เครดิตภาพจากอินเตอร์เน็ต

รถยนต์คันงามแล่นลิ่วไปบนถนน เส้นทางมุ่งหน้าสู่ตัวอำเภอ เป้าหมายโรงพยาบาล

โรส พิบูลเกียรติ โรเจอร์ เอนกายบนเบาะหลัง เธอสวมเสื้อคอกว้างสร้างเสน่ห์ให้อกอวบในแบบสาวอเมริกัน สองแขนโอบช่อดอกไม้แนบไว้ใกล้หัวใจ ใบหน้าสวยหวานในแบบฉบับลูกครึ่ง แย้มริมฝีปาก ยิ้มด้วยจิตใจที่ผ่องใส

          ภายหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์แจ้งมาจากทางโรงพยาบาล เจนรบได้ฟื้นคืนสติแล้ว ภายหลังจากสลบไสลไปสองคืนกับสามวัน เธอหวังเป็นอย่างยิ่งร่างกายของเขาจะกลับมาปกติดังเดิม

          ดวงตามีน้ำหล่อเลี้ยงสดใสของหญิงสาว มองออกไปนอกรถ ผ่านแนวต้นไม้ปลูกริมทางและชุมชน เห็นตึกสีขาวตั้งเด่นตระหง่านของโรงพยาบาล อีกไม่กี่นาทีเธอจะได้พบกับเขาที่นั่น

          เสือ พิชิตพล มือคุมพวงมาลัยรถ ดวงตาคมกริบคอยสอดส่องผ่านกระจกมองหลัง ผู้โดยสารเบาะหลังคือนายมนตรีกับโรส สองพ่อลูกเทียวไปเยี่ยมคนเจ็บบ่อยครั้ง โดยเฉพาะเมื่อต้องได้พบหน้ากับเศรษฐีใหญ่อย่างเสี่ยวิชัย คงอยากเกี่ยวดองให้ลูกสาวได้เป็นสะใภ้จนตัวสั่น ถ้าไม่ได้พี่ชายก็คงได้น้องชาย

          “ลูกโรส..” มนตรีเรียกย้ำอีก มือแตะเบาๆ ที่หัวไหล่ของลูกสาว

          “ค่ะ แด๊ดดี้” ลูกสาวมัวแต่มองเหม่อออกไปนอกตัวรถ เธอกะพริบตาปริบเหมือนแปลกใจ

          “คิดอะไรอยู่หรือลูก”

          “หนูแค่คิดอะไรไปเพลินๆ ”

          “ไม่ใช่คิดเรื่องแต่งงานอยู่หรือลูก”

          “พูดเรื่องนี้อีกแล้ว ที่อเมริกาการแต่งงานเป็นเรื่องของคู่หนุ่มสาวนะคะ”

          “แต่ที่นี่เมืองไทย การแต่งงานเป็นเรื่องที่พ่อแม่ จะต้องช่วยกันดูแลนะลูก”

          คนเป็นพ่อยิ้มกว้าง ในใจอยากว่านล้อมให้ลูกสาวนึกตกลงปลงใจแต่งงานกับหนึ่งในลูกชายของเสี่ยวิชัย เพราะไม่ว่าด้วยวัยหนุ่มแน่น รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา ฐานะหน้าที่การงานดีเหมาะคู่ควรกันมาก

          “หนูขอศึกษาดูใจหน่อยนะคะ เรื่องแต่งงานมันไม่สาย ถ้าคนสองคนมีใจให้แก่กันจริง”

          “ที่พูดแบบนี้แสดงว่าลูกพ่อ มีชายในดวงใจแล้วใช่ไหม บอกกับพ่อสิลูกชอบใคร ระหว่างจอห์นกับเจน แต่พ่ออยากให้ลูกมองคนเป็นพี่ชายก่อนนะ   จอห์นได้สืบทอดกิจการของเสี่ยวิชัย เรื่องทรัพย์สินเงินทองเลือกคนนี้ไม่ผิดหวัง” มนตรียิ้มเห็นฟัน ในที่สุดที่พยายามพูดตะล่อมมาตลอดก็เป็นผลเสียที

          “แต่จอห์นดูเป็นคนเจ้าชู้ หนูไม่ชอบ” คิ้วขมวดย่นของเธอ ขยับปากเม้ม

          “หรือว่าลูกชอบคนเงียบๆ แบบเจน” มนตรีพูดไปกลืนน้ำลายฝืด

          “เจน...เขาก็คงไม่ได้จนเงินไปกว่า พี่ชายของเขาหรอกค่ะ”

