อยากแชร์เรื่องราวค่ะ
เกิดมาจนอายุสามสิบ ในครอบครัวที่มีปัญหาค่ะ เป็นเด็กกำพร้า แต่โชคดีที่ญาติทางแม่น่ารัก
เอ็นดูเรากับพี่ และเลี้ยงดูมาอย่างดี ให้เรียนโรงเรียนดีดี มีบ้านดีดีให้อยู่ แต่โชคร้ายหน่อยที่พี่ชายเราเป็นคนไม่ดี เคยต้องคดี
เราทำงานตั้งแต่เรียนมัธยมค่ะ ในระหว่างที่เพื่อนๆเรียนพิเศษ
(ที่จริงเราก็อยากเรียนค่ะ เพราะเห็นเพื่อนๆเรียนละวิธีทำโจทก์แบบเร็วๆ แต่ยายไม่มีเงินให้เรียนค่ะ เลยอด...)
โรงเรียนเลิกเราก็ไปเป็นเด็กเสริฟบ้าง รับสอนพิเศษบ้าง สอนดนตรีบ้าง
อะไรที่ได้เงินมาเป็นค่าใช้จ่ายและแบ่งเบาภาระยายได้ก็ทำค่ะ
เมื่อพี่เราเป็นคนไม่ดี ไม่ตั้งใจเรียน เราเลยพยายามเรียนให้เก่งค่ะ ให้น้า ลุง ป้า และยายภูมิใจ
เอนท์ติดโรงเรียนดีดี ตั้งใจเรียนจนจบระดับที่สูงที่สุด
ทางเดินก็ขรุขระบ้าง แต่ก็พยายามอดทนละผ่านมาให้ได้ค่ะ
แต่ชีวิตมันก็ไม่ได้ดีไปหมดหรอกค่ะ
พอเข้ามหาวิทยาลัยก็เริ่มมีแฟน เราอาจจะเป็นผู้หญิงน่าเบื่อ คบกับแฟนได้ 1 ปี แฟนคนแรกเราเลยมีคนใหม่ และคบซ้อนโกหกเราตลอด
เราจับได้ เลยบอกเลิกค่ะ
คนที่สองก็คบกันไปเพราะเราเริ่มรู้จักกันจากข้อเสีย เราพยายามประคองให้ชีวิตรักของเราเป็นไปด้วยดี อดทน แต่จะไม่ฝืน
แฟนคนที่สามเราเป็นลูกแหง่ ติดแม่มาก ตัดสินใจอะไรไม่ได้ ต้องถามแม่ตลอด ผิดคำพูดกับเราเพราะแม่บ่อยๆ เราเข้าใจว่าเค้ารักแม่
แต่เราก็จะไม่ฝืนตัวเองมาก เมื่อทนไม่ไหวเราเลยบอกเลิกกับเค้าค่ะ คบได้ 3 ปีพอดี
คนที่สามเป็นคนบ้างานค่ะ แต่หน้าตาดี คุยเก่ง และมีเสน่ห์ เลยมีสาวๆเข้ามาเยอะ แต่เค้ามาเลือกเราเพราะเราไม่ค่อยจุ้นจ้านค่ะ
เราเคารพพื้นที่ส่วนตัวมาก แต่เราคงเป็นพวงนางสาวโบราณ หวงตัวมาก ไม่ยอมมีอะไรกับเค้า
เค้าเลยเบื่อมั้งคะ ปีที่ 5 ที่คบกัน เราไปรู้มาว่า เค้าทำผู้หญิงท้อง พอถามเค้าว่าจะเอายังไง เค้าตัดสินใจไม่ได้สักที เราเลยคิดเองเออเอง
เอาล่ะ "ฉันไปเอง"
ตอนมาใช้ชีวิตโสดใหม่ๆ ก็โอเคนะคะ อาจจะเพราะแฟนคนล่าสุด เค้าให้เราใช้ชีวิตส่วนตัวมากเกินไป เราเลยอยู่กับตัวเองจนชิน
พอย้ายงานและไม่ค่อยมีสังคม เพื่อนสาวสมัยเรียนก็นานๆเจอกันที ตามงานแต่งงาน...
