ความน้อยใจ..

ฉันมีพี่ชายอยู่หนึ่งคนซึ่งเหมือนไม่ใช่พี่ฉันเลยก็ว่าได้ตั้งแต่เกิดมาเวลาฉันทุกข์หรือเศร้าหรือทะเลาะกับแม่นางก็ไม่เคยที่จะมาห้ามหรืออะไรเลย​ ฉันเป็นคนทะเลาะกับแม่บ่อยมากนับไม่ถ้วน​เลยก็ว่าทะเลาะกะทัเบาะเรื่องเดิมๆหาฉันไม่ดีอย่างนู้นไม่ดีอย่างนั้นไม่ทำให้ท่านภูมิใจได้เลยสักครั้งก็ใช้นะสิ้ต่อให้ฉันทำดีหรือพยายามมากแค่ไหนมันก็ดูไร้ค่าอยู่ดีขนาดเกรดเทอม​ที่แล้ว​ได้ที่5ท่านยังบอกฉันโง่อยู่เลยหาว่าฉันฟลุ๊ค​รึป่าวหาว่าฉันมันคนไม่มีสมองเป็นคุณถ้าโดนพูดแบบนี้ใส่คุณจะน้อยใจละแอบมาร้องไห้คนเดียวมั้ยหรือทำเป็นไม่สนใจแบบเหมือนคนไม่มีหัวใจไม่มีความเจ็บไม่มีความน้อยใจหรืออะไรเลยฉันไม่เคยโกรธเกลียดท่านหรอกนะแต่มันแค่เสียใจอ้ะฉันเคยพูดกับท่านไปประโยคนึงว่า"ความพยายามของหนูมันดูไร้ค่ามากเลยหรอถึงบอกว่าหนูโง่ๆไม่มีสมองอ้ะชอบเอาหนูไปเปรียบเทียบกะลูกคนอื่นทำไมไม่เอาเขามาเป็นลูก! เหนื่อยเหมือนกันนะที่ต้องพยายามทำอะไรที่ไร้ค่าไร้จุดหมายเพราะรู้อยู่แล้วว่าต่อให้ดีหรือพยายามแค่ไหนมันก็ดูแย่สำหรับแม่อยู่แล้วหนิ" จากนั้นแม่ก็ตบหน้าฉันและบอกว่าก็เพราะโง่ไงเลยไม่มีไรดีสักอย่างเอาตัวเองยังไม่รอดเลยละจะไปอยู่กับใครเขาได้!! อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาฉันอยู่กับเขาในฐานะอะไรยังไม่รู้เลยฐานะลูกหรือฐานะอะไรโคตรเหนื่อยเลยอ้ะ!! 😔