ขออนุญาตแทนตัวเองว่าหนูนะคะ คือเรื่องเริ่มจากว่า ตัวหนูเองเป็นตุ๊ดคะ แล้วคือปัจจุบันนี้ทางบ้านยังไม่รู้ตัวค่ะ แล้ววันนี้ระหว่างกินข้าว แม่บ่นถึงเรื่องที่น้องชายของหนูเรื่องต่อม.4 อยู่แล้วอยู่ก็ลามมาเรื่องที่หนูสอบรด.ไม่ติด (อันที่จริงตั้งใจไม่ให้สอบติดค่ะ) แล้วก็มาบ่นเรื่องที่หนูทำตัวแต๋วอย่างโน้นอย่างนี้ จนทำให้เริ่มเครียดเลยค่ะ ยังค่ะยังไม่ใช่แค่นั้นค่ะ
.
แต่ก่อนมีวันหนึ่งแม่ของหนูไม่รู้ว่าตอนนั้นท่านไปโกธรอะไรที่ไหนมา ตอนนั้นหนูทำงานบ้านช่วยท่านอยู่แต่เหมือนไม่พอใจท่านอ่ะค่ะ แบบทำไปก็ไม่พอใจท่านอยู่แบบนั้นแหละค่ะ แบบทำ10อย่าง บ่นไป30เรื่องอะไรแบบนี้ค่ะ บ่นไปเรื่อยเรื่องไม่เป็นเรื่องก็เอามาบ่นค่ะ สาุปหนูทนไม่ไหวก็เลยบอกว่าอีเรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ใช่นะ (แบบอีเรื่องที่ว่าเล่นแต่โทรศัพท์ไม่ทำอะไรเลยนี่ตัวดีเลยค่ะ คือยอมรับค่ะว่าเล่นจริงแต่ก็ไม่ได้เล่นแบบอะไรขนาดนั้น ปกติได้เล่นก็ช่วงเลิกเรียน10-20นาทีค่ะแต่บางวัน และจะได้เล่นตอนก่อนนอนอีกแปปๆค่ะ) สรุปไอ้การแก้ตัวของหนูมันคือการ “เถียง” ค่ะคือตอนนั้น ฟิวขาดเลยค่ะเปิดศึกเถียงกันระหว่างแม่กับลูกแรงถึงขนาดที่ว่า น้องห้ามไม่ได้พ่อเอาไม่อยู่ปู่กับย่าทำได้แค่นั่งฟัง และก็เหมือนว่าตอนนั้นหนูเพลอใช้คำพูดตามภาษาตุ๊ดไป แล้วท่านก็เอาเรื่องนี้มาบ่นจนท่านพูดเลยว่า “ถ้าเป็นกระเทยกูจะไม่เห็นหัวเลยตัดแม่ตัดลูกไปเลย อย่าหาว่ากูไม่กล้า คนอะไรเกิดมาเผ็นผู้ชายแล้วเสียชาติเกิด” ก่อนที่หนูจะต่อศึกนี้ต่อจนถึงขนาดที่ว่า อาการของโรคหัวใจของแท้กำเริบค่ะ คือตอนนั้นรู้สึกผิดมาก จนตอนนี้กลายเป็นว่าจากแต่ก่อนที่บ้านที่หนูกลับมาบ้านแทนที่จะมีความสุขกลับต้องมาอมทุกข์ เพราะการที่จะไม่เผยตัวตนจริงๆให้คนในบ้านรู้ (หนูเป็นคนที่ค่อนข้างแคร์ความรู้สึกของคนอื่นน่ะค่ะ) และจากที่แต่ก่อนกลับมาบ้านจะยิ้มมีความสุขมากๆ ตอนนี้หนูกลับไม่ค่อยยิ้มเลย ยิ้มแบบเฉพาะตอนคุยกับคนอื่น ยิ้มน้อยมากจนนับได้เลยด้วยซํ้า ต่อมาเพราะอาการนี้จึงทำให้หนูกลายเป็นคนตายด้าน เวลามีคนมาด่าหรือพ่อไม่ก็แม่มาดุก็จะทำหน้าเฉยๆ แล้วพูดคำพูดที่แบบแต่พูดเฉยๆแบบไม่ใส่นํ้าเสียงก็แทงใจดำจนคนนั้นเถียงต่อไม่ได้ ต่อมาด้วยอาการที่หนูปกปิดตัวเองไม่ให้ใครรู้ว่าหนูเป็นตุ๊ด เพื่อนในห้องจะไม่มีใครรู้เลยค่ะว่าหนูเป็นแล้วมันส่งผลให้เวลาคุยหน้าชั้นหรือคุยกับคนแปลกหน้ามันทำให้เราไม่กล้าพูดเพราะกลัวว่าเราจะหลุดคาแรคเตอร์ตุ๊ดของเราไป และด้วยเหตุนี้จึงทำให้การใช้ชีวิตของหนูยากมาก หนูเลยหาทางแก้โดยการเปิดเผยกับเพื่อนในที่เรียนพิเศษว่าเราเป็นตุ๊ด เปิดเผยกับเด็กแถวบ้าน (ถ้าจะถามว่าไม่กลัวพ่อกับแม่รู้เหรอ จะบอกว่าเด็กในบ้านเค้าซนกันอยู่แล้วค่ะ เวลาล้ออะไรกันพวกผู้ใหญ่จึงไม่ค่อยสนใจ) ต่อมาก็เริ่มเปลี่ยนศัพท์พูดของตัวเองตอนอยู่กับเพื่อน จากกู เป็นชั้นกับแก เธอกับชั้น อะไรแบบนี้ แล้วค่อยๆเปิดโลกของสาวสองขึ้นที่ละน้อย ให้ทุกคนค่อยๆชิน
แต่แล้วจุดเครียดมันก็มาถึงว่า วันนี้แม่เริ่มรู้ตัวแล้วหนูควรจะทำอย่างไรดี โดยเฉพาะตอนไปเกณฑ์ทหารหนูตั้งใจว่าจะแอบแต่ตัวเป็นผู้หญิงตามที่ฝันไว้ไป แต่แม่บอกว่ายังไงเค้าก็ต้องให้ผู้ปกครองไป จึงไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อดี ไม่ว่าการที่หนูต้องทำยังไงกับชีวิตดี ทางหมู่บ้านของน้องไม่มีใครเข้าใจเรื่องการข้ามเพศสักคน หนูกลัวว่าถ้าหนูเปิดเผยตัวไปหนูจะต้องโดดเดี่ยว ทุกคนในหมู่บ้านที่เคยรักหนูจะเกลียดขยะแขยงหนู กลัวว่าเพื่อนจะถอยห่าง หนูเครียดจนไม่รู้จะทำไงแล้วมีทางเดียว เลยมาขอความคิดเห็นจากทุกคนหน่อยค่ะว่าหนูควรทำไงต่อ
ขอความคิดเห็นเรื่องครอบครัวหน่อยคะ
.
แต่ก่อนมีวันหนึ่งแม่ของหนูไม่รู้ว่าตอนนั้นท่านไปโกธรอะไรที่ไหนมา ตอนนั้นหนูทำงานบ้านช่วยท่านอยู่แต่เหมือนไม่พอใจท่านอ่ะค่ะ แบบทำไปก็ไม่พอใจท่านอยู่แบบนั้นแหละค่ะ แบบทำ10อย่าง บ่นไป30เรื่องอะไรแบบนี้ค่ะ บ่นไปเรื่อยเรื่องไม่เป็นเรื่องก็เอามาบ่นค่ะ สาุปหนูทนไม่ไหวก็เลยบอกว่าอีเรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ใช่นะ (แบบอีเรื่องที่ว่าเล่นแต่โทรศัพท์ไม่ทำอะไรเลยนี่ตัวดีเลยค่ะ คือยอมรับค่ะว่าเล่นจริงแต่ก็ไม่ได้เล่นแบบอะไรขนาดนั้น ปกติได้เล่นก็ช่วงเลิกเรียน10-20นาทีค่ะแต่บางวัน และจะได้เล่นตอนก่อนนอนอีกแปปๆค่ะ) สรุปไอ้การแก้ตัวของหนูมันคือการ “เถียง” ค่ะคือตอนนั้น ฟิวขาดเลยค่ะเปิดศึกเถียงกันระหว่างแม่กับลูกแรงถึงขนาดที่ว่า น้องห้ามไม่ได้พ่อเอาไม่อยู่ปู่กับย่าทำได้แค่นั่งฟัง และก็เหมือนว่าตอนนั้นหนูเพลอใช้คำพูดตามภาษาตุ๊ดไป