https://www.youtube.com/watch?v=BUPZDotGigc&t=934s
นาทีที่ ๒๑ จนถึง นาทีที่ ๒๖
-ว่าง ในที่นี้ มีคำจำกัดความเยอะ
-ประเด็นต่างๆใน ๑ - ๑๐ ถูกหรือผิดครับ
๑.ว่าง = ไม่เอาอะไรเป็นอารมณ์อย่างหนึ่ง ในสายสมถะ ก็สามารถเข้าถึงอากาสานัญจายตนฌาน คือ การไม่เอาอะไรมาเป็นอารมณ์ ก็เข้าใจอย่างนั้นได้อย่างหนึ่ง
๒.บางคนเดินงานวิปัสสนาอยู่ดีๆ แต่ไปเพ่งความว่าง ไม่อาศัยการเกิดดับของรูปนามมาประกอบ แล้วเห็นโทษเห็นทุกข์เห็นภัยในรูปนาม วางเฉยในรูปนาม เข้าถึง ความว่างอย่างขันธ์ แต่มีขันธ์ แต่ว่างจากขันธ์
๓.แต่ความว่างอีกอย่างหนึ่ง คนที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ ก็เอา ความว่าง แล้วเอามาปรุงแต่งอารมณ์ แต่ไม่พ้นการสร้างงานของจิต แล้วไปสร้างความว่าง แล้วไปอยู่กับความว่าง
๔.ความว่าง ของ พระนิพพาน ต้องเป็นความว่างที่เดินงานของวิปัสสนา อาศัย นามรูปเป็นฐาน ในการพิจารณารูปนาม เห็นทุกข์เห็นโทษเห็นภัย ในรูปนาม แล้วพ้นไปจากรูปนาม แล้วถึงออกจากรูปนาม
๕.ความว่างของพระนิพพานนั้น ว่างในฐานะว่างจากกิเลส เพราะพระนิพพานว่างจากกิเลสจริงๆ
๖.ถามว่า ท่านเคยว่างจากอารมณ์ไหม ถามว่าคราวใดมีอารมณ์คราวนั้นต้องมีจิตรู้อารมณ์เสมอใช่หรือเปล่า งั้นขณะหลับเป็นภวังค์ ภวังคจิตยังมีอารมณ์เลยใช่หรือเปล่า งั้นทุกอย่างไม่มีการว่าง
๗.พระนิพพาน เป็นการว่าง จากกิเลส มีขันธ์ไหม มี อย่าง สอุปาทิเสสนิพพาน มีขันธ์อยู่ แต่ไม่ยึดขันธ์เป็นเรา
๘.ตราบใดมีขันธ์อยู่ ยังยึดขันธ์เป็นเรา ตราบนั้นถูกแรงดึงเข้าไปหาขันธ์ ว่างจากขันธ์ ก็คือ ว่างจากกิเลส
๙.บางสำนัก กล่าวถึงพระนิพพานก็ผิดแล้ว เพราะพิจารณาเป็น อัตตะ ตัวตน เป็นสถานที่ พระนิพพานไม่ใช่สถานที่ พระนิพพานไม่ใช่ดินแดน พระนิพพานไม่ใช่สิ่งที่จะเสวยสุขได้เลย
๑๐.ดูกรอานนท์ บุคคลเข้าใจอย่างนี้เป็นการเข้าใจผิดอย่างมาก อย่าเข้าใจเช่นนั้นเลย พระนิพพานที่ตถาคตกล่าวว่าเป็นที่สุดแห่งโลก โลกในที่นี้ไม่ใช่โลกใน ๓๑ ภูมิ แต่โลกในที่นี้คือ สังขารโลก โลกอันเป็นโลกแห่งรูปนาม พ้นไปจากรูปนาม เมื่อนั้นก็เข้าถึงพระนิพพาน พระนิพพานไม่ใช่สิ่งที่เสวยสุขได้ พระนิพพานเกิดจากการที่มัคคจิต เข้าถึงอารมณ์โดยการประหานกิเลสเป็นสมุจเฉทนั่นเอง รูปนามขันธ์๕ดับ ไม่มี เมื่อเข้าถึง อนุปาทิเสสนิพพาน (๒๖:๕๐)
