[บทที6]....วิวาห์ลวง (เรดโรส)

กระทู้สนทนา

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

“พวกแก มีใครเห็นไอ้เสือบ้าง” ดาบคงเดชร้องถาม

“มันกลับมาแล้วพี่ดาบ เห็นมาถึงก็เดินจ้ำอ้าวคงจะรีบไปห้องน้ำ”

“ไอ้นี่ทำตัวน่าสงสัยว่ะ”

ภายในอาณาเขตของบ้านนายมนตรีมีรั้วรอบสูงใหญ่ มีการป้องกันบุคคลภายนอกบุกรุกเข้ามา นอกจากตึกอันเป็นเรือนนอนของพวกนาย ยังมีตึกเล็กอยู่ถัดไปอันเป็นเรือนนอนของลูกจ้างบรรดาผู้ติดตามของนายมนตรี

เสือมาถึงได้รีบไปอาบน้ำชำระร่างกาย ห้องอาบน้ำเป็นห้องรวมพึ่งสร้างมาได้เดือนกว่า ยังต่อเติมไม่เสร็จแต่มาเกิดอุบัติเหตุขึ้นเสียก่อน เล็ก ลูกชายของมนตรีเหยียบบันไดพลาดตกลงมาคอหักเสียชีวิต บันไดทางขึ้นค่อนข้างชัน พื้นเหยียบปูกระเบื้องยังไมได้ติดตั้งราวให้จับ พอถูกฝนสาดใส่จะค่อนข้างลื่น แม้อุบัติเหตุจะผ่านไปร่วมเดือน ถึงเวลานี้ราวบันไดยังไม่ได้รับการติดตั้ง

ด้านนอกดาบคงเดชยืนพูดคุยกับพรรคพวก ที่นั่งโขกหมากรุกที่โต๊ะหินอ่อน

“สงสัยอะไรหรือพี่” ชุมพลวัยประมาณสี่สิบ ทำหน้าที่เลขาฯ นายก ตอบมา นิ้วยังจับตัวม้าค้างอยู่

“พวกแกไม่คิดสงสัยไอ้เสือมันเป็นสายโจรบ้างหรือวะ เราอยู่กันมาก็นานตั้งแต่มีมันเข้ามา เราโดนดักยิงมาสองครั้ง เจ็บตายไปหลายคน แม้แต่คุณเล็กยังตาย มันจะมีใครให้น่าสงสัยนอกจากมันอีก”

“คิดมากไปหรือเปล่าพี่ดาบ” เลขาฯ แย้งขึ้น “ช่วงนี้นายเราเตรียมตัวลงเลือกตั้ง พวกที่อยากจะล้มนายมันมี โดยเฉพาะพวกเสี่ยอิทธิที่ได้ผู้กองภูผามาเป็นกำลัง ตอนที่มายิงถล่มพวกเรา พวกตำรวจกับทหารสรุปเหมือนกันว่าจะต้องใช่กลุ่มของผู้กองภูผา”

“ฉันรู้แล้วเรื่องผู้กองภูผา ศัตรูภายนอก มันจะไม่อันตรายเท่าศัตรูภายใน ถ้าลากคอมันออกมาไม่ได้ ฉันไม่มีทางนอนตาหลับ” น้ำเสียงเผ็ดร้อนของดาบคงเดช รู้สึกอึดอัดที่พรรคพวกไม่มีทีท่าเห็นด้วย

“พี่ดาบเป็นคนถิ่นอื่น พวกผมเป็นคนถิ่นนี้เห็นไอ้เสือตั้งแต่มันรับจ้างเข็นผักในตลาดสด นิสัยมันคนซื่อไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเหลี่ยม ใครมารังแกไม่เคยคิดสู้ ไม่งั้นนายมนตรีคงไม่ไว้ใจให้ตามรับใช้คุณโรสหรอก แล้วเรื่องสายโจรเลิกคิดเถอะ แค่เราเคลื่อนขบวนรถออกจากบ้าน คนของผู้กองภูผาที่แฝงตัวอยู่แถวนี้คงรู้แล้ว มันเฝ้าจับตาดูตลอด”

“แล้วฉันจะพิสูจน์ให้พวกแกเห็นเอง ไอ้เจ้าคนนี้ดูมันทีไร น้ำนิ่งไหลลึก ใจคอมันเลือดเย็น พวกแกอ่านแผนมันไม่ออกหรอก” พูดจบดาบคงเดชก็เดินสับๆ จากไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ได้แต่บ่นในใจสักวันจะโดนศัตรูล้างจนหมดก๊ก แม้แต่นายมนตรียังพลอยเห็นเสือร้ายเป็นหมาเชื่องๆ แล้วมันจะแว้งกัดเข้าสักวัน ทางด้านกลุ่มของเลขาฯ หมากรุกกระดานนี้เริ่มหมดสนุก

“ว่าแต่ผมเคยเห็นไอ้เสือมันพูดคนเดียวบ่อยนะ ยิ่งกลางคืนด้วย มันเหมือนพูดคุยกับใครอยู่ ดาบอาจสงสัยว่าเสือมันแอบโทรศัพท์ติดต่อพวกเสี่ยอิทธิก็เป็นไปได้”

“ที่ได้ยินพูดๆ นั่นไอ้เสือมันนอนละเมอ” เลขาฯ ชุมพลยิ้มหัวส่ายหน้า ในความคิดเสือไม่มีทางเป็นคนร้ายไปได้ “กลางวันถ้าว่าง มันจะไปช่วยคนสวนขุดดินปลูกต้นไม้ ไม่มีงานก็เข้ามาปัดกวาดเช็ดถู แทบไม่เคยว่าง พอคุณหนูโรสจะออกไปข้างนอก มันก็วิ่งไปขับรถ เช้ากลางวันเย็นขยันทำงานไม่หยุด เป็นใครก็เหนื่อย ฉันเคยเห็นมันนั่งหลับคอตกแล้วพูดพึมพำออกมา พอแอบเข้าไปดูมันพูดอะไร ที่แท้มันละเมอพูดคนเดียว พี่ดาบคงไปได้ยินมันพูดเข้า เลยคิดไปเองเป็นตุ๊เป็นต๊ะว่าเสือมันทรยศ” เลขาฯกล่าวสรุปมุมปากมีรอยยิ้ม มือไปหยิบเรือมากินม้าของคู่เดินหมากเฉยเพราะมัวเผลอ กลายเป็นหัวเราะดังเอิ้กกันทั้งวง

ห้องอาบน้ำแบบรวม สายน้ำจากฝักบัวปล่อยออกมาเป็นม่านน้ำ ในพร่างพรายของละอองน้ำที่กระเซ็นบนร่างกำยำเปลือยเปล่าผิวสีคมเข้ม ฝ่ามือหนาลูบไล้ตีนผมหยักศกกับหนอกคอ ไล้ลงมาถึงสะบักหลังเป็นสันนูน กล้ามหัวไหล่กับต้นแขนเป็นมัดๆ แม้ยามหันหน้ามาใช้มือลูบไล้ฟองสบู่ทั่วแผ่นอกกับกล้ามหน้าท้องเป็นลอน กล้ามเนื้อโคนขาอวบใหญ่เป็นแท่ง ราวกับร่างนี้ห่อหุ้มด้วยเกราะที่หล่อขึ้นมาจากทองแดงรมดำ

เดิมที เสือ พิชิตพล รูปร่างผอมสูงแลดูเก้งก้าง เวลาไม่ถึงปีที่เขาใช้สารสังเคราะห์ช่วยสร้างมวลกล้ามเนื้อ มันได้ให้ผลอย่างรวดเร็วเกินคาด ยา Queen คือยาเสพติดตัวใหม่ที่นายพลซอลเมียะกับเสี่ยอิทธิร่วมมือกันจ้างนักเคมีหัวก้าวหน้าให้พัฒนา ผลลัพธ์ที่ได้คือยาเสพติดที่มีคุณสมบัติพิเศษ สามารถช่วยเพาะสร้างกล้ามเนื้ออย่างสมบูรณ์แบบให้กับนักกีฬา และผู้นิยมสร้างกล้ามเนื้อให้สวยงาม เสือได้เข้าร่วมการทดลองและได้ผลอย่างงดงาม
พวกนักเคมีที่ปฏิบัติการอยู่ในห้องแล็บในเขตไร่ของเสี่ยอิทธิจะโทรศัพท์ติดตามผลของการใช้ยาอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้ร่างกายของเขามีความแข็งแกร่งเทียบเท่านักมวยระดับเฮพวี่เวทสองคนรวมกัน กล้ามเนื้อมีพลังเลยขีดจำกัดของมนุษย์

Queen คือสินค้าตัวใหม่ที่เล็งผลการขายยาให้กับนักกีฬาทั่วโลก โดยเฉพาะนักกีฬาประเภทต่อสู้ นักมวย นักสู้MMA นักฟุตบอล นักอเมริกันฟุตบอล รวมทั้งการทหาร หากได้ใช้ยานี้กล้ามเนื้อจะมีพละกำลังจะเหนือขีดจำกัดของมนุษย์ถึงเท่าตัว มีจิตใจที่ฮึกเหิมไม่กลัวเกรงภัยอันตรายใดๆ หากแต่ผลกระทบมันคืออาการประสาทหลอนขั้นรุนแรง

