เริ่มต้นนะคะ เราเป็นลูกคนโต มีน้องอีก2คน ตั้งแต่เด็กจำความได้เราอยู่ประถมเราก็เริ่มล้างจานเริ่มช่วยแม่ทำงานบ้านขณะที่น้องเราไม่ได้ทำ
พอเราโตขึ้นเราก็ต้องทำอยู่ แล้วน้องเราตอนช่วงอายุที่เท่าเรากลับไม่ได้ทำเหมือนตอนที่เราได้ทำ เราก็ยังต้องทำอยู่กว่าน้องจะช่วยทำน้องก็เริ่มอยู่ ม.ต้น
ราทำทุกอย่างจนชินเเพระาเมื่อก่อนบ้านเราจนเราไม่เคยนอยใจว่าต้องให้น้องมาช่วย พอขึ้น ม.ปลาย เราขอน้องช่วยน้อเถียงเราจนเราต้องทำเองบ่อยมาก
ตอนนี้เราอายุ 24 แล้วค่ะ เวลาเจอเพื่อนคุยเรื่องสมัยก่อนกัน เพื่อนมักจะจำได้ว่าเราได้ทำงานบ้านเยอะแยขณะที่น้องเราไม่ได้ทำ บางทีเราก็จุกๆในใจค่ะตอนเพื่อนพูด ไม่ใช่ว่าไม่รักน้องนะคะ เมื่อก่อนเราไม่เคยคิดอะไรเลย พอโตขึ้นมาเราเริ่มคิดเพราะเรารู้สึกว่าเหนือยมาก
อย่างเช่น 1. เวลาไปซื้อของวันนึงเราไป 4-5 รอบ ถ้าเราไม่ไปจะโดนพ่อแม่ด่า ถ้าเราซื้อไม่เป็นพ่อแม่จะบอกว่าฝึกซื้อเดี๋ยวก็เป็น แต่พอน้องเราไม่กล้าไป บางทีน้องบอกว่าไม่ได้อาบน้ำหรือไม่ยอมลุกพ่อแม่ไม่ว่า แต่ถ้าเราเหนื่อยจริงๆ เราไม่ไปเราก็โดนด่า เราเริ่มน้อยใจมากขึ้นๆค่ะ
2. พ่อแม่มักจะใช้เราบ่อยจนชิน พอเราถามว่าไม่ใช้น้องบ้าง พ่อแม่ก็เงียบ สุดท้ายเรากต้องทำ อะไรก็เราที่โดนด่าจนเเราน้อยใจมาก ทั้งที่เวลาน้องทำผิด พ่อแม่แค่บ่นนิดเดียวแล้วจบหรือไม่บ่นเลย
3. ตอนเราเรียน มหาลัย เราใช้เงินประหยัดมาก และเรามีของชิ้นใหญ่ชิ้นนึงที่อยากได้แต่แม่ไม่ซื้อให้ เราก็ไม่กล้าบ่อยเพระาเกรงใจแม่ กลัวพ่อแม่ลำบากถ้าซื้อให้เรา ทั้งที่ตอนเราเรียนพ่อแม่มีเงินมากกว่าเดิมแล้ว เราเรียนจนจบ4ปีตามกำหนด เพระาไม่อยากเป็นภาระพ่อแม่ ทั้งที่เรียนไม่เก่งก็พยายามทุกอย่างเพื่อให้จบ แต่น้องเราเเรียนเก่งตั้งแต่ประถมแล้ว น้องกลับเรียนไม่จบตามเกณฑ์ ตอนนีก็ยังไม่จบ แม่ก็ไม่บ่นส่งน้องเรียนต่อ แต่น้องก็ไม่ตั้งใจเรียนเหมือนตอน เด็กๆ ทั้งที่ มัธยมต้น-ปลาย น้องได้อยู่ห้องเรียนเก่ง ได้เกรดดีตลอด น้องคนสุดท้องก็ไม่ได้ทำอะไร เรียนๆเล่นๆ แต่น้องคนสุดท้องก็ยังได้เกรดดี แต่ไม่ได้ช่วยงานบ้านอะไรอย่างที่เราทำ บางทีเราได้ทำหมด ล้างจาน ถูกบ้านซื้อของ ให้ข้าวหมาแมว แล้วน้อง2คนนอนดูทีวี
