สวัสดีนะคะ ทุกคน  

ตอนนี้เราเหนื่อยกับชีวิตมาก เรากำลังคิดอยากกำจัดตัวเองออกไปแบบที่จะต้องไม่มีใครเดือดร้อน ภายใต้คนอารมณ์ดีที่ทุกคนเห็น รู้มั้ยว่าเราเจ็บปวดกับชีวิตตัวเองแค่ไหน ไม่มีวันไหนที่เราไม่อยากตายเลย ที่มาตั้งกระทู้ เราไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจ เพียงแต่ชีวิตจริงของเรา ไม่สามารถพูดกับใคร หรือบอกใครได้ว่าเราเป็นยังไง รู้สึกยัง แต่เราไม่รู้สึกมีความสุขกับชีวิตเลยค่ะ ไม่ว่าอะไรๆ ที่เคยชอบทำ เคยเป็นเรื่องราวสนุกสนานในชีวิตแต่ตอนนี้เรารู้สึกไม่มีความสุขที่จะทำ มีความรู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการ เป็นตัวทำปัญหา ทุกๆ วัน ไม่ว่าจะเจออะไรแย่ๆ แค่ไหน คำพูดแย่ๆ แหย่ด้วยคำพูดแรงๆ ที่ทำให้เราเสียความมั่นใจทุกครั้ง หรือคำพูดตอกย้ำ ว่าเราไม่มีความอดทน ทำตัวให้คนอื่นสงสาร จิตไม่ปกติ เรียกร้องความสนใจ คนอื่นชีวิตแน่กว่าเราเค้ายังอยู่ได้ หรือแม้แต่คำพูดที่แย่กว่านั้นเวลาที่เราทำผิดพลาดเช่น โง่ ไม่มีสมอง ไม่มีอนาคต ตลอดเวลาที่โตมา เราโตมากับคำพูดพวกนี้มาตลอดทั้งกับครอบครัวและคนรอบข้าง เดือนที่แล้วในหัวเรา มีแต่ความคิดว่าเราไม่อยากอยู่แล้ว เวลาที่มีคนพูดจาไม่ดีหรือทำอะไรแย่ๆ ใส่ เราทำได้แค่กลับมาร้องไห้และทุบตีตัวเอง เพื่อระบายความรู้สึกเสียใจและเจ็บที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราไม่สามารถแสดงความรู้สึก คำพูดหรือความคิดเห็นคิดเห็นอะไรหรือแม้กระทั่งแสดงความรู้สึกเสียใจที่โดนทำแย่ๆ ใส่ หลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่พ่อกับแม่เราแยกทางกัน เรารู้สึกหมดหวังกับชีวิตแต่เราไม่เคยเล่าให้ใครฟัง หรือบอกใครว่าเรารู้สึกยังไง ตอนนี้เรามีแต่ความรู้สึกเหนื่อย เบื่อหน่ายกับชีวิตจนไม่คิดว่าอยากจะตื่นมาในวันพรุ่งนี้ เมื่ออยู่คนเดียวสิ่งที่เราคิดคือเราอยากตาย บางครั้งที่เราไว้ใจเล่าสิ่งที่เราเป็นให้ใครฟัง กลับได้คำพูดรุนแรงหรือด่าทอกลับมามันทำให้เราไม่กล้าที่คิด ว่าใครจะเข้าใจ เราแค่อยากมีกำลังใจในการไปต่อ แต่ทุกวันนี้แค่ตื่นไปทำงาน หรือเขียนประโยคสั้นเรายังใช้เวลาในการคิดนานกว่าปกติ เดือนที่ผ่านมาเรานอนไม่หลับ ร้องไห้จนตาอักเสบ จนถึงตอนนี้เราก็ยังมีความรู้สึกว่าอยากตาย และเราทำ แต่พอทำไม่สำเร็จ สิ่งที่ตามมาคือทุกคนด่าว่าเราโง่ คิดสั้น เรียกร้องความสนใจ ถ้าวันหนึ่งทีโอกาสเป็นของเรา หวังว่าทุกคนจะเข้าใจว่าเราไม่ได้เรียกร้องความสนใจ แต่ถ้าเราไม่อยู่แล้ว ได้โปรดเข้าใจว่าที่ผ่านมาเราพยายามอดทนด้วยกำลังใจทั้งหมดที่เรามีแล้ว

ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้