รู้สึกดีกับพี่อยู่คนนึง หัวหน้าเราเองแหละ เรามองว่าพี่เค้าเก่ง และพี่เค้าก็เป็นคนสอนงานเรา คือเราเข้ามาทำงานก่อนพี่เค้าประมาณสองถึงสามเดือน และพี่เค้าก็ได้รับมอบหมายจากผู้จัดการแผนกอีกที ว่าให้มาช่วยดูงานในส่วนที่เราทำ ด้วยความที่ว่าเราก็เด็กใหม่เนอะ ตอนแรก ๆ พี่เค้าสอนงานเราก็แบบ เฮ้ยเทพว่ะ เก่งมาก คือ เราก็คิดว่าซักวันนึงเราจะเก่งให้ได้แบบพี่เค้านะ ช่วงแรก ๆ ก็ต้องยอมรับว่าก็มักจะโดนดุอยู่บ่อย ๆ ก็ท้อมาก แต่ก็คิดในใจว่าซักวันเราจะต้องเป็นลูกน้องคนนึงที่เค้าไว้ใจให้เราทำงานสำคัญ ๆ ซึ่งวันนั้นก็มาถึง ย้อนไปเมื่อซักประมาณสองปีที่แล้วคือ รู้สึกได้เลยว่ามักจะได้งานเยอะ ๆ แต่ก็เป็นงานที่ทำให้เรามีการพัฒนาทักษะด้านต่าง ๆ อะไรที่ไม่เคยได้มีโอกาสทำก็ได้ทำ ณ ตอนนั้นเรารู้สึกว่าสนุกกับงาน มีความสุขทุกครั้งที่ได้รับมอบหมายงาน เพราะทำให้เราได้คุยกับพี่เค้า ได้เห็นมุมมองและทัศนคติเชิงบวก (เมื่อก่อนเป็นคนชอบคิดลบประมาณนึง) ข้อดีของพี่เค้าก็มีอยู่หลายอย่างคือ ไม่หวงความรู้มีอะไรก็จะคอยสอน ไม่กลัวลูกน้องจะเก่งกว่า เห็นว่าเราพิมพ์เมลล์ไปผิดก็จะบอกเราทุกครั้ง คอยเป็นแบล็คให้ลูกน้องทุกครั้ง แบบประมาณว่าถ้าลูกน้องไม่ผิด อย่ามาว่าลูกน้อง เป็นหัวหน้าที่คอยลงรายละเอียดและข้อมูลต่าง ๆ ด้วยตัวเอง ช่างสังเกต ขี้สงสัย จนเราก็เคยเรียกพี่เค้านะว่าทำตัวเป็นเจ้าหนูเจ้าหนูจำไม
ตอนนั้น คือ ไม่ได้คิดเรื่องเหนื่อยหรืองานหนักนะ เราคิดแค่ว่าเราอยากทำงานยาก ๆ เพราะทำให้ได้เรียนรู้อะไรจากคนเก่ง ๆ มีหลายคนก็เตือนบอกว่าระวังจะกลายเป็นหน้าที่นะ แต่อีกเหตุผลนึงคือ เราไม่อยากเห็นพี่เค้าเครียด ไม่อยากเห็นเค้าเหนื่อย เราชอบตอนพี่เค้ายิ้มมาก รู้สึกได้เลยว่าแบบเฮ้ยโลกสดใสมากนะ แค่รอยยิ้มของคน ๆ นี้ที่เราเห็นในตอนเช้า เราก็ทำงานอย่างมีความสุขไปได้ทั้งวันแล้ว แต่ความสุขมันมักไม่ได้อยู่กับเราไปเสมอหรอก เมื่อรู้จักกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น ความเกรงใจบางทีก็เริ่มมีน้อยลงเพราะความสนิท อะไรที่เรารู้สึกแต่ไม่เคยพูด เราก็เริ่มพูดมันออกมาในเวลาที่ไม่พอใจอะไรมากขึ้น ๆ จนแอบไปส่องเฟสพี่เค้าและเห็นสิ่งที่พี่เค้าโพสต์ คือ แบบจุก แต่ไม่ได้เป็นคำหยาบหรือคำด่านะ เป็นแบบข้อความที่ไว้เตือนสติมากกว่า เราว่าพี่เค้าก็คิดถูกอยู่แหละ เพราะก่อนหน้านี้ที่พี่เค้าจะโพสต์ลงเฟสบุ๊ค เราพิมพ์ข้อความไปเล่าให้พี่เค้าฟังอยู่ประมาณนึง แต่ระบายไปด้วยความโกรธไปเยอะหน่อย หลังจากเราพิมพ์เสร็จเราก็ออกจากห้องไปคุยงานกับแผนกอื่นประมาณสามชั่วโมง จนถึงเวลาเลิกงาน ตอนเย็นมาไปส่องและเห็นข้อความนี้คือ เราพูดไม่ออกนะ เราไม่ได้โกรธที่พี่เค้าไปโพสต์หรือไม่พอใจเรา แต่เค้าคือคนนึงที่เราไว้ใจที่สุดทำไมไม่ว่า หรือพูดกับเราตรง ๆ เต็มที่อาทิตย์นึงเราก็กลับไปคุยด้วยแล้ว แต่นี่คือเอาไปโพสต์แบบนี้ เราจะยังไว้ใจคน ๆ นี้ได้อีกเหรอ
เมื่อก่อนเราคิดว่าเราสนิทกับพี่เค้าประมาณนึง เค้าคือคนที่เราไว้ใจรอง ๆ จากครอบครัวเลยแหละมีอะไรก็เล่าให้ฟัง คุยกับพี่เค้าเรารู้สึกมีความสุข สบายใจทุกครั้งที่ได้คุยด้วย ยอมจนถึงขนาดว่าเราไม่อยากกินอาหารร้านนี้แต่พี่เค้าจะกินเรายอมกินตามเพื่อจะได้นั่งกินข้าวกับพี่เค้า ตอนเที่ยงเวลาพี่เค้าไปทำธุระที่ห้าง เราก็มักจะขอว่าไปด้วย พี่ก็ทำธุระของพี่ไป เราก็ไปนั่งกินข้าวคนเดียวก็มี อย่างน้อยเราก็ยังได้คุยกับเค้าตอนนั่งรถไปกลับ มีอยู่วันอาทิตย์นึงพี่เค้าต้องมีประชุมเราก็แบบเข้าออฟฟิศนะ และบอกไปว่าจะให้หัวหน้ามาซีร็อกเอกสาร เข้าเล่ม แสกนเอกสารได้ยังไง ซึ่งคนอื่นก็ไม่มีมาช่วยนะ แต่ที่เราไปเพราะว่าเรากลัวพี่เค้าเหนื่อยมั๊ง ณ ตอนนั้น
แต่หลังจากเราเห็นข้อความนั้น ตอนนี้สิ่งที่เราทำคือ เราคุยแค่เรื่องงานจริง ๆ ไม่คุย ไม่เล่นด้วยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เราก็รู้สึกสบายใจขึ้นนะ ได้กลับบ้านไวขึ้นมีเวลาเป็นของตัวเองมากขึ้น มีเวลาให้ครอบครัวมากขึ้น แต่สิ่งที่ยังเป็นอยู่ทุกวันเหมือนเดิมคือ พี่เค้ายังวนเวียนอยู่ในหัวเราเสมอ ต่อให้เป็นวันหยุดก็ตาม เหมือนว่าเรายังคิดถึงเค้า ทั้ง ๆ ที่ทุกวันนี้เราก็เจอพี่เค้าห้าวันต่ออาทิตย์นะ
บางทีเราก็สงสัยในการกระทำหลาย ๆ อย่างนะ หรือว่าเราคิดไปเอง เช่น พี่เค้าเคยบอกกับเราว่า อย่ามาคาดหวังอะไรกับพี่ ; ตอนขับรถมาส่งที่บ้านก็บอกว่า เราอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก นิสัยต่างกันจริงๆ ; เคยไปกินข้าวกับพี่ ๆ ในแผนกอยู่หนึ่งครั้ง และผู้บริหารอีกครั้งพี่เค้าก็ตักกับข้าวให้เราคนเดียว ทั้ง ๆ ที่คนอื่นพี่เค้าไม่ได้ตักให้ ; ออกไปประชุมข้างนอกบริษัท พี่เค้าพาเราเดินไปหาร้านกาแฟ บอกว่ากลัวเราง่วง ; เราเป็นคนขี้โกรธง่าย (ไบโพลาร์ประมาณนั้นมั๊ง) พี่เค้าก็มักเดินมาถามว่าโกรธพี่เรื่องอะไร จนหลัง ๆ โกรธบ่อยไม่ถามและ ; เห็นช่วงไหนเราทำงานเครียด แบบงานไม่เสร็จ พี่เค้าก็จะเดินมาถามว่าเครียดอะไรมีอะไรต้องเครียด ; เคยนั่งแท็กซี่ไปประชุมอยู่ครั้งนึง ปกติจะไม่ค่อยเห็นพี่เค้าร้องเพลงนะ แต่วิทยุเปิดเพลง unloveable ของ mild พอดี ตอนท่อนฮุก อยู่ดี ๆ พี่เค้าก็ร้องนะ ก็แบบเฮ้ยจะสื่ออะไรรึเปล่า มโนเก่งก็งี้แหละ
เราควรจะทำอย่างไรต่อดี กับชีวิต เพราะเราก็รู้ดีว่า ไม่มีวันที่จะรักกันได้ และก็สับสนกับความรู้สึกตัวเองมานานมาก ๆ แล้ว?
สับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ว่าสรุปแล้วแค่คำว่าปลื้มหรือไม่?
ตอนนั้น คือ ไม่ได้คิดเรื่องเหนื่อยหรืองานหนักนะ เราคิดแค่ว่าเราอยากทำงานยาก ๆ เพราะทำให้ได้เรียนรู้อะไรจากคนเก่ง ๆ มีหลายคนก็เตือนบอกว่าระวังจะกลายเป็นหน้าที่นะ แต่อีกเหตุผลนึงคือ เราไม่อยากเห็นพี่เค้าเครียด ไม่อยากเห็นเค้าเหนื่อย เราชอบตอนพี่เค้ายิ้มมาก รู้สึกได้เลยว่าแบบเฮ้ยโลกสดใสมากนะ แค่รอยยิ้มของคน ๆ นี้ที่เราเห็นในตอนเช้า เราก็ทำงานอย่างมีความสุขไปได้ทั้งวันแล้ว แต่ความสุขมันมักไม่ได้อยู่กับเราไปเสมอหรอก เมื่อรู้จักกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น ความเกรงใจบางทีก็เริ่มมีน้อยลงเพราะความสนิท อะไรที่เรารู้สึกแต่ไม่เคยพูด เราก็เริ่มพูดมันออกมาในเวลาที่ไม่พอใจอะไรมากขึ้น ๆ จนแอบไปส่องเฟสพี่เค้าและเห็นสิ่งที่พี่เค้าโพสต์ คือ แบบจุก แต่ไม่ได้เป็นคำหยาบหรือคำด่านะ เป็นแบบข้อความที่ไว้เตือนสติมากกว่า เราว่าพี่เค้าก็คิดถูกอยู่แหละ เพราะก่อนหน้านี้ที่พี่เค้าจะโพสต์ลงเฟสบุ๊ค เราพิมพ์ข้อความไปเล่าให้พี่เค้าฟังอยู่ประมาณนึง แต่ระบายไปด้วยความโกรธไปเยอะหน่อย หลังจากเราพิมพ์เสร็จเราก็ออกจากห้องไปคุยงานกับแผนกอื่นประมาณสามชั่วโมง จนถึงเวลาเลิกงาน ตอนเย็นมาไปส่องและเห็นข้อความนี้คือ เราพูดไม่ออกนะ เราไม่ได้โกรธที่พี่เค้าไปโพสต์หรือไม่พอใจเรา แต่เค้าคือคนนึงที่เราไว้ใจที่สุดทำไมไม่ว่า หรือพูดกับเราตรง ๆ เต็มที่อาทิตย์นึงเราก็กลับไปคุยด้วยแล้ว แต่นี่คือเอาไปโพสต์แบบนี้ เราจะยังไว้ใจคน ๆ นี้ได้อีกเหรอ