ความว่าง คืออะไร
นาทีที่ ๒๑ จนถึง นาทีที่ ๒๖
-ว่าง ในที่นี้ มีคำจำกัดความเยอะ
-ประเด็นต่างๆใน ๑ - ๑๐ ถูกหรือผิดครับ
๑.ว่าง = ไม่เอาอะไรเป็นอารมณ์อย่างหนึ่ง ในสายสมถะ ก็สามารถเข้าถึงอากาสานัญจายตนฌาน คือ การไม่เอาอะไรมาเป็นอารมณ์ ก็เข้าใจอย่างนั้นได้อย่างหนึ่ง
๒.บางคนเดินงานวิปัสสนาอยู่ดีๆ แต่ไปเพ่งความว่าง ไม่อาศัยการเกิดดับของรูปนามมาประกอบ แล้วเห็นโทษเห็นทุกข์เห็นภัยในรูปนาม วางเฉยในรูปนาม เข้าถึง ความว่างอย่างขันธ์ แต่มีขันธ์ แต่ว่างจากขันธ์
๓.แต่ความว่างอีกอย่างหนึ่ง คนที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ ก็เอา ความว่าง แล้วเอามาปรุงแต่งอารมณ์ แต่ไม่พ้นการสร้างงานของจิต แล้วไปสร้างความว่าง แล้วไปอยู่กับความว่าง
๔.ความว่าง ของ พระนิพพาน ต้องเป็นความว่างที่เดินงานของวิปัสสนา อาศัย นามรูปเป็นฐาน ในการพิจารณารูปนาม เห็นทุกข์เห็นโทษเห็นภัย ในรูปนาม แล้วพ้นไปจากรูปนาม แล้วถึงออกจากรูปนาม
๕.ความว่างของพระนิพพานนั้น ว่างในฐานะว่างจากกิเลส เพราะพระนิพพานว่างจากกิเลสจริงๆ
๖.ถามว่า ท่านเคยว่างจากอารมณ์ไหม ถามว่าคราวใดมีอารมณ์คราวนั้นต้องมีจิตรู้อารมณ์เสมอใช่หรือเปล่า งั้นขณะหลับเป็นภวังค์ ภวังคจิตยังมีอารมณ์เลยใช่หรือเปล่า งั้นทุกอย่างไม่มีการว่าง
๗.พระนิพพาน เป็นการว่าง จากกิเลส มีขันธ์ไหม มี อย่าง สอุปาทิเสสนิพพาน มีขันธ์อยู่ แต่ไม่ยึดขันธ์เป็นเรา
๘.ตราบใดมีขันธ์อยู่ ยังยึดขันธ์เป็นเรา ตราบนั้นถูกแรงดึงเข้าไปหาขันธ์ ว่างจากขันธ์ ก็คือ ว่างจากกิเลส
๙.บางสำนัก กล่าวถึงพระนิพพานก็ผิดแล้ว เพราะพิจารณาเป็น อัตตะ ตัวตน เป็นสถานที่ พระนิพพานไม่ใช่สถานที่ พระนิพพานไม่ใช่ดินแดน พระนิพพานไม่ใช่สิ่งที่จะเสวยสุขได้เลย
๑๐.ดูกรอานนท์ บุคคลเข้าใจอย่างนี้เป็นการเข้าใจผิดอย่างมาก อย่าเข้าใจเช่นนั้นเลย พระนิพพานที่ตถาคตกล่าวว่าเป็นที่สุดแห่งโลก โลกในที่นี้ไม่ใช่โลกใน ๓๑ ภูมิ แต่โลกในที่นี้คือ สังขารโลก โลกอันเป็นโลกแห่งรูปนาม พ้นไปจากรูปนาม เมื่อนั้นก็เข้าถึงพระนิพพาน พระนิพพานไม่ใช่สิ่งที่เสวยสุขได้ พระนิพพานเกิดจากการที่มัคคจิต เข้าถึงอารมณ์โดยการประหานกิเลสเป็นสมุจเฉทนั่นเอง รูปนามขันธ์๕ดับ ไม่มี เมื่อเข้าถึง อนุปาทิเสสนิพพาน (๒๖:๕๐)