เราเป็นคนที่ไม่ชอบน้องตัวเอง บางทีก็เข้าขั้นเกลียด เราแบ่งเป็นแต่ละเรื่องนะ
เริ่มเลยนะ...วันนี้เป็นวันที่เราฟิวส์ขาดครั้งที่ 2 ของชีวิต และมันก็เป็นเรื่องเดิมคือเรื่องน้องชาย เราไม่ได้จะมาเล่าเรื่องวันนี้นะ แต่เราจะมาเล่าภาพรวมของมันที่ทำให้เราฟิวส์ขาดจนต้องหาที่ระบาย น้องเราเป็นสิ่งมีชีวิที่น่ารำคาญที่สุดในโลก สำหรับคนอื่นอาจจะรำคาญแค่เรื่องใดเรื่องหนึ่ง แต่สำหรับเรา เรารำคาญทุกอย่างที่เป็นมัน ไม่ว่าจะเป็นเสียงหรืออะไรก็ตาม เวลาเราเห็นเราจะรู้สึกหงุดหงิดมาก
-เรื่องเกมส์
เวลาที่มันเล่นเกมส์แล้วไม่ได้ดั่งใจมันจะตะโกนเสียงดังลั่นบ้านแล้วทุบข้าวของ เราขอให้มันลดเสียงมันก็ด่าเรา
-เรื่องคำพูด
เวลามันคุยกับเพื่อนแล้วมันพูดคำพวกนั้นออกมา เราไม่เคยว่ามัน(ยกเว้นเวลาที่ทนไม่ไหวจริงๆ) แต่ทำไมต้องเอามาพูดกับเรา เราเป็นพี่มัน ห่างกับมัน 3 ปี มันพูด
พูด กรู กับเราอันนี้เราก็แทบรับไม่ได้แล้ว ยิ่งเวลามันด่าเราว่า เผือก,โง่,ควาย,ปัญญาอ่อน เราก็ยิ่งรับไม่ได้ มันเป็นคำที่ทำร้ายจิตใจเรามาก มันเป็นน้องเราอะแล้วทำไมมันถึงไม่คิดถึงจิตใจเราบ้าง บางทีมันก็พูดว่า "เป็นพี่แล้วไง ห่างกันแค่ 3 ปีเอง" ห่างกันสามปีแล้วเราไม่ใช่พี่มันหรือไง เราร้องไห้ทุกครั้งที่เถียงกับมัน มันหาว่าเราบีบน้ำตาบ้าง แค่นี้ก็ร้องไห้ ไม่ร้องหนักกว่านี้หรอ คำพูดพวกนี้มันทำให้เราร้องหนักมากขึ้นบางทีร้องจนตาบวม เราคิดอยู่เสมอว่าถ้าวันหนึ่งมันหายหรือมันตายไปก็คงดีชีวิตเราคงสงบสุข บางทีก็อยากหนีออกจากบ้านไป บางทีก็อยากเข้าไปหยิบมีดแล้วเอาแทงมันให้ตาย แต่พอมาคิดอีกทีถ้ามันตายคนที่เสียใจไม่ใช่เรา แต่เป็นแม่ ซึ่งเราไม่ชอบเวลาแม่ร้องไห้ ยิ่งเวลาเห็นแม่ร้องไห้เพราะทะเลาะกับมันเรายิ่งทวีคูณความเกลียดเข้าไปอีกล้านเท่า มันเป็นคนที่เถียง ไม่ใช่อธิบายแต่เถียง เถียงทุกคำ เถียงทุกประโยค ชอบทำตัวเหมือนตัวเองอยู่ในหนัง เช่น "ถ้าบอกว่า C ผิดคนเดียว ก็จะไม่ฟัง แต่ถ้าพี่ B ผิดด้วยก็จะฟัง" (นสม.)