เราเลยยิ่งได้อยู่กับตัวเอง
อยากเที่ยวก็เที่ยว อยากทำงานเมื่อไหร่ก็ทำ ทำงานที่ไหนก็ได้ แค่ต้องส่งตรงเวลา
ตอนนี้เรามีรายได้ไม่มาก เราเลี้ยงดูพี่ และส่งกลับบ้านทุกเดือน แต่เงินเราก็พอกิน พอเก็บ และพอแบ่งปัน
หนี้สินเรามีแค่ผ่อนคอนโดอย่างเดียว รถเราก็ซื้อเงินสด
เราใช้เวลาว่างหมดไปกรรมกิจกรรมอาสาของเราเองค่ะ โดยเราแบ่งรายได้ส่วนนึงไปทำกิจกรรมกับเด็กๆ
ซึ่งไม่ได้ขึ้นกับองค์กรไหน เราอยากทำเราก็แบกของไปทำ แต่จะพยายามไม่ให้ขาดช่วง
ยายเราสอนให้รู้จักการให้ค่ะ ให้แบบไม่ต้องคิดว่าเราจะได้อะไรตอบแทน
แค่เราให้แล้วคนรับมีความสุข เราก็ยิ้มได้ เป็นอันพอค่ะ
เรารู้สึกว่าเป็นโสดมา 2 ปี อาจจะยิ้มได้ไม่หวือหวาเหมือนตอนมีแฟน
แต่เราได้ยิ้มนิดๆ และได้ยิ้มนานๆ
เป็นกำลังใจให้คนโสดทุกคน
ชีวิตโสดไม่ได้น่าเบื่อเลยค่ะ
ถ้าเราจัดการความเหงาเป็น เราก็จะยิ้มได้ค่ะ
ยิ้ม :) ให้ชีวิตโสด
เกิดมาจนอายุสามสิบ ในครอบครัวที่มีปัญหาค่ะ เป็นเด็กกำพร้า แต่โชคดีที่ญาติทางแม่น่ารัก
เอ็นดูเรากับพี่ และเลี้ยงดูมาอย่างดี ให้เรียนโรงเรียนดีดี มีบ้านดีดีให้อยู่ แต่โชคร้ายหน่อยที่พี่ชายเราเป็นคนไม่ดี เคยต้องคดี
เราทำงานตั้งแต่เรียนมัธยมค่ะ ในระหว่างที่เพื่อนๆเรียนพิเศษ
(ที่จริงเราก็อยากเรียนค่ะ เพราะเห็นเพื่อนๆเรียนละวิธีทำโจทก์แบบเร็วๆ แต่ยายไม่มีเงินให้เรียนค่ะ เลยอด...)
