คือบางทีเราก็โตแล้ว แต่พ่อแม่ก็ไม่เข้าใจมองว่าเราเด็กห้ามนู้นนี่นั่นมันก็การเป็นการจำกัดจนรู้สึกอึดอัดที่แรกก็ทนๆจนทนไม่ไหวเพราะบางทีมันเครียดมันกดดันตัวเองไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกผมเลยเอาแต่พูดๆผมก็ทนทนไม่ไหวมันก็กดดันตัวเองถึงจะโตแล้วแต่ก็อยู่บ้านเดียวกันทำงานเลี้ยงพ่อแม่ เลยไปใช้ชีวิตของตัวเองไม่ได้  ผมทนมานานนะ มันเป็นเรื่องเก่าแล้วละพอมาคิดเรื่องกรรมก็กลัวหลังจากนั้นไม่นานผมสำนึกได้แต่ยังไม่ได้จขอโทษผมก็ไม่ได้ด่าแล้วซื้อนั่นซื้อนี่ให้พ่อแม่กิน นวดแขนขา ปลงปล่อยวางไม่หวังอะไรละ

เพราะไม่มีใครเข้าใจผมผมเลยไม่ได้รับกำลังใจจากพ่อแม่เลยส่วนใหญ่โดนด่ามากกว่า มีแต่เรื่องเครียดๆ คำด่าพวกนั้นบางทีมันก็ทำลายความหวังของผมด้วย  รู้สึกเหมือนโดนเสียบกลางหัวใจเลยคำพูดพ่อแม่ที่ทำลายความหวังของเรานี่เจ็บปวดที่สุด ปกติแล้วผมไม่ค่อยสนใจใครนะเลยไม่ได้อินกับคำพูดใครแต่คำพูดพ่อแม่เจ็บจริงๆ ทุกวันนี้แทบจะไม่เชื่อใจพ่อแม่ตัวเองแล้วเชื่อใจแค่นิดเดียว ชอบพูดเหมือนจะให้ความหวังผมหรอกให้ดีใจพอถึงเวลาก็ตัดจบเหมือนไม่เคยคุยกันผมไม่เชื่อว่าพ่อแม่จะคิดแบบนั้นเพราะเราเคยเชื่อใจกันมากผมพิสูจน์ความสงสัยของตัวเองอยู่หลายครั้งจนเข้าใจและเจ็บปวดหลายครั้งยอมหลอกตัวเองว่าพ่อแม่ไม่น่าจะหรอกให้เราคาดหวังเล่นแต่ก็โกหกตัวเองไม่ไหวเพราะเริ่มทบทวนเริ่มเข้าใจมันเลยเจ็บใจที่เสียเวลา ความรู้สึก ความหวัง ความเชื่อใจ สิ่งที่ได้รับก็แค่เรื่องโกหกเพราะคิดว่าเราเป็นเด็กเลยหรอกเอาใจเราเล่น เจ็บใจจริงๆ ทั้งที่เราโตแล้วเรามีความหวังจะทำอะไรก็ปรึกษาพ่อแม่แต่พ่อแม่แค่พูดเอาใจเหมือนจะยอมรับแต่จริงๆ็แค่หลอกให้ผมดีใจ แล้วค่อยมาปฏิเสธทีหลังเสียเวลามาก