สวัสดีค่ะ
เรามีเรื่องจะมาระบายเกี่ยวกับความรักนะคะ เราคิดอยู่นานมาก ว่าจะเล่าดีมั้ย เพราะเรากลัวจะโดนว่า แต่เราต้องการที่ระบาย และคำปรึกษาจริงๆ ค่ะ
เราเข้าทำงานที่บริษัทนึง ทำให้เราได้เจอพี่คนนึงที่อายุรุ่นเดียวๆ กับเรา เราและพี่เขามีแฟนแล้วทั้งคู่ ซึ่งเรื่องนี้ทุกคนก็รู้กันอยู่แล้วไม่ได้มีปิดบังกันเลย
เหตุเริ่มมาจากพี่คนนี้ค่ะ เรียกแทนว่า พี่บี พี่บีทักไลน์มาหาเรา ทักมาคุยนู้นนี่กับเราบ่อยมาก เราก็ตอบไปตามมารยาท เพราะเราเป็นเด็กใหม่ เราคุยไลน์กันทุกวันค่ะ เลิกงานพี่บีก็จะทักมาตลอด ขับรถดีๆ นะ เดินทางปลอดภัย เจอกันที่ทำงานเขาก็เทคแคร์เรามากๆ เขารู้ว่าเราชอบกินอะไร เขาจะซื้อมาให้ แต่ก็ไม่ได้บ่อยมากนะคะ
เราคุยได้เกือบ 4 เดือน เราเริ่มรู้สึกว่าเราเริ่มชอบพี่บี แล้วตอนนั้นเราคิดว่าเราไม่ควรให้ตัวเองล้ำเส้นมากไปกว่านี้ เราเลยตัดสินใจไม่ค่อยตอบไลน์ พยายามไม่คุยเล่นนอกจากเรื่องงานถึงจะคุย เราทำแบบนี้จนช่วงหลังๆ พี่บีทักมาน้อยลง มีทักมาบ้างแหละ แต่น้อยลงมาก จะทักมาแบบวันไหนที่กลับบ้านดึกจริงๆ หรือเวลาเรามีบินไปต่างจังหวัด หรือต่างประเทศ พี่บีก็ทักมาบอกเราว่าเดินทางปลอดภัยนะ เคยบิน ตี 5 เขาก็ยังทักมา เซฟไฟท์เลย
จนเราทำงานประมาณ 2 ปีครึ่ง ช่วงนี้งานเยอะมาก มีออกไปข้างนอกบ่อยมาก แล้วช่วงนั้นเรากับพี่บีต้องไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากๆ มันทำให้เราเเละเขากลับมาคุยกันอีกครั้ง เราไปต่างจังหวัดแบบไปเช้าเย็นกลับแทบจะทุกวัน เคลียร์เคสเสร็จก็กลับ วันไหนไม่ออกก็ต้องนั่งเร่งงานที่ office ให้เสร็จ
ถ้าเราถึงบ้าน เขาจะทักเราประมาณว่า เหนื่อยมั้ย เมื่อยมั้ย แล้วบทสนทนาก็จะไปต่อเองเรื่อยๆ ตอนนั้นเรารู้สึกดีมากๆ รู้สึกว่าชอบพี่บีมากขึ้น มากจนเกือบลืมไปเลยว่าเราสองคนมีแฟนอยู่แล้ว
จนวันนึง เราเลิกดึกเหมือนทุกวัน วันนั้นรถเราเสีย พี่บีเลยอาสาไปส่งเราที่บ้าน ระหว่างทางพี่บีบอกเราว่าเขารู้สึกดีกับเรา ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลย เขาชอบเวลาคุยกับเรา อยากคุยกับทุกวัน
เราเลยถามเขาไปว่า แล้วแฟนพี่ละ แล้วแฟนเราละ เขาตอบไม่ได้
