Street Food
เรื่องเล่าจากร้านอาหารริมทาง

วัฒนธรรมอาหารริมทางหรือที่เรียกกันติดปากว่า สตรีทฟู้ด (Street food) ถือเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของคนเอเชีย เพราะอาหารข้างทางตอบโจทย์ทั้งคนขายที่ไม่ได้มีทุนรอนมากมายพอที่จะมีร้านเป็นกิจจะลักษณะและคนซื้อก็ต้องการความสะดวกสบาย แต่ที่สำคัญที่สุดคือ ราคาถูก สำหรับคนที่มีรายได้น้อยบางคน อาหารข้างทาง อาจเปรียบได้กับทั้งชีวิตของพวกเขาเลยก็ว่าได้

ตอน 1 กรุงเทพ
เมืองแห่งนี้มีสตรีทฟู้ดเป็นหนึ่งในแม่เหล็กที่ใช้ดึงดูดนักท่องเที่ยวทั่วโลกให้มาเยือน ในขณะที่ปัจจุบันรัฐบาลพยายามขับไล่พ่อค้าแม่ค้าที่ขายของบนทางเท้าเพื่อให้ผู้คนได้ใช้ทางเท้าได้อย่างสะดวก เรารู้สึกว่าผู้ที่เล่าเรื่องในตอนนี้แตกต่างจากตอนอื่นๆตรงที่ ไม่ใช่คนในพื้นที่ แต่ให้ความคิดเห็นด้วยภูมิหลังของนักท่องเที่ยวมากกว่า ด้วยเหตุนี้จึงสอดแทรกเนื้อหาการเมืองเข้าไปอย่างไม่เข้าพวกและวิจารณ์นโยบายคืนทางเท้าของรัฐบาลด้วยมุมมองของนักท่องเที่ยวที่ต้องการความตื่นตาตื่นใจ หาใช่พลเมืองที่ต้องดำรงชีวิตอยู่ในเมืองแห่งนี้ตลอดไป และยังตอกย้ำด้วยร้านอาหารร้านหนึ่งในตอนนี้ที่ถูกนำเสนอโดยหยิบโยงเรื่องถูกไล่ที่เข้ามาไว้ในเนื้อหาด้วย

ร้านเจ๊ไฝ ถูกเลือกให้เป็นร้านอาหารหลักของตอนโดยบอกเล่าถึงที่มาที่ไปและจุดเปลี่ยนที่ทำให้กลายเป็นร้านดังระดับมิชลินสตาร์ เราชื่นชอบในความเก่งและทัศนคติของเจ๊ไฝแม้ว่าจะดูอวดเก่งไปหน่อยก็ตาม แต่อันที่จริงร้านเจ๊ไฝไม่น่าจะถูกจัดเป็นสตรีทฟู้ดแล้วด้วยราคาที่สูงระดับร้านอาหารในห้างหรือภัตตาคาร แม้ว่าจะยังคงบรรยากาศร้านอาหารที่เก่าแก่และดูธรรมดามากๆก็ตาม

ตอน 2 โอซาก้า
เมืองที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น ครัวของญี่ปุ่น ตอนนี้ก็ยังไม่วายพูดถึงเรื่องการจัดระเบียบร้านอาหารริมทางแต่ก็ไม่ได้ให้ความสำคัญเหมือนตอนกรุงเทพ ร้านอาหารหลักที่ถูกนำเสนอในตอนนี้เป็นร้านอาหารที่ไม่ได้มีพื้นที่เป็นกิจจะลักษณะแบบร้านอาหารที่เหมาะสมทั่วไปแต่มีจุดเด่นที่เจ้าของร้านเป็นคนขี้เล่น ชอบเล่นใหญ่ มีความตั้งใจเกินร้อย นั่นคือ ลุงโทโยะ จากร้านอิซากายะ ด้วยจุดเด่นนี้เองทำให้ร้านบ้านๆกลายเป็นร้านที่มีลูกค้ามารอคิวเป็นจำนวนมาก กว่าจะมีวันนี้ได้ลุงโทโยะต้องผ่านอะไรมามากมาย ที่เห็นยิ้มแย้มและขี้เล่นกับลูกค้าตลอดเวลาแบบนี้ เบื้องหลังคือดราม่าชีวิตที่หนักเอาการ

นอกจากนี้ยังนำเสนอร้านอาหารอื่นที่บ่งบอกความเป็นโอซาก้าได้ชัดเจนมาก คนไทยหลายคนรู้จักกันดี ทั้งโอโคโนมิยากิ (พิซซ่าญี่ปุ่น) และทาโกยากิ ต้องยอมรับว่าด้วยความที่คุ้นเคยกับอาหารญี่ปุ่นมากพอสมควรทำให้รู้สึกเฉยๆอาหารในตอนนี้

