สวัสดีค่ะ เราชื่อ อีฟ นะคะ เรามีพี่ชายชื่อ พี่อาร์ต
ตอนนี้พี่อาร์ตอายุ 28 ปีแล้ว พี่อาร์ตป่วยเป็นโรคออทิสติกค่ะ
พี่อาร์ตมีความพิการทางสมองตั้งแต่กำเนิด คุณพ่อคุณแม่พาไปรักษาตั้งแต่เด็กๆ
พี่อาร์ตจะขาดความสนใจต่อผู้คน ไม่ค่อยมีการตอบสนองต่อผู้คน
พี่อาร์ตค่อนข้างพัฒนาการช้า ชอบทำอะไรซ้ำๆ เดิมๆ และมีอาการสมาธิสั้นด้วยค่ะ
พฤติกรรมการใช้ชีวิตจะค่อนข้างแปลกๆ และไม่เหมือนคนปกติแบบเห็นได้ชัดเลยค่ะ
การสื่อสารก็รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างค่ะ แต่เวลาพูดก็ชอบขึ้นเสียงและตะคอกบ่อยๆ
คือชอบแสดงอาการไม่พอใจเวลาพูด ถ้ามีใครพูดไม่ถูกใจหรอไม่เข้าหู ก็จะอารมณ์เสียค่ะ
เรื่องอารมณ์ พี่อาร์ตควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลยค่ะ มักจะโวยวายอาละวาดตลอดเวลา
พี่อาร์ตหยุดการเรียนหนังสือตั้งแต่ ม.3 ค่ะ เนื่องจากเข้าสังคมไม่ได้ มีปัญหาทางอารมณ์
อีกทั้งยังมีปัญหาเรื่องทางด้านวิชาการ ด้านภาษา พี่อาร์ตสื่อสารไม่รู้เรื่องเลยค่ะ
ส่วนพวกวิทย์ เลข พวกนี้ก็ไม่เก่ง แล้วก็จะโวยวายเวลาจะให้ครูมาสอนเพิ่มเติม...
แต่พี่อาร์ตเล่นเปียโน ไวโอลิน และกีต้าร์ได้เก่งมากนะคะ วาดรูปก็เก่งมากเช่นกัน...
พี่อาร์ตชอบว่ายน้ำค่ะ คุณแม่มักจะพาไปว่ายน้ำกับกลุ่มเด็กออทิสติกตั้งแต่เด็กๆ
ด้านเทคโนโลยีและคอมพิวเตอร์ พี่อาร์ตใช้คอมพิวเตอร์ไม่เป็นค่ะ แต่เล่นมือถือได้
พี่อาร์ตจะชอบฟังเพลงและเล่นเกมในมือถือค่ะ แต่ถ้าเล่นเกมแพ้ ก็จะเขวี้ยงมือถือลงพื้น
พี่อาร์ตชอบดู TV แต่เปิด TV ไม่เป็นค่ะ เราก็ต้องเป็นฝ่ายเปิดการ์ตูนให้พี่อาร์ตดูใน TV
คือคุณแม่มักจะชอบให้เราดูแลพี่อาร์ตค่ะ ให้ติดกระดุมให้ แต่งตัวให้ ผูกเชือกรองเท้าให้
พี่อาร์ตทำอะไรเองไม่ค่อยเป็นค่ะ อย่างเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมก็ไม่เป็นระเบียบ รกรุงรัง
เรื่องงานบ้านเราก็ทำให้ ทำอาหาร ทำกับข้าว ทำขนมให้พี่อาร์ตทานทุกอย่าง
แต่ถ้าทำไม่ถูกใจ หรือเอาของที่พี่อาร์ตไม่ชอบมาให้ พี่อาร์ตก็จะโวยวายใหญ่โต
คือเราเข้าใจในส่วนของการเทคแคร์นะคะ แต่ไม่เข้าใจในส่วนของอารมณ์เลยค่ะ
พี่อาร์ตจะชอบโมโหร้าย ชอบเขวี้ยงปาทำลายข้าวของ ตะโกนเสียงดังด้วยคำหยาบ
พี่อาร์ตจะชอบด่าเพื่อนในสมัยมัธยม ที่เคยมาแกล้งตัวเอง ด่าซ้ำไปซ้ำมา ด่าทุกวี่ทุกวัน
ทั้งๆ ที่เรื่องมันก็ผ่านมานานเป็นสิบๆ ปีแล้ว แล้วเรากับคุณแม่ก็เคยปลอบใจพี่อาร์ตในเรื่องนี้
แต่พี่อาร์ตก็ยังวนเวียน คิดซ้ำๆ ซากๆ พอเครียดหนักๆ ก็ชอบมาชกหน้าเรา ชอบมาเตะต่อยเรา
และชอบทำร้ายร่างกายคนในบ้านค่ะ บางครั้งก็ทำน้ำเสียงรุนแรง แต่ก็สลับกับน้ำเสียงที่เบาลง
คนในบ้านรวมถึงเรา ก็จะต้องพูดกับพี่อาร์ตดีๆ ปฏิบัติตัวกับพี่อาร์ตดีๆ ไม่ทำให้พี่อาร์ตไม่พอใจค่ะ
จนบางครั้ง เรารู้สึกว่าที่บ้านเราค่อนข้างจะตามใจพี่อาร์ตมากเกินไป โดยเฉพาะคุณแม่ค่ะ
คุณแม่ของอีฟเป็นทนายค่ะ ซึ่งท่านจะไม่ค่อยมีเวลาว่างอยู่แล้ว
และท่านก็เป็นคนที่มีหน้ามีตาทางสังคม แต่ท่านไม่เคยพาพี่อาร์ตไปออกงานสังคมนะคะ
เพราะว่าท่านกลัวพี่อาร์ตอาละวาดจนงานเค้าพังค่ะ แต่ท่านก็ไม่เคยบอกกับพี่อาร์ตตรงๆ
มีแต่มาบอกให้เราฟัง และคุณแม่ก็จะให้เราตามใจพี่อาร์ตมากๆ ห้ามเตือน ห้ามว่าพี่อาร์ต
พี่อาร์ตเคยงอนคนที่บ้าน แล้วก็เหวี่ยงวีน แล้วก็นั่งรถแท็กซี่หนีออกไปจากบ้าน
คุณแม่ตกใจมากๆ เลยให้เราขับรถออกไปตาม แล้วเราก็เจอพี่อาร์ตไปนั่งคนเดียวที่ริมแม่น้ำ
พี่อาร์ตนั่งเหม่อลอย แกว่งเท้าและแกว่งแขนขาไปมา พร้อมกับเสียบหูฟังในโทรศัพท์มือถือ
เราเข้าไปพูดกับพี่อาร์ตดีๆ และขับรถพากลับบ้าน ซึ่งตอนนั้นคุณเป็นเป็นห่วงพี่อาร์ตมากๆ
พอพี่อาร์ตกลับไปถึงบ้านคุณแม่ก็รีบกอดปลอบพี่อาร์ต แล้วก็ให้พี่อาร์ตขอบคุณที่เราไปรับ
แต่พี่อาร์ตดันตบหน้าเรา และพูดว่า "เมิงขับรถได้ แปลว่าเมิงชนะกูเหรอ!!! I Here..."
แล้วพี่อาร์ตก็กระแทกเท้า และรีบวิ่งขึ้นบันไดไปบนห้องนอนส่วนตัวอย่างเสียงดัง ...
พี่อาร์ตเคยโกรธเรามากๆ เคยบีบคอเรา และขังเราไว้ในห้องนอนด้วย
ตอนนั้นคุณพ่อเข้าไปช่วย เราจึงออกมาได้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าว่าอะไรพี่อาร์ตเลย
คุณแม่ไม่เคยบ่น ไม่เคยดุพี่อาร์ตเลยค่ะ จะชมพี่อาร์ตตลอด พี่อาร์ตทำผิดก็มีแต่ชื่นชม...
พี่อาร์ตทำตัวไม่ถูกต้อง ทำตัวไม่เหมาะสม คุณแม่ก็ยังชื่นชม และบอกว่านั่นเป็นสิ่งที่ถูก...