แต่ก็บอกเราว่า เราก็แค่คุยกันแบบนี้ไม่ได้เหรอ คุยทุกๆ วัน ในตอนที่ยังคุยกันได้อยู่ และเขาก็บอกเราว่าตอนที่เราเริ่มไม่คุยไม่ตอบเขา เขาเคยตัดใจจากเราไปแล้ว จนมาช่วงที่ได้ทำงานด้วยกันเยอะขึ้น ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเยอะขึ้น เขาก็เริ่มอยากกลับมาคุยกับเรา
เราบอกพี่เขาไปว่าเราเองก็รู้สึกดีกับพี่เขา แต่เราไม่อยากปล่อยให้ความรู้สึกมันล้ำเส้นที่ควรจะเป็น เราเลยตัดสินใจที่ออกมาจากที่ตรงนั้น
แต่สุดท้ายวันนั้นลงเอยด้วยการที่เราตัดสินใจให้พี่บีเขามาอยู่ในชีวิตประจำวันเรา พี่บีทักเรามาทุกวันเหมือนเดิม ไปเที่ยวกันบ้างบางครั้ง เพราะเรากลัวเจอคนรู้จักเราเลยไม่ค่อยอยากไปไหนมาไหนด้วยกัน พอความรู้สึกตรงกัน คุยกันทุกๆ วัน คือเกือบตลอด 6 ชม. หลังเลิกงานเลย เราเริ่มรู้สึกกับพี่บีมากกว่าเดิม เริ่มหึง เริ่มน้อยใจ ในสิ่งที่เขาให้เราไม่ได้ ทั้งๆ ที่เราบอกตัวเองตลอดว่าอย่าให้รู้สึกมากไปกว่านี้ แต่ก็เป็นเราเองที่ทำไม่ได้ (เราไม่เคยมีอะไรกันนะ)
พี่บีพยายามปล่อยผ่านเรื่องพวกนี้ไปและคุยกับเราดีๆ ทุกครั้ง พยายามเคลียร์ทุกๆ ปัญหาที่เราหาเรื่องทะเลาะ คอยสอนคอยบอกเราตลอดๆ
จนมาถึงวันที่เราไม่ไหวจริงๆ แล้ว เราบอกพี่บีว่าเราอยากหยุดความสัมพันธ์แบบนี้แล้วนะ เขาก็ถามเรานะว่าเพราะอะไร
เราบอกไปว่า เราเหนื่อยที่จะต้องพยายามไม่ให้ตัวเองงี่เง่าใส่เขา พยายามไม่ทำตัวเจ้าของ เราเหนื่อยที่จะต้องมานั่งอ่านแชทซ้ำก่อนจะลบทิ้งทุกๆ วัน
เราเหนื่อยกับความสัมพันธ์ที่มันจะไปต่อไม่ได้แบบนี้
พี่บีบอกกับเราคำเดียวเลยคือว่า ถ้าเหนื่อยก็หยุด เขาไม่คิดว่าเราจะเป็นแบบนี้ และเขาไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้ ไม่อยากให้คิดมาก ให้เครียด และเขาก็ขอบคุณช่วงเวลา เกือบ 1 ปี ที่เราคุยกัน วันนั้นเราตัดสินใจหยุดความสัมพันธ์ของเรา
ซึ่ง!!!!!!!! ตรงนี้แหละคือปัญหา ตอนนี้เราคิดซ้ำไปซ้ำมา วนไปมาว่าความรู้สึกของพี่บีที่บอกเราไม่ใช่เรื่องจริง พี่บีหลอกให้เรารู้สึกดีด้วย แค่แกล้งเข้ามาทำดีด้วย แล้วเราก็รู้สึกว่าเราเป็นคนโง่ โง่มากๆ ที่หลงเชื่อเขา หลงเชื่อคำพูด หลงเชื่อการกระทำ เรารู้สึกผิดกับแฟนเรา รู้สึกผิดกับแฟนพี่บี
