วันที่ตั้งกระทู้อันนี้ เป็นวันที่ 4 ในชีวิตใหม่ของผม ผมเพิ่งรอดจากการฆ่าตัวตายมาครับ ตอนนี้กำลังรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล
หลายคนอาจมองว่าทำไมคิดสั้น ไม่คิดถึงคนข้างหลัง ไม่คิดถึงผลกระทบ เห็นแก่ตัว เอาแต่ตัวเองรอด แต่เชื่อผมเถอะครับ
คนที่ตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง เค้าพยายามคิดมาทุกทางแล้ว คิดมาเยอะ แต่ช่วงเวลาตัดสินใจจริงๆ มันสั้นนิดเดียว
ก่อนหน้านี้ 4 วัน
ผมหมดหวังกับชีวิต แม้จะมีคนบอกว่า หน้าที่การงานก็กำลังเริ่มได้ดี ชีวิตกำลังจะมีอะไรใหม่ๆ จะพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น ความสำเร็จกำลังจะค่อยๆถูกสร้าง
แต่ลึกๆแล้ว ความสำเร็จ มันห่างไกลจากสิ่งที่ผมโหยหามาก ผมอยากได้ครอบครัว ผมอยากได้ความรัก ผมอยากมีคนเข้าใจ อยากมีคนบอกรัก
แต่ผมไม่มี แม้ว่าจะจบป.เอก มีความสำเร็จทางการศึกษา มีงานทำที่ดี สิ่งเหล่านี้อาจจะสร้างความภูมิใจ หรือการมองเห็นคุณค่าของตัวเอง แต่สำหรับผม มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า ผมโหยหาความรัก อยากสร้างครอบครัวที่ดี อยากมีคนให้บอกรักกัน กอดกัน เรียนรู้ เติบโตไปด้วยกัน ดูมโนใช่ไหมครับ แต่ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ แต่เมื่อฟางที่สร้างความอบอุ่นให้ผมค่อยๆขาดหายไปทีละเส้น จนเส้นสุดท้ายขาดลง เย็นวันนั้นผมตัดสินใจที่จะจบชิวิตตัวเอง ผมคิดหาเหตุผลที่จะอยู่ต่อแบบมีความสุขไม่ได้ ผมมองไม่เห็นว่า วันพรุ่งนี้ผมจะยิ้มได้ยังไง ผมจะมีแรงบันดาลใจอะไรในชีวิต ผมกินยานอนหลับ พร้อมกับเปิดแก๊สถังใหญ่ นอนลงบนพื้น ตอนนั้นร้องไห้ แล้วก็ไม่รู้สึกอะไรอีก
หลังจากนั้น 20 ชั่วโมง ผมลืมตาขึ้นมาในห้องเดิม เจอน้องที่ทำงานคนนึง กำลังตะโกนเรียกชื่อผม และเขย่าหน้าผม พยายามปลุก ผมงงทุกอย่าง ผมอยากเอนหลังหลับ แต่น้องพยายามกระชากผมให้ลุก ผมไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เหงื่อออกทั้งตัว ยังคงมีแก๊สพุ่งออกจากถัง แต่ประตูที่เคยปิดไว้ถูกเปิดออก น้องหยิบโทรศัพท์พร้อมเสียงปลายทางคือหัวหน้าที่กำลังบอกให้น้องจัดการทีละอย่าง
คำถามที่ผมจำได้ว่าน้องที่ทำงานถามตอนหิ้วผมมาโรงพยาบาล คือ "พี่ทำแบบนี้ทำไม?"
ไว้มาพูดคุยกันต่อนะครับ ใครอยากถาม ปรึกษา พูดคุย เรามาคุยกันได้ครับ ผมยังไม่ได้เข้มแข็งดี แต่ผมจะเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ
อัพเดตชีวิต: เมื่อผมรอดจากการฆ่าตัวตาย
หลายคนอาจมองว่าทำไมคิดสั้น ไม่คิดถึงคนข้างหลัง ไม่คิดถึงผลกระทบ เห็นแก่ตัว เอาแต่ตัวเองรอด แต่เชื่อผมเถอะครับ
คนที่ตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง เค้าพยายามคิดมาทุกทางแล้ว คิดมาเยอะ แต่ช่วงเวลาตัดสินใจจริงๆ มันสั้นนิดเดียว
ก่อนหน้านี้ 4 วัน
ผมหมดหวังกับชีวิต แม้จะมีคนบอกว่า หน้าที่การงานก็กำลังเริ่มได้ดี ชีวิตกำลังจะมีอะไรใหม่ๆ จะพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น ความสำเร็จกำลังจะค่อยๆถูกสร้าง
แต่ลึกๆแล้ว ความสำเร็จ มันห่างไกลจากสิ่งที่ผมโหยหามาก ผมอยากได้ครอบครัว ผมอยากได้ความรัก ผมอยากมีคนเข้าใจ อยากมีคนบอกรัก
แต่ผมไม่มี แม้ว่าจะจบป.เอก มีความสำเร็จทางการศึกษา มีงานทำที่ดี สิ่งเหล่านี้อาจจะสร้างความภูมิใจ หรือการมองเห็นคุณค่าของตัวเอง แต่สำหรับผม มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า ผมโหยหาความรัก อยากสร้างครอบครัวที่ดี อยากมีคนให้บอกรักกัน กอดกัน เรียนรู้ เติบโตไปด้วยกัน ดูมโนใช่ไหมครับ แต่ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ แต่เมื่อฟางที่สร้างความอบอุ่นให้ผมค่อยๆขาดหายไปทีละเส้น จนเส้นสุดท้ายขาดลง เย็นวันนั้นผมตัดสินใจที่จะจบชิวิตตัวเอง ผมคิดหาเหตุผลที่จะอยู่ต่อแบบมีความสุขไม่ได้ ผมมองไม่เห็นว่า วันพรุ่งนี้ผมจะยิ้มได้ยังไง ผมจะมีแรงบันดาลใจอะไรในชีวิต ผมกินยานอนหลับ พร้อมกับเปิดแก๊สถังใหญ่ นอนลงบนพื้น ตอนนั้นร้องไห้ แล้วก็ไม่รู้สึกอะไรอีก
หลังจากนั้น 20 ชั่วโมง ผมลืมตาขึ้นมาในห้องเดิม เจอน้องที่ทำงานคนนึง กำลังตะโกนเรียกชื่อผม และเขย่าหน้าผม พยายามปลุก ผมงงทุกอย่าง ผมอยากเอนหลังหลับ แต่น้องพยายามกระชากผมให้ลุก ผมไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เหงื่อออกทั้งตัว ยังคงมีแก๊สพุ่งออกจากถัง แต่ประตูที่เคยปิดไว้ถูกเปิดออก น้องหยิบโทรศัพท์พร้อมเสียงปลายทางคือหัวหน้าที่กำลังบอกให้น้องจัดการทีละอย่าง
คำถามที่ผมจำได้ว่าน้องที่ทำงานถามตอนหิ้วผมมาโรงพยาบาล คือ "พี่ทำแบบนี้ทำไม?"
ไว้มาพูดคุยกันต่อนะครับ ใครอยากถาม ปรึกษา พูดคุย เรามาคุยกันได้ครับ ผมยังไม่ได้เข้มแข็งดี แต่ผมจะเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