ตามหัวข้อเลย
คือเรามีพี่ชายและพี่สาว
พี่สาวเป็นพี่แท้ๆของเราส่วนพี่ชายเป็นลูกของคนที่อยู่ข้างบ้านป้า
ป้าก็เลยรับดูแลพี่เขาแทนพ่อแม่ เรารู้จักพี่เขาตอนเราอยู่ประะมาณประถม
ตอนเป็นเด็กเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเราสนิทกับพี่เขา
มากกว่าพี่สาวตัวเองอีก พอเราเริ่มโตขึ้นจากตอนนั้นอยู่ป.3ขึ้นป.4
พ่อกับแม่กบอกว่าพี่เขาเป็นผู้ชายไม่ควรไว้ใจอย่าอยู่บ้านด้วยกันสองต่อสอง
ตอนนั้นเรายังเด็กเราก็คิดต่างไปจากผู้ใหญ่คือ ทำไมต้องไปว่าพี่เขายังโน้นยังงี่
คือตอนเด็กเราสนิทกับเขามากพอเริ่มขึ้นมัธยมเราก็เริ่มเข้าใจพ่อกับแม่จนเราก็
เริ่มมีความคิดหนึ่งในหัว เราเริ่มอิจฉาพี่ชาย
เราอิจฉาที่เขาได้รับความรักจากป้ามากกว่าใคร
เราอิจฉาที่เราต้องพยายามแต่เขาไม่เห็นต้องพยายามเขาก็ได้ความรักจากป้า
เราลงแข่งวิ่งเราได้เหรียญ ป้าก็ไม่สนใจ ทั้งที่ทำไมพี่เขาไม่ทำอะไรป้าก็ชม
เราได้เกรดดีได้เกียรติบัตรเรียนดีป้าไม่เห็นดีใจเท่าตอนที่เห็นว่าพี่เขาได้แค่เกรด2
ป้าซื้อรถให้พี่ชาย แต่ไม่เคยซื้อให้พี่สาวเรา ทั้งที่เรากับพี่สาวเป็นหลานแท้ๆ
เรายังทำดีไม่พอหรอ?
เราน้อยใจหรอ?
ก็ใช่..เราน้อยใจ
และก็อิจฉามากๆที่เห็นป้าแคร์พี่เขา
และเราก็โกรธตัวเองที่ทั้งรักและอิฉาพี่เขาในเวลาเดียวกัน
ตอนสงกรานต์พี่เขาบอกเราว่า
อย่าบอกป้านะว่าพี่ไปหาเพื่อนกินเหล้า เบียร์ ให้บอกป้าไปว่าพี่ไปบ้านแม่
ความจริงเราบอกเรื่องนี้กับป้าได้นะแต่เราไม่ทำ
เพราะเราแคร์พี่เขา
เป็นความรู้สึกที่ทำให้เราไม่บอกความจริงแต่กลับอุส่าโกหกป้าไปว่าพี่ไปบ้านแม่
มันเป็นความรู้สึกประมาณทั้งรักทั้งเกลียดในเวลาเดียวกัน
เราควรจะเอาความรู้สึกอิจฉาออกไปยังไงดี
เพราะมันอึดอัดมากเวลาเห็นป้ากับพี่ชาย
อิจฉาพี่ชายน้อยใจว่าทำไมป้าถึงรักพี่แคร์เขามากกว่ารา
คือเรามีพี่ชายและพี่สาว
พี่สาวเป็นพี่แท้ๆของเราส่วนพี่ชายเป็นลูกของคนที่อยู่ข้างบ้านป้า
ป้าก็เลยรับดูแลพี่เขาแทนพ่อแม่ เรารู้จักพี่เขาตอนเราอยู่ประะมาณประถม
ตอนเป็นเด็กเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเราสนิทกับพี่เขา
มากกว่าพี่สาวตัวเองอีก พอเราเริ่มโตขึ้นจากตอนนั้นอยู่ป.3ขึ้นป.4
พ่อกับแม่กบอกว่าพี่เขาเป็นผู้ชายไม่ควรไว้ใจอย่าอยู่บ้านด้วยกันสองต่อสอง
ตอนนั้นเรายังเด็กเราก็คิดต่างไปจากผู้ใหญ่คือ ทำไมต้องไปว่าพี่เขายังโน้นยังงี่
คือตอนเด็กเราสนิทกับเขามากพอเริ่มขึ้นมัธยมเราก็เริ่มเข้าใจพ่อกับแม่จนเราก็
เริ่มมีความคิดหนึ่งในหัว เราเริ่มอิจฉาพี่ชาย
เราอิจฉาที่เขาได้รับความรักจากป้ามากกว่าใคร
เราอิจฉาที่เราต้องพยายามแต่เขาไม่เห็นต้องพยายามเขาก็ได้ความรักจากป้า
เราลงแข่งวิ่งเราได้เหรียญ ป้าก็ไม่สนใจ ทั้งที่ทำไมพี่เขาไม่ทำอะไรป้าก็ชม
เราได้เกรดดีได้เกียรติบัตรเรียนดีป้าไม่เห็นดีใจเท่าตอนที่เห็นว่าพี่เขาได้แค่เกรด2
ป้าซื้อรถให้พี่ชาย แต่ไม่เคยซื้อให้พี่สาวเรา ทั้งที่เรากับพี่สาวเป็นหลานแท้ๆ
เรายังทำดีไม่พอหรอ?
เราน้อยใจหรอ?
ก็ใช่..เราน้อยใจ
และก็อิจฉามากๆที่เห็นป้าแคร์พี่เขา
และเราก็โกรธตัวเองที่ทั้งรักและอิฉาพี่เขาในเวลาเดียวกัน
ตอนสงกรานต์พี่เขาบอกเราว่า
อย่าบอกป้านะว่าพี่ไปหาเพื่อนกินเหล้า เบียร์ ให้บอกป้าไปว่าพี่ไปบ้านแม่
ความจริงเราบอกเรื่องนี้กับป้าได้นะแต่เราไม่ทำ
เพราะเราแคร์พี่เขา
เป็นความรู้สึกที่ทำให้เราไม่บอกความจริงแต่กลับอุส่าโกหกป้าไปว่าพี่ไปบ้านแม่
มันเป็นความรู้สึกประมาณทั้งรักทั้งเกลียดในเวลาเดียวกัน
เราควรจะเอาความรู้สึกอิจฉาออกไปยังไงดี
เพราะมันอึดอัดมากเวลาเห็นป้ากับพี่ชาย