ชีวิตในมหาลัยคนเดียว

ตอนนี้เบื่อมากเลย ตอนนี้คิดว่าเป็นโฮมซิกแน่ๆ เพราะเราเป็นคนติดบ้านไม่ยอมออกไปข้างนอก แม้แต่เพื่อนสนิทเราชวนเราก็ปฏิเสธนาง แต่นางก็พอเข้าใจ แต่ตอนนี้เพื่อนสนิทเราอยู่กันคนละภาคเลย ตอนนี้อยู่หอใน พอกลับมาหอก็เศร้า คิดถึงแม่ ยอมรับเลยค่ะว่าเป็นลูกแหง่เพราะติดแม่ติดพ่อติดน้องสาวติดแมวที่เลี้ยงติดบ้าน ติดทุกอย่าง ตอนนี้พยายามปรับตัว เราอยู่หอในซึ่งตอนนี้รูมเมทก็ยังไม่มา แล้วถนนหนทางนี่เราก็ไปไม่ถูก ไม่กล้าไป ทำตัวไม่ถูกเลย เป็นลูกแหง่ที่ไม่เคยออกไปข้างนอกคนเดียว ติดบ้านชนิดที่ว่ามีกีฬาสีกลับดึกๆ แต่เราก็ขอเพื่อนกลับเย็น มีเพื่อนผู้ชายเรียนม.ปลายมาด้วยกันแต่ก็ไม่สนิท เพราะเพื่อนผู้ชายก็มีเพื่อนๆที่เขาสนิทกันตอนม.ต้นมาด้วย แล้วเราเองก็เป็นคนโลกส่วนตัวสูง พูดไม่เก่ง เงียบมาก เพื่อนทุกคนบอกเราแบบนี้มาตั้งแต่ประถม เราเลยคิดว่าตอนนี้ต้องโตได้แล้ว ไม่มีอะไรมาวนรอบกายได้ตลอดชีวิต เราเลยอยากจะใช้ชีวิตด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งใคร เพราะถ้าดูแลตัวเองไม่ได้แล้วเราจะดูแลพ่อแม่ได้ยังไง ถนนหนทางที่นี่เราก็ไม่รู้ เราเลยอยากรู้ว่าคนที่เป็นเหมือนเรา อยู่คนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว ไม่รู้เส้นทาง ปรับตัวยังไง เพราะตอนนี้เราเริ่มชินกับการไปกินข้าวในมอคนเดียว ซึ่งใกล้หอในมหาลัยที่พักอยู่ด้วย