บุตรชายดิฉันเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถกระบะเฉี่ยวชนและเสียชีวิตในเวลาต่อมา ในวันที่ 7 เม.ย.2561 ร้อยเวรจราจรไม่รับแจ้งความเพราะอ้างว่ายังไม่สามารถชี้ได้ว่าใครถูกใครผิด จากวันนั้นดิฉันไม่ได้รับการติดต่อใดๆจากบริษัทประกันภัย ผู้หญิงคนนั้น และเจ้าหน้าที่ตำรวจได้ตอบบ่ายเบี่ยง ว่ายังหาหลักฐานยืนยันไม่ได้ว่าคนที่ขับรถกระบะผิด หรือลูกชายดิฉันที่ขับรถมอเตอร์ไซค์เป็นคนผิด ในระหว่างนั้นได้มีผู้หวังดีส่งภาพกล้องวงจรปิดมาให้ดิฉัน และพยานแวดล้อมได้ให้ข้อมูลในทางเดียวกันว่า คนขับรถกระบะผิดแน่นอนและที่น่าแปลกร้อยเวรจราจรได้พูดลักษณะบ่ายเบี่ยง อ้างเหตุผลอย่างเดียวว่ายังไม่มีหลักฐาน ซึ่งในระหว่างนั้นดิฉันได้สอบถามเรื่องการขอข้อมูลภาพกล้องวงจรปิดของธนาคารที่มีตู้ เอทีเอ็ม ตั้งอยู่ และจุดนั้นคือจุดที่ลูกชายของดิฉันกระเด็นมาใส่กำแพงปูนจากจุดที่ชน ภาพในกล้องเห็นอย่างชัดเจน แต่นั่นร้อยเวรจราจรบอกว่า"มันไม่ชัด"ต้องรอกล้องจากธนาคารจึงจะเชื่อถือได้
จนกระทั่งในเดือนถัดมา คือ 1 พฤษภาคม ดิฉันได้โทรหา ท่านผู้กำกับของสถานีตำรวจแห่งนั้นและได้เล่าความเป็นมาให้ท่านฟังท่านรับปากจะตามเรื่องให้ หลังจากนั้นในบ่ายวันเดียวกัน รอง ผู้กำกับท่านนึงได้โทรหาดิฉัน ซึ่งมีลักษณะการพูดที่ดูเป็นกันเอง รื่นหู โดยได้นัดให้ดิฉันมาพบในวันที่ 4 พฤษภาคม พร้อมกับคนขับรถกระบะและบุคคลนั้นได้ยอมรับผิด พร้อมกับมอบเงินเยียวยาให้ดิฉัน สามหมื่นบาท ถามว่าจำนวนเงินแค่นี้เขาจำเป็ฯต้องมอบให้เพื่อเป็นประโยชน์ต่อการให้ปากคำต่อศาลว่า ตนเองมีมนุษย์ธรรมเพื่อโทษที่ขับรถชนคนตายจะได้เบาบางลง และวันนั้นดิฉันได้บันทึกประจำวันกลับบ้านต่างจังหวัดโดยไม่มีเลขที่ของบันทึกประจำวัน และหลังจากนั้นไม่กี่เดือนบริษัทที่ผู้หญิงคนนั้นทำประกันชีวิตก็ถูกเพิกถอนใบอนุญาตแต่ยังถือว่าพอจะมีความหวังอยู่บ้างที่ดิฉันได้จ้างทนายฟ้องแพ่งเพือ่เรียกร้องค่าสินไหมทดแทน และนี่เกือบ 1 ปีแล้ว
วันนี้วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2562 อีกเดือนกว่าๆก็จะครบ 1 ปีที่ลูกจากไป ดิฉันไม่เคยได้รับหมายศาลเกี่ยวกับเรื่องของลูกหรือถูกเรียกให้ไปเป็นพยานหรือเพื่อรับทราบข้อความใดๆ ดิฉันจึงได้โทรสอบถามไปยังสำนักงานอัยการจังหวัดแห่งนั้นว่า มีสำนวนคดีและผู้ต้องหารายนี้ถูกส่งมาเพื่อขอคำวินิจฉัยหรือไม่ เจ้าหน้าที่ได้ตรวจสอบรายละเอียดจากชื่อหรืออื่นๆเท่าที่ดิฉันจะตอบคำถามได้ ปรากฎว่าไม่มีเรื่องนี้หรือคดีนี้ถูกส่งมาจากสถานีตำรวจดังกล่าว ดิฉันจึงได้โทรกลับไปยัง สน.