เราน้อยใจมากขึ้นๆ เพราะของที่แม่ไม่ซื้อให้เราตอน มหาลัย แม่ซื้อให้น้องได้ โทรศัพท์เราเก่ากว่าน้อง แม่ก็ซื้อให้น้องก่อนเรา เราต้องได้ทีหลังน้องหลายครั้ง เวลาน้องทะเลาะกับแฟนโทรมาเรียกเเราไปรับเรารีบไปเพราะห่วง แต่เวลาเราขอมารับ น้องไม่มาจนเรากลัวไม่ทันเวลาต้องหาทางไปเอง เราต้องเป้นคนไปจ่ายของทุกอย่างตอนอยู่ด้วยกัน ค่าเน็ต ซื้อของ ค่าอะไรที่พ่อแม่ให้ไป เป็นแบบนี้มาตลอดจนเราพูดไม่หมด เราเคยพูดเรื่องนี้กับแม่ แต่แม่บอกว่าเราอิจฉาน้อง เราไม่ได้อิจฉาน้อง เราคิดตลอดว่าเราเสียสละให้น้องได้ ยอมเป็นเหมือนหนูทดลองเราเรียนมารู้ว่าอะไรดีไม่ดีเราบอกน้องให้น้องได้ที่เรียน ได้สาขาดีๆ ทั้งที่เราจบสาขาที่ไม่ค่อยมีใครรับเข้าทำงาน ความน้อยใจของเรา มันทำให้เราเครียดอยากหนีออกจากบ้าน อัดอั้นจนบางทีอยากตายๆไปซะ
แม่เคยบอกว่าญาติเราชมเราว่าเราเป็นคนดีนิสัยดี พ่อแม่เลยภูมิใจ เราบอกญาติรู้ได้ยังไง พ่อเลยบอกว่า ผู้ใหญ่เค้าจะดูออกเอง
ในใจเราทำให้เรารู้สึก ทำดีแล้วทำไม่เราไม่ได้ดี แต่น้องไม่ได้ทำอะไรกลับได้แทบทุกอย่าง
น้อยใจมาก พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน
พอเราโตขึ้นเราก็ต้องทำอยู่ แล้วน้องเราตอนช่วงอายุที่เท่าเรากลับไม่ได้ทำเหมือนตอนที่เราได้ทำ เราก็ยังต้องทำอยู่กว่าน้องจะช่วยทำน้องก็เริ่มอยู่ ม.ต้น
ราทำทุกอย่างจนชินเเพระาเมื่อก่อนบ้านเราจนเราไม่เคยนอยใจว่าต้องให้น้องมาช่วย พอขึ้น ม.ปลาย เราขอน้องช่วยน้อเถียงเราจนเราต้องทำเองบ่อยมาก
ตอนนี้เราอายุ 24 แล้วค่ะ เวลาเจอเพื่อนคุยเรื่องสมัยก่อนกัน เพื่อนมักจะจำได้ว่าเราได้ทำงานบ้านเยอะแยขณะที่น้องเราไม่ได้ทำ บางทีเราก็จุกๆในใจค่ะตอนเพื่อนพูด ไม่ใช่ว่าไม่รักน้องนะคะ เมื่อก่อนเราไม่เคยคิดอะไรเลย พอโตขึ้นมาเราเริ่มคิดเพราะเรารู้สึกว่าเหนือยมาก
อย่างเช่น 1. เวลาไปซื้อของวันนึงเราไป 4-5 รอบ ถ้าเราไม่ไปจะโดนพ่อแม่ด่า ถ้าเราซื้อไม่เป็นพ่อแม่จะบอกว่าฝึกซื้อเดี๋ยวก็เป็น แต่พอน้องเราไม่กล้าไป บางทีน้องบอกว่าไม่ได้อาบน้ำหรือไม่ยอมลุกพ่อแม่ไม่ว่า แต่ถ้าเราเหนื่อยจริงๆ เราไม่ไปเราก็โดนด่า เราเริ่มน้อยใจมากขึ้นๆค่ะ
