พยามจะชนะใจตัวเอง แต่ไปไม่ถึง

ต้องบอกก่อนว่าผมตอนนี้อายุ 24 ปี  มาเริ่มกันเลย คือผมมีพี่น้องอยู่ 3 คนซึ่งผมเป็นคนสุดท้อง และอีก 2 คนเป็นพี่ผู้หญิง ตั้งแต่เด็กจนโต ผมรู้สึกว่าผมตัวคนเดียวมาตลอด ผมรู้สึกว่า ไม่มีใครคอยซัพพอร์ตผม ตัวคนเดียวมาตลอด จนผมอยู่18 ผมเลิกขอตังพ่อแม่ ผมออกหางานทำ จริงๆผมทำตั้งแต่อายุ17 ครับ ผมเรียนไม่จบ เนื่องจากตอนนั้นไม่มีกำลังใจเรียน จึงทำให้ ผมลาออก จากโรงเรียน ผมรู้สึกว่าผมด้อยกับคนอื่น คิดช้าทำอะไรช้ากว่าคนอื่น ผมคิดมาตลอด ถ้าวันหนึ่งผมต้องได้ดีให้ได้ ผมโดน หลายๆคน นินทาต่อว่าทุกอย่าง เห็นพี่สาวผมจบมหาลัยผมเห็น เขาได้ดี เดือน แต่ ทุกอย่าง ล้วนแต่ มีคุณพ่อคุณแม่ช่วยมาตลอด แตกต่างกับผมที่ไม่มีคนช่วยเลย ดิ้นรนมาด้วยตัวเองแต่ผมก็ไม่เคย กลับไปต่อว่าเขาว่าเขาไม่ดูแลผม จนตอนนี้ผมเข้ามาทำงานโรงแรม  ความรู้สึก ผมไม่ค่อย จะมีความสุขเหมือนคนอื่น เพราะว่า ตอนมาทำงานกับเพื่อนร่วมงานผมมีความสุข Happy แต่พอกลับมาบ้าน ผมรู้สึกเครียดผมรู้สึกท้อแท้ ผมรู้สึกว่าทุกอย่างทำไปก็ไร้ความหมายไม่ได้มีคนมาสนใจเรามากมาย เพราะเราไม่ค่อยสำคัญไม่มีบทบาทในชีวิตใคร อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด บางที เศร้า นอนจมอยู่กับ อยู่บนที่นอนทั้งวัน ถึงผมต้องไปหาหมอ เลยให้ยาลดความเครียดมากินครั้งละ 10 เม็ด 10 เม็ดรผมกินวันเดียวหมดเกลี้ยง อาทิตย์นึงผมเข้าโรงพยาบาล ประมาณ 3ครั้งเพื่อเข้าไปรับยา  ตั้งแต่ตอนนั้นมา ผมก็รู้สึกว่าชีวิตผมมันเศร้า ทำอะไรก็ไม่ค่อย อย่าให้ใครรู้อย่าให้ใครเห็น อยากอยู่เงียบๆ บางทีก็คิดฆ่าตัวตาย อยากหลับตาย โลกมันน่าอยู่ แต่คนที่อยู่ร่วมโลกกันไม่ค่อยได้อยู่ เรากำหนดมันไม่ได้ ผมรู้สึกว่าบางที ผมถูกมองข้าม หรือเป็นแค่เงา ตอนนี้ผมยังไม่หายเป็นโรคซึมเศร้า ถ้าโลกมันเศร้า ผมก็ไม่ค่อยอยากหนีไปจากโลกนี้หรอก