกไป บอกกับพ่อว่า ไม่ผ่าน เพราะ ตาบอดสี และขอโทษที่ทำให้พ่อผิดหวัง พ่อก็บอกว่าไม่เป็นไร เราตั้งใจถึงที่สุดแล้ว แต่ผมก็ร้องต่อไป สุดท้ายคุยกันเสร็จก็วางสาย ผมนอนอยู่ห้องคนเดียว หดหู้ ท้อแท้ สิ้นหวัง ทำให้พ่อเสียใจ สงสารท่านมากแก่แล้วแทนที่จะได้สบาย เราไม่ได้เป็นลูกที่ดีเลย แทนที่จะดูแลพ่อแม่ให้ได้ดีกว่านี้ "ยิ่งคิดยิ่งไม่ไหว เป็นทุกข์มาก รู้สึกอยากตาย มันหมดหวังจิงๆ" พึ่งเข้าใจความรู้สึกของคนที่สิ้นหวังแล้วอยากตายมันเป็นแบบนี้นี่เอง หลายๆคนอาจจะอยากด่าผมว่าโง่ คิดตื้นๆ  แต่ความรู้สึกตอนนี้มันยากจะบรรยายออกมา ยิ่งอยู่คนเดียวด้วย
   *อยากจะขอคำแนะนำจากเพื่อนๆ ผมควรทำอย่างไรต่อไป มีธรรมะแบบไหนที่ช่วยให้จิตรใจสงบลงได้บ้าง ตอนนี้แค่หลับตาลงคิดถึงคนที่ลำบากอยู่ที่บ้าน น้ำตาก็ไหลออกมามาแล้ว