หัวใจที่ด้านชาจะทำยังไงให้มีความรักได้อีก
เมื่อปี 51 เราเป็นคนที่มีความรักเอ่อล้น ด้วยความที่เราน่ารัก จึงคบคนนู้นที นี่ทีแล้วก้อทิ้งเขาทันทีที่เขานอกใจหรือ มีใครที่ดีกว่าเขามาในชีวิตเรา ผ่านไปหลายคนก้อ 6 คนโดยประมาณจน ปี 52 เราว่าเราเจอคนที่ใช่ เราเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน เขาน่าตาดีมาก หุ่นดี นิสัยดี (ตอนแรก) มันเป็นอะไรที่สุดๆไปเลย เพียงเพื่อนอีกคนนึง บอกว่าเราชอบกัน เออ เรากับเขาทั้งที่ไม่ได้คิดอะไร เราก้อรุ้สึกชอบมาก มากเป็นพิเศษ อาการแบบกินไม่ได้นอนไม่หลับ อยากเจอหน้า อยากคุย อยากครอบครอง อยากมีไรด้วย อยากไปหมด เราเขียนจดหมายหวานๆให้กันตลอด มียุคืนนึง นอนไม่หลับ เรากับคนนั้นเปิดประตูห้องออกมาพร้อมกันก้อประมาณเที่ยงคืนน่ะ คือกระสับกระส่ายมาก เขาก้อเหมือนกับเราแน่ๆ เลยคบกันยุด้วยกันมา 3 ปี ช่วงปีแรกเขาดูแลเราดีมาก หาไรให้กิน ซักผ้าให้ นอนกอดทุกวันเลย แต่นิสัยเรากำเริบ แบบว่าเริ่มเบื่อคนนี้เลยแสดงอาการ เผลอพูดคำว่าเลิกกันครั้งแรกใส่เขา เขาบอกว่าเขาเสียใจที่เราทำแบบนี้ แล้วก้อยุด้วยกันปกติ เพื่อน น้องๆต่างพากันอิจฉาเพราะเป็นเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก เข้าปีที่สอง เราก้อยุด้วยกันปกติ มีทะเลาะกันบ้าง แต่มีคำนึงที่เราพูดบ่อยๆ คือ ไม่พอใจก้อเลิกกันไป เข้าปีที่ 3 เขาเริ่มทำตัวห่าง เรากับรักเขามากขึ้น ในใจคิดไรต่อมิอะไร นักก้อไม่รุ้ คิดว่าเขาเบื่อเราแล้ว คิดว่าเขามีใหม่ คิดไปหมด จนวันนึงเขาไม่กลับห้องหายไปไหนไม่รุ้ เราเองซึ่งไม่รุ้ว่าเขาไปไหน ก้อออกตามหา รุ้ไหมความรุ้สึกตอนนั้นมันเจ็บขนาดไหน เราเองก้อเข้าใจ เราทำกับเขาไว้เยอะ ก้ออดทน และยอมรับ ทรมานนะ แต่ก้อยังคบกันยุ จนรุ้ว่า คนที่เรารักไปมีคนอื่น เราก้อทนไม่พุดอะไนเพื่อให้เขายุกับเราต่อไป ทั้งทีใจเขาไม่รักเราแล้วก้อตาม ยอมทุกอย่าง กระทั่งการมีไรกัน ยอมไปหมด อยากเลิกนะ แต่ทำไมเขายิ่งเลวเรายิ่งรักมาก เจ็บ เจ็บ เจ็บ วันนึงเรารุ้ว่ามา แฟนเราไปมีไรกับรุ่นน้องที่เราสนิทด้วย เรานี่ใจสลายไปเลยพูดไม่ออกไม่เคยรุ้สึกว่าตัวเองสูญเสียขนาดนี้มาก่อน แต่ก้อยังคบกันอยู่ ......