รู้จักกับพี่คนนี้มาประมาณ 3 ปี เพิ่งมาสนิทกันตอนช่วง 1 ปีนี้ เนื่องจากคนที่พี่เขาสนิทด้วยลาออกจากงานไปต่างประเทศ การทำงานของเรากับเขาเกี่ยวเนื่องกันมีอีเว้นที่ต้องออกไปไหนด้วยกันบ่อยๆ (เรากับพี่เขาอยู่คนละแผนกแต่มีเนื้องานที่เกี่ยวข้องกัน)
ที่เราสัมผัสได้พี่เขาจะเป็นสไตล์ไม่สู้คน ใครพูดอะไรมาก็เก็บมาคิดคนเดียว มาบ่นกับเรา เราก็จะประมาณแนะนำให้เลี่ยงบ้างสู้บ้าง แต่อย่ายอมไปหมด เวลาปรับทุกข์ของเรากับพี่เขาก็จะเป็นช่วงหลังเลิกงาน ร้านเหล้าบ้าง ชาบู หมูกระทะบ้าง ตามประสาสาวโสด อิอิ
มาช่วงปีใหม่ที่ผ่าน เราอัพตำแหน่งหน้าที่การงาน มีน้องมาช่วยงานมากขึ้นเนื้องานเอกสารเพิ่มมากขึ้น ทำให้การออกไปอีเว้นนอกออฟฟิศลดลงหรือแทบหายไปเลย เพราะต้องโยกงานส่วนที่เราทำบางส่วนไปให้น้องที่มาช่วยงานเรา เราก็ไม่ได้คิดอะไรยังคุยเหมือนเดิม หลังเลิกงานก็มีไปบ้างเหมือนเดิมแต่ลดลงไปเยอะมากจากเกือบทุกวันเป็นอาทิตย์ละวันหรือสองอาทิตย์ไปครั้งนึง
ที่ลดลงไปเพราะพี่เขาไปสนิทกับน้องในสายงานเรา บังเอิญบ้านเขาอยู่ทางเดียวกัน เลยไปกลับด้วยกัน
ปกติเรากับพี่เขากินข้าวพร้อมกันทุกมื้อ เช้ากับกลางวัน สลับกันซื้อเข้ามาที่ออฟฟิศ พากันออกไปข้างนอก จนมีอยู่วันนึง //เริ่มเข้าเรื่องและนะ//
เรามาทำงานแต่เช้ามาก (นั่นละค่ะงานไม่เสร็จมาเคลียร์งาน55) เจอพี่เขามาทำงานพร้อมกับน้องในสายงานเรา
พี่เขาทักเราว่า "มีไรมากินหรอวันนี้ พี่ไม่มีมานะ" เรานี่กำลังจะอ้าปากพูดว่า ไม่มีอะรีบมาเดี๋ยวไปกินที่ร้านของออฟฟิศก็ได้ แต่พี่เขาพูดมาก่อนว่า หากินเอาเน้อพี่ซื้อมากินกับน้องบีแล้ว (น้องบีนามของน้องสายงานเรา) เราเลยสตั้นไปห้าวิ อ้าวตกลงมีมาหรือไม่มีมา ตอนนี้ก็ยังไม่อะไร ใกล้เที่ยงพี่แกทักมา "เที่ยงไปไหนกินไรล่ะ ฝากซื้อไหมพี่จะไปบิ๊กซีกับน้องบี" อ่าาาาาาาาา เราจึงพิมพ์กลับไปว่า เดี๋ยวไปกินร้านของออฟฟิศก็ได้จ้า
หลังจากวันนั้น พี่เขาก็ไม่ได้กินข้าวกับเราอีก เราก็ไม่ได้ซื้ออะไรมาเผื่อด้วย เพราะแกมีข้าวมากินกับน้องบีตลอด
แกจะมาทำงานแต่เช้ากว่าปกติ เพราะปกติแกจะมาหลัง 08.00 น. เดี๋ยวนี้มาไว และก็จะรีบๆกินๆอาหารเช้า เหมือนแอบๆ
ซึ่งจริงๆแล้วเราไม่ได้อะไรกับการที่พี่เขาจะกินก่อนหรือ ไม่กินด้วย แค่ติดใจในคำพูดหลายๆครั้งที่แกพูดว่า หากินเอานะคนละปากคนละท้องกัน
