ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

รายงานเดี่ยว ที่ผมจะต้องทำ และไปเก็บข้อมูลที่หมู่บ้านตัวเอง ที่โคราช คืองานประเพณีทำบุญกลางบ้าน ซึ่งจะจัดขึ้นในช่วงเช้าของ วันที่ 1 พฤษภาคม 2547 แต่รายงานกลุ่ม พวกที่เรียนจะต้องไปเข้าค่ายที่จังหวัดนครพนม ณ หมู่บ้านชาวเผ่าๆ หนึ่ง ซึ่งพูดคนละภาษากับเรา แล้วเก็บข้อมูล ศึกษาประเพณีพิธีกรรมของชาวบ้าน มาทำรายงานกัน กำหนดวันเข้าค่ายคือ 29-30 เมษายน 2547 ดูจากตารางเวลาแล้ว พวกเราควรจะกลับถึง มหาวิทยาลัยราวๆ 4-5 โมง เย็น แต่รถดันเสียระหว่างทาง ทำให้มาถึงช้ากว่ากำหนด ก่อนจะเลี้ยวไปทางมหาลัย ผมจึงจำเป็นต้องขอลงที่ท่ารถ เพื่อรอรถที่เดินทางเข้ากรุงเทพฯ ซึ่งจะผ่านโคราชทุกคัน ถ้าถึงโคราช ก็ไม่ต้องห่วงแล้ว เพราะมีรถผ่านหมู่บ้านตลอด 24 ชม.

ลงรถ ที่ท่ารถบนถนนหลวง ณ อำเภอหนึ่ง ตอนนั้นเวลา 5 ทุ่มกว่าแล้ว ผมไปนั่งรอที่ศาลารอรถ มีไฟดวงเล็กๆ ดวงหนึ่ง กับแคร่ไม้เก่าๆ ตรงนั้นก็มืด และเปลี่ยวมาก ตามหลักจะมีไฟถนนสีแดง ตรงแยกนั้น แต่มันก็เสียไปเมื่อไรไม่รู้ เห็นรถที่จะเข้าอีสานผ่านหลายคัน แต่ไม่มีรถเข้ากรุงเทพฯ เลย นานๆ ทีจะมีรถส่วนตัวผ่านสักคัน แล้วสักพักก็มีรถกระบะเก่าๆ คันนึงผ่านมา เป็นรถของพ่อค้า จะไปรับของที่ตลาด เขาก็แวะถามว่าจะไปไหน แล้วชวนผมเข้าไปรอรถในเมืองดีกว่า ด้วยความที่ผมก็ไม่อยากนั่งตรงนั้นคนเดียว ผมก็เลยไปกับลุงเขา ลุงถามว่า มานั่งทำไมตรงนี้ ตรงนี้มันน่ากลัว มีคนเคยเจอดีบ่อย บางทีมีคนมานั่งรอรถด้วยนะ ฟังลุงเล่า ผมก็เริ่มจะขนลุกแล้ว ดีแล้วที่ติดรถแกเข้าไปในตลาดด้วย

ผมลงที่หน้า โรงพยาบาล เหลือบดูนาฬิกา ตอนนั้น เที่ยงคืนครึ่งพอดี พยายามหาโบกรถที่ขับผ่าน ก็ไม่มีใครไปถึงโคราชเลยสักคัน เริ่มเหนื่อย ก็เลยข้ามถนนเข้าไปในโรงพยาบาล กะว่าจะไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อย สอบถามรถสองแถวรับจ้าง เขาบอกว่า รถเข้ากรุงเทพฯ หมดตั้งแต่ 5 ทุ่มแล้ว จากนี้ไปจะมีแต่รถขา เข้าอีสานเท่านั้น ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ส่วนรถเข้ากรุงเทพ เช้าสุดก็ 05.30 น. ผมก็คงต้องยอมรอ ไปเที่ยวเช้า วางแผนไว้ว่า ตอนเช้าจะโทรหาพี่ชาย ให้ไปช่วยถ่ายรูปในพิธีกรรมให้ก่อน แล้วผมจะตามไปเก็บข้อมูลทีหลัง ตอนนั้นก็ลังเลใจว่าจะเหมารถสองแถว กลับมหาลัย หรือรอจนเช้า ดูเงินในกระเป๋า แล้วมีแค่พอค่ารถ กลับโคราช จึงตัดสินใจ รอ ที่ โรงพยาบาลแห่งนั้น