เพื่อนคนที่ทำให้เราคบกัน ก้อยุให้เราเลิกกัน เพราะแฟนเราบอกให้มันพูด ทำไมหรือเพราะว่ามันพูดเรากะเขาเลยรักกัน สุดท้ายเลิกกัน เราไม่ต้องการใช้ของร่วมกับคนอื่น แต่ฮามาก พอเราเลิกกันจิงๆ เขากลับมาง้อบอกขาดเราไม่ได้ เราก้อคืนดีด้วย สุดท้ายเขาก้อเจ้าชู้เหมือนเดิม แล้วก้อเลิกกันอีก เราก้อมีคนเข้ามาคุยเนาะ เขาก้อมาขอคืนดีอีก บอกขาดเราไม่ได้ สุดท้ายเลิกกัน จิงๆ ไม่คุยกันหลายเดือน สุดท้ายคนที่แอบชอบเราก้อเพื่อนเขาน่ะแหละบอกว่าให้เรากับเขากับไปเป็นเพื่อนกันปกติ เราก้อคุยกันได้นะกลับไปเป้นเพื่อนกัน ใจมันพังมาก ตั้งแต่ปี 55 ก้อยุมาคนเดียวตลอดเลย นี้ก้อจะปี 62 ละนี่เล่าคร่าวๆละนะ ใจมันพัง
หลักเลิกกันจากกันไป เขาก้อมีแฟนของเขาไปเรื่อยๆ แต่เราหยุอยู่กับที่ไม่มีใคร ยุคนเดียวมาตลอด เวลาได้พบกันอีกเลี้ยงรุ่นไรงี้ เราเจอเขาความหลังนี่ผุดขึ้นมา อยากกอดเขา ยิ่งตอนยุสองต่อสองนี่ ทำตัวไม่ถูก แต่เราก้อทำตัวแบบเป็นเพื่อนกันปกติ
เพื่อนที่เป็นแฟนกันแล้ว เป็นเพื่อนกันอีกไม่ได้นะ(ความรุ้สึกมันมันใช่)
หัวใจที่ด้านชา ทำไงให้มีความรักได้อีก
เมื่อปี 51 เราเป็นคนที่มีความรักเอ่อล้น ด้วยความที่เราน่ารัก จึงคบคนนู้นที นี่ทีแล้วก้อทิ้งเขาทันทีที่เขานอกใจหรือ มีใครที่ดีกว่าเขามาในชีวิตเรา ผ่านไปหลายคนก้อ 6 คนโดยประมาณจน ปี 52 เราว่าเราเจอคนที่ใช่ เราเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน เขาน่าตาดีมาก หุ่นดี นิสัยดี (ตอนแรก) มันเป็นอะไรที่สุดๆไปเลย เพียงเพื่อนอีกคนนึง บอกว่าเราชอบกัน เออ เรากับเขาทั้งที่ไม่ได้คิดอะไร เราก้อรุ้สึกชอบมาก มากเป็นพิเศษ อาการแบบกินไม่ได้นอนไม่หลับ อยากเจอหน้า อยากคุย อยากครอบครอง อยากมีไรด้วย อยากไปหมด เราเขียนจดหมายหวานๆให้กันตลอด มียุคืนนึง นอนไม่หลับ เรากับคนนั้นเปิดประตูห้องออกมาพร้อมกันก้อประมาณเที่ยงคืนน่ะ คือกระสับกระส่ายมาก เขาก้อเหมือนกับเราแน่ๆ เลยคบกันยุด้วยกันมา 3 ปี ช่วงปีแรกเขาดูแลเราดีมาก หาไรให้กิน ซักผ้าให้ นอนกอดทุกวันเลย แต่นิสัยเรากำเริบ แบบว่าเริ่มเบื่อคนนี้เลยแสดงอาการ เผลอพูดคำว่าเลิกกันครั้งแรกใส่เขา