สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องอยากมาระบายหรือขอความเห็นจากทุกคนหน่อย คือเราอายุจะ20แล้ว มกราคมปีหน้านี่แหละ เราไม่รู้เลยว่าเราอยากทำอะไร อยากเป็นอะไร สิ่งที่เราเรียนเราก็ไม่ได้ชอบ เราแค่อยากเรียนให้จบๆไป เพราะเราตัดสินใจพลาดมาแล้ว1ครั้ง ขอเล่ายาวหน่อยนะ
ตอนจบม.6เราได้เลือกเรียนที่ ม.แห่งหนึ่ง ระหว่างรอ ม.เปิดเราก็ทำงานร้านสะดวกซื้อทั่วไป เรารู้สึกโอเคชอบเพราะได้เงินเดือน จนเราไม่อยากไปเรียนแต่ตอนนั้นเหมือนมันต้องไปเรียนอ่ะ พอเปิดเทอมเราไป ม.นั้นได้แค่1อาทิตย์ แล้วเราก็ลาออกไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรร้องไห้ทุกวัน เกือบทั้งวัน อยู่ดีๆก็อยากร้อง ทำอยู่2อย่างร้องกับนอน กิจกรรมก็ไม่เข้า ข้าวก็กินวันละมื้อ รู้สึกไม่อยากทำอะไร เหมือนจะเข้าข่ายโรคซึมเศร้า กลับบ้านมาก็ยังร้อง ผลสุดท้ายบอกพ่อแม่ว่าขอลาออก ไม่อยากเรียน ไม่ชอบคณะนี้ ไม่ชอบที่นี้ ทั้งๆที่ได้ไปเข้าห้องเรียนแค่ครั้งเดียว เหตุผลตอนนั้นบอกที่บ้านอยากออกไปทำงานเก็บเงิน ทำงาน1ปีก็ได้เงินเก็บตังเยอะรอเรียนใหม่ปีหน้า เพราะว่าคณะที่เลือกเรียนค่าใช้จ่ายก็ไม่สูงหรอกแต่ที่บ้านส่งหลายคนเรากลัวว่าพ่อจะเหนื่อย ตัดสินใจลาออกกลับมาอยู่บ้านทำงานที่เดิม สมัครเรียน ม.เปิดไว้เพราะกลัวเสียเวลาคิดแค่ว่าเรียนพอผ่านให้จบแค่นั้น ผลสุดท้ายทำงานได้2เดือน ลาออกเพราะจะไปสอบไม่มีเวลาอ่านหนังสือนั่นคือเหตุผล และต่อจากนั้นมาถึงตอนนี้ก็อยู่เฉยๆไม่ได้ทำงานอยู่แบบไร้ค่าไปวันๆ ที่เคยบอกที่บ้านไว้ทำตามที่พูดไม่ได้เลย
ตั้งแต่ตอนนั้นมาถึงตอนนี้ผ่านมาปีกว่าๆแล้วเรายังรู้สึกเสียดายและเสียใจที่ลาออกจาก ม.มา แถมงานก็ไม่ได้ทำทั้งๆที่เป็นคนอยากช่วยที่บ้านแต่สุดท้ายก็เปล่าเลย เรารู้สึกว่าเราไม่เคยลืมเราคิดตลอดคิดทุกเรื่องและคิดมากทั้งๆที่มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว นอนร้องไห้บ่อยมาก ทุกวันนี้เราก็พยายามหางานทำนะ ประมาณ2-3เดือนที่ผ่านมาเคยได้งานใหม่ทำร้านสะดวกซื้อเหมือนเคยแต่คนละบริษัท เราทำได้10วันขอแม่ลาออกอีก คือเอาจริงๆนะคือไม่รู้ตัวเองเป็นอะไรร้องไห้อีกแล้ว ที่ทำงานยืนๆจัดของอยู่ดีๆน้ำตาก็จะไหล บางทีน้ำตาคลอเบ้ามากจนกั้นไม่อยู่ต้องไปแอบในห้องน้ำ ทั้งๆที่เราไม่ได้คิดอะไรเลย ณ ตอนนั้นแต่มันควบคุมไม่ได้ หลังจากลาออกมา ก็ไม่มีงานทำอีก เริ่มรู้สึกผิด คิดมากคิดทุกวันถ้าไม่ลาออกคงมีเงินใช้ช่วยที่บ้านทุกเดือนไม่ต้องนอนโง่ๆอยู่บ้านแบบนี้ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ทำงาน เพราะแถวบ้านไม่ค่อยมีงานอะไรให้ทำ ทุกวันนี้ก็นั่งๆนอนๆดูหนัง ไร้ค่าสิ้นดี หนังสือก็จะอ่านก็ต่อเมื่อใกล้สอบ กลายเป็นคนขี้เกียจไปเลย
ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขในชีวิตเลย ตื่นมาถ้าไม่คุยกับน้องหรือแม่ถามเราคงไม่ได้พูดเลย ยิ้ม หัวเราะ ไม่เคยสุด คิดมาก นอนร้องไห้เกือบทุกคืน เราอยู่แต่บ้านออกไปนอกบ้านแทบนับวันได้ 1 ปีกว่าแล้วที่เราไม่มีความสุขเลย
ยาวไปหน่อยถ้าใครอ่านจบ ก็ขอบคุณมาก
เราอยากรู้ว่าเราจะข้ามผ่านมันไปยังไงดี เครียดมากทุกวันนี้ **คำว่าไม่รู้ของเราอาจใช้เยอะไปหน่อยแต่คือมันไม่รู้จริงๆอ่ะ เพื่อนเราสมัยมัธยมก็ด่าเรา ว่าเรา เพราะคำว่าไม่รู้ของเรา แต่เราก็ยังไม่รู้อะไรกับตัวเองอยู่ดี**