ซึ่งที่ผ่านมาเราว่าเราไม่ได้รบกวนแกเลย ถ้าแกเป็นคนซื้อมาเราก็ออกตังตลอด หรือถ้าเราซื้อมาเราก็ไม่เคยเก็บเงินแกเลย แต่คุยกันทุกคืนว่าเช้ากินไรใครแวะ นั่นนี่ ซึ่งเราว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่น่ารัก พี่ซื้อเราซื้อมาจอยกัน
จนเวลาก็ผ่านไป ความสนิทของเรากับพี่เขายังคงมีอยู่(บ้าง)ในแชท ในแชทนะจ้ะ แกยังคงมาปรับทุกข์ เล่านั่นนี่ ให้ฟังเหมือนเดิม
เสาร์-อาทิตย์ แกอยากไปห้าง ไปซื้อของก็ยังคงไปด้วยกัน แต่เราไงชอบเช็คอิน ชอบถ่ายรูป แกจะบอกว่าอย่าแท็คพี่นะ ถ้าใครถามอย่าบอกนะว่ามากับพี่ (อันนี้แกพูดตลอดตั้งแต่สนิทกันใหม่ๆ เราเข้าใจว่าแกคงไม่อยากให้ใครมาถามวุ่นวาย เพราะในออฟฟิศเราวุ่นวายมว้ากเจ้าค่ะ ใครจะไปไหนทำอะไรไม่ได้จบแค่ในโพส แต่จะเอามาคุยจอแจกันตลอด)
เรามีสดุดกับคำพูดและพฤติกรรมพี่เขาหลายครั้ง แต่ไม่ได้คิดอะไรมากมันก็ไม่ได้เสียหายอะไรแกอาจจะวัยทองหรือภาวะหงุดหงิด เพราะเราเองก็งานเยอะด้วยไปลัลล้านอกออฟฟิศบ่อยๆแบบเดิมไม่ได้แล้ว
จนเรื่องมันมาโป๊ะตรงที่ เราอยู่ในห้องน้ำ พี่เขาอยู่ในครัว เขาคุยกับน้องบีว่า
พี่เขา : เย็นนี้เราไปกินชาบูกันไหม 2 คนนะอย่าบอกใคร ไปไหมๆ
น้องบี : วันนี้ไม่ได้อะดิ น้องสาวมาจากเชียงใหม่
พี่เขา : อ่าไว้วันหลังเราไปกันเน้อ
หลายชั่วโมงต่อมาก่อน 17.00น. แชทเราเด้ง
พี่เขา : ไปกินชาบูกันไหมวันนี้ว่างไหม
เรา : ว่างนะ แล้วแต่เลย ยังไงก็ได้จ้า
พี่เขา : ไปๆ ร้านเดิมเนอะ ไปสองคนพออย่าบอกใครนะ
เรา : บอกใคร จะให้บอกใคร ใครจะไปกะเรา
พี่เขา : นั่นน่ะ สองคนพอ
พอถึงเวลา 17.00 น. แชทเด้ง
พี่เขา : พี่ไม่ไปละนะ ไม่อยากแล้วอ่ะ ไว้วันหน้าเน้อ
เรา : จ้าตามนั้นเลย
เช้าวันต่อมา
พี่ฝ่ายมาเก็ตติ้ง : เธอทำไมไม่ไปกินชาบูกับพี่เขาละเมื่อวาน
เรา : อ้าวไปมากันอ่อหนูไม่รู้
พี่มาเก็ต : เออสิพี่เขามาชวนพี่ก็เลยไป แต่จริงๆพี่เขาบอกห้ามบอกเธอแหละ เขากลัวเธองอนเขาบอกเทอทำโองานยุ่ง
เรา : อื้มมม หนูไม่มีโอตั้งแต่เลื่อนตำแหน่งแล้วจ่ะ
พี่มาเก็ต : เออวะ ลืมไปเลย
แล้วก็คุยงานสัพเพเหระต่อระหว่างจิบกาแฟตอนเช้า จนพี่เขาเดินเข้ามาในครัว
พี่มาเก็ต : นี่ไงน้องเขาไม่ได้ทำโอสักหน่อยทำไมไม่ชวนไปด้วยกัน
พี่เขา : อ้าวไม่รู้น้อเห็นงานเยอะ นึกว่าทำโอ