รู้สึกเกลียดตัวเองที่เอาแต่รีเพลย์คำพูด การกระทำของเขา แล้วคิดวนๆ ว่าเราโดนหลอก ว่าเราเป็นคนโง่ ทำไมเราถึงยอมให้ความสัมพันธ์แบบนั้นเข้ามา ทำไมเราถึงไม่ใจแข็งกว่านี้ ทำไมก่อนที่อะไรจะเริ่มเราไม่คิดถึงแฟนตัวเองให้มากๆ เราคิดมาก คิดทุกวัน แทบจะทุกวินาทีเลย
จนถึงตอนนี้เราหยุดคุยกับพี่บีมาเกือบ 3 เดือนแล้ว เป็น 3 เดือนที่เราฟุ้งซ่านมากๆ เราอยู่คนเดียวไม่ได้เลย ถ้าอยู่คนเดียวเราจะรีเพลย์ฉากแต่ละฉากซ้ำๆ ในหัว
เราอยากหลุดจากชีวิตแบบนี้ เราต้องทำยังไงคะ
ทุกวันนี้เราก็เจอพี่บีที่ทำงานเหมือนเดิม แต่จะไม่ค่อยคุยเล่นกันเท่าไหร่ แต่การเทคแคร์ของพี่บีก็ค่อนข้างจะเหมือนเดิม แค่เราไม่ได้คุยแชทกันแล้ว (รวมๆ ที่เราคุยกันมาคือเกือบๆ จะ 2 ปี 1 ปีแรกแบบยังไม่บอกความรู้สึก อีกเกือบ 1 ปีหลังคือบอกความรู้สึกกันแล้ว)
เราอยากกลับมามีความสุขกับตัวเองอีกครั้งนึง อยากจะมีความสุขกับชีวิต ไม่อยากฟุ้งซ่านกับเรื่องนี้อีกแล้ว เราต้องทำยังไง เราต้องปลงแบบไหนดีคะ
เราอยากได้คำแนะนำ เราจะพยายามคิดตามทุกๆ ความเห็น ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
ขอคำปรึกษาเรื่องความรัก อยากลืมคนที่เคยคุย
เรามีเรื่องจะมาระบายเกี่ยวกับความรักนะคะ เราคิดอยู่นานมาก ว่าจะเล่าดีมั้ย เพราะเรากลัวจะโดนว่า แต่เราต้องการที่ระบาย และคำปรึกษาจริงๆ ค่ะ
เราเข้าทำงานที่บริษัทนึง ทำให้เราได้เจอพี่คนนึงที่อายุรุ่นเดียวๆ กับเรา เราและพี่เขามีแฟนแล้วทั้งคู่ ซึ่งเรื่องนี้ทุกคนก็รู้กันอยู่แล้วไม่ได้มีปิดบังกันเลย
เหตุเริ่มมาจากพี่คนนี้ค่ะ เรียกแทนว่า พี่บี พี่บีทักไลน์มาหาเรา ทักมาคุยนู้นนี่กับเราบ่อยมาก เราก็ตอบไปตามมารยาท เพราะเราเป็นเด็กใหม่ เราคุยไลน์กันทุกวันค่ะ เลิกงานพี่บีก็จะทักมาตลอด ขับรถดีๆ นะ เดินทางปลอดภัย เจอกันที่ทำงานเขาก็เทคแคร์เรามากๆ เขารู้ว่าเราชอบกินอะไร เขาจะซื้อมาให้ แต่ก็ไม่ได้บ่อยมากนะคะ
เราคุยได้เกือบ 4 เดือน เราเริ่มรู้สึกว่าเราเริ่มชอบพี่บี แล้วตอนนั้นเราคิดว่าเราไม่ควรให้ตัวเองล้ำเส้นมากไปกว่านี้ เราเลยตัดสินใจไม่ค่อยตอบไลน์ พยายามไม่คุยเล่นนอกจากเรื่องงานถึงจะคุย เราทำแบบนี้จนช่วงหลังๆ พี่บีทักมาน้อยลง มีทักมาบ้างแหละ แต่น้อยลงมาก จะทักมาแบบวันไหนที่กลับบ้านดึกจริงๆ หรือเวลาเรามีบินไปต่างจังหวัด หรือต่างประเทศ พี่บีก็ทักมาบอกเราว่าเดินทางปลอดภัยนะ เคยบิน ตี 5 เขาก็ยังทักมา เซฟไฟท์เลย
