ณ ฟากฟ้ามีหมู่ดาวที่อ่อนไหว เฝ้ากระพริบแสงไฟส่องสว่าง เฝ้ารอคอยใครจะเห็นแสงเบาบาง เฝ้าอ้างว้างเพียงกระพริบตลอดไป ณ แผ่นพื้นคนหนึ่งคนร้องเพลงโศก หมายโบยโบกอารมณ์แสนอ่อนไหว หมายทำนองปลอบถนอมประโลมใจ หม

“จากผ้าห่ม…สู่ท้องฟ้า”ตอนเด็ก…ฉันกลัวฝน กลัวฟ้าร้องทุกครั้งที่ฟ้าแลบแสงเสียงน่ากลัว ฉันจะวิ่งหนีเข้าไปซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดิมเชื่อสุดหัวใจว่าผ้าผืนนี้จะช่วยปกป้องฉันจากอันตรา

ผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยสนใจเรื่องเกี่ยวกับการอ่าน ตอนที่ยังเรียนอยู่ผมนั้นเป็นคนที่ขี้เกียจเรียนมาก ถ้าไม่ติดเกือบ มส. ก็ไม่เคยคิดจะเข้าเรียน วันหนึ่งผมฝันเป็นฝันเกี่ยวกับเรื่องราวบางเรื่อง ผมรู้สึกสน