พี่มาเก็ต : งั้นเอาใหม่คราวหน้าไปกันหลายๆคนสนุกดี
พี่เขา : อะไรเล่าไม่เอาไม่เอาไม่ไปแล้วใครจะไปก็ไปเถอะ
พี่มาเก็ต : ทำหน้างงๆแล้วก็ยักคิ้วงึกๆ จิ้มขนมปังกินต่อไป
อ่ะ เนี่ย เราเจออะไรยังเงี้ยตลอดเลย แล้วก็รู้ว่าแกเป็นแบบเนี้ยกับคนทั้งออฟฟิศคือจะไปไหนทำไรต้องชวนคนนึง และบอกว่า "อย่าบอกใครนะ" และแต่ละคนที่แกไปด้วย คือคนที่แกมาด่ากับเราในแชทอะ
ขนาดน้องบีลูกน้องเรา มันยังมาบ่นกับเราว่าพี่เขาเป็นไร
น้องบี : พี่เขาเป็นอะไร ชอบบอกหนูอย่าบอกใครๆ แต่แกก็พูดเอง
เรา : ทำไมอ่า มีไรกัน
น้องบี : ไปกินเหล้ามา บอกหนูอย่าบอกใคร เช้ามาพี่เอ็กซ์ถามหนูไปกินเหล้ามาหรอไปไม่ชวน
เรา : พี่เขาเห็นรึป่าว
น้องบี : ป่าวเขาบอกว่าพี่เขาบอก
เรา : เขาคุยกันพอดีมั้ง
น้องบี : ไม่หลอก เวลาแกไม่ชวนพี่ก็มาชวนบี ไม่ก็พี่มาเก็ต
เรา : ตามนั้น
น้องบี : หนูไม่อยากไปงานนอกออฟฟิศกับพี่เขาแล้วอะทำไงดี
เรา : มันเป็นงานทำแค่งานเนอะ
ในใจ บีเอ้ยย พี่เนี่ยเจอมาเหมือนกัน จุกไม่หาย ให้ใจทีไรเจ็บทุกที
เรียกเพื่อนก็ไม่ได้ เขาเป็นพี่ เรานี่ไปนึกว่าเพื่อนกัน 55555
ทุกวันนี้เลย ห่างเหิน เรารู้สึกแค่ไม่ชอบพฤติกรรมประหลาดๆ นินทาเขาแต่ไปคุยกับเขา เห้อ นี่เราก็มานั่งนินทาพี่เขาในนี้เนอะ
เชื่อว่าทุกคนต้องเคยเจอ
ที่เราสัมผัสได้พี่เขาจะเป็นสไตล์ไม่สู้คน ใครพูดอะไรมาก็เก็บมาคิดคนเดียว มาบ่นกับเรา เราก็จะประมาณแนะนำให้เลี่ยงบ้างสู้บ้าง แต่อย่ายอมไปหมด เวลาปรับทุกข์ของเรากับพี่เขาก็จะเป็นช่วงหลังเลิกงาน ร้านเหล้าบ้าง ชาบู หมูกระทะบ้าง ตามประสาสาวโสด อิอิ
มาช่วงปีใหม่ที่ผ่าน เราอัพตำแหน่งหน้าที่การงาน มีน้องมาช่วยงานมากขึ้นเนื้องานเอกสารเพิ่มมากขึ้น ทำให้การออกไปอีเว้นนอกออฟฟิศลดลงหรือแทบหายไปเลย เพราะต้องโยกงานส่วนที่เราทำบางส่วนไปให้น้องที่มาช่วยงานเรา เราก็ไม่ได้คิดอะไรยังคุยเหมือนเดิม หลังเลิกงานก็มีไปบ้างเหมือนเดิมแต่ลดลงไปเยอะมากจากเกือบทุกวันเป็นอาทิตย์ละวันหรือสองอาทิตย์ไปครั้งนึง
ที่ลดลงไปเพราะพี่เขาไปสนิทกับน้องในสายงานเรา บังเอิญบ้านเขาอยู่ทางเดียวกัน เลยไปกลับด้วยกัน
ปกติเรากับพี่เขากินข้าวพร้อมกันทุกมื้อ เช้ากับกลางวัน สลับกันซื้อเข้ามาที่ออฟฟิศ พากันออกไปข้างนอก จนมีอยู่วันนึง //เริ่มเข้าเรื่องและนะ//