ทำให้พี่อาร์ตชอบแสดงอารมณ์ที่ค่อนข้างร้ายกาจ ฉุนเฉียว เกรี้ยวกราด บางครั้งก็น่ากลัวค่ะ
พี่อาร์ตเคยพังกระถางต้นไม้หน้าบ้านจนล้มหมด และเคยถีบ เคยเตะประตูกระจกที่บ้านจนแตก
แต่คุณแม่ก็ไม่เคยว่าอะไรพี่อาร์ตเลยค่ะ มีแต่คุณพ่อที่บ่นๆ แล้วพี่อาร์ตก็ลงไปนอนกรี๊ดๆ กับพื้น
ส่วนเราและน้องๆ คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเยอะค่ะ เพราะกลัวว่าพี่อาร์ตจะทำร้ายเอา
แต่ลึกๆ เรากับน้องๆ ก็รักพี่อาร์ตนะคะ เพราะยังไงพี่อาร์ตก็เป็นพี่ชายของเรา โตมาด้วยกัน
อยู่บ้านหลังเดียวกันมาตั้งแต่เด็กๆ ยังไงก็ต้องมีความรักความผูกพันธ์กันเป็นของธรรมดา
แต่ปัญหาก็คือ การที่พี่อาร์ตมีอารมณ์แบบนี้ แล้วคุณแม่ค่อนข้างตามใจแบบนี้
อยากรู้ว่าจะมีผลเสียมากกว่านี้ในภายภาคหน้าไหมคะ?
แล้วทำไมคุณแม่ต้องสปอยพี่อาร์ตถึงขนาดนั้นด้วย? ทำไมคุณแม่ต้องปล่อยขนาดนั้น?
คุณแม่พาพี่อาร์ตไปพบจิตแพทย์ตั้งแต่เด็กๆ แล้วค่ะ กินยาตามที่หมอสั่งด้วย
แต่ก็ได้รับการบำบัดแค่เรื่องพฤติกรรมและการใช้ชีวิตบางส่วน
ส่วนเรื่องอารมณ์ยังบำบัดไม่ได้เลยค่ะ แก้ยังไงก็ไม่หาย เริ่มน่ากลัวขึ้นทุกวัน
รบกวนขอคำปรึกษาจากผู้มีประสบการณ์ และบุคคลทั่วไปหน่อยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ทำไมคุณแม่ชอบสปอยพี่ชายที่ป่วยเป็น ออทิสติก แบบไม่มีเหตุผลเลยคะ
ตอนนี้พี่อาร์ตอายุ 28 ปีแล้ว พี่อาร์ตป่วยเป็นโรคออทิสติกค่ะ
พี่อาร์ตมีความพิการทางสมองตั้งแต่กำเนิด คุณพ่อคุณแม่พาไปรักษาตั้งแต่เด็กๆ
พี่อาร์ตจะขาดความสนใจต่อผู้คน ไม่ค่อยมีการตอบสนองต่อผู้คน
พี่อาร์ตค่อนข้างพัฒนาการช้า ชอบทำอะไรซ้ำๆ เดิมๆ และมีอาการสมาธิสั้นด้วยค่ะ
พฤติกรรมการใช้ชีวิตจะค่อนข้างแปลกๆ และไม่เหมือนคนปกติแบบเห็นได้ชัดเลยค่ะ
การสื่อสารก็รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างค่ะ แต่เวลาพูดก็ชอบขึ้นเสียงและตะคอกบ่อยๆ
คือชอบแสดงอาการไม่พอใจเวลาพูด ถ้ามีใครพูดไม่ถูกใจหรอไม่เข้าหู ก็จะอารมณ์เสียค่ะ
เรื่องอารมณ์ พี่อาร์ตควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลยค่ะ มักจะโวยวายอาละวาดตลอดเวลา
พี่อาร์ตหยุดการเรียนหนังสือตั้งแต่ ม.3 ค่ะ เนื่องจากเข้าสังคมไม่ได้ มีปัญหาทางอารมณ์
อีกทั้งยังมีปัญหาเรื่องทางด้านวิชาการ ด้านภาษา พี่อาร์ตสื่อสารไม่รู้เรื่องเลยค่ะ
ส่วนพวกวิทย์ เลข พวกนี้ก็ไม่เก่ง แล้วก็จะโวยวายเวลาจะให้ครูมาสอนเพิ่มเติม...
แต่พี่อาร์ตเล่นเปียโน ไวโอลิน และกีต้าร์ได้เก่งมากนะคะ วาดรูปก็เก่งมากเช่นกัน...
