เราควรทำยังไงดี เราไม่มีความสุขในตอนที่อยู่โรงเรียนก็เพราะเพื่อน

เราเรียนอยู่ชั้นมัธยมและตอนนี้เรากำลังคิดว่าเราอาจจะเป็นโรคซึมเศร้า เราเหนื่อยง่าย นอนมาก แต่ไม่ใช่เศร้าทุกเวลาอาการที่เป็นบ่อยคือเรามักจะไม่รู้สึกอะไรเลยมันเฉยชาแต่มันทรมานเราร้องไห้บ่อยอะไรที่เคยชอบก็เบื่อไปหมดไม่อยากทำอะไรเลย เราเคลียดเพราะเพื่อนคนหนึ่งมันเริ่มจากตอนที่เราย้ายมาเรียนที่นี้ตอนแรกเพื่อนคนนี้ก็ไม่ค่อยชอบเราไม่อยากให้เราอยู่กลุ่มทำงานด้วย พอสักพักเขาก็ออกจากกลุ่มแล้วเริ่มเข้าหาเรา เราทั้งคู่ก็สนิทกันขึ้น พอสนิทกันมากๆความเกรงใจก็ไม่ค่อยมีให้กันยืมเงินเราบ่อยๆ ของขวัญวันเกิดเขาบอกว่าเขาจะซื้อของมากมายให้เราเราก็เกรงใจเขาบอกหมดไปเกือบพันเราเลยถามว่าเขาอยากได้อะไร เขาก็บอกของที่เขาอยากได้มา แล้วมันก็แพงเราเลยบอกขอเวลาเก็บตังก่อนนะเขาก็บอกได้แล้ววันเกิดเขามันถึงก่อนเราใช่มั้ยเขาก็ทวงเราตลอดเราก็ว่ารอก่อนๆ จนเราก็ซื้อให้เค้าได้พอตอนของเราเราก็รอเขาบอกตอนเราเค้ายังรอของเรามันแพงด้วย จนจบเทอม2ขึ้น ชั้นปีใหม่เราถึงได้ของสรุปคือมันราคาประมาณ300 ซึ่งเป็นของชึ้นเดียวเราก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย  และอีกเรื่องคือเวลาสอบเขาจะคอยลอกเราเลื่อยๆ เราจะได้คะแนนเยอะกว่าเขาหลายๆครั้งแต่เราก็ไม่ได็พูดอะไรเพราะไม่รู้จะโอ้อวดไปทำไม แต่พอเขาได้คะแนนเยอะบ้างก็จะพูดดูถูกเราซึ่งบางข้อคือลอกเรามาด้วยซ้ำพอสักพักเราก็เริ่มไม่มีความสุขเลยในการมาโรงเรียน และเริ่มรู้สึกว่าอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าเลยไปปรึกษาเขาเขาก็บอกว่า จะบ้าหรอ เราทำตัวไม่มีความสุเองรึเปล่า มันทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิม เราเลยตัดสินใจออกมาจากเขาเขาก็มาง้อนะ บอกจะปรับตัว แต่ไม่เลยแค่ช่วงแรกที่ดีขึ้นเราเลยตัดสินใจออกมาจริงๆจังๆ เชามาง้อตอนอยู่ที่โรงเรียนแต่เราก็ไม่ยอมเขาเลย วิ่งไปนั่งตรงที่มีเพื่อนอยู่ตรงที่กว้างๆทั้งๆที่เราคุยกันอยู่ที่หน้าห้องน้ำแล้วเราเป็นฝ่ายเดินออกมาให้ด้วยซ้ำ ทำไมต้องไปร้องไห้ตรงที่มีคนเยอะ? เพื่อนกลุ่มหนึ่งก็มาหาเรากลางโรงอาหาร แล้วบอกว่า "เป็นอะไร ทำไมทำเพื่อนร้องไร้ เป็นไรทำไมไม่พูดหล่ะเห็นมั้ยว่าเพื่อนมันร้องไห้น่ะ"? พอกลางวันเพื่อนอีกคนก็ถามว่า "เป็นอะไร สนุกมากหรอทำคนอื่นร้องไห้"คือเราแค่อยากมีความสุขเราผิดมากหรอ เขาก็เอาไปเล่าให้คนอื่นฟังคนอื่นก็สงสารพากันโพสให้กำลังใจเขากัน แล้วเราล่ะ เราต้องทำยังไงเราแค่ไม่อยากบอกทุกคนว่าเขาทำอะไรไปบ้าง เราต้องทำยังไง ยังมีงานคู่บางอันกับเขา เราไม่อยากไปโรงเรียนเลย เรื่องโรคเราก็ไม่กล้าบอกพ่อแม่เขาต้องไม่เชื่อแน่ๆ