เราอ่านมาเยอะ หลายเม้นท์ในหลายเว็บบอกว่าให้คุยกันด้วยเหตุผล เราลองแล้ว เรากับพี่สาวลากมันมานั่งคุยโดยไม่มีแม่ คุยกับมันทุกอย่างด้วยเหตุผล บอกมันว่าทำไมถึงไม่ควรทำ ตั้งกฎอีกสารพัด ตั้งในสิ่งที่คิดว่ามันทำได้ ตั้งแต่เรื่องกินข้าวยันเรื่องทำการบ้าน วันที่คุยกันมันโอเคทุกอย่าง ไอนั่นก็โอเคไอนี่ก็โอเค สัญญาว่าจะทำตามกฎสุดท้ายก็เหมือนเดิมทำไม่ได้ บอกว่ากินเสร็จให้เก็บจานให้เอาขยะไปทิ้งถ้าไม่เอาไปทิ้งจะไม่ได้เล่นโน้ตบุ๊ค ถ้าเจอขยะอยู่ในตู้หนึ่งครั้งหัก 1 วัน (วันที่มันเล่นได้คือ ศุกร์-อาทิตย์) ทำได้อยู่ 2 วันสุดท้ายก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราก็ถามว่า "เธอมีสิทธิ์เล่นโน้ตบุ๊คด้วยหรอ" มันก็ตอบว่า "ก็จะเล่นอะ ทำไม"
-เรื่องความขี้เกียจ
เรื่องนี้มันคือที่หนึ่งไม่มีใครเทียบ มันคือสิ่งมีชีวิตที่ขี้เกียจแบบสล็อตเรียกพี่ บอกให้มันเอาเสื้อผ้าไปเก็บ, บอกให้มันแช่น้ำ,บอกให้มันทำการบ้าน,บอกให้มันเอาขยะไปทิ้ง หรืออะไรก็ตามที่เป็นงานบ้านเราจะได้เพียงคำตอบเดียวจากมันคือ "เดี๋ยว" มันพูดจนเราอยากจะขอซื้อคำนี้เลย มันเป็นคนที่ไม่ทำงานบ้านเลย ขนาดเสื้อผ้าที่เราผับให้แล้วมันยังไม่เอาไปเก็บมันก็กองทิ้งไว้จนรอบใหม่มา เวลามันจะใส่เสื้อมามันก็เดินออกมาหยิบ แค่ขอให้เก็บราวผ้ามันยังถามว่า "เก็บยังไง" บางทีเราก็อยากจะรู้ว่าถ้าวันหนึ่งทุกคนในบ้านไม่สนใจมัน ไม่ล้างจานให้ ไม่ซักผ้าให้ ไม่รีดผ้าให้ ไม่ทำอาหารให้ ไม่วางตังค์ให้ อยากรู้นักว่ามันจะเป็นยังไง จานก็คงเน่า คอเสื้อนักเรียนดำปี๋ คงกินแต่มาม่า คงจะมีชีวิตรอดไม่เกิน 1 อาทิตย์
-เรื่องจิตใต้สำนึก
บอกเลยในเรื่องนี้ น้องเราไม่มีค่ะ มันไม่เคยสำนึกเลยไม่ว่าตัวเองจะทำผิดขนาดไหน มันจะต้องลากโยงไปถึงคนอื่นให้ผิดร่วมกับมัน คือยังไงมันก็ไม่ยอมผิดคนเดียวอะ อย่างเช่น วันนี้มันขี่มอไซไปห้างเอง(ไกลพอสมควร) หมวกก็ไม่ใส่ แล้วมันทำกุญแจรถหาย ซึ่งในนั้นมีกุญแจบ้านกับกุญแจร้านอยู่ มันโทษว่าเป็นความผิดแม่ที่แม่ไม่วางตังค์ให้มันจนมันต้องขี่มอไซออกไปเอง(มันใช่หรอ) ทั้งๆ ที่มันก็รู้ว่าเราเรียนพิเศษวันเสาร์แม่ต้องออกไปส่งเราอยู่แล้ว แล้วเราไม่ได้เรียนเช้าจนต้องทำให้มันแหกขี้ตาตื่น เราเรียนตอนบ่ายซึ่งมันเป็นเวลาที่ควรตื่นได้แล้วปะ แถมมันยังบอกว่าให้แม่กลับไปเอากุญแจที่บ้านมาให้มัน มันใช่เรื่องปะที่จะขับรถกลับไปกลับมา
หลายกระทู้ที่ไม่ชอบน้องเป็นเพราะว่าแม่รักน้องมากกว่า หรือว่าน้องชอบโยนความผิดให้เรา หรือแม่เข้าข้างน้องตลอด แต่ของเรานี่คือ ที่คนในบ้านไม่ชอบไม่ใช่เรื่องความรัก(แม่เรารักลูกเท่าเทียมกัน) แต่เป็นเรื่องนิสัยของมัน เราเป็นลูกคนกลางหลายคนบอกว่าลูกคนกลางไม่ค่อยได้รับความจนใจจากพ่อแม่ แต่กับเราแล้ว เราได้ทุกอย่างที่ต้องการ แค่เราขอเราก็ได้ แถมแม่ไม่เคยเข้าข้างมันเลยด้วยซ้ำ
เราไม่ชอบมากเลยเวลาที่ต้องเจอมัน เรารำคาญเวลาได้ยินเสียงมัน เราเบื่อ เราอยากให้มันไปจากชีวิต เราอยากให้พรุ่งนี้ตื่นมาแล้วไม่เจอมันเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดมา
วันนี้พอแค่นี้ก่อนเนาะ พิมพ์ไปร้องไห้ไปจนตาบวมหมดแล้ว
ใครมีความเห็นยังไงเกี่ยวกับน้องชายหรืออยากให้เราลองให้ยังไงกับน้องลองบอกได้นะ เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
แล้วทุกคนล่ะ เกลียดน้องตัวเองเพราะอะไร
bye ทุกคน
เคยเกลียดน้องตัวเองเพราะอะไรกันบ้าง?
เริ่มเลยนะ...วันนี้เป็นวันที่เราฟิวส์ขาดครั้งที่ 2 ของชีวิต และมันก็เป็นเรื่องเดิมคือเรื่องน้องชาย เราไม่ได้จะมาเล่าเรื่องวันนี้นะ แต่เราจะมาเล่าภาพรวมของมันที่ทำให้เราฟิวส์ขาดจนต้องหาที่ระบาย น้องเราเป็นสิ่งมีชีวิที่น่ารำคาญที่สุดในโลก สำหรับคนอื่นอาจจะรำคาญแค่เรื่องใดเรื่องหนึ่ง แต่สำหรับเรา เรารำคาญทุกอย่างที่เป็นมัน ไม่ว่าจะเป็นเสียงหรืออะไรก็ตาม เวลาเราเห็นเราจะรู้สึกหงุดหงิดมาก
-เรื่องเกมส์
เวลาที่มันเล่นเกมส์แล้วไม่ได้ดั่งใจมันจะตะโกนเสียงดังลั่นบ้านแล้วทุบข้าวของ เราขอให้มันลดเสียงมันก็ด่าเรา
-เรื่องคำพูด
เวลามันคุยกับเพื่อนแล้วมันพูดคำพวกนั้นออกมา เราไม่เคยว่ามัน(ยกเว้นเวลาที่ทนไม่ไหวจริงๆ) แต่ทำไมต้องเอามาพูดกับเรา เราเป็นพี่มัน ห่างกับมัน 3 ปี มันพูด
เราอ่านมาเยอะ หลายเม้นท์ในหลายเว็บบอกว่าให้คุยกันด้วยเหตุผล เราลองแล้ว เรากับพี่สาวลากมันมานั่งคุยโดยไม่มีแม่ คุยกับมันทุกอย่างด้วยเหตุผล บอกมันว่าทำไมถึงไม่ควรทำ ตั้งกฎอีกสารพัด ตั้งในสิ่งที่คิดว่ามันทำได้ ตั้งแต่เรื่องกินข้าวยันเรื่องทำการบ้าน วันที่คุยกันมันโอเคทุกอย่าง ไอนั่นก็โอเคไอนี่ก็โอเค สัญญาว่าจะทำตามกฎสุดท้ายก็เหมือนเดิมทำไม่ได้ บอกว่ากินเสร็จให้เก็บจานให้เอาขยะไปทิ้งถ้าไม่เอาไปทิ้งจะไม่ได้เล่นโน้ตบุ๊ค ถ้าเจอขยะอยู่ในตู้หนึ่งครั้งหัก 1 วัน (วันที่มันเล่นได้คือ ศุกร์-อาทิตย์) ทำได้อยู่ 2 วันสุดท้ายก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราก็ถามว่า "เธอมีสิทธิ์เล่นโน้ตบุ๊คด้วยหรอ" มันก็ตอบว่า "ก็จะเล่นอะ ทำไม"
-เรื่องความขี้เกียจ
เรื่องนี้มันคือที่หนึ่งไม่มีใครเทียบ มันคือสิ่งมีชีวิตที่ขี้เกียจแบบสล็อตเรียกพี่ บอกให้มันเอาเสื้อผ้าไปเก็บ, บอกให้มันแช่น้ำ,บอกให้มันทำการบ้าน,บอกให้มันเอาขยะไปทิ้ง หรืออะไรก็ตามที่เป็นงานบ้านเราจะได้เพียงคำตอบเดียวจากมันคือ "เดี๋ยว" มันพูดจนเราอยากจะขอซื้อคำนี้เลย มันเป็นคนที่ไม่ทำงานบ้านเลย ขนาดเสื้อผ้าที่เราผับให้แล้วมันยังไม่เอาไปเก็บมันก็กองทิ้งไว้จนรอบใหม่มา