เขาบอกว่าเขาเสียใจที่เราทำแบบนี้ แล้วก้อยุด้วยกันปกติ เพื่อน น้องๆต่างพากันอิจฉาเพราะเป็นเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก เข้าปีที่สอง เราก้อยุด้วยกันปกติ มีทะเลาะกันบ้าง แต่มีคำนึงที่เราพูดบ่อยๆ คือ ไม่พอใจก้อเลิกกันไป เข้าปีที่ 3 เขาเริ่มทำตัวห่าง เรากับรักเขามากขึ้น ในใจคิดไรต่อมิอะไร นักก้อไม่รุ้ คิดว่าเขาเบื่อเราแล้ว คิดว่าเขามีใหม่ คิดไปหมด จนวันนึงเขาไม่กลับห้องหายไปไหนไม่รุ้ เราเองซึ่งไม่รุ้ว่าเขาไปไหน ก้อออกตามหา รุ้ไหมความรุ้สึกตอนนั้นมันเจ็บขนาดไหน เราเองก้อเข้าใจ เราทำกับเขาไว้เยอะ ก้ออดทน และยอมรับ ทรมานนะ แต่ก้อยังคบกันยุ จนรุ้ว่า คนที่เรารักไปมีคนอื่น เราก้อทนไม่พุดอะไนเพื่อให้เขายุกับเราต่อไป ทั้งทีใจเขาไม่รักเราแล้วก้อตาม ยอมทุกอย่าง กระทั่งการมีไรกัน ยอมไปหมด อยากเลิกนะ แต่ทำไมเขายิ่งเลวเรายิ่งรักมาก เจ็บ เจ็บ เจ็บ วันนึงเรารุ้ว่ามา แฟนเราไปมีไรกับรุ่นน้องที่เราสนิทด้วย เรานี่ใจสลายไปเลยพูดไม่ออกไม่เคยรุ้สึกว่าตัวเองสูญเสียขนาดนี้มาก่อน แต่ก้อยังคบกันอยู่ ......เพื่อนคนที่ทำให้เราคบกัน ก้อยุให้เราเลิกกัน เพราะแฟนเราบอกให้มันพูด ทำไมหรือเพราะว่ามันพูดเรากะเขาเลยรักกัน สุดท้ายเลิกกัน เราไม่ต้องการใช้ของร่วมกับคนอื่น แต่ฮามาก พอเราเลิกกันจิงๆ เขากลับมาง้อบอกขาดเราไม่ได้ เราก้อคืนดีด้วย สุดท้ายเขาก้อเจ้าชู้เหมือนเดิม แล้วก้อเลิกกันอีก เราก้อมีคนเข้ามาคุยเนาะ เขาก้อมาขอคืนดีอีก บอกขาดเราไม่ได้ สุดท้ายเลิกกัน จิงๆ ไม่คุยกันหลายเดือน สุดท้ายคนที่แอบชอบเราก้อเพื่อนเขาน่ะแหละบอกว่าให้เรากับเขากับไปเป็นเพื่อนกันปกติ เราก้อคุยกันได้นะกลับไปเป้นเพื่อนกัน ใจมันพังมาก ตั้งแต่ปี 55 ก้อยุมาคนเดียวตลอดเลย นี้ก้อจะปี 62 ละนี่เล่าคร่าวๆละนะ ใจมันพัง
หลักเลิกกันจากกันไป เขาก้อมีแฟนของเขาไปเรื่อยๆ แต่เราหยุอยู่กับที่ไม่มีใคร ยุคนเดียวมาตลอด เวลาได้พบกันอีกเลี้ยงรุ่นไรงี้ เราเจอเขาความหลังนี่ผุดขึ้นมา อยากกอดเขา ยิ่งตอนยุสองต่อสองนี่ ทำตัวไม่ถูก แต่เราก้อทำตัวแบบเป็นเพื่อนกันปกติ
เพื่อนที่เป็นแฟนกันแล้ว เป็นเพื่อนกันอีกไม่ได้นะ(ความรุ้สึกมันมันใช่)