จนเราทำงานประมาณ 2 ปีครึ่ง ช่วงนี้งานเยอะมาก มีออกไปข้างนอกบ่อยมาก แล้วช่วงนั้นเรากับพี่บีต้องไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากๆ มันทำให้เราเเละเขากลับมาคุยกันอีกครั้ง เราไปต่างจังหวัดแบบไปเช้าเย็นกลับแทบจะทุกวัน เคลียร์เคสเสร็จก็กลับ วันไหนไม่ออกก็ต้องนั่งเร่งงานที่ office ให้เสร็จ
ถ้าเราถึงบ้าน เขาจะทักเราประมาณว่า เหนื่อยมั้ย เมื่อยมั้ย แล้วบทสนทนาก็จะไปต่อเองเรื่อยๆ ตอนนั้นเรารู้สึกดีมากๆ รู้สึกว่าชอบพี่บีมากขึ้น มากจนเกือบลืมไปเลยว่าเราสองคนมีแฟนอยู่แล้ว
จนวันนึง เราเลิกดึกเหมือนทุกวัน วันนั้นรถเราเสีย พี่บีเลยอาสาไปส่งเราที่บ้าน ระหว่างทางพี่บีบอกเราว่าเขารู้สึกดีกับเรา ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลย เขาชอบเวลาคุยกับเรา อยากคุยกับทุกวัน
เราเลยถามเขาไปว่า แล้วแฟนพี่ละ แล้วแฟนเราละ เขาตอบไม่ได้
แต่ก็บอกเราว่า เราก็แค่คุยกันแบบนี้ไม่ได้เหรอ คุยทุกๆ วัน ในตอนที่ยังคุยกันได้อยู่ และเขาก็บอกเราว่าตอนที่เราเริ่มไม่คุยไม่ตอบเขา เขาเคยตัดใจจากเราไปแล้ว จนมาช่วงที่ได้ทำงานด้วยกันเยอะขึ้น ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเยอะขึ้น เขาก็เริ่มอยากกลับมาคุยกับเรา
เราบอกพี่เขาไปว่าเราเองก็รู้สึกดีกับพี่เขา แต่เราไม่อยากปล่อยให้ความรู้สึกมันล้ำเส้นที่ควรจะเป็น เราเลยตัดสินใจที่ออกมาจากที่ตรงนั้น
แต่สุดท้ายวันนั้นลงเอยด้วยการที่เราตัดสินใจให้พี่บีเขามาอยู่ในชีวิตประจำวันเรา พี่บีทักเรามาทุกวันเหมือนเดิม ไปเที่ยวกันบ้างบางครั้ง เพราะเรากลัวเจอคนรู้จักเราเลยไม่ค่อยอยากไปไหนมาไหนด้วยกัน พอความรู้สึกตรงกัน คุยกันทุกๆ วัน คือเกือบตลอด 6 ชม. หลังเลิกงานเลย เราเริ่มรู้สึกกับพี่บีมากกว่าเดิม เริ่มหึง เริ่มน้อยใจ ในสิ่งที่เขาให้เราไม่ได้ ทั้งๆ ที่เราบอกตัวเองตลอดว่าอย่าให้รู้สึกมากไปกว่านี้ แต่ก็เป็นเราเองที่ทำไม่ได้ (เราไม่เคยมีอะไรกันนะ)
