ใครเคยคิดถึงอนาคตแล้วไม่อยากมีชีวิตอยู่บ้างคะ

สวัสดีค่ะ.  อยากทราบว่าใครเคยคิดถึงอนาคตแล้วไม่อยากมีชีวิตอยู่บ้าง โดยส่วนตัวเราแล้ว ขอเกริ่นก่อนว่า ครอบครัวของเราอยู่กันแบบต่างคนต่างอยู่ อยู่บ้านหลังเดียวกันแต่แทบจะไม่ได้คุยกันเลย พ่อกับแม่ของเราแยกทางกันค่ะ มีพี่สองคน ทั้งสองต่างมีครอบครัวกันหมดแล้ว เราโตมาแบบอยู่บ้านคนเดียวบ้างเวลาพ่อกับแม่ออกไปทำงาน ส่วนพี่ทั้งสองของเราตั้งแต่เราจำความได้ เขาไม่คุยกันเลยค่ะ ไม่รู้ว่าทะเลาะอะไรกันตอนเด็ก เราอึดอัดมากที่เป็นคนกลาง ทั่งพ่อกับแม่และพี่ทั้งสอง จนเข้ามัธยมเราเริ่มมีเพื่อนกลุ่มใหม่ๆ หลงระเริงกับการที่ได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อน เจอผู้คนเยอะๆ จนมีแฟนค่ะ ช่วงนั้นเราตัวติดกันมาก จนเราเกิดท้องในวัยเรียนค่ะ จนทำให้ต้องหยุดการเรียน พออยู่กับแฟนได้จนคลอดลูกสักหนึ่งปี เราตัดสินใจเลิกกับเขาค่ะ เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขาไม่เคยช่วยเราเลี้ยงดูลูกเลย ด้วยความที่เป็นวัยรุ่น เขาติดเพื่อนมาก นอนตื่นทุ่มสองทุ่มออกไปหาเพื่อนกลับมาบ้านตีห้าบ้างเช้าบ้าง แล้วมานอนต่อ ชีวิตวนลูปอยู่แค่นั้น ช่วงแรกๆเราต้องออกไปขายของตั้งแต่ตีสี่ ปลุกให้เขาไปช่วยเปิดร้านก็ไม่ยอมตื่น เราเลยออกไปขายของคนเดียวแล้วให้เขานอนเฝ้าลูก แต่ลูกตื่นก่อนเขาก็ปล่อยลูกไว้แล้วนอนต่อ จนวันนึง ลูกตื่นก่อนแล้วกำลังจะเอาไม้ลูกชิ้นอมเข้าปาก ช่วงนั้นวัยกำลังคลาน คลานไปทั่วห้อง แต่เขาก็ยังหลับไม่รู้เรื่อง โชคดีที่เรากลับบ้านเข้ามาเห็นก่อน ไม้ลูกชิ้นเป็นไม้ที่เขากินไว้ตอนกลางคืน ซึ่งเราบอกให้ทิ้งแล้ว แต่เขาไม่ทิ้ง จนต่อมาเราต้องตื่นตีสี่ไปขายของแล้วต้องซื้อเปลเพื่อเอาไปไว้ที่ร้าน เราต้องเอาลูกออกไปขายของด้วย ตอนช่วงแรกๆเราเลี้ยงลูกคนเดียวทั้งคืน แทบไม่ได้นอน พอเขาเข้ามาบ้านมาก็มากวนเรา ด้วยความที่เราเหนื่อย ก็มีปากเสียงกันบ้าง เขาทำร้ายร่างกายด้วยการตบตีเราทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เราอยู่กับเขาจนเรารู้สึกว่าหมดแล้วทุกความรู้สึกจริงๆ เรามั่นใจมากว่าเราหมดรักเขาแล้ว  จนอยู่มาวันนึง เราออกไปซื้อของกับพี่แต่เราก็พาลูกไปด้วย เขาตื่นมาตอนเที่ยงไม่เจอเราพอมาถึงก็โวยวาย เรากำลังให้นมลูกจากเต้าอยู่ เขาเตะมาที่หลังเรา ทั้งๆที่เราให้นมลูกอยู่แท้ๆ วันนั้นเป็นวันที่เราตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าเราอยู่กับเขาไม่ได้ต่อไปแล้ว เราพยายามหลบหน้าเขา. ไม่ให้แตะเนื้อต้องตัว จนเหมือนเขาหมดความอดทนไปเอง เพราะเราไล่เขาออกจากบ้านทุกวัน บ้านที่อยู่เป็นบ้านของเรานะคะ จนเลิกกับเขาไป เราออกไปหางานทำ เราไม่เคยกีดกันเขาเรื่องลูกเลย แต่แค่อย่ามายุ่งกับเราอีก เพราะรู้สึกขยะแขยงเขาเอามากๆ เราเจอที่ทำงานใหม่ ทำไปได้สักพัก ก็สังคมออฟฟิศอะค่ะ แขวะกันบ้าง เอาดีเข้าตัวบ้าง เรามีคนที่สนิทคนนึงค่ะ เขาอารมณ์แปรปรวนมาก ดีก็ดีเกิน แต่พอคุยกันอยู่ดีดีก็หงุดหงิดใส่ ใส่อารมณ์ใส่เราตลอด คล้ายๆอาการไบโพล่าค่ะ เราเหมือนเป็นสนามอารมณ์ของเขา เราเป็นคนเก็บมาคิดค่ะ ว่าเราทำอะไรผิด ทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรอ ช่วงแรกๆเราขอโทษเขาตลอดค่ะ ขอโทษทั้งๆที่ไม่รู้ว่าขอโทษทำไม เราแค่คิดว่า แค่ยอมๆให้เรื่องมันจบไปแต่มันหนักขึ้นเรื่อยๆ ใส่อารมณ์ใส่เรามากขึ้น วีนใส่เราทุกวัน ใช้คำพูดบั่นทอนจิตใจ จนเราคิดมาก พอมาวันนึงเรากำลังแต่งตัวอยู่ลูกก็ทำของเรา นาฬิกาเรา ตกหลายอย่างจนเราโมโห แล้วกริ๊ดออกมา แล้วผลักพัดลมจนกระจาย ลูกเราก็ค่อยๆเดินออกจากห้องแล้วลงไปหาพ่อเรา จนต้อนนั้นสติเรากลับมาว่าลูกต้องกลัวเราแน่ๆ จากนั้นเราก็ร้องไห้ค่ะ รู้สึกไม่ชอบตัวเองเมื่อกี้เอามากมาก ช่วงหลังๆเหมือนเราหงุเหงิดง่าย จนหัวหน้าทักว่าเมื่อก่อนเราเป็นคนร่าเริงกว่านี้ เดี๋ยวนี้เรานั่งเงียบทั้งวัน อะไรก็หงุดหงิดไปหมด  เราก็โดนคำพูดทิ่มแทงมาทุกวันค่ะ เหมือนต้องคอยรองรับอารมณ์เขา หลังๆเราชอบร้องไห้คนเดียว ร้องทีละ 2-3 ชั่วโมง เราคิดมากค่ะ ที่บ้านก็ไม่มีคนคอยรับฟัง ไม่มีคนคอยระบายเรื่องต่างๆ เราเก็บไว้คนเดียวตลอด จนวันนึงเราโดนตะคอกใส่แบบไม่มีเหตุผล พอกลับมาถึงบ้าน เปิดประตูห้อง น้ำตาจากไหนไม่รู้ไหลมาไม่หยุด คืนนั้นเราร้องไห้หนักมาก บวกกับความที่เหนื่อยงานด้วย หลังๆเราชอบนอนร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ จนคืนนี้เราคิดว่าอนาคตลูกต้องเข้าโรงเรียน โตขึ้นต้องใช้เงินที่มากขึ้น เราจะหาเลี้ยงคนเดียวไหวไหมลูกจะสบายไหม เราต้องทำงานยังไงเงินเท่าไหร่ ในความคิดเราตอนนั้นขาวโพนไปหมด มองไม่เห็นอะไรเลย จนคิดว่า เราไม่ควรมีชีวิตอยู่ต่อแล้วเราก็ร้องไห้ออกมาแบบไม่มีสาเหตุ ถ้าลูกไม่มีเราต้องลำบากมากแน่ๆ ชีวิตเขาจะเป็นยังไง ทุกวันนี้เราหาเลี้ยงลูกคนเดียวมาโดยตลอด พ่อกับแม่ก็คอยขอเงินเราทุกเดือน ไหนจะจ่ายค่าไฟ ให้ซื้อนู่นนี่ แต่กับพี่คนโตพ่อกับแม่ไม่เคยขออะไรเลยทั้งๆที่เขามีรายได้มากกว่าเรา สำหรับคนอื่นอาจจะคิดว่าบ้านคือที่สบายใจ แต่สำหรับเราครอบครัวไม่ใช่สิ่งที่เราใช้พักใจ ไม่ใช่เซฟโซนของเรา ชีวิตเราตอนนี้ดูหมดพลังชีวิต เบื่อไปหมดทุกอย่าง ไม่อยากทำอะไร ย้ำคิดแต่เรื่องที่โดนทำร้ายจิตใจ ร้องไห้ง่าย จนเราคิดว่าเราควรต้องไปหาหมอ เพื่อนๆ เคยมีอาการแบบนี้บ้างไหมคะ เราควรต้องไปหาหมอไหม เราคิดทุกวันเลยว่าควรต้องไปหาหมอ หรือพวกสถาบันสุขภาพจิต.  ขอบคุณที่มีพื้นที่แบ่งปันให้เราระบายนะคะ. หากใครอ่านแล้วงงหรือไม่เข้าใจต้องขอโทษด้วยนะคะ เราพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์แบบย่อๆ