แห่งนั้นอีกหลายครั้งแต่ไม่เคยได้คุยกับเจ้าพนักงานสอบสวนท่านเจ้าของคดีเลย ดังนั้นจึงได้โทรหารองผู้กำกับที่เคยประสานงานด้วยจึงได้ทราบว่า "โรงพักไม่ได้ส่งเรื่องไปจริง เพราะเข้าใจว่าดิฉันได้เงินเยียวยาสามหมื่นบาทแล้วจะจบและเข้าใจว่าคงจะเห็นใจกันเนื่องจากผู้หญิงคนนั้น ท้อง(ขณะนั้นเค้าตั้งท้องได้ประมาณ 4 เดือน) แต่คงเป็นเพราะว่าดิฉันยังไม้ได้เงินสินไหมจากบริษัทประกันจึงโกรธและจะตามเอาเรื่องใช่หรือไม่ " ดิฉันจึงตอบกลับไปว่า เงินเพียงสามหมื่นบาทดิฉันไม่อยากได้มันเทียบไม่ได้กับชีวิตของคน สิ่งที่อยากได้คือขอชีวิตลูกชายดิฉันคืนมาและดิฉันจึงถามรองผู้กำกับท่านนั้นว่า "การกระทำละเมิดต่อชีวิตของผู้อื่นให้ถึงแก่ความตาย มันยกเว้นได้ด้วยหรือ หรือว่าคนท้องทำอะไรไม่ผิด"รองผู้กำกับท่านนั้นจึงรับปากว่าจะรีบส่งสำนวนไปให้เร็วที่สุด แต่บอกตรงๆว่าดิฉันขาดความเชื่อถือกรปฎิบัติหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำนวจที่ สน.นี้ตั้งแต่แรก ขอเรียนถามท่านผู้รู้ดังนี้ค่ะ
1.การที่เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ส่งสำนวนและนำผู้ต้องหาไปเพื่อให้อัยการพิจารณา ตำรวจละเว้นการปฎิบัติหน้าที่มั้ยคะ
2.มีเงื่อนไขระยะเวลามั้ยคะจากการลงรับในการร้องทุกข์กล่าวโทษเสร็จสิ้นและดำเนินการขั้นต่อไป เช่นกรณีของดิฉันเกือบ 1 ปี
3.ทำไม่ในเอกสารที่ตำรวจลงบันทึกประจำวัน หรือการรับแจ้งความถึงไม่มีเลขที่
ขอความกรุณาชี้แนะแนวทางในการทำหนังสือสอบถามไปยังสำนักงานอัยการจังหวัดด้วยนะคะ และขอความกระจ่างกับปัญหานี้
ขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ .....แม่
เจ้าหน้าที่ตำรวจเจ้าของคดี ไม่นำส่งผู้กระทำผิดและไม่ส่งสำนวนไปยังสำนักงานอัยการ
จนกระทั่งในเดือนถัดมา คือ 1 พฤษภาคม ดิฉันได้โทรหา ท่านผู้กำกับของสถานีตำรวจแห่งนั้นและได้เล่าความเป็นมาให้ท่านฟังท่านรับปากจะตามเรื่องให้ หลังจากนั้นในบ่ายวันเดียวกัน รอง ผู้กำกับท่านนึงได้โทรหาดิฉัน ซึ่งมีลักษณะการพูดที่ดูเป็นกันเอง รื่นหู โดยได้นัดให้ดิฉันมาพบในวันที่ 4 พฤษภาคม พร้อมกับคนขับรถกระบะและบุคคลนั้นได้ยอมรับผิด พร้อมกับมอบเงินเยียวยาให้ดิฉัน สามหมื่นบาท ถามว่าจำนวนเงินแค่นี้เขาจำเป็ฯต้องมอบให้เพื่อเป็นประโยชน์ต่อการให้ปากคำต่อศาลว่า ตนเองมีมนุษย์ธรรมเพื่อโทษที่ขับรถชนคนตายจะได้เบาบางลง และวันนั้นดิฉันได้บันทึกประจำวันกลับบ้านต่างจังหวัดโดยไม่มีเลขที่ของบันทึกประจำวัน และหลังจากนั้นไม่กี่เดือนบริษัทที่ผู้หญิงคนนั้นทำประกันชีวิตก็ถูกเพิกถอนใบอนุญาตแต่ยังถือว่าพอจะมีความหวังอยู่บ้างที่ดิฉันได้จ้างทนายฟ้องแพ่งเพือ่เรียกร้องค่าสินไหมทดแทน และนี่เกือบ 1 ปีแล้ว
