อยากระบาย ปัญหาคนเป็นโรคซึมเศร้า พอมีครอบครัวเป็นของตัวเอง สามีก็ทิ้งไปตั้งแต่ลูกได้8เดือน เหมือนตายทั้งเป็น

คือเราคนนึงเป็นโรคซึมเศร้ามาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งภาวะนี้เกิดมาจากปัญหาครอบครัว เครียดสะสมจากการถูกคนในครอบครัวทิ้งมาตั้งแต่เด็ก จนนำมาสู่โรคซึมเศร้า รักษาตัวมาจนปัจจุบันตอนนี้อายุ 26 แล้ว TT
         เราอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เริ่มเป็นวัยรุ่น ทำงานหาเลี้ยงตัวมาตลอด แม่มาหาบ้างเป็นครั้งคราว เราไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยยยยยย จนเมื่อ2ปีก่อน ได้เจอกับคนๆนึงและได้คบหากัน ชีวิตการมีแฟนไม้แรกมันดีม๊ากมากกกกกค่ะ มีความสุข อินเลิฟตลอดเวลา ถึงแม้จะมีอุปสรรคแค่ไหน เราก็ผ่านกันมาได้ตลอด จนเราเอาเริ่มจริงจัง ได้รู้จักครอบครัวของกันและกัน ต่างคนต่างแฮปปี้ จนมาอยู่ด้วยกันที่ห้องพักเรา
          ตอนนั้นเรายังไม่มีอะไรเลย พึ่งเริ่มงานที่ธนาคารแห่งหนึ่ง อยู่ห้องพักแบ่งเช่าถูก แคบๆ ห้องว่างๆไม่มีเฟอร์ เข้าห้องมาถึงนอนเลย ห้องน้ำรวม เค้าก็รับได้ มาอยู่กับเรา โดยตัวเค้าอายุน้อยกว่าเรา4ปี เรียนไม่จบ ช่วยแม่ขายของไปวันๆ ซึ่งระยะทางที่ไปขายของกับห้องพักเราไกลมาก ดินแดง-หนองแขม เค้าก็พยายามให้เห็น ตื่นตี3ครึ่ง ออกไปขึ้นรถเมล์ ขายของเสร็จบ่ายๆก็มาถึงห้อง เค้าทำโดยที่ไม่บ่นสักคำ ทั้งๆที่ถ้าอยู่บ้านตื่นมาขายของพร้อมแม่ได้เลย แต่เค้ายินดีที่จะอยู่กับเรา
         จนวันนึงที่เรารู้ตัวว่าท้อง อารมณ์มันบอกไม่ถูกจริงๆ เค้าไม่มีท่าทีว่าเสียใจหรือหงุดหงิดเลย ยิ้มให้เราแล้วกอดเรา บอกว่าต่อไปต้องเริ่มเก็บตังค์กันละนะ   
          แล้วพวกเราก็เริ่มขยับขยายมากขึ้นจากที่อยู่ในห้องรังหนู ทำงานแบงค์มาสักพักแล้ว ก็มาเช่าห้องชุดอยู่ โดยแม่ของเรามาอยู่ด้วย ช่วงแพ้ท้องหนักต้องนอนรพ.เค้าก็เอาใจดูแลดีทุกอย่าง แต่พอช่วงที่เราท้องได้5เดือน เค้าเริ่มเฉยชา หงุดหงิด ใส่ตลอด อยู่เค้าก็หายไปไม่ติดต่อ โทรตามเค้าก็ไม่อยากคุย ขอแยกกันอยู่ ขอกลับมาอยู่บ้านแม่ ตอนนั้นสภาวะคนท้อง+ซึมเศร้า คือเครียดมาก ร้องไห้ตลอดเวลา ทำงานไม่ได้ จนผ่านไป1สัปดาห์ เค้าก็กลับมา กลับมาเพื่อตั้งตนใหม่ เหมือนว่าที่หายไปคือกดดันหลายๆอย่างเลยกลับไปตั้งหลัก พอกลับมาเค้าทำดีทุกอย่าง พยายามทำงานอย่างหนัก หางานทำได้ก็ขยันทำงานทำโอที หาเงินมาเก็บให้เป็นค่าคลอดลูกได้เยอะเลย เราดีใจที่เห็นเค้าปรับปรุงตัวและพยายามเตรียมจะเป็นคุณพ่อ ทุกอย่างกำลังดี เรามีความสุข แฮปปี้ๆมาจนคลอด
          พอเราคลอดลูกได้2เดือนกว่าๆ คืนนึงเราตื่นขึ้นมากลางดึก หยิบโทรศัพท์สามีมาดูเวลาแต่กลับต้องช็อค เพราะที่เห็นเป็น ib ที่ยังไม่ได้อ่านจากแฟนเก่าเค้า เลยกดเข้าไปดู เห็นข้อความที่เค้าคุยกันมาตลอดเวลา ทั้งนัดเจอ ทั้งภาพผู้หญิงที่ถ่ายตัวเอง (แบบคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกเอวี) ส่งมาให้ เราจิตหลุดทันที กระทืบแฟนไม่ยั้ง ไล่มันออกจากบ้านไปกลางดึก เราไม่คิดไม่ฝันว่าชีวิตจะโดนหักหลังขนาดนี้ ที่ผ่านมาที่เค้านอกลู่นอกทางก็มีแต่เห็นคุยหยอดกับคนในโซเชี่ยว แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะนอกใจและนอกกายเราตอนที่เราอุ้มท้องลูกของมันอยู่ ทุกอย่างมัน้เบลอไปมัน สติเราไม่มีเลย แม่ต้องพาไปรพ. เราเดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวอาละวาด ตอนนั้นเลี้ยงลูกแทบไม่ได้ อารมณ์ไม่ปกติ จนวันนึงมันก็กลับมา หลังจากหายไป2อาทิตย์ มันไลน์มาตลอดแต่เราไม่คุย จนมันกลับมาเราใจอ่อนเป็นวุ้นเลย จากที่แค้นแสนแค้น แต่ใจยังรักยังโหยหามันอยู่ เลยให้อภัย มันกลับขอขมาแม่เราที่ทำให้ลูกแม่เสียใจ แล้วก็ขอโทษทุกๆอย่าง สัญญาจะไม่ทำอีก
          กว่าเราจะเลิกขุดคุ้ย หรือหวาดระแวงว่ามันจะนอกใจเราได้ ชีวิตจิตใจเราพังมาก มันปรับตัวทำตัวดีทุกอย่างเหมือนเดิม ไปรับไปส่งทำงาน เลิกงานตรงเวลา ใช้เวลากับลูกตลอด เราอยากได้อะไร มันก็จะเก็บเงินซื้อให้ ทุกอย่างเหมือนจะ happy ending แต่ความชั่วของมันสงบไปได้ไม่ถึง 3 เดือน อยู่ๆมันบอกจะไปธุระให้แม่ที่บ้าน แต่แล้วมันก็ไม่กลับมาอีกเลย จากคนที่รักกันอยู่ดีๆ กลับหน้ามือเป็นหลังทีนเลย มันไม่เอาอะไรแล้ว มันอยากใช้ชีวิตอิสระ อยากอยู่คนเดียว[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อยากอยู่คนเดียวพ่องงงงเมิง ลูกทั้งคนลืมได้ไง สุดท้ายมันมาเก็บขอที่ห้องเรา เราพยายามยื้อ พยายามถามถึงสาเหตุ มันตอบมาแค่ว่า ไม่รักแล้ว พอเราถามว่าแล้วลูกหล่ะ มันว่าจะมาหาบ่อยๆละกัน แล้วมันก็ไปจริงๆ...

