รู้แต่ว่าสมัยก่อนอ่ะนะ.
การศึกษา
มีประโยค ประถม ประโยค มัธยมต้น ประโยค มัธยมปลาย รวมทั้งหมด12ปี เช่นเดียวกับปัจจุบัน แต่การจัด ประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย วุ่นวายหลายครั้ง
ประถมปีที่1_4.(ป.1_ป.4)
มัธยมปีที่ 1_8.(ม.1_ม.8)
ต่อมาเปลี่ยนเป็น ประถมปีที่1_7 (ป.1_7)
และมัธยมศึกษาปีที่ 1_5(ม.ศ1_ม.ศ5) หลังจากนี้มีเปลี่ยนอีก แต่ไม่รู้แล้ว เพราะเข้ามหาวิทยาลัยไปแล้ว.
การสอบคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัย(Entrance.)
เลือกได้สูงสุด6อันดับ ส่วนใหญ่จะเลือกตามคะแนนที่คิดว่าตัวเองจะทำได้ ไม่มีอะไรแบบว่าเลือกคณะที่อยากเรียน คณะที่สนใจ.และไม่รู้ด้วยว่าคะแนนของพี่ปีก่อนหน้ามากน้อยแค่ไหน. ใช้วิธีคาดเดาล้วนๆ สมัครสอบโดยการเลือกคณะก่อน แล้วค่อยสอบทีหลัง.
การรวมคะแนนใช้มนุษย์ล้วนๆ ไม่มีโปรแกรมอะไรเหมือนปัจจุบัน อย่างมาก ก็เครื่องคิดเลข ตรงนั้นเราไม่รู้ เรารอวันประกาศผลอย่างเดียว
การประกาศผล ใช้วิธีติดบอร์ด (เราอยู่กรุงเทพ) มีติดบอร์ด ที่สนามจุ๊บ จุฬา และที่อื่นๆอีกหลายแห่ง ค่ำคืนก่อนวันประกาศผล พวกเรา โดยเฉพาะผู้ชาย จะไปรวมตัวเฝ้าบอร์ด กว่าเจ้าหน้าที่จะเอาแผ่นรายชื่อมาติด ก็ประมาณเที่ยงคืน. ซึ่งมันก็มืดมากไง. ที่นี้ก็จะมีทั้งไฟฉาย ทั้งเทียนไข ไปส่อง. ใครมีชื่อก็จะเฮ กระโดดโลดเต้น ใครไม่มีชื่อก็ถอยออกมา แบบหงอยๆ.
มีนักเรียนจำนวนเป็นแสนที่ไม่ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยปิด ต้องไปเรียนมหาวิทยาลัยรามคำแหง ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยเปิด สมัยนั้นยังไม่มีมหาวิทยาลัยเอกชน
การคมนาคม. มีแต่รถเมล์เอกชน ยังไม่เป็นขนส่งมวลชนเหมือนปัจจุบัน
การสื่อสาร โทรศัพท์ ก็ยังไม่แพร่หลาย (มีหรือยังก็ไม่รู้) จะติดต่อกัน ใช้วิธีเดินทางไปหากัน หรือไม่ก็ส่งจดหมาย ใช้เวลาซึ่งไม่สามารถกำหนดได้ รอไปเรื่อยๆ. ถ้ามีเรื่องด่วนที่สุด ต้องใช้วิธีส่งโทรเลข โดยต้องไปที่ไปรษณีย์ เขียนข้อความที่ต้องการส่ง คิดราคาเป็นคำๆซึ่งทุกคนรู้สึกว่าแพง. จึงต้องใช้คำสั้นๆ มีตัวอย่างเหตุการณ์ซึ่งเกิดขึ้นจริง คือ ภรรยามาคลอดลูกที่กรุงเทพ ญาติส่งโทรเลขไปแจ้ง "คลอดแล้ว สบายดีทั้ง2คน" สามีดีใจมากคิดว่าได้ลูกแฝด ประกาศไปทั่ว วันที่ไปรับภรรยากลับบ้าน จึงได้รู้ว่า ทั้ง2คนคือแม่และลูก. ไม่ใช่ลูกแฝด อุตส่าห์ประหยัดค่าโทรเลขได้ตั้ง1คำ😭
เด็ก_วัยรุ่น 2506_2512 ไม่รู้ว่ายุคอะไร
การศึกษา
มีประโยค ประถม ประโยค มัธยมต้น ประโยค มัธยมปลาย รวมทั้งหมด12ปี เช่นเดียวกับปัจจุบัน แต่การจัด ประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย วุ่นวายหลายครั้ง
ประถมปีที่1_4.(ป.1_ป.4)
มัธยมปีที่ 1_8.(ม.1_ม.8)
ต่อมาเปลี่ยนเป็น ประถมปีที่1_7 (ป.1_7)
และมัธยมศึกษาปีที่ 1_5(ม.ศ1_ม.ศ5) หลังจากนี้มีเปลี่ยนอีก แต่ไม่รู้แล้ว เพราะเข้ามหาวิทยาลัยไปแล้ว.
การสอบคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัย(Entrance.)
เลือกได้สูงสุด6อันดับ ส่วนใหญ่จะเลือกตามคะแนนที่คิดว่าตัวเองจะทำได้ ไม่มีอะไรแบบว่าเลือกคณะที่อยากเรียน คณะที่สนใจ.และไม่รู้ด้วยว่าคะแนนของพี่ปีก่อนหน้ามากน้อยแค่ไหน. ใช้วิธีคาดเดาล้วนๆ สมัครสอบโดยการเลือกคณะก่อน แล้วค่อยสอบทีหลัง.
การรวมคะแนนใช้มนุษย์ล้วนๆ ไม่มีโปรแกรมอะไรเหมือนปัจจุบัน อย่างมาก ก็เครื่องคิดเลข ตรงนั้นเราไม่รู้ เรารอวันประกาศผลอย่างเดียว
การประกาศผล ใช้วิธีติดบอร์ด (เราอยู่กรุงเทพ) มีติดบอร์ด ที่สนามจุ๊บ จุฬา และที่อื่นๆอีกหลายแห่ง ค่ำคืนก่อนวันประกาศผล พวกเรา โดยเฉพาะผู้ชาย จะไปรวมตัวเฝ้าบอร์ด กว่าเจ้าหน้าที่จะเอาแผ่นรายชื่อมาติด ก็ประมาณเที่ยงคืน. ซึ่งมันก็มืดมากไง. ที่นี้ก็จะมีทั้งไฟฉาย ทั้งเทียนไข ไปส่อง. ใครมีชื่อก็จะเฮ กระโดดโลดเต้น ใครไม่มีชื่อก็ถอยออกมา แบบหงอยๆ.
มีนักเรียนจำนวนเป็นแสนที่ไม่ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยปิด ต้องไปเรียนมหาวิทยาลัยรามคำแหง ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยเปิด สมัยนั้นยังไม่มีมหาวิทยาลัยเอกชน
การคมนาคม. มีแต่รถเมล์เอกชน ยังไม่เป็นขนส่งมวลชนเหมือนปัจจุบัน
การสื่อสาร โทรศัพท์ ก็ยังไม่แพร่หลาย (มีหรือยังก็ไม่รู้) จะติดต่อกัน ใช้วิธีเดินทางไปหากัน หรือไม่ก็ส่งจดหมาย ใช้เวลาซึ่งไม่สามารถกำหนดได้ รอไปเรื่อยๆ. ถ้ามีเรื่องด่วนที่สุด ต้องใช้วิธีส่งโทรเลข โดยต้องไปที่ไปรษณีย์ เขียนข้อความที่ต้องการส่ง คิดราคาเป็นคำๆซึ่งทุกคนรู้สึกว่าแพง. จึงต้องใช้คำสั้นๆ มีตัวอย่างเหตุการณ์ซึ่งเกิดขึ้นจริง คือ ภรรยามาคลอดลูกที่กรุงเทพ ญาติส่งโทรเลขไปแจ้ง "คลอดแล้ว สบายดีทั้ง2คน" สามีดีใจมากคิดว่าได้ลูกแฝด ประกาศไปทั่ว วันที่ไปรับภรรยากลับบ้าน จึงได้รู้ว่า ทั้ง2คนคือแม่และลูก. ไม่ใช่ลูกแฝด อุตส่าห์ประหยัดค่าโทรเลขได้ตั้ง1คำ😭