ตอน 3 เดลี อินเดีย
เรื่องราวที่มาที่ไปของอาหารแต่ละอย่างน่าสนใจมาก มันทั้งแปลกตาและน่าลิ้มลอง อีกทั้งยังเลือกนำเสนอร้านอาหารที่ตรงกับความเป็นสตรีทฟู้ดอีกด้วยเพราะแต่ละร้านล้วนแล้วแต่เป็นร้านอาหารของคนท้องถิ่นที่ใช้ฝากท้องในแต่ละวัน ไม่ใช่ร้านอาหารที่มีลูกค้าส่วนใหญ่เป็นนักท่องเที่ยว คนอินเดียมีวัฒนธรรมการกินและความวุ่นวายแบบที่เรียกว่าเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวซึ่งจะหาจากที่ใดในโลกไม่ได้แล้ว

ร้านอาหารดาลจันด์ ร้านอาหารริมทางหลักของตอนนี้ถูกบอกเล่าถึงที่มาที่ไปที่แสนยากลำบากของครอบครัวที่แตกแยก แต่ในท้ายที่สุดร้านอาหารนี้เองที่ทำให้ครอบครัวได้กลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้งหนึ่ง

ตอน 4 ยกยาการ์ตา อินโดนีเซีย
สูตรอาหารดั้งเดิมที่ถูกถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่น จากสาวจนแก่ก็ยังคงทำหน้าที่นี้แม้จะมีอายุล่วงเลยมามากแล้วก็ตาม ไม่มีคำใดจะเรียกคนเหล่านี้ได้ดีไปกว่า ตำนานที่ยังมีลมหายใจอยู่ สำหรับพ่อค้าแม่ค้าบางคนแล้วอาหารที่ขายเปรียบได้กับเครื่องมือที่ใช้หล่อเลี้ยงชีวิตตัวเองและคนในครอบครัว เรื่องราวของอาหารและชีวิตของแม่ค้าในตอนนี้จัดว่าน่าสนใจมากเพราะอาหารมีความใกล้เคียงกับบ้านเราพอสมควร ดูเหมือนจะเหมือนแต่ก็ยังแตกต่างอยู่ดี ใกล้เคียงแต่ก็แอบห่างไกลพอสมควร

ในขณะเดียวกันคนรุ่นใหม่บางคนก็เลือกที่จะปรับรูปแบบหรือสูตรอาหารดั้งเดิมให้สามารถเข้าถึงคนได้มากขึ้น หน้าตาอาจจะแปลกไปบ้างจากที่เคยรู้จักแต่เนื้อแท้ก็ยังเป็นอาหารที่เคยกิน นี่คือการสะท้อนถึงการเปลี่ยนแปลงของอาหารได้เป็นอย่างดีเพราะอาหารที่ดีควรจะตอบโจทย์คนได้ทุกช่วงวัย

ตอน 5 เจียอี้ ไต้หวัน
เมืองแห่งนี้เต็มไปด้วยอาหารท้องถิ่นแบบดั้งเดิม และร้านสตูหัวปลาชื่อดังก็เป็นหนึ่งในนั้น ความท้าทายอย่างหนึ่งของร้านอาหารที่เป็นกิจการภายในครอบครัวก็คือการส่งต่อให้กับรุ่นถัดไปได้บริหารอย่างไร้รอยต่อซึ่งเป็นเรื่องยากมาก นี่เองจึงนำมาซึ่งการปะทะกันระหว่างแนวความคิดหัวเก่ากับแนวความคิดหัวใหม่ ท้ายที่สุดทุกปัญหาก็จบลงได้ด้วยความเป็นครอบครัวและการเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ โดยเฉพาะตอนที่คนรุ่นพ่อแม่ไปเที่ยวต่างประเทศหรือที่ไหนก็ตามหลายวัน นั่นแหละคือจังหวะที่ดีที่สุดในการพิสูจน์ตัวเองโดยไร้แรงเสียดทาน

อย่างที่รู้กันว่าอาหารไต้หวันไม่แตกต่างจากอาหารจีนมากนัก และแน่นอนว่าคนไทยเราก็คุ้นเคยกับอาหารจีนอยู่แล้ว อาหารที่ถูกนำเสนอในตอนนี้จึงไม่ได้แปลกตาหรือหวือหวาเลยเมื่อเทียบกับตอนอื่น แต่นั่นก็ทำให้เรารู้สึกอยากลิ้มลองอาหารเหล่านี้ นี่อาจเป็นลายแทงสำหรับบางคนที่มีแผนการจะไปเที่ยวไต้หวันในเร็ววันนี้ก็เป็นได้

