ฟ้าห่มดิน บทที่ (43)

ระหว่างรอฝนซาหลังเลิกงาน ก็ได้อีกหนึ่งบท หลังเลิกงานฝนหล่นปนแสงไฟ รถเรียงไหลขวักไขว่กลางถนน ผู้คนเร่งหลบฝนรีบหลีกพ้น เหลือใจคนหนึ่งเดียวเปลี่ยวกลางทาง เม็ดฝนซัดกระจกเป็นเสียงกล่อม ราวคำย้อมปลอบใจในห

เกี่ยวเสี้ยวจันทร์ผันสู่เรือล่องนที อาบกวีคืนนี้มีมนตร์ขลัง ดารดาษดาวพรายคลายภวังค์ ถ่ายพลังสังสรรค์ฟ้าคราราตรี อลังการมวลม่านสะเก็ดดาว ระยิบพราวพร่างพิศรัศมี ดั่งฉลุผืนฟ้าดารณี ด้วยวิถีลีลาจักรวาล

   1. รอยแยกแห่งรุ่งอรุณโอ้ ฟ้าที่แย้มออกในยามเช้า — ไม่ใช่ด้วยความปลื้มปิติแต่ด้วยเสียงคร่ำครวญ ที่สั่นสะท้านเหนือขอบฟ้าดวงตะวันดิ้นรนจากพันธนาการแห่งเมฆทมิฬประหนึ่งนักโทษผลักฝาเหล็กด