แล้วท่านก็เอาเรื่องนี้มาบ่นจนท่านพูดเลยว่า “ถ้าเป็นกระเทยกูจะไม่เห็นหัวเลยตัดแม่ตัดลูกไปเลย อย่าหาว่ากูไม่กล้า คนอะไรเกิดมาเผ็นผู้ชายแล้วเสียชาติเกิด” ก่อนที่หนูจะต่อศึกนี้ต่อจนถึงขนาดที่ว่า อาการของโรคหัวใจของแท้กำเริบค่ะ คือตอนนั้นรู้สึกผิดมาก จนตอนนี้กลายเป็นว่าจากแต่ก่อนที่บ้านที่หนูกลับมาบ้านแทนที่จะมีความสุขกลับต้องมาอมทุกข์ เพราะการที่จะไม่เผยตัวตนจริงๆให้คนในบ้านรู้ (หนูเป็นคนที่ค่อนข้างแคร์ความรู้สึกของคนอื่นน่ะค่ะ) และจากที่แต่ก่อนกลับมาบ้านจะยิ้มมีความสุขมากๆ ตอนนี้หนูกลับไม่ค่อยยิ้มเลย ยิ้มแบบเฉพาะตอนคุยกับคนอื่น ยิ้มน้อยมากจนนับได้เลยด้วยซํ้า ต่อมาเพราะอาการนี้จึงทำให้หนูกลายเป็นคนตายด้าน เวลามีคนมาด่าหรือพ่อไม่ก็แม่มาดุก็จะทำหน้าเฉยๆ แล้วพูดคำพูดที่แบบแต่พูดเฉยๆแบบไม่ใส่นํ้าเสียงก็แทงใจดำจนคนนั้นเถียงต่อไม่ได้ ต่อมาด้วยอาการที่หนูปกปิดตัวเองไม่ให้ใครรู้ว่าหนูเป็นตุ๊ด เพื่อนในห้องจะไม่มีใครรู้เลยค่ะว่าหนูเป็นแล้วมันส่งผลให้เวลาคุยหน้าชั้นหรือคุยกับคนแปลกหน้ามันทำให้เราไม่กล้าพูดเพราะกลัวว่าเราจะหลุดคาแรคเตอร์ตุ๊ดของเราไป และด้วยเหตุนี้จึงทำให้การใช้ชีวิตของหนูยากมาก หนูเลยหาทางแก้โดยการเปิดเผยกับเพื่อนในที่เรียนพิเศษว่าเราเป็นตุ๊ด เปิดเผยกับเด็กแถวบ้าน (ถ้าจะถามว่าไม่กลัวพ่อกับแม่รู้เหรอ จะบอกว่าเด็กในบ้านเค้าซนกันอยู่แล้วค่ะ เวลาล้ออะไรกันพวกผู้ใหญ่จึงไม่ค่อยสนใจ) ต่อมาก็เริ่มเปลี่ยนศัพท์พูดของตัวเองตอนอยู่กับเพื่อน จากกู เป็นชั้นกับแก เธอกับชั้น อะไรแบบนี้ แล้วค่อยๆเปิดโลกของสาวสองขึ้นที่ละน้อย ให้ทุกคนค่อยๆชิน
แต่แล้วจุดเครียดมันก็มาถึงว่า วันนี้แม่เริ่มรู้ตัวแล้วหนูควรจะทำอย่างไรดี โดยเฉพาะตอนไปเกณฑ์ทหารหนูตั้งใจว่าจะแอบแต่ตัวเป็นผู้หญิงตามที่ฝันไว้ไป แต่แม่บอกว่ายังไงเค้าก็ต้องให้ผู้ปกครองไป จึงไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อดี ไม่ว่าการที่หนูต้องทำยังไงกับชีวิตดี ทางหมู่บ้านของน้องไม่มีใครเข้าใจเรื่องการข้ามเพศสักคน หนูกลัวว่าถ้าหนูเปิดเผยตัวไปหนูจะต้องโดดเดี่ยว ทุกคนในหมู่บ้านที่เคยรักหนูจะเกลียดขยะแขยงหนู กลัวว่าเพื่อนจะถอยห่าง หนูเครียดจนไม่รู้จะทำไงแล้วมีทางเดียว เลยมาขอความคิดเห็นจากทุกคนหน่อยค่ะว่าหนูควรทำไงต่อ