พี่อาร์ตชอบว่ายน้ำค่ะ คุณแม่มักจะพาไปว่ายน้ำกับกลุ่มเด็กออทิสติกตั้งแต่เด็กๆ
ด้านเทคโนโลยีและคอมพิวเตอร์ พี่อาร์ตใช้คอมพิวเตอร์ไม่เป็นค่ะ แต่เล่นมือถือได้
พี่อาร์ตจะชอบฟังเพลงและเล่นเกมในมือถือค่ะ แต่ถ้าเล่นเกมแพ้ ก็จะเขวี้ยงมือถือลงพื้น
พี่อาร์ตชอบดู TV แต่เปิด TV ไม่เป็นค่ะ เราก็ต้องเป็นฝ่ายเปิดการ์ตูนให้พี่อาร์ตดูใน TV
คือคุณแม่มักจะชอบให้เราดูแลพี่อาร์ตค่ะ ให้ติดกระดุมให้ แต่งตัวให้ ผูกเชือกรองเท้าให้
พี่อาร์ตทำอะไรเองไม่ค่อยเป็นค่ะ อย่างเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมก็ไม่เป็นระเบียบ รกรุงรัง
เรื่องงานบ้านเราก็ทำให้ ทำอาหาร ทำกับข้าว ทำขนมให้พี่อาร์ตทานทุกอย่าง
แต่ถ้าทำไม่ถูกใจ หรือเอาของที่พี่อาร์ตไม่ชอบมาให้ พี่อาร์ตก็จะโวยวายใหญ่โต
คือเราเข้าใจในส่วนของการเทคแคร์นะคะ แต่ไม่เข้าใจในส่วนของอารมณ์เลยค่ะ
พี่อาร์ตจะชอบโมโหร้าย ชอบเขวี้ยงปาทำลายข้าวของ ตะโกนเสียงดังด้วยคำหยาบ
พี่อาร์ตจะชอบด่าเพื่อนในสมัยมัธยม ที่เคยมาแกล้งตัวเอง ด่าซ้ำไปซ้ำมา ด่าทุกวี่ทุกวัน
ทั้งๆ ที่เรื่องมันก็ผ่านมานานเป็นสิบๆ ปีแล้ว แล้วเรากับคุณแม่ก็เคยปลอบใจพี่อาร์ตในเรื่องนี้
แต่พี่อาร์ตก็ยังวนเวียน คิดซ้ำๆ ซากๆ พอเครียดหนักๆ ก็ชอบมาชกหน้าเรา ชอบมาเตะต่อยเรา
และชอบทำร้ายร่างกายคนในบ้านค่ะ บางครั้งก็ทำน้ำเสียงรุนแรง แต่ก็สลับกับน้ำเสียงที่เบาลง
คนในบ้านรวมถึงเรา ก็จะต้องพูดกับพี่อาร์ตดีๆ ปฏิบัติตัวกับพี่อาร์ตดีๆ ไม่ทำให้พี่อาร์ตไม่พอใจค่ะ
จนบางครั้ง เรารู้สึกว่าที่บ้านเราค่อนข้างจะตามใจพี่อาร์ตมากเกินไป โดยเฉพาะคุณแม่ค่ะ
คุณแม่ของอีฟเป็นทนายค่ะ ซึ่งท่านจะไม่ค่อยมีเวลาว่างอยู่แล้ว
และท่านก็เป็นคนที่มีหน้ามีตาทางสังคม แต่ท่านไม่เคยพาพี่อาร์ตไปออกงานสังคมนะคะ
เพราะว่าท่านกลัวพี่อาร์ตอาละวาดจนงานเค้าพังค่ะ แต่ท่านก็ไม่เคยบอกกับพี่อาร์ตตรงๆ
มีแต่มาบอกให้เราฟัง และคุณแม่ก็จะให้เราตามใจพี่อาร์ตมากๆ ห้ามเตือน ห้ามว่าพี่อาร์ต
พี่อาร์ตเคยงอนคนที่บ้าน แล้วก็เหวี่ยงวีน แล้วก็นั่งรถแท็กซี่หนีออกไปจากบ้าน
คุณแม่ตกใจมากๆ เลยให้เราขับรถออกไปตาม แล้วเราก็เจอพี่อาร์ตไปนั่งคนเดียวที่ริมแม่น้ำ
พี่อาร์ตนั่งเหม่อลอย แกว่งเท้าและแกว่งแขนขาไปมา พร้อมกับเสียบหูฟังในโทรศัพท์มือถือ
เราเข้าไปพูดกับพี่อาร์ตดีๆ และขับรถพากลับบ้าน ซึ่งตอนนั้นคุณเป็นเป็นห่วงพี่อาร์ตมากๆ
พอพี่อาร์ตกลับไปถึงบ้านคุณแม่ก็รีบกอดปลอบพี่อาร์ต แล้วก็ให้พี่อาร์ตขอบคุณที่เราไปรับ
แต่พี่อาร์ตดันตบหน้าเรา และพูดว่า "เมิงขับรถได้ แปลว่าเมิงชนะกูเหรอ!!! I Here..."
