เรามีน้องชายเป็นออทิสติกค่ะ อายุ 30 ปีแล้ว อยู่บ้านเดียวกันตลอด มีช่วงไปโรงเรียน (ออกแนวฝากเลี้ยง) แต่ช่วงโควิดมานี่ โรงเรียนปิดค่ะ
พ่อกับแม่เราดูแลเป็นหลัก
ครอบครัวเรารักกันดี รักกันมากค่ะ เวลาไปเที่ยวที่ไหน น้องไปตลอด ไปต่างประเทศก็พาเขาไปด้วย ครอบครัวเราไม่เคยอายที่มีเขาเป็นสมาชิกครอบครัวค่ะ เขาได้เห็นโลกทั้งใบพอๆกับที่เราเห็น แต่ตอนนี้เขากำลังจะทำให้พ่อกับแม่เราไม่ได้เห็นโลกภายนอกอีกต่อไป ซึ่งแพทย์เคยแจ้งแล้วว่า น้องเราเป็นระดับหนัก ทั้งทางควบคุมอารมณ์และสติปัญญา อาการจะแย่ลงเรื่อยๆตามอายุที่มากขึ้น แบบที่ไม่สามารถรักษาหรือป้องกันได้ค่ะ ในช่วงอายุก่อน 25 ปี เขาน่ารักมากเลยนะ แต่นั่นล่ะค่ะ จากนั้นมา ความเครียดครอบงำบ้านเรามาตลอด
น้องเป็นคนอารมณ์ร้อน อารมณ์ร้าย มาก และมากขึ้นเรื่อย พูดให้ง่ายขึ้นก็คือ ทำลายข้าวของอย่างหนัก และบางทีถึงขั้นทำร้ายคนในบ้าน (โดยไม่ตั้งใจ) โหวกเหวกโวยวายมาก และเป็นแบบนี้ทุกวันค่ะ
เรื่องราวแบบนี้ดำเนินมาเป็นปีๆ โดยเฉพาะพักหลังคือประมาณ 2-3 ปีนี้ และมีแนวโน้มเป็นมากขึ้นในทุกๆวันค่ะ
ยอมรับว่า ภาระหนักเป็นพ่อกับแม่ ซึ่งอายุเกิน 60 แล้วทั้งคู่ และท่านก็เริ่มคุมน้องไม่ไหวแล้วค่ะ
สุขภาพจิตของพ่อกับแม่เราเสียมาก เรียกได้ว่า อยู่บ้านแล้วนอนตาไม่หลับสนิทค่ะ เวลาอะไรขัดใจนิดนึง ก็อาละวาดขว้างปาของ พ่อกับแม่ต้องขับรถพาน้องเที่ยวเล่นเป็นชั่วโมงๆ กว่าจะกลับบ้านได้
เคยคุยกับแพทย์ แพทย์ไม่ปรับยาให้ค่ะ บอกแต่ว่า อดทน อดทน อดทน
อย่างมากก็ให้ยาคลายประสาทกินแบบเมื่อมีอาการ แต่เอาไม่อยู่ค่ะ
เราสงสารพ่อแม่มาก จึงอยากถามความเห็นทุกท่านว่า ในบั้นปลายชีวิตของคนเหล่านี้ เค้าจะทำอย่างไร อยู่ที่ไหนคะ
ถ้าให้เราพูดแบบจากใจ คงมีคนก่นด่าเราแน่นอน เราไม่อยากให้น้องอยู่บ้านเดียวกับพ่อกับแม่เราค่ะ เราไม่ไหวจริงๆ สงสารท่านมากๆ เรารักน้องนะคะ แต่ให้เราเลือก เราเลือกพ่อกับแม่ค่ะ
พ่อกับแม่เราก็มีเปรยๆแล้วว่าเหนื่อยเหลือเกิน ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เช่นกันค่ะ
ขอบคุณทุกความเห็นล่วงหน้านะคะ
สอบถามค่ะ ครอบครัวไหนมีคนในครอบครัวเป็นออทิสติกบ้างคะ ในวันที่เขาไม่สามารถควบคุมอะไรได้แล้ว ทำอย่างไรกัน
พ่อกับแม่เราดูแลเป็นหลัก
ครอบครัวเรารักกันดี รักกันมากค่ะ เวลาไปเที่ยวที่ไหน น้องไปตลอด ไปต่างประเทศก็พาเขาไปด้วย ครอบครัวเราไม่เคยอายที่มีเขาเป็นสมาชิกครอบครัวค่ะ เขาได้เห็นโลกทั้งใบพอๆกับที่เราเห็น แต่ตอนนี้เขากำลังจะทำให้พ่อกับแม่เราไม่ได้เห็นโลกภายนอกอีกต่อไป ซึ่งแพทย์เคยแจ้งแล้วว่า น้องเราเป็นระดับหนัก ทั้งทางควบคุมอารมณ์และสติปัญญา อาการจะแย่ลงเรื่อยๆตามอายุที่มากขึ้น แบบที่ไม่สามารถรักษาหรือป้องกันได้ค่ะ ในช่วงอายุก่อน 25 ปี เขาน่ารักมากเลยนะ แต่นั่นล่ะค่ะ จากนั้นมา ความเครียดครอบงำบ้านเรามาตลอด
น้องเป็นคนอารมณ์ร้อน อารมณ์ร้าย มาก และมากขึ้นเรื่อย พูดให้ง่ายขึ้นก็คือ ทำลายข้าวของอย่างหนัก และบางทีถึงขั้นทำร้ายคนในบ้าน (โดยไม่ตั้งใจ) โหวกเหวกโวยวายมาก และเป็นแบบนี้ทุกวันค่ะ
เรื่องราวแบบนี้ดำเนินมาเป็นปีๆ โดยเฉพาะพักหลังคือประมาณ 2-3 ปีนี้ และมีแนวโน้มเป็นมากขึ้นในทุกๆวันค่ะ
ยอมรับว่า ภาระหนักเป็นพ่อกับแม่ ซึ่งอายุเกิน 60 แล้วทั้งคู่ และท่านก็เริ่มคุมน้องไม่ไหวแล้วค่ะ
สุขภาพจิตของพ่อกับแม่เราเสียมาก เรียกได้ว่า อยู่บ้านแล้วนอนตาไม่หลับสนิทค่ะ เวลาอะไรขัดใจนิดนึง ก็อาละวาดขว้างปาของ พ่อกับแม่ต้องขับรถพาน้องเที่ยวเล่นเป็นชั่วโมงๆ กว่าจะกลับบ้านได้
เคยคุยกับแพทย์ แพทย์ไม่ปรับยาให้ค่ะ บอกแต่ว่า อดทน อดทน อดทน
อย่างมากก็ให้ยาคลายประสาทกินแบบเมื่อมีอาการ แต่เอาไม่อยู่ค่ะ
เราสงสารพ่อแม่มาก จึงอยากถามความเห็นทุกท่านว่า ในบั้นปลายชีวิตของคนเหล่านี้ เค้าจะทำอย่างไร อยู่ที่ไหนคะ
ถ้าให้เราพูดแบบจากใจ คงมีคนก่นด่าเราแน่นอน เราไม่อยากให้น้องอยู่บ้านเดียวกับพ่อกับแม่เราค่ะ เราไม่ไหวจริงๆ สงสารท่านมากๆ เรารักน้องนะคะ แต่ให้เราเลือก เราเลือกพ่อกับแม่ค่ะ
พ่อกับแม่เราก็มีเปรยๆแล้วว่าเหนื่อยเหลือเกิน ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เช่นกันค่ะ
ขอบคุณทุกความเห็นล่วงหน้านะคะ