          “พ่อรู้...แต่จอห์นเขาเป็นนักธุรกิจ งานการดีกว่าน้องชายที่ทำงานราชการนะลูก”

          “หนูถึงขอใช้เวลาดูใจไงคะ”

          โรสอมลมในปาก คิ้วงามย่นเข้าหากัน รู้สึกเบื่อที่พ่อเชียร์จอห์นออกนอกหน้า เบื่อความคิดโบราณของคนในเอเชีย ที่พ่อแม่เจ้ากี้เจ้าการกับการเลือกคู่ชีวิตของลูก

          รถต้องแวะจอดเติมน้ำมันในปั๊ม มนตรีเดินตรงรี่ไปร้านกาแฟ เมื่อคืนนั่งถกนโยบายหาเรื่องกับหมอภาคภูมิจนดึกดื่น คนร่างท้วมลงพุงกำลังยืนซดน้ำกาแฟ เส้นผมบางบนศีรษะโดนลมพัดปลิว ดื่มไปได้อึกเดียวพลันต้องสำลัก เมื่อเห็นพวกกำนันชัชวาลสามสี่คนลงจากรถ เดินตรงไปยังลูกสาวคนสวยของตนที่พึ่งเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ ความสวยโดดเด่นสะดุดตาของผู้คนพบเห็น

         

          “น้องสาวคนสวย มากับพวกเราหน่อย กำนันชัชท่านอยากพูดคุยด้วย” หนึ่งในลิ่วล้อพูดขึ้น มากันสามคนยืนล้อม

          “ฉันไม่ไปที่ไหนกับ คนแปลกหน้าอย่างพวกยูหรอก” โรสก้าวถอยหลัง แล้วต้องร้องเอ็ดดังอย่างขัดใจสะบัดแขน ที่กำลังจะถูกพวกมันคนหนึ่งเข้ามาคว้า พวกที่มาใช้บริการปั๊มน้ำมันกับร้านสะดวกซื้อต่างมองมาเป็นจุดเดียว ไม่กล้าเข้ามาช่วยด้วยเกรงภัย

          กำนันชัชผู้มากด้วยอำนาจและอิทธิพลคนหนึ่งในท้องถิ่นนี้ ยืนกอดอกหลังพิงรถกระบะโหลดสูงรออย่างสบายใจ คนวัยสี่สิบต้นๆ ร่างผอมสูงแก้มตอบยิ้มเยาะนิดๆ สวมหมวกปีกกว้าง ที่คอห้อยพระเลี่ยมทองสร้อยเส้นใหญ่ บนนิ้วสวมแหวนมอญนิลสีดำกับแหวนเพชร งานหลักทำค่ายมวยปั้นนักมวยดังมาแล้วหลายคน แม้ใบหน้าดูธรรมดาแต่จิตใจห้าวเป็นนักเลงโตคนหนึ่ง มีญาติเป็น ส.ส. ทำให้ไม่กลัวเกรงใคร วันนี้ได้สาวสวยที่ตนอยากได้โดยบังเอิญ จะต้องพาตัวกลับไปให้ได้

          เสียงเอ็ดโวยวายร้องขอให้คนช่วยของหญิงสาว หาได้มีชาวบ้านชาวเมืองคนไหนกล้าเข้ามาช่วยพวกมันถือปืนออกมาขู่ส่ายไปมา ด้านกำนันชัชเปิดประตูอ้ารอให้ลูกน้องไปอุ้มหญิง ถึงจะขัดใจกับนายมนตรีก็เถอะ ถึงเวลานั้นตนเองก็เป็นลูกเขยไปแล้ว

          “พวกแกเชิญน้องสาวมาดีๆ อย่าให้ผิวขาวๆ ต้องช้ำนะโว้ย”

          “ไอ้พวกเลว! อย่ามายุ่งกับฉันนะ” ลูกครึ่งสาวเหวี่ยงถุงพลาสติกดังวืด พวกมันพากันหัวเราะอย่างย่ามใจ เข้ามายื้อข้อมือน้อย อีกคนเข้ามาโอบไหล่ดันไป เรี่ยวแรงของผู้หญิงสุดจะต้าน ได้แต่ร้องให้คนแวนั้นช่วย

