ถูกจับตามองในที่ทำงาน รู้สึกอึดอัด

เป็นคนไม่ยิ้ม ไม่คุย และพูดน้อยกับคนไม่สนิท ถ้าคนสนิทก็จะพูดคุยปกติ พอไปทำงาน พึ่งทำได้จะครบ2เดือน เราอยู่คนเดียวหน้าเราไม่ยิ้ม เป็นหน้าปกติของเรา คนผ่านไปผ่านมาก็มักสังเกตุ และพูดกันต่างๆนาๆ คือเราแค่เกรงใจและไม่กล้าคุยกับคนไม่สนิท คือเราทำตัวไม่ถูก และเกร็ง เราไม่เข้าใจว่าเพื่อนร่วมงานคิดยังไงกับเรา เขาดูเหมือนกลัวและไม่อยากคุยกับเรา บางคนคิดว่าเราเก็บกด เพราะเราถูกเลี้ยงมาแบบคุณหนู พ่อแม่ไม่เคยปล่อยให้ทำอะไรเอง พอเป็นแบบนี้มันยิ่งทำให้เรารู้สึกไม่กล้าที่จะคุยกับพวกเขาเช่นกัน และทำตัวไม่ถูก คือเราไม่ชอบเข้าสังคมเลยทำตัวไม่ถูก เลยอาจจะดูแปลกสำหรับพวกเขา ถ้าเจอหน้าข้างนอก เราก็ยิ้มและคุยบ้าง เพราะกลัวเขาอึดอัด แต่ในใจจริงๆก็ไม่ได้อยากทำแบบนั้น แต่ถ้าไม่ทำเขาก็คงว่าเราไม่มีมารยาทอีก เรารู้สึกอึดอัดกับพฤติกรรมของพวกเขามาก เจอแบบนี้เรายิ่งไม่อยากยิ้มเลย ไปทำงานทุกวันเจอแบบนี้ทุกวัน เรารู้สึกเครียดมาก ที่ไม่ยิ้ม ไม่คุย เพราะเรายังไม่ชิน และต้องใช้เวลาปรับตัว ยิ่งเจอแบบนี้ยิ่งเครียด เราไม่อยากไปทำงานเลย ไม่ใช่เพราะไม่มีใครคุยด้วยนะคะ เราแค่อึดอัดกับการต้องถูกจับตามองทุกวัน ทุกคนมักจะสังเกตุตอนเรานั่งอยู่ในห้องคนเดียว เราไม่ยิ้ม หน้านิ่ง แต่เป็นหน้าปกติ เพราะไม่รู้จะยิ้มทำไม แต่..ถ้าเจอข้างนอกเราก็ยิ้มบ้าง เราไม่เข้าใจว่าทำไม มันแปลกมากเลยหรอคะ คือเราแค่ไม่ได้รู้สึกอยากยิ้มอยากคุยขนาดนั้น ถ้าทุกคนปล่อยผ่านไปเฉยๆ เราจะไม่เครียดและทำตัวสบายขึ้นกว่านี้เยอะ พอยิ่งถูกจับจ้องแบบนี้เรายิ่งเครียด ในความเป็นจริงเราไม่ได้อยากทำงานสังคมคนเยอะแบบนี้ แต่เพราะหางานที่เข้ากับบุคลิกยาก ถ้าจำเป็นเราก็อยากทำงานแบบสังคมเพื่อนร่วมงานน้อยๆมากกว่า