วันนี้วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2562 อีกเดือนกว่าๆก็จะครบ 1 ปีที่ลูกจากไป ดิฉันไม่เคยได้รับหมายศาลเกี่ยวกับเรื่องของลูกหรือถูกเรียกให้ไปเป็นพยานหรือเพื่อรับทราบข้อความใดๆ ดิฉันจึงได้โทรสอบถามไปยังสำนักงานอัยการจังหวัดแห่งนั้นว่า มีสำนวนคดีและผู้ต้องหารายนี้ถูกส่งมาเพื่อขอคำวินิจฉัยหรือไม่ เจ้าหน้าที่ได้ตรวจสอบรายละเอียดจากชื่อหรืออื่นๆเท่าที่ดิฉันจะตอบคำถามได้ ปรากฎว่าไม่มีเรื่องนี้หรือคดีนี้ถูกส่งมาจากสถานีตำรวจดังกล่าว ดิฉันจึงได้โทรกลับไปยัง สน.แห่งนั้นอีกหลายครั้งแต่ไม่เคยได้คุยกับเจ้าพนักงานสอบสวนท่านเจ้าของคดีเลย ดังนั้นจึงได้โทรหารองผู้กำกับที่เคยประสานงานด้วยจึงได้ทราบว่า "โรงพักไม่ได้ส่งเรื่องไปจริง เพราะเข้าใจว่าดิฉันได้เงินเยียวยาสามหมื่นบาทแล้วจะจบและเข้าใจว่าคงจะเห็นใจกันเนื่องจากผู้หญิงคนนั้น ท้อง(ขณะนั้นเค้าตั้งท้องได้ประมาณ 4 เดือน) แต่คงเป็นเพราะว่าดิฉันยังไม้ได้เงินสินไหมจากบริษัทประกันจึงโกรธและจะตามเอาเรื่องใช่หรือไม่ " ดิฉันจึงตอบกลับไปว่า เงินเพียงสามหมื่นบาทดิฉันไม่อยากได้มันเทียบไม่ได้กับชีวิตของคน สิ่งที่อยากได้คือขอชีวิตลูกชายดิฉันคืนมาและดิฉันจึงถามรองผู้กำกับท่านนั้นว่า "การกระทำละเมิดต่อชีวิตของผู้อื่นให้ถึงแก่ความตาย มันยกเว้นได้ด้วยหรือ หรือว่าคนท้องทำอะไรไม่ผิด"รองผู้กำกับท่านนั้นจึงรับปากว่าจะรีบส่งสำนวนไปให้เร็วที่สุด แต่บอกตรงๆว่าดิฉันขาดความเชื่อถือกรปฎิบัติหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำนวจที่ สน.นี้ตั้งแต่แรก ขอเรียนถามท่านผู้รู้ดังนี้ค่ะ
1.การที่เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ส่งสำนวนและนำผู้ต้องหาไปเพื่อให้อัยการพิจารณา ตำรวจละเว้นการปฎิบัติหน้าที่มั้ยคะ
2.มีเงื่อนไขระยะเวลามั้ยคะจากการลงรับในการร้องทุกข์กล่าวโทษเสร็จสิ้นและดำเนินการขั้นต่อไป เช่นกรณีของดิฉันเกือบ 1 ปี
3.ทำไม่ในเอกสารที่ตำรวจลงบันทึกประจำวัน หรือการรับแจ้งความถึงไม่มีเลขที่
ขอความกรุณาชี้แนะแนวทางในการทำหนังสือสอบถามไปยังสำนักงานอัยการจังหวัดด้วยนะคะ และขอความกระจ่างกับปัญหานี้
ขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ .....แม่