เรามาทำงานแต่เช้ามาก (นั่นละค่ะงานไม่เสร็จมาเคลียร์งาน55) เจอพี่เขามาทำงานพร้อมกับน้องในสายงานเรา
พี่เขาทักเราว่า "มีไรมากินหรอวันนี้ พี่ไม่มีมานะ" เรานี่กำลังจะอ้าปากพูดว่า ไม่มีอะรีบมาเดี๋ยวไปกินที่ร้านของออฟฟิศก็ได้ แต่พี่เขาพูดมาก่อนว่า หากินเอาเน้อพี่ซื้อมากินกับน้องบีแล้ว (น้องบีนามของน้องสายงานเรา) เราเลยสตั้นไปห้าวิ อ้าวตกลงมีมาหรือไม่มีมา ตอนนี้ก็ยังไม่อะไร ใกล้เที่ยงพี่แกทักมา "เที่ยงไปไหนกินไรล่ะ ฝากซื้อไหมพี่จะไปบิ๊กซีกับน้องบี" อ่าาาาาาาาา เราจึงพิมพ์กลับไปว่า เดี๋ยวไปกินร้านของออฟฟิศก็ได้จ้า
หลังจากวันนั้น พี่เขาก็ไม่ได้กินข้าวกับเราอีก เราก็ไม่ได้ซื้ออะไรมาเผื่อด้วย เพราะแกมีข้าวมากินกับน้องบีตลอด
แกจะมาทำงานแต่เช้ากว่าปกติ เพราะปกติแกจะมาหลัง 08.00 น. เดี๋ยวนี้มาไว และก็จะรีบๆกินๆอาหารเช้า เหมือนแอบๆ
ซึ่งจริงๆแล้วเราไม่ได้อะไรกับการที่พี่เขาจะกินก่อนหรือ ไม่กินด้วย แค่ติดใจในคำพูดหลายๆครั้งที่แกพูดว่า หากินเอานะคนละปากคนละท้องกัน
ซึ่งที่ผ่านมาเราว่าเราไม่ได้รบกวนแกเลย ถ้าแกเป็นคนซื้อมาเราก็ออกตังตลอด หรือถ้าเราซื้อมาเราก็ไม่เคยเก็บเงินแกเลย แต่คุยกันทุกคืนว่าเช้ากินไรใครแวะ นั่นนี่ ซึ่งเราว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่น่ารัก พี่ซื้อเราซื้อมาจอยกัน
จนเวลาก็ผ่านไป ความสนิทของเรากับพี่เขายังคงมีอยู่(บ้าง)ในแชท ในแชทนะจ้ะ แกยังคงมาปรับทุกข์ เล่านั่นนี่ ให้ฟังเหมือนเดิม
เสาร์-อาทิตย์ แกอยากไปห้าง ไปซื้อของก็ยังคงไปด้วยกัน แต่เราไงชอบเช็คอิน ชอบถ่ายรูป แกจะบอกว่าอย่าแท็คพี่นะ ถ้าใครถามอย่าบอกนะว่ามากับพี่ (อันนี้แกพูดตลอดตั้งแต่สนิทกันใหม่ๆ เราเข้าใจว่าแกคงไม่อยากให้ใครมาถามวุ่นวาย เพราะในออฟฟิศเราวุ่นวายมว้ากเจ้าค่ะ ใครจะไปไหนทำอะไรไม่ได้จบแค่ในโพส แต่จะเอามาคุยจอแจกันตลอด)
เรามีสดุดกับคำพูดและพฤติกรรมพี่เขาหลายครั้ง แต่ไม่ได้คิดอะไรมากมันก็ไม่ได้เสียหายอะไรแกอาจจะวัยทองหรือภาวะหงุดหงิด เพราะเราเองก็งานเยอะด้วยไปลัลล้านอกออฟฟิศบ่อยๆแบบเดิมไม่ได้แล้ว
จนเรื่องมันมาโป๊ะตรงที่ เราอยู่ในห้องน้ำ พี่เขาอยู่ในครัว เขาคุยกับน้องบีว่า
พี่เขา : เย็นนี้เราไปกินชาบูกันไหม 2 คนนะอย่าบอกใคร ไปไหมๆ
น้องบี : วันนี้ไม่ได้อะดิ น้องสาวมาจากเชียงใหม่