2. พ่อแม่มักจะใช้เราบ่อยจนชิน พอเราถามว่าไม่ใช้น้องบ้าง พ่อแม่ก็เงียบ สุดท้ายเรากต้องทำ อะไรก็เราที่โดนด่าจนเเราน้อยใจมาก ทั้งที่เวลาน้องทำผิด พ่อแม่แค่บ่นนิดเดียวแล้วจบหรือไม่บ่นเลย
3. ตอนเราเรียน มหาลัย เราใช้เงินประหยัดมาก และเรามีของชิ้นใหญ่ชิ้นนึงที่อยากได้แต่แม่ไม่ซื้อให้ เราก็ไม่กล้าบ่อยเพระาเกรงใจแม่ กลัวพ่อแม่ลำบากถ้าซื้อให้เรา ทั้งที่ตอนเราเรียนพ่อแม่มีเงินมากกว่าเดิมแล้ว เราเรียนจนจบ4ปีตามกำหนด เพระาไม่อยากเป็นภาระพ่อแม่ ทั้งที่เรียนไม่เก่งก็พยายามทุกอย่างเพื่อให้จบ แต่น้องเราเเรียนเก่งตั้งแต่ประถมแล้ว น้องกลับเรียนไม่จบตามเกณฑ์ ตอนนีก็ยังไม่จบ แม่ก็ไม่บ่นส่งน้องเรียนต่อ แต่น้องก็ไม่ตั้งใจเรียนเหมือนตอน เด็กๆ ทั้งที่ มัธยมต้น-ปลาย น้องได้อยู่ห้องเรียนเก่ง ได้เกรดดีตลอด น้องคนสุดท้องก็ไม่ได้ทำอะไร เรียนๆเล่นๆ แต่น้องคนสุดท้องก็ยังได้เกรดดี แต่ไม่ได้ช่วยงานบ้านอะไรอย่างที่เราทำ บางทีเราได้ทำหมด ล้างจาน ถูกบ้านซื้อของ ให้ข้าวหมาแมว แล้วน้อง2คนนอนดูทีวี
เราน้อยใจมากขึ้นๆ เพราะของที่แม่ไม่ซื้อให้เราตอน มหาลัย แม่ซื้อให้น้องได้ โทรศัพท์เราเก่ากว่าน้อง แม่ก็ซื้อให้น้องก่อนเรา เราต้องได้ทีหลังน้องหลายครั้ง เวลาน้องทะเลาะกับแฟนโทรมาเรียกเเราไปรับเรารีบไปเพราะห่วง แต่เวลาเราขอมารับ น้องไม่มาจนเรากลัวไม่ทันเวลาต้องหาทางไปเอง เราต้องเป้นคนไปจ่ายของทุกอย่างตอนอยู่ด้วยกัน ค่าเน็ต ซื้อของ ค่าอะไรที่พ่อแม่ให้ไป เป็นแบบนี้มาตลอดจนเราพูดไม่หมด เราเคยพูดเรื่องนี้กับแม่ แต่แม่บอกว่าเราอิจฉาน้อง เราไม่ได้อิจฉาน้อง เราคิดตลอดว่าเราเสียสละให้น้องได้ ยอมเป็นเหมือนหนูทดลองเราเรียนมารู้ว่าอะไรดีไม่ดีเราบอกน้องให้น้องได้ที่เรียน ได้สาขาดีๆ ทั้งที่เราจบสาขาที่ไม่ค่อยมีใครรับเข้าทำงาน ความน้อยใจของเรา มันทำให้เราเครียดอยากหนีออกจากบ้าน อัดอั้นจนบางทีอยากตายๆไปซะ
แม่เคยบอกว่าญาติเราชมเราว่าเราเป็นคนดีนิสัยดี พ่อแม่เลยภูมิใจ เราบอกญาติรู้ได้ยังไง พ่อเลยบอกว่า ผู้ใหญ่เค้าจะดูออกเอง
ในใจเราทำให้เรารู้สึก ทำดีแล้วทำไม่เราไม่ได้ดี แต่น้องไม่ได้ทำอะไรกลับได้แทบทุกอย่าง