          “ไปคุยกับกำนันหน่อยเป็นไร ท่านใจดีนะ มีอะไรก็เปย์ให้”

           เสือหิ้วของพะรุงพะรังออกมาจากร้าน ปล่อยของลงพื้น ร่างยักษ์ใหญ่ผิวสีนิลเดินตรงเข้ามาทางด้านหลัง อาศัยจังหวะเผลอเหวี่ยงท่อนแขนกระแทกเข้าที่หน้าเจ้าคนหนึ่งดังพลั่ก! ทำเอาหน้าสั่นหงายหลังลงพื้น ฟันหักหลุดออกมาเหมือนโดนไม้หน้าสามฟาดเข้าอย่างจัง อีกคนร้องเฮ้ย! ไม่คิดว่าจะโดนจู่โจมไม่รู้ตัว ดึงปืนที่เหน็บเอวชักออกมา มันช้ากว่าแขนที่ยาวเหวี่ยงสันมือซัดเข้ากกหูดังพลั่ก! เสือเม้มปากสับมือเข้าที่ท้ายทอย เหมือนนักยูโดสับก้อนอิฐ ส่งลงไปนอนกองกับพื้นอีกราย

          เจ้าตัวลูกพี่รูปร่างสูงใหญ่ ส่วนสูง 180 ผิวคล้ำกล้ามเนื้อเป็นมัด ชื่อสิงห์บอย เป็นนักมวยไทยระดับแช้มป์ เคยผ่านสังเวียนมาเกินสองร้อยครั้ง พอต้องเผชิญหน้ากับศัตรู ที่พอฟัดกันถึงได้ยอมปล่อยมือหญิงสาว เธอวิ่งไปหลบหลังองครักษ์ผิวนิล

          สองคนยืนเผชิญหน้ากันท่ามกลางไทยมุงนับสิบที่ยืนดูห่างๆ น้ำมันรถแทบไม่ได้เติม ของไม่ต้องขายกันแล้ว รูปร่างคู่นี้พอวัดมวยกันได้ นี่จะเป็นมวยนอกเวทีที่น่าดูคู่หนึ่ง แต่ชายไทยยังเสียเปรียบร่างที่บางกว่าองครักษ์ผิวสีอยู่ไม่น้อย

          มนตรีรีบเข้ามาดึงลูกสาวออกมา เพราะกลัวโดนลูกหลง เรื่องตีกันปล่อยให้เสือคนเดียวพอ

          กำนันชัชเดินเข้ามาเปิดหมวก ก้มหน้าเล็กน้อยส่งรอยยิ้มให้นายกฯ มนตรี ไม่นึกว่าผู้หญิงจะมีคนตามมาด้วย ตนเองผลีผลามไปจริง คนที่มาขวางคงเป็น เสือ พิชิตพล ได้ยินว่ามีฝีมือ ลูกน้องของตนที่ส่งไปหยั่งเชิงโดนกระทืบจนกระอักเลือดกลับมา มาเห็นกับตารูปร่างมันน่ากลัวจริง ไม่รู้นายมนตรีไปหาคนแบบนี้มาจากที่ไหน แต่ไอ้สิงห์บอยของตน นักมวยรุ่นใหญ่ระดับแช้มป์ ไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน คงต้องได้วัดฝีมือกันดู

          “ไม่น่า มาทำกับฉันแบบนี้เลยนะกำนัน” มนตรีมองตาขุ่นเขียว

           “เรื่องเข้าใจผิดกันนะครับท่าน เด็กมันหยอกไม่ดูตาม้าตาเรือ แล้วผมจะตักเตือนให้เอง” หน้าตาของชายคนนี้เหมือนสุภาพชน จิตใจกลับฉ้อฉล หันไปสั่งกับลูกน้อง “เก็บปืนซะ เดี๋ยวมันจะลั่นเอา”

          “ได้ครับพี่กำนัน แต่ผมอย่างสู้กับพี่ยักษ์คนนี้หน่อย”

          “ว่าไงครับท่านนายกฯ ” กำนันชัชหันมายิ้มด้วยท่าทีอหังการ

          “ได้สิ แต่ฉันไม่รับผิดชอบคนของกำนัน ไม่ว่าเป็นหรือตายนะ”

          “ผมแฟร์อยู่แล้ว ไหนๆ เราต้องสู้กันในสนามเลือกตั้งที่จะถึงนี้”