ตอน 6 โซล เกาหลีใต้
ฮัน คือคำเรียกลักษณะของการเก็บความรู้สึกไม่ดีไว้ภายในลึกๆ ตรงกับสำนวนบ้านเราก็คือ หน้าชื่นอกตรม นั่นเพราะแม่ค้าที่เป็นตัวเอกของตอนขายอาหารอยู่ในตลาดที่ซึ่งมีการแข่งขันและความอิจฉาริษยาซึ่งกันและกัน ต่อหน้าอาจจะยิ้มแย้มกับลูกค้าและผู้ขายด้วยกันแต่ภายในใจแล้วอาจจะเขม่นกันอยู่ก็เป็นไปได้ สำหรับเรื่องราวในตอนนี้ก็จะออกแนวละครหลังข่าวนิดหน่อย แต่หัวใจหลักก็ไม่ต่างจากพ่อค้าแม่ค้าสตรีทฟู้ดคนอื่นๆนั่นก็คือ ขายอาหารเลี้ยงชีพและเป็นเสาหลักของครอบครัว แต่ตอนนี้อาจจะต้องเพิ่มตรงที่ต้องใช้หนี้สินด้วย ความดราม่ามันก็เลยเยอะนิดนึง

แม้ว่าอาหารที่ขายในตลาดอาจจะไม่ตรงกับคำว่าสตรีทฟู้ดนัก แต่ถ้าราคายังไม่แรงจนคนทั่วไปเข้าถึงยากก็ยังถือเป็นสตีทฟู้ดอยู่ดี รวยหรือจนก็ควรจะเข้าถึงอาหารที่อย่างน้อยก็เพื่อให้ดำรงชีวิตอยู่ได้

ตอน 7 โฮจิมินห์ เวียดนาม
เมนูหอยที่ส่งผ่านจากรุ่นสู่รุ่นกลายเป็นเครื่องมือเลี้ยงชีพที่สำคัญของแม่ค้าสู้ชีวิตที่เริ่มต้นจากศูนย์แล้วไปๆมาๆดันกลายเป็นติดลบ แต่เพราะสู้ไม่ถอยในที่สุดจึงลืมตาอ้าปากได้ ครอบครัวอาจเป็นทั้งภาระอันหนักอึ้งและเป็นแรงกดดันที่ทำให้คนเราต้องสู้สุดใจเพื่อคนที่รัก

อาหารเวียดนามเป็นอาหารที่บ้านเราคุ้นเคยกันพอสมควรทั้ง เฝอ หรือ บานหมี่ (ขนมปังทรงแท่งฝรั่งเศสผ่ากลางใส่ผักและเนื้อสัตว์) และที่ไม่คุ้นเคยนักอย่าง ข้าวหัก ก็มีให้รู้จักเช่นกัน

ตอน 8 สิงคโปร์
อาหารของคนที่นี่มีที่มาจากคนหลากหลายเชื้อชาติซึ่งได้อพยพมาอาศัยอยู่รวมกันและยังนำสูตรอาหารที่ถ่ายทอดสืบต่อกันติดตัวมาด้วยจากรุ่นสู่รุ่น คำถามจึงเกิดกับคนรุ่นใหม่ว่ายังจะรับช่วงต่อกิจการของครอบครัวหรือไม่หรือจะวิ่งตามความฝัน ปูตูปีริง ขนมโบราณซึ่งเป็นกิจการในครอบครัวที่เกือบจะต้องหยุดไป แต่โชคดีที่รุ่นลูกยังรับช่วงต่อทำให้ขนมโบราณนี้ได้เป็นที่รู้จักของคนรุ่นใหม่ต่อไป และกิจการของครอบครัวก็ยังได้ไปต่อ ที่สำคัญคือรู้จักปรับตัวจึงอยู่รอดได้ในโลกที่เปลี่ยนไปมากอย่างทุกวันนี้

ตอน 9 เซบู ฟิลิปปินส์
เกาะที่อุดมสมบูรณ์ทั้งบนบกและในน้ำแห่งนี้กลับมีแต่คนยากจน พ่อค้าแม่ค้าในตอนนี้เปรียบได้กับ ฮีโร่ ที่ทำให้ชุมชนของพวกเขามีความเจริญและรายได้เพิ่มมากขึ้น ฟลอเรนซิโอ เอสกาบัส หรือ เอนตอย ชายผู้ทำให้ปลาไหลทะเลที่ไม่มีคนสนใจกลายมาเป็นซุปปลาไหลชื่อดังที่ไม่ว่าใครก็อยากจะดั้นด้นมากิน สตรีทฟู้ดสำหรับตอนนี้เปรียบได้กับเครื่องมือทำมาหากินที่ไม่ใช่แค่ทำให้เจ้าของร้านมีรายได้แต่ยังทำให้คนอื่นๆตั้งแต่ต้นน้ำยันปลายน้ำได้รับอานิสงส์ไปด้วย

#NetflixTH #NetflixReviewTH 
ขบเคี้ยวหนัง