          คืนนรกคืนนั้นลูกเราพึ่ง 8 เดือน ปกติน้องนอนหลับสนิทไม่ตื่นกลางดึก แต่วันที่มันมาขอตัดขาดจากเราไป ที่ผู้ใหญ่เค้าชอบพูดกันว่าา"เด็กมันรู้นะว่าใครรัก ใครจะทิ้งมันไป" คืนนั้นลูกเราตื่นมาร้องกลางดึก ร้องแบบไม่ได้ตื่นลืมตาขึ้นมา เราเอาเค้ามาอุ้ม มากอดไว้ ลูกยังคงสะอื้นอยู่แบบนั้นและกอดเราแน่นจนเกือบเช้า ใจของแม่สลายไปเลยที่เห็นลูกต้องมาเจ็บไปพร้อมกับแม่แบบนี้
            หลังจากผ่านคืนนรกไป แต่ใจเรายังอยู่ในนรกเหมือนเดิม ไม่เป็นสุข ย้ำคิดย้ำทำ เครียด ต้องไปหาหมอบ่อย เพื่อประคองชีวิตให้อยู่ต่อไปได้ จากการถูกทอดทิ้งมาตั้งแต่เด็กๆ จนมาวันนี้วันที่มีครอบครัวของตัวเอง สุดท้ายก็ถูกทอดทิ้งเหมือนเดิม บาดแผลที่เคยเกือบสมานตอนนี้มันอ้ากว้างขึ้นกว่าเดิมเป็นสิบเท่า กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่เราไม่สามารถรักษาหรือเยียวยามันได้อีกแล้ว

***ลูกยังคงเป็นดวงใจของแม่เสมอ แต่แม่แค่มีบาดแผลใหญ่ที่ยังรักษาไม่หาย ถึงแม่จะเศร้าแต่แม่ไม่เคยไม่คิดถึงลูก ถึงแม่ทรมานแค่ไหนแต่ไม่มีสักวินาทีที่แม่ไม่รักลูก แม่แค่พยายามจะอยู่กับความทรมานนี้ไปให้ได้ โดยให้ลูกแม่มีความสุขก็พอ***