สวัสดีทุกคนนะคะ เป็นกระทู้แรกถ้ามีอะไรผิดพลาดขออภัยมาด้วยนะคะ
มาเริ่มกันเลยค่ะ เราเป็นคนมีความรักมาตั้งแต่ 10 ปีที่แล้วแฟนคนแรกมีตอนอายุ 18 ตอนนี้อายุ 29 แล้ว จ้าซึ่งมันใกล้จะ 30 แล้วนึกออกไหมค่ะทุกคน
ก่อนจะเข้าคำถามขอเล่าเหตุการณ์ก่อน คือเราผิดหวังในความรักมา 4 ครั้งใน 10 ปีนี้ ซึ่งเราเป็นคนจริงจังกับความรักดีการมีชีวิตคู่มากเพราะเรามีไอดอลเป็นคนตาคุณยายที่อายุ 90 แล้ว และเขาก็ยังรักและดูแลกันรวมถึงพ่อกับแม่เราด้วย
แฟนคนแรกมีตอนจบม.6 ขึ้นปี 1 ความรักครั้งนี้เป็นความรักที่แบบกระจอกงอกง่อยที่สุดเราไม่รู้ว่าความรักคืออะไร เรารู้สึกว่ามันเด็กเกินไปที่จะทำความเข้าใจกับมันมันก็เลยจบแบบก็โอเคจบก็ได้มีจังหวะเฮิร์ทอยู่ 1 จังหวะก็คือตอนฟังเพลงไม่ให้เธอไปของโปเตโต้แล้วก็ร้องไห้แล้วก็จบไปไม่ร้องอีก
ต่อมาแฟนคนที่สองมีตอนอยู่มหาลัยปี 2 เลิกกันตอนปี 4 สาเหตุก็คือเพราะเราต่างต้องการที่จะเปลี่ยนตัวตนของอีกฝ่ายมากกว่าเราบังคับเขาห้ามทำนู่นทำนี่เค้าก็ยอมทำให้ทั้งๆที่ตัวตนของเค้ามันไม่ใช่ เช่น ห้ามไปแข่งรถ(ไม่ใช่แว๊นซ์นะแข่งจริงๆในสนามแข่งเลย) แต่ในทางกลับกันเขาบังคับเราบ้างแต่เราดันทำไม่ได้ เช่นแอบไปเที่ยว แอบบ้าผู้ผู้ชาย อ่ะอันนี้เราผิด เรายอมรับเอง เราก็อยู่โสดๆไป 2 ปีกว่าไม่เปิดรับใครเลยสำนึกผิดอยู่
ความรักครั้งที่ 3 มีตอนเรียนจบทำงานแล้วปีแรก ซึ่งเป็นความรักที่ค่อนข้างจริงจังมากคิดเลยว่าจะแต่งงานกับคนนี้แต่ด้วยความที่อยู่ไกลกันคบกันมา 4 ปีเป็นเพื่อนกันมาก่อนและทำให้ทุกคนแสดงตัวตนออกมาอย่างที่สุดเพื่อให้อีกฝ่ายนึงรับให้ได้ในข้อดีข้อเสียแต่แล้วเขาก็นอกใจเราไปมีคนอื่น บอกเลยโคตรเฮิร์ทจนไม่อยากจะมีใครมาอีกแล้ว แทบจะกระโดดตึกตาย แต่หน้าพ่อกับแม่ก็ลอยมา
ความรักครั้งที่ 4 ครั้งล่าสุดเป็นความรักที่เข้ามาเร็วมากเราโสดอยู่แค่ประมาณเดือนเดียวและเราก็คบกับพี่คนนั้นเป็นแฟนคบมาได้ 1 ปีทุกอย่างดีมากในตอนแรก เราดูแลเค้าดีมาก แต่พี่เค้าดันหมด passion ในตัวเราอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเวลาของพี่เค้า ความเอาแต่ใจของเรา ความคาดหวังในตัวพี่เค้าเพราะเราอยากให้พี่เค้าเป็นคนสุดท้ายและแต่งงานไปเลย จนเราคิดว่าจริงๆแล้วพี่เขาคงไม่ได้จริงจังกับเราตั้งแต่แรกเพราะแฟนเก่าของเขาแต่ละคนคือสวยมากระดับเศรษฐีระดับพริตตี้ แต่เค้าก็ยังอินดี้เลิกกันเลย ตัดภาพมาที่เราง่อยมากตัวดำแต่หน้าก็สวยแบบไทยๆอยู่หุ่นก็ไม่ได้ดีมาก เห้ออ