แล้วพี่อาร์ตก็กระแทกเท้า และรีบวิ่งขึ้นบันไดไปบนห้องนอนส่วนตัวอย่างเสียงดัง ...
พี่อาร์ตเคยโกรธเรามากๆ เคยบีบคอเรา และขังเราไว้ในห้องนอนด้วย
ตอนนั้นคุณพ่อเข้าไปช่วย เราจึงออกมาได้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าว่าอะไรพี่อาร์ตเลย
คุณแม่ไม่เคยบ่น ไม่เคยดุพี่อาร์ตเลยค่ะ จะชมพี่อาร์ตตลอด พี่อาร์ตทำผิดก็มีแต่ชื่นชม...
พี่อาร์ตทำตัวไม่ถูกต้อง ทำตัวไม่เหมาะสม คุณแม่ก็ยังชื่นชม และบอกว่านั่นเป็นสิ่งที่ถูก...
ทำให้พี่อาร์ตชอบแสดงอารมณ์ที่ค่อนข้างร้ายกาจ ฉุนเฉียว เกรี้ยวกราด บางครั้งก็น่ากลัวค่ะ
พี่อาร์ตเคยพังกระถางต้นไม้หน้าบ้านจนล้มหมด และเคยถีบ เคยเตะประตูกระจกที่บ้านจนแตก
แต่คุณแม่ก็ไม่เคยว่าอะไรพี่อาร์ตเลยค่ะ มีแต่คุณพ่อที่บ่นๆ แล้วพี่อาร์ตก็ลงไปนอนกรี๊ดๆ กับพื้น
ส่วนเราและน้องๆ คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเยอะค่ะ เพราะกลัวว่าพี่อาร์ตจะทำร้ายเอา
แต่ลึกๆ เรากับน้องๆ ก็รักพี่อาร์ตนะคะ เพราะยังไงพี่อาร์ตก็เป็นพี่ชายของเรา โตมาด้วยกัน
อยู่บ้านหลังเดียวกันมาตั้งแต่เด็กๆ ยังไงก็ต้องมีความรักความผูกพันธ์กันเป็นของธรรมดา
แต่ปัญหาก็คือ การที่พี่อาร์ตมีอารมณ์แบบนี้ แล้วคุณแม่ค่อนข้างตามใจแบบนี้
อยากรู้ว่าจะมีผลเสียมากกว่านี้ในภายภาคหน้าไหมคะ?
แล้วทำไมคุณแม่ต้องสปอยพี่อาร์ตถึงขนาดนั้นด้วย? ทำไมคุณแม่ต้องปล่อยขนาดนั้น?
คุณแม่พาพี่อาร์ตไปพบจิตแพทย์ตั้งแต่เด็กๆ แล้วค่ะ กินยาตามที่หมอสั่งด้วย
แต่ก็ได้รับการบำบัดแค่เรื่องพฤติกรรมและการใช้ชีวิตบางส่วน
ส่วนเรื่องอารมณ์ยังบำบัดไม่ได้เลยค่ะ แก้ยังไงก็ไม่หาย เริ่มน่ากลัวขึ้นทุกวัน
รบกวนขอคำปรึกษาจากผู้มีประสบการณ์ และบุคคลทั่วไปหน่อยค่ะ
ขอบคุณค่ะ