พี่เขา : อ่าไว้วันหลังเราไปกันเน้อ
หลายชั่วโมงต่อมาก่อน 17.00น. แชทเราเด้ง
พี่เขา : ไปกินชาบูกันไหมวันนี้ว่างไหม
เรา : ว่างนะ แล้วแต่เลย ยังไงก็ได้จ้า
พี่เขา : ไปๆ ร้านเดิมเนอะ ไปสองคนพออย่าบอกใครนะ
เรา : บอกใคร จะให้บอกใคร ใครจะไปกะเรา
พี่เขา : นั่นน่ะ สองคนพอ
พอถึงเวลา 17.00 น. แชทเด้ง
พี่เขา : พี่ไม่ไปละนะ ไม่อยากแล้วอ่ะ ไว้วันหน้าเน้อ
เรา : จ้าตามนั้นเลย
เช้าวันต่อมา
พี่ฝ่ายมาเก็ตติ้ง : เธอทำไมไม่ไปกินชาบูกับพี่เขาละเมื่อวาน
เรา : อ้าวไปมากันอ่อหนูไม่รู้
พี่มาเก็ต : เออสิพี่เขามาชวนพี่ก็เลยไป แต่จริงๆพี่เขาบอกห้ามบอกเธอแหละ เขากลัวเธองอนเขาบอกเทอทำโองานยุ่ง
เรา : อื้มมม หนูไม่มีโอตั้งแต่เลื่อนตำแหน่งแล้วจ่ะ
พี่มาเก็ต : เออวะ ลืมไปเลย
แล้วก็คุยงานสัพเพเหระต่อระหว่างจิบกาแฟตอนเช้า จนพี่เขาเดินเข้ามาในครัว
พี่มาเก็ต : นี่ไงน้องเขาไม่ได้ทำโอสักหน่อยทำไมไม่ชวนไปด้วยกัน
พี่เขา : อ้าวไม่รู้น้อเห็นงานเยอะ นึกว่าทำโอ
พี่มาเก็ต : งั้นเอาใหม่คราวหน้าไปกันหลายๆคนสนุกดี
พี่เขา : อะไรเล่าไม่เอาไม่เอาไม่ไปแล้วใครจะไปก็ไปเถอะ
พี่มาเก็ต : ทำหน้างงๆแล้วก็ยักคิ้วงึกๆ จิ้มขนมปังกินต่อไป
อ่ะ เนี่ย เราเจออะไรยังเงี้ยตลอดเลย แล้วก็รู้ว่าแกเป็นแบบเนี้ยกับคนทั้งออฟฟิศคือจะไปไหนทำไรต้องชวนคนนึง และบอกว่า "อย่าบอกใครนะ" และแต่ละคนที่แกไปด้วย คือคนที่แกมาด่ากับเราในแชทอะ
ขนาดน้องบีลูกน้องเรา มันยังมาบ่นกับเราว่าพี่เขาเป็นไร
น้องบี : พี่เขาเป็นอะไร ชอบบอกหนูอย่าบอกใครๆ แต่แกก็พูดเอง
เรา : ทำไมอ่า มีไรกัน
น้องบี : ไปกินเหล้ามา บอกหนูอย่าบอกใคร เช้ามาพี่เอ็กซ์ถามหนูไปกินเหล้ามาหรอไปไม่ชวน
เรา : พี่เขาเห็นรึป่าว
น้องบี : ป่าวเขาบอกว่าพี่เขาบอก
เรา : เขาคุยกันพอดีมั้ง
น้องบี : ไม่หลอก เวลาแกไม่ชวนพี่ก็มาชวนบี ไม่ก็พี่มาเก็ต
เรา : ตามนั้น
น้องบี : หนูไม่อยากไปงานนอกออฟฟิศกับพี่เขาแล้วอะทำไงดี
เรา : มันเป็นงานทำแค่งานเนอะ
ในใจ บีเอ้ยย พี่เนี่ยเจอมาเหมือนกัน จุกไม่หาย ให้ใจทีไรเจ็บทุกที
เรียกเพื่อนก็ไม่ได้ เขาเป็นพี่ เรานี่ไปนึกว่าเพื่อนกัน 55555
ทุกวันนี้เลย ห่างเหิน เรารู้สึกแค่ไม่ชอบพฤติกรรมประหลาดๆ นินทาเขาแต่ไปคุยกับเขา เห้อ นี่เราก็มานั่งนินทาพี่เขาในนี้เนอะ