“ช่างงดงามจริงๆ ร่างกายนี้” น้ำเสียงทุ้มต่ำดังแว่วมา เสือหยุดพอกสบู่ มือปิดก๊อกน้ำหันซ้ายหันขวามองหาเจ้าของเสียง

“นั่นใครที่พูดกับฉัน! ? ”

“ฉันเองไงล่ะ ไทเกอร์ น้องชายของพี่” น้ำเสียงชัดขึ้นคล้ายยืนอยู่ต่อหน้าแต่ไม่อาจเห็นตัว

“ไม่จริง! ไทเกอร์น้องชายฝาแฝดของฉัน ตายไปเมื่อตอนอายุหกขวบ เขาตายด้วยโรคมาลาเรีย”

“ไม่เลยพี่ชาย ฉันยังคงอยู่กับพี่เสมอนับจากวันนั้น ไม่เชื่อก็ลองดูที่กระจกสิ”

เสือเงยหน้ามองที่กระจกเงาติดผนัง ความรู้สึกพรั่นพรึงจนก้าวถอยหลังไม่รู้ตัว ภาพที่เห็นนั้น มันคือใบหน้าของ ไทเกอร์ พิชิตพล รอยยิ้มมุมปาก ดวงตาที่จ้องมองมาน่ากลัวราวกับไม่ใช่มนุษย์ เสือมือลูบแก้มของตนพลางเขย่า มันคือใบหน้าของตนเองชัดๆ แต่ถ้าไทเกอร์น้องชายฝาแฝดยังมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้หน้าตาจะต้องเหมือนกับตนเองอย่างแน่นอน

“นี่คือตัวฉัน...ไม่ใช่แก” เสือแยกเขี้ยวขาวชี้นิ้วไปที่กระจก

“ผิดแล้วพี่ชาย ร่างกายนี้คือ...เรา” น้ำเสียงเยือกเย็นตอบมาตามด้วยเสียงหัวเราะต่ำลึก เส้นขนในกายของเสือลุกชัน นรกขุมไหนปล่อยมันให้ขึ้นมาได้อีก

“แกไม่มีสิทธิ์มาอ้างความเป็นเจ้าของร่างกายของฉัน ชีวิตของฉันกำหนดเอง ไม่ใช่ปีศาจอย่างแกจะมาสะเออะ” แล้วเสือต้องสะอึกหายใจไม่ออกเมื่อถูกบีบคอจากสองมือที่ทรงพลัง ใบหน้าที่เหมือนปีศาจที่ผุดขึ้นมาจากนรกบนกระจกนั้น ใช้สายตามองเย้ยเหยื่อของตน

“ไม่มีทาง...ขัดขืนได้หรอกพี่ชาย”

“แกมันชั่ว! สารเลว” เสือคำรามออกมาก่อนจะอึกอักในลำคอ พยายามเค้นเสียงพูด ในความเป็นจริงเขากำลังบีบคอของตนเอง

“ผิดแล้ว...คนสารเลวคือฆาตกรที่ฆ่าเล็ก น้องสาวของผู้หญิงที่แกรัก แต่ฉันก็เห็นใจแกอยู่นะไอ้เด็กนี่มันดูถูกเหยียดหยามลูกครึ่งผิวสีแค่คนชั้นต่ำ อย่าได้สะเออะไปตีสนิทพี่สาวของมัน สมควรแล้วที่แกจะป่นกระดูกมันให้สิ้น เพื่อขจัดอุปสรรคขัดขวาง”

“ไม่จริง! ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเขา” แล้วเสือก็หัวเราะออกมาด้วยอีกจิตสำนึก “เพราะไอ้ลิงเหลืองพวกนี้มันดูถูกเหยียดหยามแก พวกมันดูถูกแกมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่เกิดมาจำความได้ ชีวิตไม่เคยมีความสุข มีแต่ต้องอดทนกับอดทนไม่รู้จักสิ้นสุด โดนเปรียบเทียบคนต่ำชั้นไม่ต่างจากสัตว์ ถ้ามีโอกาสแล้วทำไมแกจะฆ่าไม่ได้ รวมทั้งนายมนตรี คนที่เห็นแกเป็นแค่ทาสเอาไว้ช่วงใช้งาน ฮ่าฮ่า”

เสียงหัวเราะดังห้าวลึกล้ำ มือเท้ากับผนังห้อง ใบหน้าที่เหมือนปีศาจผุดขึ้นมาจากนรกแสยะยิ้ม ใช่แล้วที่ไทเกอร์พูดมันถูกต้อง คนอย่างเสือถูกข่มเหงรังแกมาตั้งแต่จำความได้ จะต้องรู้จักลุกขึ้นมาสู้ เพื่อกำจัดพวกสวะให้หมดสิ้น หากทำตัวอ่อนแอจะไม่มีทางมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้เลย