เวลามันจะใส่เสื้อมามันก็เดินออกมาหยิบ แค่ขอให้เก็บราวผ้ามันยังถามว่า "เก็บยังไง" บางทีเราก็อยากจะรู้ว่าถ้าวันหนึ่งทุกคนในบ้านไม่สนใจมัน ไม่ล้างจานให้ ไม่ซักผ้าให้ ไม่รีดผ้าให้ ไม่ทำอาหารให้ ไม่วางตังค์ให้ อยากรู้นักว่ามันจะเป็นยังไง จานก็คงเน่า คอเสื้อนักเรียนดำปี๋ คงกินแต่มาม่า คงจะมีชีวิตรอดไม่เกิน 1 อาทิตย์
-เรื่องจิตใต้สำนึก
บอกเลยในเรื่องนี้ น้องเราไม่มีค่ะ มันไม่เคยสำนึกเลยไม่ว่าตัวเองจะทำผิดขนาดไหน มันจะต้องลากโยงไปถึงคนอื่นให้ผิดร่วมกับมัน คือยังไงมันก็ไม่ยอมผิดคนเดียวอะ อย่างเช่น วันนี้มันขี่มอไซไปห้างเอง(ไกลพอสมควร) หมวกก็ไม่ใส่ แล้วมันทำกุญแจรถหาย ซึ่งในนั้นมีกุญแจบ้านกับกุญแจร้านอยู่ มันโทษว่าเป็นความผิดแม่ที่แม่ไม่วางตังค์ให้มันจนมันต้องขี่มอไซออกไปเอง(มันใช่หรอ) ทั้งๆ ที่มันก็รู้ว่าเราเรียนพิเศษวันเสาร์แม่ต้องออกไปส่งเราอยู่แล้ว แล้วเราไม่ได้เรียนเช้าจนต้องทำให้มันแหกขี้ตาตื่น เราเรียนตอนบ่ายซึ่งมันเป็นเวลาที่ควรตื่นได้แล้วปะ แถมมันยังบอกว่าให้แม่กลับไปเอากุญแจที่บ้านมาให้มัน มันใช่เรื่องปะที่จะขับรถกลับไปกลับมา
หลายกระทู้ที่ไม่ชอบน้องเป็นเพราะว่าแม่รักน้องมากกว่า หรือว่าน้องชอบโยนความผิดให้เรา หรือแม่เข้าข้างน้องตลอด แต่ของเรานี่คือ ที่คนในบ้านไม่ชอบไม่ใช่เรื่องความรัก(แม่เรารักลูกเท่าเทียมกัน) แต่เป็นเรื่องนิสัยของมัน เราเป็นลูกคนกลางหลายคนบอกว่าลูกคนกลางไม่ค่อยได้รับความจนใจจากพ่อแม่ แต่กับเราแล้ว เราได้ทุกอย่างที่ต้องการ แค่เราขอเราก็ได้ แถมแม่ไม่เคยเข้าข้างมันเลยด้วยซ้ำ
เราไม่ชอบมากเลยเวลาที่ต้องเจอมัน เรารำคาญเวลาได้ยินเสียงมัน เราเบื่อ เราอยากให้มันไปจากชีวิต เราอยากให้พรุ่งนี้ตื่นมาแล้วไม่เจอมันเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดมา
วันนี้พอแค่นี้ก่อนเนาะ พิมพ์ไปร้องไห้ไปจนตาบวมหมดแล้ว
ใครมีความเห็นยังไงเกี่ยวกับน้องชายหรืออยากให้เราลองให้ยังไงกับน้องลองบอกได้นะ เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
แล้วทุกคนล่ะ เกลียดน้องตัวเองเพราะอะไร
bye ทุกคน