วันนี้เรามีเรื่องมาเล่าให้ฟัง
เราเพิ่งบรรจุใหม่ ก่อนที่จะบรรจุเรามีความฝันอยากรับราชการ ทำงานไปด้วยอ่านหนังสือไปด้วย เหนื่อยแค่ไหนก็สู้ แต่พอบรรจุจริงๆ ความรู้สึกคืออยากลาออกวันละ 100 รอบ
.
เหตุผล
1. เรื่องกลิ่นโรงงานขี้ยางพาราที่เราเคยตั้งกระทู้ก่อนหน้า (อันนี้ไม่เป็นไรทนไหว ตั้งใจจะอ่านหนังสือเพื่อสอบย้าย)
2. เนื่องจากวิชาเราเป็นวิชาหลักคาบสอนจึงเยอะหน่อย และคาบอื่นๆ รวม 29/คาบ/ต่อสัปดาห์ (ไม่เป็นไร คิดเสมองานครูก็ต้องหนักอยู่แล้ว คืออาชีพที่เสียสละ แค่ไม่มีเวลาเตรียมสื่อเตรียมแผนการสอน
)
3.ตอนเที่ยงก็ต้องมาทำหน้าที่บรรณรักษ์ต่อ งานห้องสมุด จัดกิจกรรม ยืมคืน ลงทะเบียน ต้องหาข้าวมากินที่ห้องสมุดกันเลยทีเดียว แต่ที่กล่าวมาเราทนไหว
.
4. เสียใจที่สุดคือ กลุ่มเพื่อนที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน สร้างกลุ่มไลน์ที่ไม่มีเรา (ทำไมถึงรู้ เพราะมีครั้งหนึ่งถ่ายรูปกลุ่ม อีกคนไม่ได้ไปด้วย เขาพูดว่าส่งเขากลุ่มให้พี่อีกคนดูหน่อย คือเราจุกมาก พวกเขาไม่ชอบเราหรือยังไง) สรุปแล้วที่โรงเรียนแห่งนี้เราอยู่ตัวคนเดียว เราไม่ดร่ามาที่ไม่ได้เข้ากลุ่ม แต่เราเสียใจที่ให้ใจเขาแต่ไม่ได้ใจคืน
.
เหนื่อยกับงานตอนแรกทนไหว เดี๋ยวนี้ใจไม่สู้แล้ว นั่งคิดทบทวน ตั้งแต่ที่เป็นครูมา ทำไมไม่มีความสุขเลย ตื่นเช้าเลิกดึก ทุกวันร้องไห้ บ่นให้แฟนฟังจนรำคาญละมั้ง หอบงานมาทำ สมองต้องคิดพัฒนาตัวเองเสมอ ทั้งยังมาเจอกับสังคมจอมปลอม งานเอกสารต่างๆมากมาย ครูไม่ชอบ ผอ. อีก
.
สารพัดที่จะเจอ รู้สึกอยากลาออกมาก แต่กลัวพ่อแม่ผิดหวัง ชาวบ้านนินทา หรือเราต้องทนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับกลุ่มเพื่อน แล้วทำงานของตัวเองให้ดีที่สุดเพื่อที่จะรอสอบย้าย หรือสอบต่างสังกัดดี
.
ท้อใจจริงๆ #หรือเราอ่อนแอเกินไป
.
ปล.ถ้าเราไม่รักอาชีพครูคงไม่มาโพสระบายถามความคิดเห็น คงเดินไปลาออกแล้ว #งดดร่ามา
.
ไม่ต้องแชร์กระทู้เราออกนอกพันทิปนะคะ เราแค่อยากระบาย และถามความเห็น แต่ไม่อยากเป็นข่าว
อยากลาออกจากอาชีพครู
เราเพิ่งบรรจุใหม่ ก่อนที่จะบรรจุเรามีความฝันอยากรับราชการ ทำงานไปด้วยอ่านหนังสือไปด้วย เหนื่อยแค่ไหนก็สู้ แต่พอบรรจุจริงๆ ความรู้สึกคืออยากลาออกวันละ 100 รอบ
.
เหตุผล
1. เรื่องกลิ่นโรงงานขี้ยางพาราที่เราเคยตั้งกระทู้ก่อนหน้า (อันนี้ไม่เป็นไรทนไหว ตั้งใจจะอ่านหนังสือเพื่อสอบย้าย)
2. เนื่องจากวิชาเราเป็นวิชาหลักคาบสอนจึงเยอะหน่อย และคาบอื่นๆ รวม 29/คาบ/ต่อสัปดาห์ (ไม่เป็นไร คิดเสมองานครูก็ต้องหนักอยู่แล้ว คืออาชีพที่เสียสละ แค่ไม่มีเวลาเตรียมสื่อเตรียมแผนการสอน
)
3.ตอนเที่ยงก็ต้องมาทำหน้าที่บรรณรักษ์ต่อ งานห้องสมุด จัดกิจกรรม ยืมคืน ลงทะเบียน ต้องหาข้าวมากินที่ห้องสมุดกันเลยทีเดียว แต่ที่กล่าวมาเราทนไหว
.
4. เสียใจที่สุดคือ กลุ่มเพื่อนที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน สร้างกลุ่มไลน์ที่ไม่มีเรา (ทำไมถึงรู้ เพราะมีครั้งหนึ่งถ่ายรูปกลุ่ม อีกคนไม่ได้ไปด้วย เขาพูดว่าส่งเขากลุ่มให้พี่อีกคนดูหน่อย คือเราจุกมาก พวกเขาไม่ชอบเราหรือยังไง) สรุปแล้วที่โรงเรียนแห่งนี้เราอยู่ตัวคนเดียว เราไม่ดร่ามาที่ไม่ได้เข้ากลุ่ม แต่เราเสียใจที่ให้ใจเขาแต่ไม่ได้ใจคืน
.
เหนื่อยกับงานตอนแรกทนไหว เดี๋ยวนี้ใจไม่สู้แล้ว นั่งคิดทบทวน ตั้งแต่ที่เป็นครูมา ทำไมไม่มีความสุขเลย ตื่นเช้าเลิกดึก ทุกวันร้องไห้ บ่นให้แฟนฟังจนรำคาญละมั้ง หอบงานมาทำ สมองต้องคิดพัฒนาตัวเองเสมอ ทั้งยังมาเจอกับสังคมจอมปลอม งานเอกสารต่างๆมากมาย ครูไม่ชอบ ผอ. อีก
.
สารพัดที่จะเจอ รู้สึกอยากลาออกมาก แต่กลัวพ่อแม่ผิดหวัง ชาวบ้านนินทา หรือเราต้องทนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับกลุ่มเพื่อน แล้วทำงานของตัวเองให้ดีที่สุดเพื่อที่จะรอสอบย้าย หรือสอบต่างสังกัดดี
.
ท้อใจจริงๆ #หรือเราอ่อนแอเกินไป
.
ปล.ถ้าเราไม่รักอาชีพครูคงไม่มาโพสระบายถามความคิดเห็น คงเดินไปลาออกแล้ว #งดดร่ามา
.
ไม่ต้องแชร์กระทู้เราออกนอกพันทิปนะคะ เราแค่อยากระบาย และถามความเห็น แต่ไม่อยากเป็นข่าว