เราอยากเจอทางออกที่ดี
ไม่มีเป้าหมายในชีวิต ไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร
ตอนจบม.6เราได้เลือกเรียนที่ ม.แห่งหนึ่ง ระหว่างรอ ม.เปิดเราก็ทำงานร้านสะดวกซื้อทั่วไป เรารู้สึกโอเคชอบเพราะได้เงินเดือน จนเราไม่อยากไปเรียนแต่ตอนนั้นเหมือนมันต้องไปเรียนอ่ะ พอเปิดเทอมเราไป ม.นั้นได้แค่1อาทิตย์ แล้วเราก็ลาออกไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรร้องไห้ทุกวัน เกือบทั้งวัน อยู่ดีๆก็อยากร้อง ทำอยู่2อย่างร้องกับนอน กิจกรรมก็ไม่เข้า ข้าวก็กินวันละมื้อ รู้สึกไม่อยากทำอะไร เหมือนจะเข้าข่ายโรคซึมเศร้า กลับบ้านมาก็ยังร้อง ผลสุดท้ายบอกพ่อแม่ว่าขอลาออก ไม่อยากเรียน ไม่ชอบคณะนี้ ไม่ชอบที่นี้ ทั้งๆที่ได้ไปเข้าห้องเรียนแค่ครั้งเดียว เหตุผลตอนนั้นบอกที่บ้านอยากออกไปทำงานเก็บเงิน ทำงาน1ปีก็ได้เงินเก็บตังเยอะรอเรียนใหม่ปีหน้า เพราะว่าคณะที่เลือกเรียนค่าใช้จ่ายก็ไม่สูงหรอกแต่ที่บ้านส่งหลายคนเรากลัวว่าพ่อจะเหนื่อย ตัดสินใจลาออกกลับมาอยู่บ้านทำงานที่เดิม สมัครเรียน ม.เปิดไว้เพราะกลัวเสียเวลาคิดแค่ว่าเรียนพอผ่านให้จบแค่นั้น ผลสุดท้ายทำงานได้2เดือน ลาออกเพราะจะไปสอบไม่มีเวลาอ่านหนังสือนั่นคือเหตุผล และต่อจากนั้นมาถึงตอนนี้ก็อยู่เฉยๆไม่ได้ทำงานอยู่แบบไร้ค่าไปวันๆ ที่เคยบอกที่บ้านไว้ทำตามที่พูดไม่ได้เลย
ตั้งแต่ตอนนั้นมาถึงตอนนี้ผ่านมาปีกว่าๆแล้วเรายังรู้สึกเสียดายและเสียใจที่ลาออกจาก ม.มา แถมงานก็ไม่ได้ทำทั้งๆที่เป็นคนอยากช่วยที่บ้านแต่สุดท้ายก็เปล่าเลย เรารู้สึกว่าเราไม่เคยลืมเราคิดตลอดคิดทุกเรื่องและคิดมากทั้งๆที่มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว นอนร้องไห้บ่อยมาก ทุกวันนี้เราก็พยายามหางานทำนะ ประมาณ2-3เดือนที่ผ่านมาเคยได้งานใหม่ทำร้านสะดวกซื้อเหมือนเคยแต่คนละบริษัท เราทำได้10วันขอแม่ลาออกอีก คือเอาจริงๆนะคือไม่รู้ตัวเองเป็นอะไรร้องไห้อีกแล้ว ที่ทำงานยืนๆจัดของอยู่ดีๆน้ำตาก็จะไหล บางทีน้ำตาคลอเบ้ามากจนกั้นไม่อยู่ต้องไปแอบในห้องน้ำ ทั้งๆที่เราไม่ได้คิดอะไรเลย ณ ตอนนั้นแต่มันควบคุมไม่ได้ หลังจากลาออกมา ก็ไม่มีงานทำอีก เริ่มรู้สึกผิด คิดมากคิดทุกวันถ้าไม่ลาออกคงมีเงินใช้ช่วยที่บ้านทุกเดือนไม่ต้องนอนโง่ๆอยู่บ้านแบบนี้ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ทำงาน เพราะแถวบ้านไม่ค่อยมีงานอะไรให้ทำ ทุกวันนี้ก็นั่งๆนอนๆดูหนัง ไร้ค่าสิ้นดี หนังสือก็จะอ่านก็ต่อเมื่อใกล้สอบ กลายเป็นคนขี้เกียจไปเลย
ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขในชีวิตเลย ตื่นมาถ้าไม่คุยกับน้องหรือแม่ถามเราคงไม่ได้พูดเลย ยิ้ม หัวเราะ ไม่เคยสุด คิดมาก นอนร้องไห้เกือบทุกคืน เราอยู่แต่บ้านออกไปนอกบ้านแทบนับวันได้ 1 ปีกว่าแล้วที่เราไม่มีความสุขเลย
ยาวไปหน่อยถ้าใครอ่านจบ ก็ขอบคุณมาก
เราอยากรู้ว่าเราจะข้ามผ่านมันไปยังไงดี เครียดมากทุกวันนี้ **คำว่าไม่รู้ของเราอาจใช้เยอะไปหน่อยแต่คือมันไม่รู้จริงๆอ่ะ เพื่อนเราสมัยมัธยมก็ด่าเรา ว่าเรา เพราะคำว่าไม่รู้ของเรา แต่เราก็ยังไม่รู้อะไรกับตัวเองอยู่ดี**
เราอยากเจอทางออกที่ดี