เป็นความสัมพันธ์ทางไกล สิ่งเดียวที่ทำให้เราได้คุยกันคือโทรศัทพ์ แชตหากัน โทรหากัน หรือไปหากันบ้างเป็นระยะ
แต่หลัง ๆ ที่คบกันมานี้เขาไม่ค่อยมีเวลาให้เรา ไม่ค่อยได้คุยกัน ทักไปเป็น 5-6 ชม. ก็ยังไม่ตอบ เข้าใจว่าเขาก็มีเหตุผลของเขา งานหนักและเหนื่อยจริง ๆ เรารับรู้ แต่ว่ามันเป็นบ่อยมากจนเรารู้สึกแย่
เมื่อวันก่อนแฟนบอกว่าเลิกงานจะโทรหาเราเพราะไม่ได้โทรกันเป็นอาทิตย์แล้ว เราเลยบอกว่าโอเคถ้ากลับบ้านเมื่อไหร่จะทักหาเพราะวันนั้นเราก็มีประชุมทั้งวัน พอกลับถึงบ้านเราก็ทักไปตามที่บอกแต่เขาไม่ได้ตอบจนผ่านไปประมาณครึ่งชม. ก็เลยโทรไป 6 สายเขาก็ไม่รับ ยอมรับเลยว่าเราพิมพ์ไปงอแงใส่เขาเพราะเรารอเขามาทั้งอาทิตย์ พอมีหวังก็กลายเป็นแบบนี้ตลอด มันน้อยใจจริง ๆ
แต่พอเช้ามาเขาทักมาบอกว่าเขาล้มในห้องน้ำ คือ..ไม่รู้สิทุกคน ไม่ใช่ว่าเราไม่เชื่อนะแต่เราแค่รู้สึกว่าทำไมทุกครั้งที่เรานอยหรือน้อยใจอะไร เขาจะต้องมีเหตุผลที่ทำให้สุดท้ายแล้วเราต้องรู้สึกผิด กลายเป็นว่าเรื่องที่เราน้อยใจมันก็ถูกปล่อยผ่านไปเรื่อย ๆ เป็นแบบนี้หลายรอบมาก จนทุกครั้งที่เขาบอกเหตุผลอะไรมาเรารู้สึกไม่มีกะจิตกะใจจะตอบอะไรเลย
เราเข้าใจเหตุผลของเขามาตลอด เราพยายามปรับตัวและยอมรับว่าเขาไม่มีเวลา แต่สิ่งที่เจ็บคือทุกครั้งที่รู้สึกน้อยใจ เรื่องของเราไม่เคยถูกจัดการ สุดท้ายจะมีเหตุผลบางอย่างของเขา แล้วเรากลายเป็นคนรู้สึกผิดแทน และไม่ใช่ครั้งเดียวจนเหมือนมันกลายเป็นแพตเทิร์นไปแล้ว
ประเด็นมันไม่ใช่ว่าเขาพูดจริงหรือโกหก
แต่มันคือความรู้สึกน้อยใจของเราถูกกลบไป บทสนทนาเปลี่ยนจากเรารู้สึกแย่เป็นเราต้องห่วงเขา และพอเกิดซ้ำ ๆ เราเลยรู้สึกว่าสมองกับใจเริ่มปิดตัวเอง พูดไปก็เท่านั้นเดี๋ยวเราก็ผิดอีก มันเลยเป็นเหตุผลที่ตอนนี้เราไม่มีกะจิตกะใจจะตอบ ไม่ใช่เพราะไม่รักหรือไม่เป็นห่วงแต่เพราะใจมันเหนื่อยเกินไป
เราคิดว่าเราไม่ได้เรียกร้องอะไรเกินเลยเลย แค่โทรตามที่บอก ถ้าทำไม่ได้ก็บอกตรง ๆ แค่อย่าหายไปเงียบ ๆ โดยเฉพาะรู้ว่าเรารอ สำหรับความสัมพันธ์ทางไกลสิ่งเดียวที่ยึดเราไว้ได้คือการสื่อสารที่สม่ำเสมอ พอมันขาดหายไปใจก็เริ่มสั่นขึ้นทุกวัน
ทุกคำขอโทษของเขาจริงใจ แต่มันไม่เคยเปลี่ยนรูปแบบ เขาขอโทษทุกครั้ง
อธิบายว่าเหนื่อย เครียด หมดแรง ไม่อยากทำอะไร แต่หลังจากนั้นพฤติกรรมก็กลับไปเหมือนเดิม จนเราเริ่มไม่คาดหวังว่าคำขอโทษที่จะทำให้เปลี่ยนแปลงอะไรแล้ว
มันเป็นความรู้สึกจุกและพูดความรู้สึกไม่ออก ไม่รู้ต้องพูดยังไง ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด แต่เป็นความอึดอัดที่อยากพูดแต่ก็พูดไม่ได้เพราะรู้ว่าเขาเหนื่อยจริง ๆ เลยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง
ความสัมพันธ์นี้ควรจะไปยังไงต่อดี
แต่หลัง ๆ ที่คบกันมานี้เขาไม่ค่อยมีเวลาให้เรา ไม่ค่อยได้คุยกัน ทักไปเป็น 5-6 ชม. ก็ยังไม่ตอบ เข้าใจว่าเขาก็มีเหตุผลของเขา งานหนักและเหนื่อยจริง ๆ เรารับรู้ แต่ว่ามันเป็นบ่อยมากจนเรารู้สึกแย่
เมื่อวันก่อนแฟนบอกว่าเลิกงานจะโทรหาเราเพราะไม่ได้โทรกันเป็นอาทิตย์แล้ว เราเลยบอกว่าโอเคถ้ากลับบ้านเมื่อไหร่จะทักหาเพราะวันนั้นเราก็มีประชุมทั้งวัน พอกลับถึงบ้านเราก็ทักไปตามที่บอกแต่เขาไม่ได้ตอบจนผ่านไปประมาณครึ่งชม. ก็เลยโทรไป 6 สายเขาก็ไม่รับ ยอมรับเลยว่าเราพิมพ์ไปงอแงใส่เขาเพราะเรารอเขามาทั้งอาทิตย์ พอมีหวังก็กลายเป็นแบบนี้ตลอด มันน้อยใจจริง ๆ
แต่พอเช้ามาเขาทักมาบอกว่าเขาล้มในห้องน้ำ คือ..ไม่รู้สิทุกคน ไม่ใช่ว่าเราไม่เชื่อนะแต่เราแค่รู้สึกว่าทำไมทุกครั้งที่เรานอยหรือน้อยใจอะไร เขาจะต้องมีเหตุผลที่ทำให้สุดท้ายแล้วเราต้องรู้สึกผิด กลายเป็นว่าเรื่องที่เราน้อยใจมันก็ถูกปล่อยผ่านไปเรื่อย ๆ เป็นแบบนี้หลายรอบมาก จนทุกครั้งที่เขาบอกเหตุผลอะไรมาเรารู้สึกไม่มีกะจิตกะใจจะตอบอะไรเลย
เราเข้าใจเหตุผลของเขามาตลอด เราพยายามปรับตัวและยอมรับว่าเขาไม่มีเวลา แต่สิ่งที่เจ็บคือทุกครั้งที่รู้สึกน้อยใจ เรื่องของเราไม่เคยถูกจัดการ สุดท้ายจะมีเหตุผลบางอย่างของเขา แล้วเรากลายเป็นคนรู้สึกผิดแทน และไม่ใช่ครั้งเดียวจนเหมือนมันกลายเป็นแพตเทิร์นไปแล้ว
ประเด็นมันไม่ใช่ว่าเขาพูดจริงหรือโกหก
แต่มันคือความรู้สึกน้อยใจของเราถูกกลบไป บทสนทนาเปลี่ยนจากเรารู้สึกแย่เป็นเราต้องห่วงเขา และพอเกิดซ้ำ ๆ เราเลยรู้สึกว่าสมองกับใจเริ่มปิดตัวเอง พูดไปก็เท่านั้นเดี๋ยวเราก็ผิดอีก มันเลยเป็นเหตุผลที่ตอนนี้เราไม่มีกะจิตกะใจจะตอบ ไม่ใช่เพราะไม่รักหรือไม่เป็นห่วงแต่เพราะใจมันเหนื่อยเกินไป
เราคิดว่าเราไม่ได้เรียกร้องอะไรเกินเลยเลย แค่โทรตามที่บอก ถ้าทำไม่ได้ก็บอกตรง ๆ แค่อย่าหายไปเงียบ ๆ โดยเฉพาะรู้ว่าเรารอ สำหรับความสัมพันธ์ทางไกลสิ่งเดียวที่ยึดเราไว้ได้คือการสื่อสารที่สม่ำเสมอ พอมันขาดหายไปใจก็เริ่มสั่นขึ้นทุกวัน
ทุกคำขอโทษของเขาจริงใจ แต่มันไม่เคยเปลี่ยนรูปแบบ เขาขอโทษทุกครั้ง
อธิบายว่าเหนื่อย เครียด หมดแรง ไม่อยากทำอะไร แต่หลังจากนั้นพฤติกรรมก็กลับไปเหมือนเดิม จนเราเริ่มไม่คาดหวังว่าคำขอโทษที่จะทำให้เปลี่ยนแปลงอะไรแล้ว
มันเป็นความรู้สึกจุกและพูดความรู้สึกไม่ออก ไม่รู้ต้องพูดยังไง ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด แต่เป็นความอึดอัดที่อยากพูดแต่ก็พูดไม่ได้เพราะรู้ว่าเขาเหนื่อยจริง ๆ เลยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง