จินตนาการล้ำเรื่องคนอื่นเสมือนเรื่องตัวเองปกติไหม

นิสัยแต่เด็ก ชอบจินตนาการ ์ดูการ์ตูน ละคร เสมือนหนึ่งว่า ตัวเองเป็นคนนั้นคนนี้ในละคร เป็นนางเอก เป็นนั่นนี่ที่ดูแล้วชอบความเก่ง หรือบุคลิก
โตมาติดนิสัย  แ​ก้ไม่หาย นึกว่าตัวเองเป็นนางเอกซีรี่ย์โรแมนต◌ิก เจอสุภาพบุรุษ ตัดมาที่ชีวิตจริง ่มีแต่ดิบเถื่อน่ว่ ​างเปล่า ​ไร้วี่แวว เรื่องคนอื่น นึกว่าตัวเองเป็นคนอื่น ​นึกว่าคนอื่นเป็นตัวเอง  บางทีมันจุดพีคสุด ต้องมาเขียนเรื่องใน pantip ที่มาจากเขาโคลงจริง ที่มาจากที่เห็นใกล้ตัว จากเรื่องเล่า นินทากัน
คือเป็นแบบนี้ ยังปกติไหม?
รึเป็นการถ่ายเท พัก ออก​ไปจากตรงนี้ ไปเป็นที่อื่น ที่ประทับใจ ​อยากมี อยากเป็น  ​​แล้วลืมบางงเรื่องไป สักพัก ค่อยกลับมาใหม่ มีความทะเยอทะยานผลักดันตัวเองไม่งั้นใครจะผลักดันล่ะ ไม่มีหรอก
ตอนวัยเด็ก เจอความรุนแรงในครอบครัวทุกวัน ก็ใช้วิธีนี้ แบบเหมือนฝัน ​กลับสู่ความจริง ผิดหวัง  ิอยากจะตาย ไม่​ต้องรับรู้ แ่ต่ก็ยังมีลมหายใจต้องเดินต่อ
​แต่กับพี่ชาย ไม่กลับมาโลกความจริงเลย หลุดไปทางจิตเวท ต้องไป รพ.สวนปรุง ต้องกินยา แล้วก็กลายเป็นป่วย โรคพุ่มพวง ​อายุ 33 ​ปี ปีพ.ศ.2554 เค้าก็หมดเวร ในผ้าเหลือง เราก็นึกว่าจะหมดเวรตามพี่ไป ก็เกิดมาในสภาพแวดล้อมเดียวกัน ที่ไหนได้ล่ะ อยู่มาจน 40 ​ปีละ
ทำไมไม่ไปคุยไปหาคนที่ปรึกษาได้
คิดว่าน่าจะมีแต่หมอแหละต้องหาเวลาไป
เพราะในชีวิตจริง ​การเล่าเรื่องบางเรื่อง ให◌้บ◌างคน ​อาจจะย้อนกลับมาทำลายตัวเราเอง