มีใครที่ขี้อายแต่พอต้องทำแล้วเหมือนองค์ลงไหมคะ ?

คือเล่าก่อน สมัยประถมเนี้ยด้วยความเป็นกะเทย เป็นตุ๊ดจะถูกบุลลี่ แกล้งต่าง ๆ นา ๆ สารพัดอยู่แล้วจนมาตอนป.6 มีการคัดเลือกประธานนักเรียน เราเลยโดนให้เป็นแบบงง ๆ คนที่สมัครมี เรา ผญ. แล้วก็ผช.ฉลาด แล้วก็ผญ.ฉลาดรวม 4 คน ก็ไม่ได้อะไรจนวันหนึ่งครูที่ประจำหน้าเสาธงบอกให้ทั้ง 4 คนมาจับเลขแล้วก็มาพูดนโยบาย 2 เด็กฉลาดนั้นพูดฉะฉาน ผญ.อีกคนก็พูดได้ดีเหมือนเตรียมสคริป มาถึงเราทำลูกปิงปองหล่อนค่ะเพราะตัวสั่น ผช.ฉลาดเลยไปเก็บให้ ต่อมาให้พูดเราไม่ได้พูดยืนถือไมค์อยุ่ประมาณ 5 นาที เดธแอร์มากทั้งโรงเรียน เสียงแอร์ดังเลยอะทั้งๆที่อยู่กลางสนาม 555. ครูเลยบอกว่าเค้าพูดแล้วแต่พูดเบา ๆ จากนั้นมาเรากลัวการพูดหน้าห้อง ประหม่ามาก มาม.1 ครูสังคมจะให้นร.ไปท่องไปอ่านหนังสือมาแบ่งกลุ่มแล้วออกมาพูดที่ตัวเองอ่านหน้าห้อง ตัวเรานี่สั่นดิก ๆๆๆ วันแรกคือลืมทุกสิ่งที่อ่านมา ตอนสวัสดีครุและเพื่อนที่น่ารักไมค์ก็เขกหัวตัวเอง เพื่อนหัวเราะกันทั้งห้อง แล้วก็เป็นแบบนี้ทั้งเทอม จนม.4 เราคิดว่าถ้าเราเป็นแบบนี้อะแย่แน่ เลยอาสาพูดหน้าห้องเอง ทำอะไรที่ออกหน้าเองหมดเพื่อท้าทายตัวเองไปเลย มันก็ยังเหมือนเดิมนะ แล้วก็มีจัดกิจกรรม STM. ของรร.ให้ไปค่าย ซึ่งเราอีกแหละเพราะเรามักอาสาตลอด เป็นเกี่ยวกับการป้องกันการท้องนู่นนี่ ซึ่งเราตื่นเต้นมาตาลายมึนหัวสุด เพื่อนก็ทำป้ายกันไปเผลอแปปเดียวเวลาก็มาถึงนี่ยังไม่ได้เตรียมตัวเลย พิธีกรก็เรียกให้ไปรอข้างเวทีเค้าก็ยื่นไมค์ให้เราตัวสั่นหนักมาก เพราะคราวนี้คือหลายรร.มากแค่ในห้องก็จะตายอยู่แล้ว คนเกือบ 200 คน พอขึ้นไปปุ๊บเพื่อนกากแผ่นป้าย องค์ลงเลยค่ะ 55555. พูดทุกอย่างออกมา เอนเตอร์เทนคนฟัง พูดเนื้อหาเสริม สอดแทรกทริก นู่นนี่นั่น แล้วทุกคนก็ปรมมือกันเสียงดังมาก แล้วพิธีกรก็บอกกลุ่มนี้ดีที่สุดเลย เรารู้สึกปลดล็อคเลยค่ะ ตั้งแต่วันนั้น ต่อให้ไปมีสคริปแต่ถ้าอ่านผ่าน ๆ ก็คือทำได้หมด ไม่อายละ เป็นเหตุให้เวลาพูดหน้าชั้นเรียน ถ้าใครที่อาย ไม่กล้าแสดงออกจะพูดเบามาก แทบไม่ได้ยิน แต่ปัญหาของเราคือดังมาก ดังแบบได้ยินหลายห้องเพราะรายงานหน้าชั้นเรียนจะพูดใส่ไมค์ จนที่หลังครูจะให้เราพูดปากเปล่า หรือไม่ก็ลดเสียงลำโพงแทน 555. แล้วพอขึ้นมหาลัยวิชานี้ก็ไม่ได้หายไปตอนรายงานหน้าห้องคือแบบดังมากจนเพื่อนหลายคนตกใจ มันกลายเป็นปัญหาจนเราต้องถามว่าทำไงให้พูดได้เบาๆเหมือนมุงวะทั้งๆที่ไมค์อันเดียวกันเนี้ย

สุดท้ายนะคะไม่มีอะไรหรอกอยากมาเล่าประสบการณ์การพูดหน้าห้องหรือที่ต่าง ๆ ต่อหน้าคนเยอะ ๆ ของเราจากคนขี้อายสู่ความน่ารำคาญของการพูดไม่หยุด