ทำไมผมต้องเป็นคนที่โลเลใจ จนบางทีก็ตัดใจเองไปสะงั้น

ผมว่ามันแย่มากที่ผมเป็นคนอย่างงี้ ผมกำลังรู่สึกดีกับผญ.คนหนึ่ง เธอชวนไปดูหนังผมก็ไปด้วย แต่เธอไม่รู้หรอกว่าผมนั้น กำลังรู้ดีกับเธอ ขากลับผมกลับ2คน

ระหว่างกลับ ไม่มีรถระหว่างทางมารับ ผมเลยตัดสินใจ

พาเธอเดินไปแดดมันร้อน ด้วยความเป็นห่วง ผมจึงเลือกที่จะเอาเสื้อกันหนาวที่ใส่มาให้เธอ เธอรับด้วยความยินดี

แล้วกล่าวขอบคุณน่ะ(ผมให้เพราะความเป็นห่วงเขาจริงๆ) แล้วก็มีรถระหว่างทางมารับ ผมรู้ดีมากๆอบอุ่น

หลายวันต่อมา ผมกับเธอโทรคุยกันเรื่อยเปื่อย คุยกันในหลายเรื่อง เราเข้าใจกันมากแบบ ไม่มีใครคนเข้าใจเรา

2 คนมากกว่านี้ ผมแอบพูดให้เขาคิด และแล้ว เขาก็พูดออกมาว่า อยู่กับแกเราไม่ได้รู้สึกเขินเหมือนคนก่อน

แต่อยู่กับแกแล้วเรารู้สึกอบอุ่นปลอดภัย อยู่ด้วยไม่ต้องกลัวไรแล้ว ผมก็รู้สึกเหมือนเขา เวลาผมอยู่กับเขาผมอบอุ่นผมไม่ตื่นเต้น ไม่เขินแต่ผมห่วงเธอเวลาเธอเจอแดด เธอเจอฝุ่น ตอนนั้นผมเพียงรู้ว่าจะทำยังไงให้เธอสบายที่สุด และเหตุการณ์ที่น่าสลดใจก็เกิดขึ้น ผมได้ปรึกษาเพื่อนคนนึง เป็นเพื่อนสนิทผมมา3ปี ผมปรึกษา

เพราะคิดว่าเขาจะให้คำปรึกษาดีๆ แต่เขาดันว่าผมว่า

แกมันความรู้สึกชั่วคราว จะชอบต่อเพื่อนสนิทเหรอ เพื้อนผมบอกว่าเธอเป็นคนอย่างงู้นอย่างงี้ ทั้งที่ผมรู้ความจริงว่าเธอไม่ใช่คนอย่างงั้น แต่ผมดันเสียความรู้สึกเสียความรู้สึกกับผญ.ที่ผมกำลังจะไปกันด้วยดี ผมคิดอยู่ตลอดว่า หรือว่า จะเป็นความรู้สึกชั่วคราวอยู่ตลอด

แล้วผมก็รู้สึกแย่ลงเรื่อยๆ จนบางทีผมรู้สึกเหมือนจะเลิกคิดอะไรกับเขาแล้วคับ ถ้าผมไม่ปรึกษาเพื่อนตั้งแต่แรก

ผมกับเธอคงไปได้ด้วยดีกว่านี้ มีวิธีแก้ไหมครับกว่าจะมีผญ.ดีๆเข้ามาในชีวิตมันไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าผมบอกไปผมคิดว่า ผมจะมาเสียดายเธอทีหลังแบบมากๆมีวิธีแก้ไหมครับ