เมื่อก่อนเราคิดว่าเราสนิทกับพี่เค้าประมาณนึง เค้าคือคนที่เราไว้ใจรอง ๆ จากครอบครัวเลยแหละมีอะไรก็เล่าให้ฟัง คุยกับพี่เค้าเรารู้สึกมีความสุข สบายใจทุกครั้งที่ได้คุยด้วย ยอมจนถึงขนาดว่าเราไม่อยากกินอาหารร้านนี้แต่พี่เค้าจะกินเรายอมกินตามเพื่อจะได้นั่งกินข้าวกับพี่เค้า ตอนเที่ยงเวลาพี่เค้าไปทำธุระที่ห้าง เราก็มักจะขอว่าไปด้วย พี่ก็ทำธุระของพี่ไป เราก็ไปนั่งกินข้าวคนเดียวก็มี อย่างน้อยเราก็ยังได้คุยกับเค้าตอนนั่งรถไปกลับ มีอยู่วันอาทิตย์นึงพี่เค้าต้องมีประชุมเราก็แบบเข้าออฟฟิศนะ และบอกไปว่าจะให้หัวหน้ามาซีร็อกเอกสาร เข้าเล่ม แสกนเอกสารได้ยังไง ซึ่งคนอื่นก็ไม่มีมาช่วยนะ แต่ที่เราไปเพราะว่าเรากลัวพี่เค้าเหนื่อยมั๊ง ณ ตอนนั้น
แต่หลังจากเราเห็นข้อความนั้น ตอนนี้สิ่งที่เราทำคือ เราคุยแค่เรื่องงานจริง ๆ ไม่คุย ไม่เล่นด้วยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เราก็รู้สึกสบายใจขึ้นนะ ได้กลับบ้านไวขึ้นมีเวลาเป็นของตัวเองมากขึ้น มีเวลาให้ครอบครัวมากขึ้น แต่สิ่งที่ยังเป็นอยู่ทุกวันเหมือนเดิมคือ พี่เค้ายังวนเวียนอยู่ในหัวเราเสมอ ต่อให้เป็นวันหยุดก็ตาม เหมือนว่าเรายังคิดถึงเค้า ทั้ง ๆ ที่ทุกวันนี้เราก็เจอพี่เค้าห้าวันต่ออาทิตย์นะ
บางทีเราก็สงสัยในการกระทำหลาย ๆ อย่างนะ หรือว่าเราคิดไปเอง เช่น พี่เค้าเคยบอกกับเราว่า อย่ามาคาดหวังอะไรกับพี่ ; ตอนขับรถมาส่งที่บ้านก็บอกว่า เราอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก นิสัยต่างกันจริงๆ ; เคยไปกินข้าวกับพี่ ๆ ในแผนกอยู่หนึ่งครั้ง และผู้บริหารอีกครั้งพี่เค้าก็ตักกับข้าวให้เราคนเดียว ทั้ง ๆ ที่คนอื่นพี่เค้าไม่ได้ตักให้ ; ออกไปประชุมข้างนอกบริษัท พี่เค้าพาเราเดินไปหาร้านกาแฟ บอกว่ากลัวเราง่วง ; เราเป็นคนขี้โกรธง่าย (ไบโพลาร์ประมาณนั้นมั๊ง) พี่เค้าก็มักเดินมาถามว่าโกรธพี่เรื่องอะไร จนหลัง ๆ โกรธบ่อยไม่ถามและ ; เห็นช่วงไหนเราทำงานเครียด แบบงานไม่เสร็จ พี่เค้าก็จะเดินมาถามว่าเครียดอะไรมีอะไรต้องเครียด ; เคยนั่งแท็กซี่ไปประชุมอยู่ครั้งนึง ปกติจะไม่ค่อยเห็นพี่เค้าร้องเพลงนะ แต่วิทยุเปิดเพลง unloveable ของ mild พอดี ตอนท่อนฮุก อยู่ดี ๆ พี่เค้าก็ร้องนะ ก็แบบเฮ้ยจะสื่ออะไรรึเปล่า มโนเก่งก็งี้แหละ
เราควรจะทำอย่างไรต่อดี กับชีวิต เพราะเราก็รู้ดีว่า ไม่มีวันที่จะรักกันได้ และก็สับสนกับความรู้สึกตัวเองมานานมาก ๆ แล้ว?