จัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ

คือเรารู้สึกน้อยใจในชีวิตตัวเอง แบบว่าต้นทุนเรามันต่ำกว่าคนอื่น แล้วเราก็ต้องพยายามมากกว่าคนอื่นในหลายๆเรื่อง มันเป็นความจริงที่ต้องยอมรับให้ได้ เราก็ชอบดูผู้ใหญ่เวลาเขาสอนลูกเขาสอนวิธีแก้ปัญหา บางทีผู้ใหญ่เขาก็มาเล่าให้เราฟังว่าเขาพาลูกไปทำอะไรบ้าง เขาก็สอนลูกได้ดีนะ มีเวลาให้ลูก ลูกเขาไม่เข้าใจอะไรเขาก็สอน แต่พอมามองเรา พ่อแม่ก็ไม่ค่อยมีเวลาตั้งแต่เด็กๆจนปัจจุบัน จะขึ้นม.1พ่อแม่ก็มาเลิกกันอีก จะทำอะไรต้องทำด้วยตัวเอง การบ้านตั้งแต่ป.1เราถามใครไม่ได้เลย มีแต่บอกไม่ว่าง เวลาเขาสอนเราเขาจะบอกแค่รวกๆพอเราทำผิดก็มีบ่นมีด่าบ้าง ก็แหม ไม่สอนทีละขั้นตอนจะไปเข้าใจไหมละเนี้ย เวลามีอะไรก็ปรึกษาใครไม่ได้เลย เวลามีปัญหาอะไรเราต้องคุยกับตัวเองตลอดว่าต้องจัดการยังไง เราก็เข้าใจครอบครัวนะแต่มันก็แอบน้อยใจอยู่ลึกๆ ครอบครัวไม่ได้อบอุ่น มันก็แอบมีปัญหาในการใช้ชีวิต ยอมรับเลยว่าก็ไม่ได้รับการสั่งสอนที่ดีมาก จะพูดอะไรก็ไม่คอยได้โดนบอกว่าเถียงตลอดเลย เขาบอกว่าเป็นเด็กห้ามออกความคิดเห็นต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ แล้วเราก็จำที่ผู้ใหญ่คนอื่นเขาเรียกลูก เขาจะชอบถามลูกเวลามีอะไรที่ความคิดไม่ตรงกัน หาเหตุผลปรับความเข้าใจ แต่บ้านเรามันคนละเรื่องเลย
แค่ก็ต้องทำใจอะ คนที่บ้านซะส่วนใหญ่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้(มีปํญหาการควบคุอารมณ์) สอนกันผิดๆก็มี555 ไม่พอใจไรก็ตะโกนด่าบ้างบ่นบ้าง ทำไงได้ แต่พ่อแม่เราก็ดีนะถึงจะไม่ค่อยคุยกัน เราอยากได้อะไรเขาก็ให้(ให้ตามงบอะนะ) แต่เขาไม่ค่อยสอนเราในหลายๆอย่างน่ะสิ ถ้าโตแล้วจะไม่อะไรเลย แต่เรายังเด็กเราก็อยากจะถูกสอนในหลายๆเรื่องไว้ก่อน เราเองก็อยากให้ตัวเองโตมาอย่างคุณภาพ แต่มันไม่ได้ตามต้องการ มันก็ต้องทำเองเรียนรู้เอง บางทีมันก็น้อยใจ มีทางตันกับปัญหาบ้างบางทีไม่รู้ควรทำไง มันรู้สึกเสียเปรียบกับเด็กคนอื่นๆเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ ควรเติมไฟให้ตัวเองสู้ต่อยังไงดี ตอนนี้เหมือนเราเป็นเด็กขี้อิจฉาไปเลย