สวัสดีค่ะ แต่มันเป็นเรื่องราวที่มีแต่ความทรงจำดีๆ ไว้ให้น่าจดจำ จนนาทีสุดท้าย หลายๆเรื่องที่เขียนเข้ามา มีแต่ความเสียใจและการแย่งชิงคนรัก แต่วันนี้ น้ำจะมาแชร์ประสบการณ์ ความรักที่ไม่อยากแย่งชิงใครเลย
               
     ตอนนั้นเราทั้ง 2 เรียนกันอยู่ ม.3 ค่ะ กำลังจะสอบเข้าม.ปลาย (อาจจะย้อนมานานสักหน่อยแต่มันเริ่มตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ) ตอนนั้นก็เป็นแค่ป๊อปปี้เลิฟธรรมดาตามประสาเด็กวัยรุ่นทั่วไป คบกันแล้วก็เลิกกันไปต่างคนต่างเรียนทำตามอนาคตตัวเอง ส่วนตัวมุกเองเรียนสายศิลป์ภาษา ส่วนตัวของบุ๊คเขา เขาเรียนสายวิทย์-คณิต ค่ะ เขาเป็นเรียนเก่งพอสมควรเลยค่ะ หลังจากที่เราเลิกรากันไปช่วงม.4 เทอม 2 เราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยค่ะ ได้แต่ติดตามดูเฉยๆว่าเป็นยังไงบ้าง จนกระทั่งจนจบ ม.6 เราได้มีโอกาสทักกัน กลับไปถามว่าสอบติดไหนเรียนไหน ตัวเราเองเป็นคนเรียนปานกลางไม่ได้เก่งอะไร เลยสอบติดคณะบริหารมหาวิทยาลัยเกษตรของจังหวัดเชียงใหม่ และบอสเขาสอบติดแพทย์ มหาวิทยาลัยชื่อดังในเชียงใหม่ ที่เด็กภาคเหนือต่างอยากเข้ากัน พอคุยๆกันบ่อยๆนานๆเข้า เราเลยรู้ว่าต่างคนต่างพึ่งเลิกกันแฟน เราเลยคุยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอด เราอยู่จังหวัดดียวกัน ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง ไปกินข้าวด้วยกันบ้าง เขาไม่ว่างบ้างเพราะนักศึกษาแพทย์เรียนหนักอยู่แล้ว และมหาวิทยาลัยของเราก็ห่างกันมาก พอสมควร พอเราเริ่มกลับมาสนิทกันอีกครั้งความรู้สึกเก่าๆก็เริ่มกลับมา เราทั้งสองคนคิดเหมือนกันและรู้สึกเหมือนกันมาตลอด ตั้งแต่กลับมาสนิทกัน แต่ไม่มีใครที่จะกล้าขอเปลี่ยนสถานะ ให้มันมากกว่านี้ เพราะเราเคยล้มเหลวกับความรักของเรามาแล้วครั้งหนึ่ง เราเลยกลัวเสียคนที่อยู่ข้างๆเราไป จนขึ้นปี 2 เราสนิทกับเพื่อนเขาที่เรียนแพทย์มากขึ้น เริ่มสนิทกับคนใกล้ตัวเขามากขึ้น จนบางทีเราก็ได้ยินคำพูดว่า เราไม่เหมาะสมกับเราบ้าง ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไร ปล่อยผ่านไป จนวันวาเลนไทน์ บอสได้ให้เพื่อนทำเซอร์ไพร์ขอเราเป็นแฟน ขอกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง ตอนนั้นความรู้สึกเก่าๆกลับมาหมด เขาเป็นคนดีมาก คอยดูแลเราตลอด เวลาเราเอาแต่ใจก็เป็นเขาคนเดียวที่คอยตามใจ คอยดูแลตลอด เราเลยตกลงว่าจะคุยๆกันไปก่อนถ้าพร้อมเมื่อไหร่เราจะคบกันอีกครั้ง หลังจากนั้นเราก็ทำตัวเหมือนแฟนกันทุกอย่างคอยโทรหา คุยไลน์ และติวหนังสือด้วยกัน ด้วยความที่เราเป็นคนที่เรียนไม่เก่ง เราเลยได้เกรดน้อย จนเพื่อนของบอสเขาเอาเรื่องความไม่เหมาะสมกับมาพูดอีก แต่ตอนนี้เราเริ่มคิดแล้วล่ะ กับอนาคตของเขาที่จะได้เป็นหมอ แต่อนาคตของเราที่ไม่ค่อยสวยงามนัก เรียนได้เกรด 2 กว่าๆตลอด จนวันหนึ่งเพื่อนสนิทของบอสชื่อมายมิ้นได้มาบอกชอบ บอส เขาเรียนคณะเดียวกัน