พี่บีพยายามปล่อยผ่านเรื่องพวกนี้ไปและคุยกับเราดีๆ ทุกครั้ง พยายามเคลียร์ทุกๆ ปัญหาที่เราหาเรื่องทะเลาะ คอยสอนคอยบอกเราตลอดๆ
จนมาถึงวันที่เราไม่ไหวจริงๆ แล้ว เราบอกพี่บีว่าเราอยากหยุดความสัมพันธ์แบบนี้แล้วนะ เขาก็ถามเรานะว่าเพราะอะไร
เราบอกไปว่า เราเหนื่อยที่จะต้องพยายามไม่ให้ตัวเองงี่เง่าใส่เขา พยายามไม่ทำตัวเจ้าของ เราเหนื่อยที่จะต้องมานั่งอ่านแชทซ้ำก่อนจะลบทิ้งทุกๆ วัน
เราเหนื่อยกับความสัมพันธ์ที่มันจะไปต่อไม่ได้แบบนี้
พี่บีบอกกับเราคำเดียวเลยคือว่า ถ้าเหนื่อยก็หยุด เขาไม่คิดว่าเราจะเป็นแบบนี้ และเขาไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้ ไม่อยากให้คิดมาก ให้เครียด และเขาก็ขอบคุณช่วงเวลา เกือบ 1 ปี ที่เราคุยกัน วันนั้นเราตัดสินใจหยุดความสัมพันธ์ของเรา
ซึ่ง!!!!!!!! ตรงนี้แหละคือปัญหา ตอนนี้เราคิดซ้ำไปซ้ำมา วนไปมาว่าความรู้สึกของพี่บีที่บอกเราไม่ใช่เรื่องจริง พี่บีหลอกให้เรารู้สึกดีด้วย แค่แกล้งเข้ามาทำดีด้วย แล้วเราก็รู้สึกว่าเราเป็นคนโง่ โง่มากๆ ที่หลงเชื่อเขา หลงเชื่อคำพูด หลงเชื่อการกระทำ เรารู้สึกผิดกับแฟนเรา รู้สึกผิดกับแฟนพี่บี
รู้สึกเกลียดตัวเองที่เอาแต่รีเพลย์คำพูด การกระทำของเขา แล้วคิดวนๆ ว่าเราโดนหลอก ว่าเราเป็นคนโง่ ทำไมเราถึงยอมให้ความสัมพันธ์แบบนั้นเข้ามา ทำไมเราถึงไม่ใจแข็งกว่านี้ ทำไมก่อนที่อะไรจะเริ่มเราไม่คิดถึงแฟนตัวเองให้มากๆ เราคิดมาก คิดทุกวัน แทบจะทุกวินาทีเลย
จนถึงตอนนี้เราหยุดคุยกับพี่บีมาเกือบ 3 เดือนแล้ว เป็น 3 เดือนที่เราฟุ้งซ่านมากๆ เราอยู่คนเดียวไม่ได้เลย ถ้าอยู่คนเดียวเราจะรีเพลย์ฉากแต่ละฉากซ้ำๆ ในหัว
เราอยากหลุดจากชีวิตแบบนี้ เราต้องทำยังไงคะ
ทุกวันนี้เราก็เจอพี่บีที่ทำงานเหมือนเดิม แต่จะไม่ค่อยคุยเล่นกันเท่าไหร่ แต่การเทคแคร์ของพี่บีก็ค่อนข้างจะเหมือนเดิม แค่เราไม่ได้คุยแชทกันแล้ว (รวมๆ ที่เราคุยกันมาคือเกือบๆ จะ 2 ปี 1 ปีแรกแบบยังไม่บอกความรู้สึก อีกเกือบ 1 ปีหลังคือบอกความรู้สึกกันแล้ว)
เราอยากกลับมามีความสุขกับตัวเองอีกครั้งนึง อยากจะมีความสุขกับชีวิต ไม่อยากฟุ้งซ่านกับเรื่องนี้อีกแล้ว เราต้องทำยังไง เราต้องปลงแบบไหนดีคะ
เราอยากได้คำแนะนำ เราจะพยายามคิดตามทุกๆ ความเห็น ขอบคุณล่วงหน้านะคะ