แต่ที่สะดุดและสะอึกก็คือแฟนเก่าเราทุกคนบอกว่าเราเป็นคนดีแต่เราก็งงใจว่าทำไมไม่มีใครเลือกเราเลยสักคน
คำถามคือเรายังควรศรัธาในความรักอยู่ไหม ซึ่งเราก็คิดว่าเราเป็นคนดีนะ การงานดีมีเงินใช้เองโดยที่ไม่ต้องขอทำกับข้าวรีดผ้าซักผ้างานบ้านได้ทุกอย่างยกเว้นเย็บปักถักร้อย แต่ว่าพอเวลาเรามีแฟนแล้วก็คาดหวังกับแฟนรวมถึงมันก็งี่เง่าซึ่งเราว่ามันก็เป็นปกติของผู้หญิงทุกคนอยู่แล้วไหม หรือเราควรจะพอ และใช้ชีวิตโสดให้มีความสุข ซึ่งเราก็ทำได้นะเราว่าเราก็ไม่ได้แย่ตอนโสด ไม่เหงามากเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละเราก็ยังอยากมีคนที่คอยดูแลใช้ชีวิตร่วมกันยามแก่เฒ่าเป็นเหมือนกับคุณตาคุณยายแล้วก็พ่อแม่ของเราเหมือนกันไงสรุปแล้วทุกคนคิดว่ายังไงกันบ้างค่ะอยากได้ไอเดีย
ควรศรัทธากับความรักหรือควรพอแล้ว
มาเริ่มกันเลยค่ะ เราเป็นคนมีความรักมาตั้งแต่ 10 ปีที่แล้วแฟนคนแรกมีตอนอายุ 18 ตอนนี้อายุ 29 แล้ว จ้าซึ่งมันใกล้จะ 30 แล้วนึกออกไหมค่ะทุกคน
ก่อนจะเข้าคำถามขอเล่าเหตุการณ์ก่อน คือเราผิดหวังในความรักมา 4 ครั้งใน 10 ปีนี้ ซึ่งเราเป็นคนจริงจังกับความรักดีการมีชีวิตคู่มากเพราะเรามีไอดอลเป็นคนตาคุณยายที่อายุ 90 แล้ว และเขาก็ยังรักและดูแลกันรวมถึงพ่อกับแม่เราด้วย
แฟนคนแรกมีตอนจบม.6 ขึ้นปี 1 ความรักครั้งนี้เป็นความรักที่แบบกระจอกงอกง่อยที่สุดเราไม่รู้ว่าความรักคืออะไร เรารู้สึกว่ามันเด็กเกินไปที่จะทำความเข้าใจกับมันมันก็เลยจบแบบก็โอเคจบก็ได้มีจังหวะเฮิร์ทอยู่ 1 จังหวะก็คือตอนฟังเพลงไม่ให้เธอไปของโปเตโต้แล้วก็ร้องไห้แล้วก็จบไปไม่ร้องอีก
ต่อมาแฟนคนที่สองมีตอนอยู่มหาลัยปี 2 เลิกกันตอนปี 4 สาเหตุก็คือเพราะเราต่างต้องการที่จะเปลี่ยนตัวตนของอีกฝ่ายมากกว่าเราบังคับเขาห้ามทำนู่นทำนี่เค้าก็ยอมทำให้ทั้งๆที่ตัวตนของเค้ามันไม่ใช่ เช่น ห้ามไปแข่งรถ(ไม่ใช่แว๊นซ์นะแข่งจริงๆในสนามแข่งเลย) แต่ในทางกลับกันเขาบังคับเราบ้างแต่เราดันทำไม่ได้ เช่นแอบไปเที่ยว แอบบ้าผู้ผู้ชาย อ่ะอันนี้เราผิด เรายอมรับเอง เราก็อยู่โสดๆไป 2 ปีกว่าไม่เปิดรับใครเลยสำนึกผิดอยู่
