ตอนสมัยอนุบาล เป็นเด็กงอแง มารร.ก็ร้องไห้ จนโดนครูว่า และเพื่อนๆล้อ

สมัยประถมต้น คือช่วงที่ตั้งใจเรียนมาจนได้อยู่ห้องคิง แต่พอมาอยู่ห้องคิงก็เรียนไม่ทันคนอื่น จนมาอยู่ห้องรองเหมือนเดิม

ตอนประถมปลาย สอบ NT ได้ 106 คะแนน ไม่สามารถเข้าเรียนรร.ประจำจังหวัดได้ เพราะผลคะแนนตัดที่ 108 
ม.ปลายตั้งใจเรียนสายวิทย์ฯ พยายามจะไปสอบเข้ารร.ประจำจังหวัดอีกแต่ก็ไม่ได้เหมือนเดิม ต้องเรียนรร.เดิม จบเกรดออกมา 3.09

เข้ามหาลัยเลือกเรียนเอกชน สาขาวิทยาการคอมฯ เรียนก็ไม่ได้โดดเด่นอะไรมาก ตอนไปฝึกงานก็เป็นจุดอ่อนของทีม
เวลาทำงานมีเรื่องผิดพลาดเราจะโดนเพ่งเล็งคนแรก บางครั้งเราทำงานดีแล้วแต่ก็ไม่ได้รับความไว้วางใจ 

เรียนมหาลัยจบ เกรดแค่ 2.5 ได้ไปเข้าทดสอบเพื่อคัดเลือกบุคคลเข้าทำงานของบริษัทพัฒนาซอฟแวร์แห่งนึง
ในระหว่างฝึกนั้นก็ทำได้ไม่ดี เครียดมาก

เหตุการณ์ฝังใจคือ ตอนทดสอบครั้งสุดท้าย ในระหว่างทำการทดสอบ เราพิมพ์โค้ดผิดโจทย์ที่เข้าให้มา แล้วพี่ที่เป็นคนทดสอบพนักงานมาดูทำเรา เขาไม่ได้พูดอะไรแต่ดูเขาหงุดหงิดมาก ตอนนั้นเรายังไม่รู้ตัวว่าเราทำผิด เราทำไปจนนึกขึ้นได้ว่าทำผิด เรารีบแก้ และเขียนโค้ดใหม่ หลังทำการทดสอบเสร็จ เขาก็เรียกคุยเพื่อจะประกาศว่าใครที่จะผ่านเพื่อเข้าทดสอบต่อไป ตอนนั้นเขายังไม่ได้ตรวจข้อสอบ แต่คือประเมินศักยภาพคร่าวๆ และคัดเลือกเฉพาะคนที่มีแววพอที่จะไปต่อได้ ผลคือ เราโดนเขาพูดต่อหน้าคนอื่นๆว่า เขาขายหน้าถ้าจะให้เราทำงานให้กับลูกค้าของเขา เราอายมากแต่ต้องเก็บอาการ เขาพยายามเสนอเราว่าเขาจะติดต่อบริษัทอื่นๆให้เราลองไปสัมภาษณ์ดูถ้าเราต้องการทำงาน  เราปฏิเสธไปว่าไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ เขาก็ดูเหมือนโล่งใจที่เราตอบแบบนั้น จริงๆเราอยากจะบอกว่าเราไม่อยากจะไปเพราะกลัวพี่เขาขายหน้า ในใจคือร้าวไปหมดแล้ว ก็เสียใจนะอยากให้พี่เขาดูโค้ดที่เราแก้แล้วเขียนใหม่ ไม่รู้ว่าเขาจะเปิดดูหรือเปล่า

สุดท้ายเราได้มาทำงานกับบริษัทขายของออนไลน์เขียนพวก wordpress หัวหน้าไม่สอนงานเลย งานเขาก็เยอะ เราก็เกรงใจเขา พยายามศึกษาด้วยตัวเอง 2เดือนแรก เรายังเขียนโค้ดผิดๆถูก ๆ หัวหน้าด่าเราว่า เราไม่รู้จักศึกษาด้วยตัวเอง เราก็บอกว่าเราก็ศึกษา กลับบ้านไปทบทวนตลอด สิ่งที่เราทำผิดบ้างถูกบ้างเพราะเราเองก็ไม่รู้ ไม่ได้ชำนาญ แกก็บอกว่าถ้าคุณศึกษามาคุณก็ต้องทำได้สิ ถ้าคุณยังทำไม่ได้ทำผิดๆอยู่แบบนี้ แสดงว่าคุณไม่ได้ศึกษาเลย เราฟังแล้วเราเสียใจ เราเครียดมาก เราถามอะไรแกแกก็ไม่ตอบ บอกให้เราไปดูโค้ดของแกเอง หัวหน้าบอกว่าเราโกหก จริงๆเราไม่ได้ไปศึกษางานมาเลยถึงเป็นแบบนี้ เราเสียใจที่แกคิดว่าเราโกหก เราทนไม่ไหว ร้องไห้ตรงนั้นเลย พอมาคิดดูทีหลังก็น่าอายจริงๆ แล้วหัวหน้าแกก็เอาเรื่องที่เราร้องไห้ไปพูดกับคนในบริษัท เขาก็มาคุยมาถามว่าเราร้องไห้หรอ เรารู้สึกไม่ดีและก็อาย

จนเราผ่านทดลองงาน ทำงานได้ไม่ถึงปีเราก็ท้อง  ไม่ได้จัดงานแต่งหรือมีสินสอดเพราะไม่มีเงิน
ทางญาติพี่น้องฝ่ายแฟนเขาก็ดูถูกเราแต่เราก็ต้องยอมรับความจริงเพราะเราเองไม่มีเงินและไม่อยากรบกวนแม่จัดงานแต่งงาน

พอมีลูก ลูกอายุได้2ขวบ เราก็แยกทางกับแฟนด้วยสาเหตุเขานอกใจเรา

เรากลับมาทำกิจการครอบครัวที่บ้านตจว.และรับงานเสริมจากบริษัทเดิมและทำเว็บอื่นๆรายได้ก็ตกเดือนละ16000-17000บาท
พออยู่ได้

ตอนนี้เราทำงานนี้มา2ปีแล้ว ปีนี้ก็ 27 ปีแล้ว พยายามหางาน สอบงานราชการเพราะแม่อยากให้ทำเหมือนลูกพี่ลูกน้องเรา
เราสอบ ภาค ก.ผ่านแล้ว แต่หลังจากนั้นเราสอบเข้าหน่วยงานราชการอื่นๆ เราสอบมา5หน่วยงานแล้วยังไม่ติดเลยสักที่
แม่เราเขาก็คาดหวังกับเรา และผิดหวังกับเราตั้งแต่เราท้องก่อนแต่งแล้ว เรารู้สึกผิดมาตลอด จนตอนนี้เรายังทำอะไรให้ท่านไม่ได้สักอย่าง
ลึกๆในใจก็คิดว่าตัวเองทำได้ แต่พอล้มเหลวบ่อยๆก็เริ่มไม่มั่นใจว่าเราจะทำได้หรือเปล่า
ก็อยากทำให้แม่ภูมิใจบ้าง

อยากมาระบายใครที่รู้สึกเหมือนกันหรืออยากจะพูดแนะนำอะไรเราก็มาแชร์กันได้นะ
ตอนนี้เราก็คิดได้ว่าเราต้องพยายามทำต่อไป แต่มันก็มีความน้อยใจ ท้อแท้ อยากมีคนที่เจอปัญหาเดียวกันเข้าใจและรับฟังกัน