โรงเรียนเลิกเราก็ไปเป็นเด็กเสริฟบ้าง รับสอนพิเศษบ้าง สอนดนตรีบ้าง
อะไรที่ได้เงินมาเป็นค่าใช้จ่ายและแบ่งเบาภาระยายได้ก็ทำค่ะ
เมื่อพี่เราเป็นคนไม่ดี ไม่ตั้งใจเรียน เราเลยพยายามเรียนให้เก่งค่ะ ให้น้า ลุง ป้า และยายภูมิใจ
เอนท์ติดโรงเรียนดีดี ตั้งใจเรียนจนจบระดับที่สูงที่สุด
ทางเดินก็ขรุขระบ้าง แต่ก็พยายามอดทนละผ่านมาให้ได้ค่ะ
แต่ชีวิตมันก็ไม่ได้ดีไปหมดหรอกค่ะ
พอเข้ามหาวิทยาลัยก็เริ่มมีแฟน เราอาจจะเป็นผู้หญิงน่าเบื่อ คบกับแฟนได้ 1 ปี แฟนคนแรกเราเลยมีคนใหม่ และคบซ้อนโกหกเราตลอด
เราจับได้ เลยบอกเลิกค่ะ
คนที่สองก็คบกันไปเพราะเราเริ่มรู้จักกันจากข้อเสีย เราพยายามประคองให้ชีวิตรักของเราเป็นไปด้วยดี อดทน แต่จะไม่ฝืน
แฟนคนที่สามเราเป็นลูกแหง่ ติดแม่มาก ตัดสินใจอะไรไม่ได้ ต้องถามแม่ตลอด ผิดคำพูดกับเราเพราะแม่บ่อยๆ เราเข้าใจว่าเค้ารักแม่
แต่เราก็จะไม่ฝืนตัวเองมาก เมื่อทนไม่ไหวเราเลยบอกเลิกกับเค้าค่ะ คบได้ 3 ปีพอดี
คนที่สามเป็นคนบ้างานค่ะ แต่หน้าตาดี คุยเก่ง และมีเสน่ห์ เลยมีสาวๆเข้ามาเยอะ แต่เค้ามาเลือกเราเพราะเราไม่ค่อยจุ้นจ้านค่ะ
เราเคารพพื้นที่ส่วนตัวมาก แต่เราคงเป็นพวงนางสาวโบราณ หวงตัวมาก ไม่ยอมมีอะไรกับเค้า
เค้าเลยเบื่อมั้งคะ ปีที่ 5 ที่คบกัน เราไปรู้มาว่า เค้าทำผู้หญิงท้อง พอถามเค้าว่าจะเอายังไง เค้าตัดสินใจไม่ได้สักที เราเลยคิดเองเออเอง
เอาล่ะ "ฉันไปเอง"
ตอนมาใช้ชีวิตโสดใหม่ๆ ก็โอเคนะคะ อาจจะเพราะแฟนคนล่าสุด เค้าให้เราใช้ชีวิตส่วนตัวมากเกินไป เราเลยอยู่กับตัวเองจนชิน
พอย้ายงานและไม่ค่อยมีสังคม เพื่อนสาวสมัยเรียนก็นานๆเจอกันที ตามงานแต่งงาน...
เราเลยยิ่งได้อยู่กับตัวเอง
อยากเที่ยวก็เที่ยว อยากทำงานเมื่อไหร่ก็ทำ ทำงานที่ไหนก็ได้ แค่ต้องส่งตรงเวลา
ตอนนี้เรามีรายได้ไม่มาก เราเลี้ยงดูพี่ และส่งกลับบ้านทุกเดือน แต่เงินเราก็พอกิน พอเก็บ และพอแบ่งปัน
หนี้สินเรามีแค่ผ่อนคอนโดอย่างเดียว รถเราก็ซื้อเงินสด
เราใช้เวลาว่างหมดไปกรรมกิจกรรมอาสาของเราเองค่ะ โดยเราแบ่งรายได้ส่วนนึงไปทำกิจกรรมกับเด็กๆ
ซึ่งไม่ได้ขึ้นกับองค์กรไหน เราอยากทำเราก็แบกของไปทำ แต่จะพยายามไม่ให้ขาดช่วง
ยายเราสอนให้รู้จักการให้ค่ะ ให้แบบไม่ต้องคิดว่าเราจะได้อะไรตอบแทน
แค่เราให้แล้วคนรับมีความสุข เราก็ยิ้มได้ เป็นอันพอค่ะ
เรารู้สึกว่าเป็นโสดมา 2 ปี อาจจะยิ้มได้ไม่หวือหวาเหมือนตอนมีแฟน
แต่เราได้ยิ้มนิดๆ และได้ยิ้มนานๆ
เป็นกำลังใจให้คนโสดทุกคน
ชีวิตโสดไม่ได้น่าเบื่อเลยค่ะ
ถ้าเราจัดการความเหงาเป็น เราก็จะยิ้มได้ค่ะ