ความรักครั้งที่ 3 มีตอนเรียนจบทำงานแล้วปีแรก ซึ่งเป็นความรักที่ค่อนข้างจริงจังมากคิดเลยว่าจะแต่งงานกับคนนี้แต่ด้วยความที่อยู่ไกลกันคบกันมา 4 ปีเป็นเพื่อนกันมาก่อนและทำให้ทุกคนแสดงตัวตนออกมาอย่างที่สุดเพื่อให้อีกฝ่ายนึงรับให้ได้ในข้อดีข้อเสียแต่แล้วเขาก็นอกใจเราไปมีคนอื่น บอกเลยโคตรเฮิร์ทจนไม่อยากจะมีใครมาอีกแล้ว แทบจะกระโดดตึกตาย แต่หน้าพ่อกับแม่ก็ลอยมา
ความรักครั้งที่ 4 ครั้งล่าสุดเป็นความรักที่เข้ามาเร็วมากเราโสดอยู่แค่ประมาณเดือนเดียวและเราก็คบกับพี่คนนั้นเป็นแฟนคบมาได้ 1 ปีทุกอย่างดีมากในตอนแรก เราดูแลเค้าดีมาก แต่พี่เค้าดันหมด passion ในตัวเราอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเวลาของพี่เค้า ความเอาแต่ใจของเรา ความคาดหวังในตัวพี่เค้าเพราะเราอยากให้พี่เค้าเป็นคนสุดท้ายและแต่งงานไปเลย จนเราคิดว่าจริงๆแล้วพี่เขาคงไม่ได้จริงจังกับเราตั้งแต่แรกเพราะแฟนเก่าของเขาแต่ละคนคือสวยมากระดับเศรษฐีระดับพริตตี้ แต่เค้าก็ยังอินดี้เลิกกันเลย ตัดภาพมาที่เราง่อยมากตัวดำแต่หน้าก็สวยแบบไทยๆอยู่หุ่นก็ไม่ได้ดีมาก เห้ออ
แต่ที่สะดุดและสะอึกก็คือแฟนเก่าเราทุกคนบอกว่าเราเป็นคนดีแต่เราก็งงใจว่าทำไมไม่มีใครเลือกเราเลยสักคน
คำถามคือเรายังควรศรัธาในความรักอยู่ไหม ซึ่งเราก็คิดว่าเราเป็นคนดีนะ การงานดีมีเงินใช้เองโดยที่ไม่ต้องขอทำกับข้าวรีดผ้าซักผ้างานบ้านได้ทุกอย่างยกเว้นเย็บปักถักร้อย แต่ว่าพอเวลาเรามีแฟนแล้วก็คาดหวังกับแฟนรวมถึงมันก็งี่เง่าซึ่งเราว่ามันก็เป็นปกติของผู้หญิงทุกคนอยู่แล้วไหม หรือเราควรจะพอ และใช้ชีวิตโสดให้มีความสุข ซึ่งเราก็ทำได้นะเราว่าเราก็ไม่ได้แย่ตอนโสด ไม่เหงามากเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละเราก็ยังอยากมีคนที่คอยดูแลใช้ชีวิตร่วมกันยามแก่เฒ่าเป็นเหมือนกับคุณตาคุณยายแล้วก็พ่อแม่ของเราเหมือนกันไงสรุปแล้วทุกคนคิดว่ายังไงกันบ้างค่ะอยากได้ไอเดีย