จริงเหรอที่ว่า อะไรที่เป็นของเรา มันจะเป็นของเรา?

อะไรก็ตามที่เป็นของเรามันจะเป็นของเรา ไม่ต้องกระวนกระวายใจไป เมื่อคู่กันแล้ว ไม่แคล้วกัน คำเหล่านี้ เคยได้ยินมาตลอด แต่ก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นะครับ แต่ตอนนี้เริ่มๆจะเชื่อบ้างละ ย้อนไปเมื่อ 8 ปีที่แล้ว ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง ได้พูดคุย คบกันในระยะเวลาสั้นๆ แต่จริงๆแล้ว เราเห็นกันมานาน แต่ไม่ได้สนใจอะไร เรื่องมีอยู่ว่า เธอท้อง เธอมาบอกผม ผมก็อึ้ง ยอมรับตรงๆเลยครับ แต่พอตั้งสติได้ก็ บอกเธอไปว่า โอเค เดี๋ยวพาไปฝากท้องนะ พาไปหาพ่อกะแม่ ผมดูแลเธอทุกอย่างตั้งแต่ เลือกหมอเอง พาไป อยากกินอะไรหาซื้อให้ทุกอย่าง อะไรก็ตามที่คนท้องจำเป็นต้องกินผมหาให้หมด เป็นลูกคนแรกครับ ก็ตื่นเต้นแต่ก็ยัง งงๆ เพราะเรา 2 คน คบกันแป๊บเดียวเอง จนถึงวันคลอด เธอคลอดที่ รพ เอกชน ย่านปิ่นเกล้า ค่าคลอดก็แพงอยู่ ผมจัดการทุกอย่าง เตรียมทุกอย่าง ขวดนม เสื้อผ้า เอาเป็นว่าของเด็กทารก มีครบทุกอย่างเลย ที่บ้านผมก็ไปกันทั้งบ้าน เพราะเป็นหลานของปู่กะย่า คนแรก สุดท้ายพอออกจาก รพ เธอบอกผมว่า จะเอาลูกไปอยู่ ตจว ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวดูแลเอง จริงๆแล้วเราทะเลาะกันเรื่องนี้มาครั้งนึงแล้ว ผมขอลูกเธอไว้เลี้ยงเอง โดยให้เหตุผลว่า เธอก็มีลูกอยู่แล้วคนนึง คนนี้ขอเถอะ แต่เธอไม่ยอม และผมบอกกับเธออีกว่า เอาล่ะ ถ้าไม่อยากอยู่ด้วยกัน เราเป็นเพื่อนกันได้ เราเป็นแค่พ่อและแม่ของลูกก็ได้ เธอก็ไม่ยอม แล้วเธอก็ไป โดยที่ไม่ติดต่อผมอีกเลย ผมติดต่อไปทุกทาง เธอบล็อคหมด จนถึงวันนึ้โดยไม่รู้สาเหตุจริงๆเลย เพื่อนๆทุกคนอาจจะคิดว่า ผมทำอะไรไว้ เธอถึงเอาลูกไปใช่มั้ย คำตอบคือ ไม่มีเลย ผ่านไป 7 ปี เธอติดต่อผมมา มาถามสารทุกข์สุกดิบ แล้วให้ผมได้คุยกับลูก ผมดีใจมาก แต่ก็นะ ไม่ได้ดีใจจนน้ำตาไหล ผมเองก็มีแฟนแต่ยังไม่แต่งงาน ผมบอกเธอทุกอย่าง รวมทั้งแฟนปัจจุบันด้วย โชคดีที่ผมได้บอกเรื่องจริงกับทั้ง 2 ฝ่ายหมด จึงไม่มีอะไรอึดอัดใจ เธอพาลูกมาหาผม มาหาปู่กะย่า ปู่กับย่า ดีใจมาก สีหน้าดูสดใส มันทำให้คิดว่า ไอ้คำที่ว่า อะไรที่เป็นของเรา มันก็เป็นของเรา มันท่าจะจริงมั้ง ผมก็ถามเธอนะว่า ติดต่อมาทำไม ทำไมถึงหายไป หายไปนานจัง เธอได้แต่ ขอโทษ และก็บอกว่า อยากกลับมาแก้ไข สิ่งที่เธอทำไว้กับผม คือการพรากลูกไป เพื่อนๆล่ะครับ คิดยังไงกับคำๆนี้