มหาวิทยาลัยเดียวกัน และเป็นดาวคณะแพทย์อีกต่างหาก เพื่อนๆรอบๆตัวบอส คอยเชียร์บอสกับเพื่อนสนิทบอสคนนี้มาตลอด พอเราขึ้น ปี 3 เราก็เริ่มเรียนหนักขึ้น ส่วนบอสก็เรียนหนักไม่แพ้กัน ต่างคนต่างไม่มีเวลา แต่บอสก็คอยถามถึงสัญญาว่าเมื่อไหร่จะใช้คำว่าแฟนได้สักที ตอนนั้นหนูอยากเป็นแฟนกับเขามากเลยนะคะ แต่พอมาคิดดูอีกที เขาเหมือนอยู่ห่างเราออกไปทุกที เราเหมือนเอื้อมไม่ถึงเขาเลยค่ะ เขาดูเหมาะสมกับเพื่อนเขาที่ชื่อมายมิ้นมากกว่าตัวหนูอีก แต่นั้นก็ยังไม่ทำให้หนูยอมแพ้ต่อโชคชะตาอะไรทั้งนั้น และความรักที่หนูมีให้เขาและเขามีให้หนูมันทำให้หนูคุยกับเขาจนถึงปี 4 ปีสุดท้ายของหนู และเป็นปีที่เขาเรียนหนักมากๆ ช่วงหนูฝึกงาน ตัวเราห่างกัน ทุกครั้งที่เขามีปัญหาหรือเครียดเรื่องการเรียนหนูรู้สึกว่าหนูช่วยอะไรเขาไม่ได้สักอย่างเลย แต่กลับเป็นมายมิ้นที่ช่วยเขามาตลอด กลับเป็นมายมิ้นที่คุยกับเขาเข้าใจมากกว่าหนู มันยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าไม่เหมาะกับเขาสักนิดแต่ได้แต่เก็บเอาไว้เพราะว่าเราเชื่อว่าเรารักกัน จนตัวหนูเรียนจบ เริ่มหางานทำ เป็นงานเล็กๆ ที่ได้เงินเดือนขั้นตั้น แต่เขาเรียน ปี 5 ซึ่งเรียนอยู่ในโรงพยาบาลและเป็นโรงพยาบาลที่เดียวกันกับมายมิ้น ซึ้งเวลาเราเห็นเขาใส่ชุดแพทย์ ด้วยกันเขายิ่งดูเหมาะสมกันมาก ในตอนนั้นเพื่อนก็เริ่มถามว่าเรา เหมาะสมกันแล้วหรอ เราเข้ากันได้มากแค่ไหน หรือที่เราเป็นคนฉุดเขาไว้ไม่ให้เขาเจอคนดีๆ ที่เหมาะกับเขา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่หนูคิดทุกวัน จนเขาเรียนจบหมอ ถามยังทำงานโรงพยาบาลเอกชนที่เดียวกันกับมายมิ้นอีก ถึงตอนนั้นเราเริ่มรู้สึกว่า เราไม่มีอะไรไปสู้กับเขาได้เลย เราต้องปล่อยให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่า และปีนั้นเป็นปีที่หนูเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร และแน่นอนวันนั้นบอสก็มาแสดงความยินดีด้วยและทำเซอร์ไพร์ขอเป็นแฟนตอนที่น้องบูมเรา ซึ้งตอนนั้นเราร้องไห้เพราะดีใจมาก และ เสียใจมากในเวลาเดียวกันที่เราตัดสินใจบอกให้เขาไปหาคนที่ดีกว่าและพร้อมที่จะดูแลบอสได้มากกว่าเรา เราไม่สามารถดึงเขาลงมาอยู่กับเราได้เลย หนูรู้ว่าเขาเสียใจมาก เสียใจที่หนูคิดแบบนี้เสียใจที่รักคนที่ไม่เห็นค่าของตัวเองแบบหนู แต่ใครจะไปรู้ละคะ ว่าความรู้สึกของหนูเป็นแบบไหน หนูรักเขามากนะคะ แต่หนูไม่กล้าเดินข้างๆเขาจริงๆ จากวันนั้น เวลาก็ผ่านไป 4 ปี แล้วค่ะ  เราไม่ได้ติดต่อกันเลยแค่รู้เรื่องเขาจากเพื่อนบ้างว่าเขาคุยๆกับมายมิ้นอยู่ แต่พอหนูรู้ หนูกลับไม่เสียใจเลยนะคะ ที่เขาเจอคนที่ดีแบบมายมิ้น แต่เพื่อนบอสบางคนยังบอกหนูว่าเขายังรอหนูกลับไป แต่ถ้าเรื่องที่ทุกคนได้อ่าน อยากจะบอกเขาว่า หนูรักเขาเสมอ รักเหมือนวันแรกที่คบกับตอน ม.3 รักมาตลอด แต่เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดีกว่าที่จะดึงเขามาอยู่ข้างกายค่ะ